Dagur - Tíminn Reykjavík - 12.04.1997, Side 7

|Dagur-®mrám
\\l —1 V^,ni> \
Laugardagur 12. apríl 1997 - VII
MINNINGARGREINAR
„Þegar þú ert sorgmœddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn og
þú munt sjá að þú grœtur
vegna þess sem var gleði þín. “
(Khalil Gibran: „Spámaðurinn")
Þú sem ert uppspretta
orkunnar,
geislar þínir lýsa um allan
heim,
lýstu einnig upp hjarta mitt
til að það geti unnið sem þií. “
(Gayani)
Elsku frændi, það er erfitt að
kveðja, við frænkur þínar héld-
um í vonina eins og allir en nú
ertu farinn og við söknum þín.
Eftir sitja minningarnar um
stundirnar sem við systkina-
börnin áttum saman. Það var líf
og ijör á Hólkoti enda vorum
við 10 „systkinin".
Þú varst ákveðinn, lífsglaður,
uppátækjasamur og stríðinn,
með óbilandi áhuga á bflum,
sérstaklega vörubflum, fyrst var
það Bedford og síðan MAN og
við frænkurnar sátum oft undir
moldarbarði á Hólkotshólnum í
bílaleik. Við rákum kýrnar, fór-
um í ijósið og fjárhúsin, vorum í
heyskap, veiddum í Vestmanna-
vatni og syntum þar af og til.
Stundum stálumst við til að
vaða niður við Skógargirðingu,
alltaf var fundið upp á ein-
hverju við misjafnar undirtektir
foreldranna.
Oft gengum við móagöturnar
suður í Höskuldsstaði til Olla
frænda og Kristbjargar en þar
dvöldum við oft á sumrin þegar
við urðum eldri. Ekki fækkaði
uppátækjunum þó að árin liðu.
Aldrei féll þér verk úr hendi og
alltaf varstu boðinn og búinn til
að aðstoða við alla skapaða
hluti, enda einstaklega verklag-
inn. Ilúmorinn var alltaf á sín-
um stað jafnvel undir það síð-
asta, það þótti okkur vænt um.
Minningarnar eru margar um
góðan frænda og traustan vin.
„Systkina" böndin eru sterk og
ekki rofnuðu þó við færum sitt í
hvora áttina og stofnuðum fjöl-
skyldur. Þú kvaddir þetta líf á
fertugsafmælinu þínu á falleg-
um degi. Veðrið var enn fal-
legra þegar móðir okkar (Svana
frænka) og faðir þinn tóku á
móti þér 1. apríl 1957. Foreldr-
ar þínir og Svana frænka voru
líka viðstödd þegar þú kvaddir
1. apríl 1997.
Við kveðjum þig með ljóðum
sem Ása amma kenndi okkur,
elsku Gummi um leið og við
þökkum fyrir allar samveru-
stundirnar. Hvíl í friði.
Elsku Hólmfríður, Kristbjörg
Hildur, Guðmundur Smári,
Ólafur Freyr, Stebbi, Hidda og
Hólkotssystkini, Guð veri með
ykkur og styrki ykkur í sorg-
inni. Innilegar samúðarkveðjur.
Égfel íforsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um Ijósið lát mig dreyma
og Ijúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumson)
Nú legg ég augun aftur,
ó Guð þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Guðrún, Eva Ásrún, Valdís
og Dóra Þórdís Albertsdœtur
Kristín Markúsdóttir
g hitti Kristínu og Harald
fyrst fyrir um það bil 20
árum síðan, þegar við Har-
aldur Árni, sonur þeirra vorum ný-
byrjuð saman. Þau tóku mér hlý-
lega eins og þeirra var von og vísa.
Við vorum bara krakkar, ég nýorð-
in 16 ára og Halli á 18. árinu og
bjuggum fyrstu mánuðina á fallega
heimilinu þeirra á Mosabarði 4.
