Dagblaðið Vísir - DV - 20.08.1983, Qupperneq 2

2
DV. LAUGARDAGUR 20. AGUST1983.
„Beljurnar taka
mér vel þó ad oft
gangi á ýmsu...”
— seglr sæðlngamaðuriim Sveinn Sigurmundsson
DV-myndir Einar Ólason.
Frjótœknirínn að störfum. Bóndinn aðstoðar við verkið.
Taaknifrjóvgunin er orðin hversdagsleg athöfn i augum sveitafólks þó hún koti ósamt ungbarni sinu lóta vel að annarri kvigunni sem fijóvguð var
sé ennþó nokkuð framandi i hugum borgarbúa. Hór sóst húsfreyjan i Ara- þennan daginn.
„I augum sveitafólksins er þessi aö-
gerö orðin ákaflega hversdagsleg. En
því er ekki að neita að óvönu fólki
finnst hún svolítið framandi og spenn-
andi. Til eru jafnvel menn sem finnst
hún ósæmileg og vilja leiða hana hjá
sér.”
— Þessi orð mælir Sveinn Sigur-
mundsson og hann er þama aö tala um
viðbrögð fólks við starfinu sem hann
gegnir.
Sveinn er frjótæknir. Hann hefur
unnið við þá fámennu atvinnugrein
sem sumarafleysingamaður síðustu
sjö sumur, eða f rá árinu 1977.
Lærður í faginu
Það má skeyta orðinu „löggiltur”
framan við starfsheiti hans.
„Já, ég er lærður í faginu. Er reynd-
ar búfræðingur að mennt en hef auk-
reitis setið sjö vikna námskeið á veg-
um Búnaðarfélagsins þar sem kvígu-
sæðing og allt sem viðkemur henni er
kennd.
Þetta er hvort tveggja bókleg og
verkleg kennsla sem veitt er á þessum
námskeiðum en einungis fulllærðir bú-
fræðingar geta sótt þau. Menn læra
meðal annars undirstöðuatriðin í líf-
fræði og líffærafræði svo og almenna
dýralæknisf ræði. ”
— Sveinn er búsettur fyrir austan
f jall, ættaður úr Skeiðahreppi. Og þar
um slóðir — í einu mesta nautgripa-
ræktarhéraði landsins — er starfsvett-
vangur hans.
Reyndar er sveitum landsins skipt í
ák\'eðin sæðingasvæði og tilheyra
hvert þeirra einum f rjótækni. Sæðinga-
svæði Sveins spannar þrjá og hálfan
hrepp, einkum á Skeiðum og í Flóa.
„Þetta er fullt starf,” segir Sveinn,
„og getur verið ærið erilssamt,” bætir
hann við. „Ég er á ferðinni milli fjósa
alla daga nema sunnudaga. Þarf sem
sagt að koma víða við.”
Hjákátleg uppnef ni
— Þykir þetta ekki óvanalegt starf?
„Það þykir það vissulega. Sumum
mönnum er hætt við að brosa ansi
vandræðalega út í annað þegar á það
er minnst. Og allt frá því þetta starf
kom fyrst til sögunnar hefur það verið
tilefni ýmissa spaugyrða manna í mill-
um. Menn hafa svo sem fundið því
nokkuð hjákátleg uppnefni sem
kannski er ekki ástæða til að vera að
fárameðhér.. . ”
— Nefndu samt nokkur.
„Ja, fyrir þaö fyrsta má það koma
fram að orðið frjótæknir er tiltölulega
ný til komið en þessi starfstétt var
áður kjölluö sæðingamenn.
En uppnefnin já, þau erumörg.
Við frjótæknar höfum til dæmis ver-
ið nefndir nöfnum eins og töskutuddar
eða hjólatuddar svo og hinu ósæmilega
orði, bryndlar. Við skulum ekkert fara
nánar út í þessi nöfn hér.”
Sumum bregður
— Vill bregða við að litiö sé niður á
þessa starfstétt?
„Nei, ekki segi ég það. Þó svo menn
skopist stundum með hana þá hvílir
aldrei nein alvara þar aö baki. Aö ég
held.
Því er samt ekki að neita að sumum
bregður við eðli starfsins, finnst það
óþrifaverk og ósmekklegt og þar fram
eftir götunum. Starfssvið okkar snertir
jú það líffæri skepnanna sem verið hef-
ur eins konar feimnisblettur um aldur
og ævi, sérstaklega meðal þeirra sem