Dagur - Tíminn - 31.10.1996, Qupperneq 4

16 - Fimmtudagur 31. október 1996 iDagur-CEtmtnn
‘llmðúða£auat
Biðlaun Skeiðarárhlaupara
aJóhannes
Sigurjónsson
Biðin eftir Skeiðarárhlaupi
er á vissan hátt táknræn
fyrir endalausa biðina í
íslensku þjóðfélagi. Vér íslend-
ingar erum sem sé og höfum
löngum verið hallir undir bið-
ina. Það er ekki okkar háttur að
fara að dæmi Alexanders og
höggva á Gordíonshnúta, og
yfirleitt reynum við ekki einu
sinni að leysa þá. Við kjósum
fremur að bíða eftir því að
hnúturinn leysist af sjálfu sér
eða einhver komi og leysi hann
fyrir okkur.
Nú er yfirvofandi Skeiðarár-
hlaup náttúrlega ekki hliðstæða
við Gordíonshnútinn og ekki á
okkar færi að stjórna náttúru-
öflunum og rjúfa þau höft sem
til þarf, svo hlaupið geti runnið
sitt skeið á enda þegar okkur
hentar. En samt, okkur hættir
til að bíða fremur en að taka
frumkvæði.
Hallgrímur Helgason, sem er
frumlegasti stílisti landsins og
um leið einhver skarpasti rýnir
þjóðarsálarinnar íslensku, hitti
naglann á höfuðið þegar hann
gaf skáldsögu sinni heitið: Þetta
er allt að koma. Þessi setning
gæti verið einkunnarorð ís-
lensku þjóðarinnar. í endalausri
bið eftir Godot erum við ævin-
lega fuflviss um að þetta sé nú
allt að koma og auðvitað redd-
ist málin fyrir horn, jafnvel þó
við lyftum ekki fitla fingri sjálf.
—eOGGi^^.96^
Enda megum við ekki vera að
slíkum fingraæfingum, því við
erum svo upptekin af því að
bíða og vona, líkt og greifinn af
Monte Cristo á sínum tíma.
Dæmin um biðlund okkar ís-
lendinga eru legíó. Stór hópur
af listamönnum okkar eru í
raun bið-listamenn, því þeir
hafa hvorki frumkvæði né út-
hald til þess að verða raunveru-
legir listamenn. Landsbyggðin
er alltaf að bíða eftir því að
molar hrjóti af borðum
skömmtunarstjóranna í Reykja-
vík, í stað þess að hrifsa til sín
heilu brauðin eða láta þau
hreinlega ekki af hendi í upp-
hafi. Lands-biðin er e.t.v. stund-
um réttnefni yfir landsbyggð-
ina. Marx-lenínistar og hvað við
hétum nú allir, þessir innan-
lærssósíalistar, biðum enda-
laust eftir byltingunni, sem að
sjálfsögðu kom ekki, því okkur
hugkvæmdist aldrei að „brýna
hm'fa og byssur fægja“.
Allt ber þetta að sama
brunni. Við vinnum verk okkar
oftar en ekki með hangandi
hendi, en sinnum hinni heilögu
„bið-skyldu“ af fítonskrafti. Og
það er auðvitað engin tilviljun
að það eftirsóknarverðasta í at-
vinnulífinu á íslandi er einmitt
að komast á biðlaun.
Bið er allt sem þarf. Og allt
kemur til þess sem bíður nógu
lengi. Sagði Búdda. Eða einhver
íslenskur letihaugurinn.
FuIIkominn
íjandskapur
að er söglegt tækifærið
sem Jón Baldvin hefur
gefið þjóðinni upp á
síðkastið. Formaður Al-
þýðuflokksins, sem brátt
hyggst láta af formennsku,
hefur nú úttalað sig vítt og
breitt um íjölmiðla landsins
og rauði þráðurinn - viðlag-
ið - er eins og tekið beint
upp úr kvæði Gríms Thom-
sen um Goðmund á Glæsi-
völl-
um.
Kal-
inn
á
hjarta
þaðan
slapp
ég-
Það
er einstakur menningar-
sögulegur viðburður að
tveir menn skuli með svo
áberandi hætti velja sér
sama útgönguversið úr pól-
itík, þó svo að meira en öld
skilji þá að.
Kalkúnalappir
ganga enn
I leiðara í Alþýðublaðinu í
gær gusast út uppsöfnuð
vonbrigði Jóns Baldvins
með Viðeyjarsamstarfið við
Sjálfstæðisflokkinn. Hann
opnar hjarta sitt og leyfir
tilfinningunum að flæða
fram. Jón segir m.a.: „Sjálf-
stæðisflokkur nútíðarinnar
reyndist hvorki hafa leiðtog-
ana, kjarkinn né hug-
myndaþróttinn sem ein-
kenndi Sjálfstæðisflokk fyrri
áratuga. Forysta Sjálfstæð-
isflokksins afskræmdi Gatt
til að þóknast sérhagsmun-
um Seljavalla allra kjör-
dæma,“ segir Jón Baldvin á
einum stað og tilfinningahit-
inn leynir sér ekki. Hver
segir svo að vakúmpakkað-
ar kalkúnalappir geti ekki
verið dramatískir örlaga-
valdar í samskiptum stór-
menna? Og það líður varla
svo setning í leiðara for-
mannsins að íjandskapur
hans í garð Davíðs komi
ekki í ljós. Jón Baldvin talar
um „davíðska duttlunga" og
að Davíð hafi með ræðu
sinni á landsfundinum fært
flokkinn frá „frjálslyndi yfir
í fortíðar-
hyggju,
frá víð-
sýni
óðals-
ins
yfir í
afdal-
inn.“
„I love it!“
Biturleikinn er áður en yfir
lýkur orðinn svo yfirþyrm-
andi að hann er nánast
tragíkómískur, sem er raun-
ar það orð sem hann velur
GATT eftir að Davíð komst í
málið. Niðurstaða formanns
Alþýðuflokksins er líka í
samræmi við þetta: Hann er
meira að segja tilbúinn að
ganga inn í sjálft framsókn-
aríjósið til Halldórs Ás-
grímssonar. Hann virðist til-
búinn að mæta þar með upp
brettar ermar og mykju-
skóflu, berja sér á brjóst og
segja: „I Iove it“ eins og
Siggi Sigurjóns gerði í
myndinnu Dalalíf á sínum
tíma. Það má til sanns veg-
ar færa að Hriílu-Jónas eigi
sér margfallt fleiri aðdáend-
ur úr hópi framsóknar-
manna en krata. Engu að
síður efast Garri satt að seja
um að Framsóknarflokkur-
inn - sem á flokka flesta gít-
arleikara á þingi - muni í
heild sinni taka undir þó
sungið væri dægurlagið: Jón
er kominn heim! Garri.