Dagur - Tíminn - 25.09.1996, Blaðsíða 4

16- Miðvikudagur 25. september 1996 jDagur-ÍEmthm
Of litlar umbúðir
Agnarsdóttir
Já, Guð minn góður, það er
sko erfitt að vera dálkahöf-
undur á íslandi, eins og
Baldur vinur minn Kristjánsson
bendir á í mjög alvarlegri og
innihaldsríkri grein í blaðinu í
síðustu viku. Sérstaklega ef
maður ætlar að vera smart og
skemmtilegur á kostnað ann-
arra. Svo það var alveg rétt af
honum að hirta mig rækilega.
„Skammastín, ljót stelpa, nú
ætlar pabbi að flengja þig.“
Mikil ábyrgð sem er lögð á
okkur, enda er ég líka alveg að
sligast undan henni. Verð að
hringja í sálfræðinginn minn.
Það eru gömlu skilaboðin einu
sinni enn: haltu kjafti og vertu
sæt. „Skammastu þín, Stefán
Jón, að birta þetta. Ljótur
strákur. Nú ætlar mamma að
flengja þig.“ En í alvöru talað,
hvernig haldið þið, strákar, að
mömmu minni líði núna? Ha?
Hún þorir örugglega ekki í
heita pottinn svo vikum skiptir,
því allir í litla þjóðfélaginu vita
að ég er dóttir hennar og þvílík
byrði að eiga svona dóttur.
Nei, þetta er satt, maður má
ekki vera að grínast svona með
kirkjuna og helgihaldið. Það er
fremur ósmekklegt, ég verð að
viðurkenna það. Verst að kirkj-
an hefur ekki lengur vald til að
gefa út reglur um hvað má og
ekki má skrifa um, tala um og
gera. Allt ber þetta að sama
brunni. Það má auðvitað ekki
hlæja að embættiskarlmönnum
þjóðarinnar, jafnvel þótt þeir
séu fyndnir á kostnað skatt-
borgaranna. Ég tala nú ekki um
ef þeir eru prestar.
Hláturinn er hættulegur, því
hann losar um hömlur og þá fer
fólk á óæskilega hreyfingu og
það getur verið svo dónalegt að
hreyfa sig of mikið. Það getur
leitt til styrjalda. Og kirkjan er
á móti þeim. Var það ekki hlát-
ur konu á Hlíðarenda sem gerði
allt vitlaust á Bergþórshvoli og
eggjaði menn til vígaferla? Það
voru auðvitað kellingar sem
fóru eins og fréttaskot á milli
þessara bæja og kjöftuðu í Njál
og syni hans hvað kjaftað væri
um þá og þeirra taðskegglings-
hátt í dyngju Hallgerðar. Já, við
erum óttaleg flögð, við þessar
kellingar sem kjöftum um karl-
menn og hendum gaman að
þeim. Það leiddi Skarphéðin út í
dráp og fékk hann til að kalla
Hallgerði pútu. Hræðilegt. Ekk-
ert, ekkert er eins særandi og
þegar hlegið er að karlmanni
sem telur sig hafa mikla sæmd.
Kellingar eru hin mestu
kvikindi, það höfum við fengið
að heyra svo öldum skiptir og
það verður að refsa þeim fyrir
það. Konur skulu ekki segja
hlutina umbúðalaust, heldur
velja þá inn í dúllulegan pakka,
vera krúttlegar og góðar, ann-
ars er hætt við að karlkyninu
hætti að standa (Guð, þetta
mátti ég ekki skrifa) og þá er
úti um mannkynið. Og það vilj-
um við alls ekki, við konur. Við
viljum þvert á móti bjarga
mannkyninu.
Nei, á bak við umbúðalaust
grínið leynist nefnilega oft
sannleikur sem er svo vondur,
svo sár, að fyrir hann skal
krossfesta fólk. Ekki einungis
Jesúm Krist, heldur alla karl-
menn og konur sem dirfast að
tæpa á honum í einhverri
mynd. Og hver er þessi sann-
leikur? Valdafíkn, græðgi og
kúgun þeirra sem stjórna og
ráða þjóðfélögum og valda-
stofnunum heimsins, hvort
heldur í skjóli stjórnmála eða
trúarbragða.
