Dagur - 16.12.2000, Síða 6

VI- LAUGARDAGUR 16. DESEMBER 2000
MINNINGARGREINAR
Sigrnn Guðmundsdóttir
Laugarvatni
Látin cr frú Sigrún Guðmunds-
dóttir, sem í áratugi bjó bér í Ey
á Laugarvatni með eiginmanni
sínum og fimm börnum þeirra.
Sigrún átti síðustu æviárin við
heilsuleysi að stríða, sjúkdóm
þann, sem slæ\dr minnið og fjar-
lægir umhverfið, þótt væri lík-
amlega braust. Þegar ég hevrði
lát hennar fann ég glöggt hvað
okkur hjónum hefur lengi þótt
vænt um hana og fjölskylduna
alla. Því er mér ljúft og skylt að
minnast hennar nokkrum orð-
um.
Sigrún var Skagfirðingur að
ætt, frá Steinholti í Staðar-
hreppnum, en sá bær stóð ofan
vegar á móts við Hafsteinsstaði,
nú löngu kominn í eyði. Það var
löngum kunnugt á máli Sigrún-
ar, hve hún unni Skagafirði, þótt
hún yndi glöð við sitt með ást-
vinum sínum í Laugardal. Hitt-
umst við Sigrún á förnum vegi,
bar við að ég segði henni frá síð-
ustu ferð minni norður í land,
einkum ef Skagafjörður hafði
Ijlasað við. Fylgdi þ\á gjarnan lít-
il ferðasaga, eða ég minnti á
hvassbrýndan Glóðafeyki, eða
útvörðinn Tindastól. -Sástu sól-
ina fljóta á sænum, sigla bak
Drangey?- Það leyndi sér ekki að
hún geymdi, frá æskuárunum,
margar myndir í hugskoti sínu
um fjörðinn sinn fríða og brosti
sínu hægláta, hlýja brosi, sem
varð ei lítiö fjarrænt. - Já, var
veðrið svona gott? Ekki spyr ég
að!-
Fyrir mig er ckki hægt að velta
vöngun yfir samverunni með fjöl-
skyldu Sigrúnar Guðmundsdótt-
ur hér á Laugarvatni án þess að
geta eiginmanns hennar, Berg-
steins Kristjónsson, kennara og
Iengi oddvita sveitarinnar, sem
látinn er lyrir nokkrum árum.
Hann var sá frjói andans maður
og dugnaðarforkur, til orðs og
æðis að fáu var líkt. Dugar sem
dæmi að nefna frístundastarf,
sem unnið var í húsgarðinum við
Ey. Það er listigarður, sem ber
vott um kunnáttu og mikla elju,
mun lengi enn bera högum
höndum fagurt vitni. Hið forn-
kveðna sannast, „það skal vanda
er Iengi á að standa." Það var að
vísu ekki vani að tala mikið um
frændsemi en ótal góða og mér
hagkvæma hluti á ég Bcrgsteini
upp að unna, allt frá frum-
bernsku til fullorðinsára.
Sigrún var myndarlcg búsmóð-
ir, heimilið og heimilishaldið bar
því ljósan vott, þótt efnahagur
væri nú ekki ríkidæmi og aðgátar
þörf. Fallegt heimili og vel klætt
fólkið hennar sönnuðu hve hög
hún var í höndum og snyrtileg.
Börnin urðu fimm, döfnuðu vel,
skemmtileg. Og hér í Þröm óx
upp ámóta hópur frændfólks
þeirra, en vinfengi okkar allra
blýjar djúpt um hjartarætur og
við þökkum það.
1 hugann skýst upp minning
um unga stúlku, sem kom hér
eitt haustið að norðan, vann hylli
skólasystkinanna og eignaðist að
eiginmanni fágaðan og heillandi
kennara sinn.
Það er gott að minnast Sigrún-
ar Guðmundsdóttur, hún var
hófstillt og tíguleg, bar ástríki og
tryggð í fari sínu.
