Dagur - 29.01.2000, Qupperneq 6

VI -LAUGARDAGUR 29. J A \ V A I{ 2000
MINNINGARGREINAR
Tkytir
Þorsteiim Davíðsson
Þegar æfi kemur kvöld
krýndur þökkum ferðu
heila hrynju og hreinan skjöld
héðan með þér herðu.
Arið 1981 var þetta kveðja
samstarfsfólksins skráð á skinn,
en Þorsteinn Davíðsson hafði þá
starfað við skinnaiðnaðinn í 60
ár.Starfsvettvangurinn var lengst
af í Sútunarverksmiðjunni Ið-
unni á Gleráreyrum. Þegar hann
lét af störfum var afhjúpaður við
hátíðlega athöfn koparskjöldur á
klettí í brekkunni fyrir sunnan
verksmiðjurnar með þessari
áletrun:
Þorsteinslundur 1921-1981.
íslensk samvinnuhreyfing þakkar
Þorstreini Davíðssyni og þúsund-
um annarra starfsmanna Sam-
bandsverksmiðjanna fórnfús
störf, á sex áratugum hafa þeir
séð þennan iðnað vaxa úr mjóum
vísi í mikinn meið.I þessu hæðar-
dragi er fagur trjálundur, þar sem
200 plöntur voru gróðursettar af
samstarfsfólki við þessi tímamót.
Á 100 ára afmæli Þorsteins 7.
mars s.l. fékk hann margar hlýjar
kveðjur frá fyrirtækjum, samtök-
um og einstaldingum. Hér er ein
þeirra:
Á þessum tímamótum viljum
við þakka honum ómetanlegt
brautryðjendastarf á sviði skinna-
verkunar, úrvinnslu afurða úr ís-
lenskum Iandbúnaðarafurðum
og uppbyggingar íslensks iðnað-
ar. Sendendur voru: Skinnaiðn-
aður hf, Kaupfélag Eyfirðinga,
Akureyrarbær, Bændasamtök Is-
lands og Samtök iðnaðarins.
Af þessu má marka hvað Þor-
steinn kom víða við á langri starf-
sævi, þar sem margt er svo fjar-
lægt að fletta þarf upp í sögubók-
um. En þá kemur líka í ljós verð-
mæti starfsins sem hann skilaði
ekki aðeins vinnuveitendum sín-
um heldur Ifka samfélaginu í
heild.I þessu sambandi og til að
varpa frekari Ijósi á lífsstarfið
leyfi ég mér að vitna til orða Þór-
arins Hjartarsonar sagnfræðings
í grein sem birtist á 100 ára af-
mæli Þorsteins, Þórarinn er að
ljúka við að skrifa sögu sútunar á
Islandi og sem er vel við hæfi að
komi út á þessu síðasta aldarári
hins mikla brautryðjanda í þess-
ari iðngrein.
„Eg þekki Þorstein Davíðsson
ekki persónulega. Eg hef hins
vegar fengið vinnu við að skrifa
um íslenskan skinnaiðnað á 20.
öld og þá hef ég rekist á nafn
hans æði oft, oftar en nokkurs
annars manns. Það má reyndar
ljóst vera af því sem þegar er
sagt. Þó var þetta lítið annað en
byrjun skinnaiðnaðar á Akureyri.
Þetta var fyrir daga EFTA og
sérhæfingarinnar í íslenskum
iðnaði. Og í hinum unga iðnað-
arbæ Akureyri þurftu ýmsir
frumkvöðlar að vera allt f öllu.
Þorsteinn var það. Þá braut, sem
hann og samstarfsfólk hans gekk,
þurfti að ryðja fyrst. Auðvitað var
margt af vanefnum gert. En
menn urðu að duga á eigin spýt-
ur eða drepast. I því reyndist hin
þrjóska sjálfsbjargarviðleitni
mönnum best. Eg hygg að Þor-
steinn hafi haft mikið af henni.
Ég held því ekki fram að Þor-
steinn Davíðsson hafi verið
neinn kraftaverkamaður. Bæði
voru stundum fengnir erlendir
fagmenn til starfa á Gleráreyrum
og margir heimamenn kappkost-
uðu að ná tökum á iðnaðinum
sem skjótast. En þá var það líka
ómetanlegt að til var maður með
alhliða reynslu sem gat gengið á
undan með fordæmi í margs kon-
ar störfum. Hann mætti manna
fyrstur á morgnana og fór gjarn-
an síðastur heim og féll víst sjald-
an verk úr hendi. Þessi iðnaður
var þjóðinni lffsnauðsyn. Á
stríðsárunum þurftu Islendingar
að framleiða megnið af skófatn-
aði sínum sjálfir, rétt eins og
klæðnaðinn. Stærstu einingarn-
ar bæði í sútun og skógerð voru á
Gleráreyrum. Sérstaklega var
sútunin þar nauðsynleg fyrir
margs kyns verkstæði og hand-
verk vítt um land. Starfsfólk
Skinnaverksmiðjunnar þurfti að
ná færni í afar fjölskrúðugri
framleiðslu".
