Dagur - Tíminn - 24.12.1996, Blaðsíða 15

^Hagnr-Œmnrm
Þriðjudagur 24. desember 1996 -15
Óli J. Jónsson
lyndur og húsfreyjan prúð og
virðuleg. Meðal barna þeira var
Sigurður Ólason lögfræðingur,
þekktur maður, fróður og vin-
sæll.
Frásögn Oscars af spila-
mennsku á Stakkhamri:
Einu sinni urðu þeir brœð-
urnir, séra Árni prófastur Þór-
arinsson og Ágúst kaupmaður,
veðurtepptir á Stakkhamri, og
mun það hafa verið á fyrstu
árum prófastsins vestra, en þá
var hann búsettur í Miklaholti.
Þeir spiluðu allan daginn við
húsbóndann og Jjórða mann,
sem ég man ekki hver var.
Séra Árni var mikill spila-
maður og spilaði oft dag eftir
dag á vetrum, bœði heima og
þar sem hann var gestur. Nú
urðu brœðurnir eitthvað ósáttir
út af spilamennskunni og lenti í
þjarki þeirra á milli. Fyrir aft-
an stólinn, sem húsbóndinn á
Stakkhamri sat á, var drag-
kista, og í efstu skúffunni voru
spil sams konar og þau, sem
þeir voru að spila á.
Meðan þeir brœðurnir þref-
uðu, vék Óli sér við á stólnum
og náði tígulkónginum úr spil-
unum í skúffunni og smeygði
honum í stokkinn á borðinu, svo
að ekkert bar á. Ágúst gaf
nœst, en þegar prófasturinn at-
hugar spilin, Jleygir hann þeim
snöggt á borðið og segir:
Oscar Clausen
„Ah, Guð almáttugur! Ég
spila ekki meira í dag!“
Hann hafði sem sé fengið tvo
tígulkónga á höndina, en það
er gömul trú, að komi tveir tíg-
ulkóngar í spilin, haji sjálfur
djöfullinn verið þar að verki.
Séra Árni stóð við orð sín, og
hann snerti ekki spil nœstu
þrjár vikur — og vissulega hef-
ur það verið honum mikil
sjálfsafneitun.
Samantekt OÓ
Kiríkur ot>
• 1 • °
svikm
unnustiim
Maður nokkur sem fór til vers
gisti um nótt á Vogsósum.
Hann var mjög hryggur. Eiríkur
kallaði hann afsíðis og bað hann
segja sér hvað að honum gengi.
Hann var tregur til þess en sagði
honum loksins að unnusta sín
hefði sagt sér upp áður en hann
fór og bað nú Eirík ásjár. Hann
kvað það allóhægt. Um kvöldið
lætur Eiríkur sinn mann hátta í
hverju rúmi og er sjálfur á ferli.
Nú er barið að dyrum og fer Ei-
ríkur til dyra. Þar er komin
stúlka í skyrtu og nærpilsi renn-
vot, því rigning var úti. Hún

Fagur bœr við Jjallsins rót,
fjarðarins bárur glitra.
í dögun blikar dalsins fljót,
dagstjörnur bjartar titra.
Náttúran vaknar nóttu frá,
nœði ei lengur hljóta má.
Lifna til lífs og elju þá
lœkir sem hjala og sitra.
Lítillfugl á laufsins grein
lyftir höfði undan vœng.
Andamóðir unga’ á hlein
ýtir út af dúnsins sœng.
Angan blóma ilmar sterk,
undanskilur hvergi kverk.
Guðs vors konungs kraftaverk
krjúpa skal með virðing, sœmd.
Bærinn vaknar, bjallan glymur,
börn þín rísa verka til.
Glymja vélar, glæðist ymur,
gleðistrengja ómar spil.
Ennþá ert í muna meiri,
minning þína stöðugt heyri.
Undurfagra Akureyri,
ávallt þig ég muna vil.
Arnar Einarsson,
skólastjóri Húnavallaskóla.
heilsar presti og baðst gistingar,
kvaðst vera dauð úr kulda. Hann
lætur hana koma inn og spyr,
hvernig á ferð hennar standi.
Hún mælti: „Ég fór út í kvöld
hálfháttuð, því mér kom í hug að
vita, hvort þvottur hefði verið
tekinn inn, þegar regnið kom. Ég
ætlaði þangað, sem hans var von,
en villtist í myrkrinu og komst
loksins hingað." Eiríkur mælti:
„Nú er ekki gott að gjöra, hér er
húsfyllir af fólki, og geturðu
hvergi komist, nema ef þú vilt
fara upp fyrir manninn þarna í
rúminu,“ og benti til ferðamanns-
ins sem lá grafkyrr. Hún kvaðst
gjarnan vilja það heldur en deyja
úr kulda. Fer hún nú upp fyrir
ofan manninn og þekkti hann þar
unnustu sína og hún hann. Hún
var hjá honum um nóttina og
kom þeim vel saman. Þar á eftir
giftust þau og urðu góðar sam-
farir þeirra.
Uppvakn-
ingurinn
Tveir piltar komu einu sinni til
Eiríks prests og báðu hann að
sýna sér hvernig hann færi að
vekja upp drauga. Hann bað þá
fylgja sér til kirkjugarðs. Þeir
gjörðu svo. Hann tautar eitthvað
fyrir munni sér og koma þá
moldargusa upp úr leiði. En pilt-
um brá svo við að annar hló en
annar grét. Eiríkur mælti við
hann: „Far þú heim, heillin góð,
og þakkaður fyrir að þú heldur
vitinnum. Hinum vræri gaman að
kenna.“ En ekki er þess getið
hvort úr því varð.
Gandreiðin
Einu sinni hvarf Eiríkur prest-
ur og vissi enginn hvar hann
var í nokkra í daga. Á meðan
voru piltar 2, sem voru í kennslu
hjá honum, sendir fram til kirkju
og er þeir ljúka henni upp sýnist
þeim Eiríkur prestur liggja höf-
uðlaus á gólfinu. Annar vill þreifa
á honum en hinn þverbannaði
það. Degi síðar kom Eiríkur aftur,
og þakkaði hann piltuinum fyrir
að hann lét hann ósnertan,
kvaðst hafa farið á gandreið á
VestQörðu og finna kunningja
sína. „Hefði ég nú verið snertur,
þá hefði ég aldrei komist í samt
lag aftur.“