Fjölskylda okkar sendir ástvin-
um hinnar látnu heiðurskonu
hjartanlegar samúðarkveðjur og
biður þeim allrar blessunar.
Ester og Þorkell iijarnason.
Elín Margrét Pétursdóttir
Elín Margrét Pétursdóttir
fæddist á Hallgilsstöðum á
Langanesi 28.11. 1909
Hún lést á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri 28.11. s.l.
Foreldrar hennar voru Pétur
Albert Metúsalemsson f.
16.8.1871 d. 24.3.1935 og
kona hans Sigríður Friðriks-
dóttir f. 29.6.1885 d.
5.2.1976
Elín Margrét var næst elst 7
systkina sem nú eru öll látin
nema Oddgeir Friðrik f.
5.7.1915
Hin voru: Pétur Marinó f.
21.2.1908, Valgerður Guð-
björg Sverresen f. 7.6.1912,
Björn ÓIi f. 17.10.1916,
Ágúst Metúsalem f. 29.6.1921
og Garðar f. 31.3.1931. Elín
Margrét ólst upp á Hallgils-
stöðum, í Vestmannaeyjum og
á Höfnum í Skeggjastaða-
hreppi.
Hún giftist 25.12.1942 Egg-
ert Ólafssvni bónda í Laxárdal í
Þistilfirði f. 28.10.1909 d.
3.2.1998.
Þá átti hún eina dóttur Petru
Sigríði Sverresen Jónsdóttur,
Gunnarssonar f. 31.1.1941 en
Eggert einn son, Braga f.
26.4.1931. Móðir hans var
Soffía Ingimarsdóttir.
Saman eignuðust þau átta
börn: Ólaf f. 8.11.1943, Stef-
án f. 16.1.1945, Marinó Pétur
f. 11.1.1946, Guðrúnu Guð-
mundu f. 15.9.1947, Þórarinn
f. 16.12.1946, andvana fæddar
tvíburastúlkur f. 11.1. 1950 og
Garðar f. 26.5.1954.
Elín var starfssöm og velvirk
húsmóðir og uppalandi á stóru
heimili og auk þess tók hún
virkan þátt í félags- og tónlistar-
lífi sveitar sinnar. Utför hennar
var gerð frá Svalbarðskirkju í
Þistilfirði þann 9. desember.
Elsku Elín mín
Nú hefur þú kvatt okkur að
sinni og mig langar til að minnast
þín í nokkrum orðum. Þú varst
sérstök manneskja í öllum sam-
skiptum og ef á þurfti að halda
þá leystir þú úr málum á besta
veg. Það var mikiö lán fyrir pabba
þegar hann fann þig og þú komst
svo elskuleg inn á heimilið í Lax-
árdal. Eg var að nálgast ferming-
araldur um þetta leyti, en þú átt-
ir heima á Þórshöfn.
Fyrstu kynni ykkar pabba voru
þegar hann bankaði uppá hjá þér
og sagðist eiga strák sem þyrfti
fermingarföt, hann hefði heyrt
að þú væri hagleikskona góð, þar
á meðal í fatasaumi. Svo varð að
fötin fékk hann. Þessi kynni urðu
til þess að þið genguð í hjóna-
band sem varð sérstaklega
hamingjuríkt og þú Ilytur heim
til okkar með Petru dóttur þína,
þriggja ára.
Heima í Dal voru þá afi og
amma, þau Ólafur Þórarinsson
og Guðrún Guðmunda Þorláks-
dóttir.
Ekki leið langur tími þar til all-
ir á bænum virtu þig og dáðu.
Svo kom að því að fjölgaði í
Laxárdal og linnti ekki þeim lát-
um fyrr en börnin voru oröin sex,
að vísu kom í minn hlut að taka
þátt í uppeldinu sem tókst ágæt-
lega. Eg fór að heiman 21 árs í
iðnnám til Reykjavíkur og ílend-
ist fyrir sunnan, en á hverju ári
og stundum tvisvar hef ég komið
heim og alltaf var jafngott að fá
góða matinn þinn og njóta um-
hyggju þinnar og hlýju. Innst
inni hcf ég alltaf átt heima hjá
þér og pabba inn í Dal.