Hér má glöggt sjá að hann ætl-
aði engum meira en sjálfum sér
og varð fljótt viðurkenndur sem
fremstur meðal jafningja.
Faðir minn Arnþór Þorsteins-
son og Þorsteinn voru nánir sam-
starfsmenn um áratuga skeið og
er mér af því tilefni ljúft að vitna
í afmælisgrein hans þegar Þor-
steinn varð sextugur: „Þorsteinn
er hversdagsgæfur maður, en þó
skapfastur og fylginn sér í betra
lagi, og segja má að honum falli
aldrei verk úr hendi. Hann er ör-
uggur stjórnandi og svo trúr sínu
fyrirtæki að á betra verður ekki
kosið.“
Þannig var einnig mín reynsla
af samstarfinu á seinni áratugum
í starfsæfi hans. Þorsteinn var
heilsteyptur heiðursmaður og
fölskvalaust vinarþel hans mun
lifa lengi í endurminningunni.
Við Gísela sendum sonum hans
og fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur.
Far þii ífriði
friður guðs þig hlessi
hafðu þökkfyrir allt og allt.
(V. Briem)
Jón Arnþórsson
***
Kveðjuorð
Nýlátinn er Þorsteinn Davíðsson
fyrrverandi verksmiðjustjóri
Skinnaverksmiðjunnar Iðunnar á
Akureyri. Þorsteinn fæddist 7.
mars á síðasta ári nítjándu aldar-
innar og var því á 101. aldursári
er hann lést hinn 17. janúar s.l.
Þorsteinn var Fnjóskdælingur að
ætt og lauk búfræðinámi frá
Hvanneyri. Hann var allan sinn
starfsaldur við störf í heimahér-
aði og hér á Akureyri, utan þess
tfma sem hann var við skógrækt-
arnám í Noregi og nám í sútara-
iðn í Bandaríkjunum og Þýska-
land, en í það nám fór hann að
frumkvæði Sambands ísl. sam-
vinnufélaga. Sem forgöngumað-
ur um sútun á skinnum hjá
Gæruverksmiðju SÍS á Akureyri
og síðar sem verksmiðjustjóri
Skinnaverksmiðunnar Iðunnar
markaði Þorsteinn mikil og djúp
spor í atvinnusögu héraðsins og
landsins alls. Þar átti mikinn þátt
dugnaður Þorsteins, samvisku-
semi og mikil ábyrgðartilfinning.
Þorsteinn var ræktunarmaður í
orðsins fyllstu merkingu. Hann
hafði ætíð áhuga á skógrækt og
sem ungur maður vann hann um
tíma sem skógarvörður í Vagla-
skógi. Hann gróðursetti og rækt-
aði upp vaxtarbrodda nýrrar at-
vinnugreinar, sem síðar urðu
veigamiklir þættir í atvinnulífi á
Akureyri.
Þorsteinn hafði einlægan
áhuga á málefnum samvinnu-
hreyfingarinnar og Kaupfélags
Eyfirðinga, fylgdist vel með þeim
málum og sótti fundi. Hann sótti
aðalfundi Kaupfélags Eyfirðinga
um margra áratuga skeið og ekki
eru nema nokkur ár síðan hann
mætti síðast á aðalfundi KEA, þá
á tíræðisaldri. Þorsteinn tók
sjaldan til máls á fundum en í
viðræðum við hann kom fljótt f
Ijós að þar fór maður sem vel
lylgdist með gangi mála og átti
gott með að setja sig inn í þau
málefni sem til umræðu voru og
gera sér grein fyrir hver voru
meginatriði þeirra. Hann var ein-
arður í skoðunum og gat fylgt
málum sínum fram af ákveðni og
þunga. Það var hverju félagi
sæmd og hagur að því að hafa
haft Þorstein Davíðsson sem
starfandi félagsmann.
Sonum Þorsteins Davíðssonar
og öllum aðstandendum og ást-
vinum eru sendar innilegar sam-
úðarkveðjur.
F.h. Kaupfélags Eyfirðinga
Sigurður Jóhannesson
aðalfulltrúi

ÁSLANDS
Markmið Utfararstofu Islands er að veita trausta og persónulega
þjónustu, Aðstandendur geta leitað útfararstjóra hvenær sólarhrings
sem er. Útfararstofa íslands er aðstandendum innan hgndar um alla
þá þætti er hafa ber í huga er dauðsfall ber að. Útfararstjórar
Utfararstofu Islands búa yfir mikilli reynslu og hafa starfað við
útfararþjónustu um árabil.
Utfararstofa Islands sér um:
Útfararstjóri tekur aö sér umsjón útfarar í
samráði við prest og aðstandendur.
- Flytja hinn látna af dánarstað í líkhús.
- Aðstoða við val á kistu og líkklæðum.
- Undirbúa lík hins látna í kistu og snyrta ef
með þarf.
Útfararstofa íslands útvegar:
- Prest.
- Dánarvottorð.
- Stað og stund fyrir kistulagningu og útför.
- Legstað i kirkjugarði.
- Organista, sönghópa, einsöngvara, einleikara
og/eða annað listafólk.
- Kistuskreytingu og fána.
- Blóm og kransa.