Óneitanlega fylgdi því heilmikið
ónæði, þar sem nú voru tveir að
æfa sig á hljóðfæri daginn út og
inn. Mest reyndi það á Kristínu þar
sem hún var heima á daginn og
heyrði hvern tón en aldrei varð ég
vör við að það þreytti hana á nokk-
ur hátt. Þvert á móti. Hún hvatti
okkur á svo marga vegu. Kristín og
Haraldur áttu gott hljómplötusafn
og Kristín hlustaði með okkur á
perlur tónbókmenntanna, sagði
okkur frá bókum sem hún hafði
lesið, tónleikum og óperum sem
hún hafði farið á. Gladdist með
okkur þegar vel gekk og hug-
hreysti þegar á móti blés.
Við fórum svo að búa og seinna
þegar við höfðum lokið námi, ílutt-
um við hingað til Njarðvíkur. Krist-
ín og Haraldur komu oft í heim-
sókn og hjálpuðu okkur í orði og
verki. Kristín var vel lesin og ágæt-
lega hagmælt. Hún var greind
kona og ótrúlega minnug. Hún
hafði fallega söngrödd og kunni
mikið af lögum og ljóðum. Það var
ósjaldan sem ég hringdi í hana til
að spyrja um Ijóð, lagboða eða
biðja hana um að raula fyrir mig
byrjunina á lagi sem mig vantaði
og við ræddum oft saman um alla
heima og geima.
Síðast liðið ár, í veikindum for-
eldra minna og við fráfall fóður
míns þótti mér sérstaklega vænt
um að finna umhyggju tengdafólks
míns. Þrátt fyrir veikindi Kristínar
hringdi hún daglega til mín, sagði
að þau væru með hugann hjá okk-
ur og hún bæði þess í bænum sín-
um að vel færi. Ég fann þá svo vel
hversu gott er að eiga góða að, í
blíðu og stríðu.
En nú skiljast leiðir um stund.
Margs að sakna en minningarnar
góðu verða aldrei frá okkur teknar.
Börnin okkar litlu, Bogi, Ilaraldur
og Hildur, sem hafa misst svo mik-
ið núna á stuttum tíma, sakna
ömmu Stínu sinnar. En þau vita
eins og við, að nú líður henni vel.
Elsku Haraldur, Halli, Erling,
Gísli, Hebba og aðrir ástvinir, Guð
gefi okkur styrk í missi okkar.
Blessuð sé minning Kristínar
Markúsdóttur.
Geirþrúður Fanney Bogadóttir
Sigrún Ingólfsdóttir
Kveðja frá Félagi framsóknar-
kvenna í Reykjavík
Sigrún Ingólfsdóttir gerðist liðs-
maður í Félagi framsóknarkvenna
í Reykjavík árið 1962. Hún var þá
nýlega ílutt til Reykjavíkur, en
hafði áður verið skólastjórafrú á
Hólum í Hjaltadal. Maður hennar,
Kristján Karlsson, hafði verið
skólastjóri á Hólum um árabil. Sig-
rún var húsfreyja sem staðnum
hæfði. Bæði voru þau hjón samval-
in að glæsileik og myndarskap og
vegur Bændaskólans á Hólum
mikill í þeirra tíð. Kristján var af-
burðasnjall og hygginn bænda-
frömuður.
Sigrún var Fnjóskdælingur,
dóttir bændahöfðingjans Ingólfs í
Fjósatungu og Guðbjargar Guð-
mundsdóttur konu hans. Hún ólst
upp á miklu menningarheimili.
Foreldrar hennar voru bæði Þing-
eyingar og bjuggu á æskuheimili
Guðbjargar, Fjósatungu.