Ég þakka þann tíma sem við
áttum saman og minninguna um
þig mun ég geyma um ókomna
tíð.
Bragi Eggerlsson.
(Þessi minningargrein er endur-
birt vegna prentvillna sem slædd-
ust inn í hana við vinnslu Islcnd-
ingaþátta um síðustu helgi. Eru
hlutaðeigandi beðnir velvirðingar á
þeim villum. -ritstj)
ÍSLENDIN GAÞÆTTIR
Mér varð að ósk minni
BRYNJÓLFUR
BRYNJÓLFS-
SON
skrífar
Þann 14. október birtist í Degi
greinarstubbur eftir mig undir
fyrirsögninni „Hún vissi ekki bet-
ur“. Fyrirsögnin var tilvitnun í
svar ungrar konu við spurning-
unni um hvenær þessi hundateg-
und hefði verið fyrst flutt til
landsins. Hún hélt að það væru
sjö ár síðan. Þar sem að ég vissi
betur skrifaði ég greinina og til-
greindi hundinn og eigendur
hans. Eg lét í lok greinarinnar í
Ijós löngun til að fá mynd af
hundinum til sönnunar máli
mínu. Svo gerðist það fyrir
nokkrum kvöldum að í mig hring-
di kona til þess að þakka mér fyr-
ir hvað ég hefði skrifað fallega
um foreldra sína. Sigríður Lúth-
ersdóttir heitir þessi kona. Hún
er fædd í Hafnarfirði en býr í
Reykjavík. Dóttir hennar býr f
Vopnafirði og er áskrifandi að
Degi. Hún hringdi að sjálfsögðu í
móður sína þegar hún sá Dag til
þess að vekja athygli hennar á
skrifunum. Þannig fór grunnur-
inn að því sem ég nú skrifa af
stað. Þar sem Sigríður er fædd í
Hafnarfirði eins og ég þá tókum
\iö l.ingt _taj.sdin.in l’ell.i varA
mjög ánægjulegt samtal og varð
til upprifjunar á athyglisverðum
atburðum. En nú er ég kominn
fram úr sjálfum mér. Sigriður
sagði að til væru myndir af hund-
inum og bauðst til þess að senda
mér rnargar myndir til þess að
velja úr. Eg þáði það og Iét endur-
gera mynd þar sem Lúther er
með hundinn í fanginu. Mér
fannst hún eiga best við því hún
sýnir Manninn og hundinn sem
ég skrifaði um og hún sýnir líka
mjög vel við hvaða atlæti hann
bjó hjá eigendum sínum. Það
mun hafa verið um 1935 til 36
sem hjónin eignuðust hundinn
og var hann mjög vel passaður og
aldrei á neinum flækingi. Svo
gerðist það einn dag að hundur-
inn hvarf af lóð heimilisins og
fannst hann aldrei eftir það þrátt
fyrir mikla leit. Þarna voru liðin
ein átta ár frá því að þau eignuð-
ust hundinn. Sigríður sagði að
helst hefði verið hallast að því að
hundinum hefði verið rænt en
komið var hernám og höfðu
margir bandarískir hermenn sýnt
hundinum mikinn áhuga. Ekkert
sannaðist samt í þessa átt en mik-
il eftirsjá var að hundinum í fjöl-
skyldunni og er um hann rætt
enn þann dag í dag við barnabörn
í fjölskyldunni.