- Sálmaskrá og aöstoðar við val á sálmum.
- Likbrennsluheimild.
- Duftker ef líkbrennsla á sér stað.
- Sal fyrir erfidrykkju.
- Kross og skilti á leiði.
- Legstein.
- Flutning kistu út á land eða utan af landi.
- Flutning kistu til landsins eöa frá landinu.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Útfararstofa íslands - Suöurhlíð 35-105 Reykjavík.
Sími 581 3300 - allann sólarhringinn.
ORB DAGSIMS 4621840
Ólof Þóra Ólafsdóttrr
Ólöf Þóra Ólafsdóttir fæddist
að Garðsá í Öngulsstaðar-
hreppi Eyjafirði 22. janúar
1920. Hún lést á Hjúkrunar-
heimilinu Seli 19. janúar síð-
astliðinn.
Foreldrar hennar voru Ólaf-
ur Sigurjónsson bóndi frá
Brekku í Öngulsstaðarhreppi,
f. 6.4.1897, d. 30.8.1954 og
Jakobína María Árnadóttir
húsmóðir frá Skálpagerði í
Öngulsstaðarhreppi, f.
25.12.1891,d. 24.7.1955.
Bróðir hennar er Haraldur
Ólafsson f. 5.10. 1929 kvænt-
ur Brynju Hermannsdóttur.
Þau eiga þrjú börn, Hermann,
Ólaf Örn og Guðrúnu Marfu
og átta barnabörn.
Hinn 23. desember 1943
giftist Ólöf Erni Péturssyni bif-
reiðarstjóra frá Hauksstöðum á
Jökuldal f. 23.12.1922, d. 2.1.
1999. Foreldrar hans voru
Pétur Friðrik Guðmundsson
bóndi, f. 30.6.1879, d.
29.9.1962 og Aðalbjörg Jóns-
dóttir farkennari og húsmóðir,
f. 29.6.1893, d.l 1.7.1950.
Örn og Ólöf bjuggu lengst af
í Hafnarstræti 47 á Akureyri.
Börn Arnar og Ólafar eru:
(1 Ólafur Haukur Arnarson
húsasmiður, f. 28.9.1944.
Hann er kvæntur Sigurlaugu
Öldu Þorvaldsdóttur hár-
greiðslumeistara. Þau eiga
fjögur börn, Hallfríði, Örn,
Ólöfu Þóru og Sigurlaugu
EIvu, og sex barnabörn. 2) Að-
albjörg Hjördís Arnardóttir
lyíjatæknir, f. 5.9.1950. Hún
er gift Jóni Grétari Ingvasyni
lyfjafræöingi. Þau eiga fjögur
börn, Örn Ingva; Guðrúnu,
Söndru Huld og Hörpu Lind,
og tvö barnabörn. Eftir lát Sig-
rúnar Pétursdóttur systur Arn-
ar 1963 bjó dóttir hennar og
Helga Ágústssonar bifreiðar-
stjóra d. 24.1.1995, Aðalbjörg
Helgadóttir, f. 20.3.1953, upp-
eldisfræðingur og kennari, hjá
Erni og Ólöfu fram yfir stúd-
entspróf. Hennar sambýlis-
maður er Víðir Kristjánsson
efnafræðingur og eiga þau þrjú
börn; Völu Björk, Veru og Vikt-
or. Utför Ólafar fór fram frá
Akureyrarkirkju 26. janúar s.I.
* * *
Fyrstu minningar af ömmu eru
síðan ég var lítill snáði og bjó
heima í Bakkahöllinni. Þegar ég
vaknaði á morgnanna og skottað-
ist fram í eldhús var amma ævin-
lega komin á stjá og farin að bar-
dúsa. Þá var sest niður, ég uppi á
borði með fæturnar í kjöltu
hennar, og si'ðan var spjallað á
meðan stráknum var gefiö að
borða. Svona var amma, alltaf
tilbúin að snúast í kringum okk-
ur börnin svo þeim mætti líða
sem best og þegar tengdabörnin
bættust við, gilti það sama um
þau.
Það var annað sem einkenndi
Ólöfu ömmu og það var glettni
og hnyttni í tilsvörum, þeim frá-
bæra eiginleika hélt hún alveg
fram í það síðasta. Langömmu-
börnin muna sennilega bara eftir
ömmu sinni upp á Seli. Þar var
vinsælt að skoða í skápinn henn-
ar ömmu, gæða sér á „baller-
ínu“kexi og prófa öll ilmvötnin.
Fjölskyldan var oft ansi vellykt-
andi eftir heimsókn til Ólafar
ömmu.
Síðustu minningarnar um
ömmu eru lt'ka góðar. Við fjöl-
skyldan skutumst norður rétt fyr-
ir jól og áttum góða stund með
ömmu. Hún bauð okkur í messu
með sér sem var jafn ánægjuleg
fyrir unga sem aldna. Síðan var
drukkið kaffi á eftir.
Nú er kveðjustundin komin og
þótt við kveðjum þig með sökn-
uði, vitum við að nú líður þér
betur, komin fil afa gamla.
Bless, elsku amma.
Örn Ingvt, Aldís, Júlía og
Snædís.