Ingólfur var alþingismaður
Suður-Þingeyinga fyrir Framsókn-
arfiokkinn um margra ára skeið
og formaður Sambands íslenskra
samvinnufélaga frá 1925 til ævi-
loka. Sigrún aflaði sér menntunar
m.a. í Noregi. Þar voru þær sam-
tíða Helga Vilhjálmsdóttir móður-
systir mín frá Bakka í Svarfaðar-
dal og héldu þær miklum vinskap
upp frá því meðan báðar lifðu. Sig-
rún gerðist vefnaðarkennari við
Kvennaskólann á Blönduósi vet-
urna 1934-1938 og gat hún sér
þar sem annarsstaðar gott orð fyr-
ir myndarskap og mannkosti. Eftir
komuna til Reykjavíkur vann hún
um árabil í Þjóðminjasafni íslands.
Sigrún hafði mikinn áhuga á
stjórnmálum svo sem hún átti kyn
til. Hún lét sig bæði landsmál og
borgarmál miklu skipta. Hún átti
lengi sæti í Fulltrúaráði Fram-
sóknarfélaganna í Reykjavík, þá
sat hún einnig mörg flokksþing
Framsóknarflokksins.
Fyrst og síðast vann hún mikið
og óeigingjarnt starf fyrir kvenfé-
lagið í Reykjavík, eins og við árleg-
an basar félagsins. Hún stóð með
okkur í laufabrauðsbakstri og gaf
fallega handavinnu á basarinn.
Þá sat hún fyrir félagið bæði í
Mæðrastyrksnefnd og Áfengis-
varnarráði.
Félagið gerði Sigrúnu að heið-
ursfélaga árið 1982.
Hún varð fyrir þeirri sorg að
missa Kristján mann sinn á besta
aldri. Þeim varð fjögurra barna
auðið. Þau eru Ingólfur, Karitas,
Karl og Guðbjörg. Þá ólu þau upp
fósturdóttur, Freyju F. Sigurðar-
dóttur.
Sigrún fékk kærkomna hvíld
þann 1. aprfl sl. eftir margra ára
stranga sjúkralegu.
Félag framsóknarkvenna í
Reykjavík á Sigrúnu Ingólfsdóttur
mikið að þakka. Við minnumst
þessarar glæsilegu, fróðu og
traustu konu með virðingu og
þökk.
Bogí Nikulásson
að var snemma árs 1977 að
ég hitti Boga Nikulásarson í
fyrsta sinn. Við vorum þá
nýorðin par, ég og dóttir hans,
Geirþrúður Fanney. Það var á
heimili Boga og Ragnhildar á
Sunnuveginum. Ilann var að koma
heim úr vinnu og heilsaði, að mér
fannst þá, heldur fálega. Við Geir-
þrúður vorum mjög ung, ég á 18.
ári en hún rétt nýorðin 16 ára,
yngsta dóttir hans, og eflaust hefur
það átt sinn þátt í því að Bogi
heilsaði mér á mjög hlutlausan
hátt.
En viðmót hans í minn garð
breyttist fljótt og alla tíð síðan hef-
ur mér fundist eins og hann ætti í
mér hvert bein. En Bogi tengdafað-
ir minn var svona, hann var ekki
allra, en þeirra sem hann var,
reyndist hann tryggur vinur.
Bogi Nikulásarson hefði orðið
85 ára 10. aprfl síðastliðinn, en
hann lést eftir erfið veikindi þann
1. desember 1996.
Bogi var yndislegur maður,
bráðgreindur, hæglátur, reglusam-
ur, vinnusamur og mikill
húmoristi. Hann hafði sterka rétt-
lætiskennd og var mjög ákveðinn í
skoðunum. Bogi unni náttúrunni
og öllu lífi, sem endurspeglaðist í
störfum hans öll þau ár sem hann
starfaði að landbúnaði, við til-
raunastöðina að Sámsstöðum í
Fljótshlíð og síðar þegar þau Ragn-
hildur byggðu upp af mikilli elju og
dugnaði, nýbýlið Hlíðarból í Fljóts-
hlíð, þar sem þau ráku myndarlegt
bú um tveggja áratuga skeið.
Við Bogi urðum fljótt miklir
mátar og ræddum langtímum sam-
an um það sem okkur lá á hjarta
hverju sinni. Hann var fróður mað-
ur og vandaður og ég hef orðið
þeirra gæfu aðnjótandi að geta til-
einkað mér ýmislegt sem hann
lagði inn hjá mér og kem til með
að búa að því alla ævi.