Sagan í sögimni
Þegar ég var að skrifa um Lúther
þa wldi '\'liastJvrirÆý^^ui:(
Lúther Sigurðsson faðir Sigríðar,
með hundinn Baby í fanginu en
hann er af Tibet- Spaníel tegund.
minningunni að mér fannst
Lúthcr hafa tengst Kassagerð
Reykjavíkur en ég vissi ekki hvers
vegna. Þegar ég nefndi það við
Sigríði þá sagði hún mér að Lúth-
er faðir sinn hefði greinst með
berkla og orðið að hætta til sjós
en hann var í föstu skiprúmi á
togaranum Sviöa. Berklarnir
björguðu honum frá því að farast
með togaranum en Sviði fórst
einmitt í næsta túr með allri
áhöfn. Af þeirri ástæðu leitaði
Lúther að íéttara starfi og varð
Kassagerð Reykjavfkur hans
vinnustaður eftir þetta. Þegar
Sigríður sagði mér frá þessu þá
rifjaðist upp fyrir mér að Reynir
Guðmundsson vélstjóri, varð líka
að hætta til sjós af sömu ástæðu
og á sama tíma. Hann var einmitt
í föstu plássi á Sviða. A þessum
árum voru í gildi mjög ströng
til að öll áhöfn togarans Sviða
hafi farið í skoðun en hún var
framkvæmd með gegnumlýsingu
og var þessi skoðun framkvæmd á
öllum landsmönnum. Þessir tveir
menn sem ég nefni hérna báru
engin sjúkdómseinkenni heldur
litu þeir mjög hraustlega út og er
það til marks um hvað berkla-
bakterían er lúmsk. Fleira rifjað-
ist upp fyrir mér í sambandi við
síðustu veiðiferð Sviða. Jóngeir
D. Eirbekk getur þess í ævisögu
sinni að hann hafi verið búinn að
ráða sig í skipsrúm á Sviða. Hann
hafði verið í grjótvinnu og hélt
henni áfram á meðan hann beiö
eftir að togarinn kæmi úr veiði-
ferðinni. Þannig fór að Jóngeir,
bilaðist í baki svo að hann varð
um tíma óvinnufær. Hann gat því
ekki farið út með togaranum.
Magnús Sigfússon, togarasjó-
maður í Hafnarfirði var búinn að
vera í mörg ár í föstu plássi á tog-
aranum Sviða og fór því út í
þennan síðasta túr togarans.
Hann veiktist út í sjó og var farið
inná einhverja kúvík fyrir vestan
til Iæknis. Læknirinn gaf það ráð
að Magnús færi með fyrstu flug-
ferð til Reykjavíkur. Hann var því
ekki um borð í Sviða þegar hann
fórst. Þórður Sigurðsson, ekki
skyldur Lúther, var búinn að vera
í mörg ár á togaranum Sviða.
Hann átti foreldra sem höfðu af
honum miklar áhyggjur eftir að
st\ rjöJdin hófst <>g loeðu þau Jijirl
að honum að fara í land og vinna
þar. Þórður varð við ósk foreldra
sinna og fór í land en svo sorglega
vildi til að hann lést af slysförum
í landi þar sem hann ætlaði að
Ieita örj'ggis til þess að létta
áhyggjum af foreldrum sínum.
Einn sjómann enn veit ég um í
viðbót sem var búinn að ráða sig
á Sviða en hann fékk sig lausan
frá þeirri ráðningu og fór í skip-
rúm á togarann Júní frá Hafnar-
firði. Allir þessir menn scm ég
hefi hér nefnt í sambandi við
Sviða og hvernig þeir björguðust
frá því að vera á skipinu þegar
það fórst náðu góðri heilsu og
háum aldri.
Þessi skrif mín eru gotl dæmi
um það hvað gerist ef eitthvað
verður til þess að hræra upp í
skjóðu minninganna. Ekkert af
þessu er úr lausu lofti gripið
heldur eru þetta atvik sem ég veit
um. Að auki urðu þessi skrif öll til
af því að ung kona í Reykjavík
vissi ekki betur þegar hún svaraði
spurningu fréttamans. Eg læt les-
endum eftir að hugleiða hvaða öfl
réðu allri þessari framvindu at-
vika. Það er til íhugunar að
minnsta kosti voru þrír nýir
áhafnarmeðlimir um borð í Sviða
þegar hann fórst.
Mér er í fersku minni bvað það
voru dimmir dagar í Hafiiarfirði
þegar fréttist af slysinu á Sviða,
því bæjarbúar þekktu Ilesta þessa
merrn. sem.þama, fórust. , ..