Já, hann er þungur krossinn
sem ég þarf að bera sem pistla-
höfundur á þessu nýja blaði og
sárt að hugsa til þess að karl-
menn kveinki sér undan mér.
Það var ekki meiningin, ég vil
alls ekki að karlmenn séu sak-
aðir um linku og litla karl-
mennsku þótt þeir gráti smá.
Svona, upp með húmorinn; pilt-
ar, og ekki vera svona hörund-
sárir. Kannski ég reyni að hafa
eitthvert smá innihald í falleg-
um umbúðum í næsta pistli, ef
þið verðið góðir.

iu rj 1 r 1
Ömmi „and-Lenín“
Ogmundur Jónasson,
alþingismaður óháðra
Alþýðubandalags
manna og formaður bæjar-
og ríkisstarfsmanna, kvaddi
sér hljóðs í Degi-Tímanum í
gær með athyglisvert inn-
legg. Hann vill að launþega-
hreyfingin öll sameinist í
einn allsherjar pólitískan
fagfélagskögg-
ul, eins konar
pólitíska sam-
fylkingu sem
hafi sameigin-
lega stefnu í
hinum ýmsu
málaflokkum.
Hann er í
raun að boða
stofnun bylt-
ingakennds
Qöldafiokks,
flokks sem er andstæðan við
hinn leníníska elítuflokk.
Því er það, að þó Ömmi sé
mikill foringi og minni svo-
lítið á Lenín (skeggið og
svona) þá er hann hálfgerð-
ur „and-Lenín“. Lenín var
lítill en Ömmi er stór og
Lenín vildi lítinn fiokk fyrir
útvalda en Ömmi vill stóran
flokk fyrir alla launamenn-
ina. Þetta pólitíska banda-
lag launþega segir „Ömmi
and-Lemn" geta breytt
stjórnmálaþróuninni í land-
inu með því að knýja fram
ýmis þjóðþrifamál á sviði
atvinnu-, skatta- og velferð-
armála.
Ekkert teboð
í frétt Dags-Timans í gær er
hinn íslenski „and-Lenín“
raunar spurður út í pólitískt
samhengi Launamanna-
flokksins og þar kemur
fram að hann sér fyrir sér
að hans flokkur verði öðru-
vísi en aðrir flokkar eins og
t.d. þessi sameinaði jafnað-
armannaþingflokkur, sem
svo mikið hefur verið rætt
um. „Ömmi and-Lenín“
verður þó nánast lenínískur
þegar kemur að viðhorfum
hans til hinna borgaralegu
stjórnmálaspjátrunga sem
með silfurskeiðum telja sig
vera að berjast fyrir alþýð-
una. Hann líkir bramboltinu
við að sameina stjórnmála-
og þingflokka við storm í te-
bolla, sem fáa eða enga
varðar um. „Þaðan af síður
(snýst Launa-
mannafylking-
in) um ýmis-
legt sem kann
að gerast í
„tebollanum
þennan eða
hinn daginn"
eða „hver sé
með hverjum
inni í
einhverjum
þingflokki eða
eitthvað af því tagi,“ segir
„And-Lenín“ í fréttinni.
Hvað hét hundur
karls?
Ögmundur er greinilega bú-
inn að finna sér mikinn liðs-
styrk og efnivið í launa-
mannaflokk úti í þjóðfélag-
inu. Sá á fund sem finnur,
segir máltækið, þannig að
Garri gerir ráð fyrir að
þessi nýi flokkur verði
flokkur þess sem fann hann
- flokkurinn hans Ömma.
Ögmundur verður þá alls-
herjargoðinn sem leiðir
launamenn til frelsunar
undan oki kapítalismans. í
Sóleyjarkvæði Jóhannesar
úr Kötlum segir á einum
stað að „gömul útslitin gáta
þó/ úr gleðinni dró: Hvað
hét hundur karls/ sem í af-
dölum bjó?“
Eins hlýtur sú spurning
að draga úr gleði Garra yfir
hinum nýja flokki, hvað
munu nú hinir launaþega-
foringjarnir segja þegar Ög-
mundur stingur undan þeim
launþegunum?
Garri.