Bogi hafði yndi af ferðalögum,
en eins og með svo marga af hans
kynslóð, hafði hann því miður ekki
tækifæri til ferðalaga fyrr en á efri
árum. Bogi og Ragnhildur ferðuð-
ust þá töluvert, bæði innan lands
og utan og ræddum við Bogi oft um
þau ferðalög. Sérstaklega var hon-
um hugleikinn ferð þeirra til ftalíu
fyrir nokkrum árum, þar sem þau
fóru meðal annars til Rómar. Oft
sátum við yfir kaffibolla og ríku-
legu meðlæti að hinum einstaka
hætti Ragnhildar, og létum hugann
reika um fjarlaig lönd og margvís-
legan ferðamáta.
Eitt hafði hann yndi af að ræða
við mig en það voru siðir og menn-
ing þjóða sem og verðmæta- og
gildismat þeitta. Honum fannst við
íslendingar vera hégómlegir í
þessum efnum og hef ég ósjaldan
verið honum sammála. Bogi var
tónelskur maður með fallega ten-
órrödd og það hlýtur því að hafa
verið mikill missir fyrir Kirkjukór
Fljótshlíðar þegar fjölskyldan á
Hlíðarbóli flutti á Selfoss. Ragn-
hildur er ekki síður músíkölsk og
endurspeglast meðfædd tilfinning
þeirra beggja fyrir tónlist, í dætr-
um þeirra sem allar eru bráðmús-
íkalskar. Ég hef oft séð í hugskoti
mínu, Boga heima á Hlíðarbóli,
sitja mörgum stundum við að troða
harmoníumorgelið fyrir dóttur sína
Geirþrúði, sem langaði til að spila
en náði ekki niður á fótstigin því
hún var bara tveggja ára.
Ég tel mig vera lánsaman mann
að hafa kynnst svo vel þeim Boga
og Ragnhildi, og hafa átt með þeim
ómetanlegar stundir. Að hafa eign-
ast dóttur þeirra, Geirþrúði, fyrir
eiginkonu og áttt með henni börnin
mín Boga, Harald og Hildi, sem ég
veit að hafa erft ýmsa af eiginleik-
um afa Boga. Að hafa kynnst þess-
ari fjölskyldu allri, sem er að mínu
mati einstaklega samheldin og
trygg. Þessi kynni komu á hárrétt-
um tíma fyrir mig. Það er mín
gæfa.
í veikindum Ragnhildar nú,
reynir á samheldni þessarar yndis-
legu íjölskyldu og ég er sannfærð-
ur um að það verður ríkur þáttur í
bata hennar.
Elsku Ragnhildur, Geirþrúður
mín, Agga, Gerður og Ragna, íjórir
mánuðir eru ekki langur tími og
söknuður okkar allra er mikill. En
við skulum hlúa að minningunni
um yndislegan mann og vona að
Guð gefi að þær minningar verði
smátt og smátt sorginni yfirsterk-
ari.
Ilaraldur Árni Haraldsson
Finnur
Sigurðsson
Þú og lífið
Bros þitt yljaði
öll vera þín gladdi,
veitt leiðsögn, öryggi.
Nú ertu breyttur.
Þú ert horfinn mér,
þér sjálfum, okkur öllum.
Samt ertu hér enn.
Ég get haldið í hönd þína,
tekið utan um þig,
faðmað þig að mér.
En hugur þinn er hljóður,
viðbrögð og skynjun
önnur en áður.
Þú brosir dauft,
minni þitt er horfið
í djúp gleymskunnar.
Nú ríkir kyrrð í sálu þinni,
í stað ólgandi tilfinninga,
gleði, sorgar, lífs.
Þú ert annar en þú varst,
en ég elska þig enn.
Ægir Fr. Sigurgeirsson.
Kveðja frá eiginkonu, börn-
um og Jjölskyldum