Dagblaðið Vísir - DV - 17.08.1984, Blaðsíða 28

36
DV. FÖSTUDAGUR17. AGUST1984.
I
Gammagustur
Bráðhugguleg jassplata af hendi værri síðari hlið og þar eiga Gamm-
yngri jassleikara landsins með Bjöm
Thoroddsen í broddi fylkingar.
Gammana skipa, auk Björns, þeir
Steingrímur Oli Sigurðarson, Stefán S.
Stefánsson, Þórir Baldursson og Skúli
Sverrisson. Lögin semja þeir Bjöm,
Stefán og Þórir, sá síðastnefndi með
-rólegar yfirvegaðar melódíur, Björn
með hraöara og heitara tempó, f önkað-
an jass og Stefán óhræddur viö að
prufa ýmislegt innan þess ramma sem
hijómsveitin setur sér, eins og til
dæmis í laginu „Bláa skóflan”.
Fyrri hlið plötunnar er mun léttari
og meira grípandi, á móti hálfangur-
arnir marga góöa spretti eða dýfur,
eins og í laginu „Fuglinn” þar sem
gítar Bjöms og blástur Stefáns tvinna
saman mátulega heitan vef
melódíunnar í þessu f rábæra lagi.
Seinni hliöin er aftur mildari en jafn-
framt full af skemmtilegum hugmynd-
um sem Stefán töfrar fram í lögum sín-
um Gjálfur og Bláa skóflan.
Upptökur þessar eru síðan í vetur,
hinar fyrstu frá janúar, hinar síðustu í
maí en Geimsteinn gefur plötuna út og
var platan tekin upp í stúdíói hans í
Keflavík.
-FRI
%
SMÆLKI
INDUSTRY—STRANGER TO STRANGER:
Athyglisvert
^^ÍÍMwíu>É"""j"
KIM WILDE - THE VERY BEST OF:
Ódýrt sölubragð
Kim Wilde er breskt stúlkutrippi
sem skaut upp á stjörnuhimininn fyrir
um þremur áram er lagið ,díids In
America” varð geysivinsælt. Hún
fylgdi þessu eftir með laginu
„Cambodia” sem varð næstum eins

EARTHA KITT -
ILOVEMEN:
I
Sextug
diskómær
Hingað til hafa flytjendur diskótón-
listar ekki verið gamlir aö árum. Flest
er þetta ungt fólk sem getur tekið spor-
ið í takt við tónlistina sem þaö flytur.
Nýjasta stjaman í diskóinu er aftur á
móti ekki ung að árum, en hlýtur að
vera ung í anda. Eartha Kitt nefnist
hún og er sjálfsagt nýtt nafn fyrir
flesta unnendur diskósins sem eru und-
ir þrítugu. Sjálfsagt gæti Eartha Kitt
verið amma þeirra unglinga sem
hlusta helst á hana þessa dagana.
Elartha Kitt er sem sagt alveg um
eða rúmlega sextug og á að baki lang-
jjan og strangan söngferil þar sem hafa
skipst á skin og skúrir. Hún varð fljót-
lega þekkt söngkona og þá sérstaklega
fyrir sérstæða söngrödd sem á það til
að víbra, stundum óhóflega mikið.
Ekki veit ég hvað kom til að Eartha
Kitt söng inn á plötu á síöasta ári lagiö
Where Is My Man, sem er nokkuö gott
diskólag, seiðandi lag og vel sungið af
Earthu Kitt meö sinni sérstæðu rödd.
En þaö hefur haft mikil áhrif á dvín-
andi feril hennar sem söngkonu, því
lagið þaut upp vinsældalista víða í Evr-
ópu, meðal annars hér á landi.
Þessu lagi hefur svo verið fylgt eftir
með LP-plötu sem ber nafnið I Love
Men. Á plötunni eru sex löng diskólög
og eftir að hafa hlustaö á eitt þeirra, þá
er lítil tilbreyting í að hlusta á hin lög-
in. Þau hljóma meira og minna eins,
enda öll eftir sömu mennina. Rödd
Earthu Kitt er góö í hófi en að hlusta á
hana syngja jafngelda tónlist og diskó-
ið er í einar f jörutíu mínútur er of mik-
ið fyrir mín eyru. Spái ég því að endur-
koma Earthu Kitt verði stutt, ætli hún
aö halda sig við diskóið. HK
vinsælt og „Kids In America” en síöan
hefur ekkert komið frá henni af viti.
En hér er sem sagt komin plata og það
„The Very Best Of Kim Wilde”, rétt
eins og hún hefði haft úr aragrúa af
smellum að velja á áratugalöngum
ferli.
En þannig er þessu því miður ekki
varið. Það er alveg einkennandi fyrir
svona annars flokks stjörnur aö þegar
þær eru hættar að geta framleitt eitt-
hvað af viti dusta þær rykið af gömlu
lummunum og skella þeim á diskinn
meö kraðakinu í þeirri von aö ein-
hverjir gleypi viö því. Þessu glundri er
svo gefið nafn viö hæfi, á borð við „The
Very Best of Kim Wilde”.
Hér er sem sagt ekki eftir miklu að
slægjast og ráðlegg ég þeim sem
áhuga hafa á aö eignast það skásta af
þessu, „Kids In America” og
„Cambodia”, eindregið að kaupa þau
lög sér á litlum plötum en láta þessa
plötu lönd og leið. Með því sparast pen-
ingar, tími og leiðindi.
Niður í þriðj u deild. -SþS-
Þaö er ekki mikið sem ég veit um
hljómsveitina Industry en get þó frætt
lesendur á því aö þeir eru bandarískir
og koma frá New York. Þetta er í
fyrsta skipti sem fjórmenningamir
koma á plast undir þessu nafni. Þeir
heita: Jon Carin, söngur, hljómborð;
Mercury Caronia, trommur; Rudy
Perrone, gítar, bassi og Brian Unger,
gítar.
Þessi kvintett er hinn ágætasti hvað
varðar hljóðfæraleik og á einnig sína
góðu punkta í lagasmíðum en Jon
Carin söngvari er aðallagasmiður
sveitarinnar. Hann á fjögur lög einn.
Eitt með Rudy Perrone gítarleikara,
tvö með Mercury Caronia trommara,
eitt með Caronia og Brian Unger gítar-
ista og eitt með Caronia og Perrone.
Perrone á svo eitt lag sem hann syngur
sjálfur.
Tónlist Iðnaðarmannanna er ættuð
víðsvegar að. Fyrst tekur maður eftir
miklum tengslum við hiö breska tölvu-
popp, enda er notast við hljóðgervla og
trommuheila. Er dýpra er kafað má
vel greina rætur í New York rokki þó
er vandlega pússaö og eiginlega undir
rós. Fleiri togar eru í spuna þessum,
sól-tónlist er oggolítiö hægt að greina.
Þeim Industry félögum tekst oft vel
upp í lagasmíðum eins og fyrr er sagt.
Bestu lögin gera þessa frumraun
þeirra raunar að hinum eigulegasta
grip. Það eru einkum fjögur lög sem
skara fram úr. Until We’re Together
(Carin/Perrone) og State of the Nation
(Carin/Caronia) eru best en What
have I got to loose (Carin) og Shangri-
La (Perrone) koma þar á eftir.
Það sem kemur mest á óvart við
hlustun á Stranger to Stranger er
hversu góðir textar eru á henni. Þar er
ekki mikið f jallaö um ást milli tveggja
persóna í þeirri slepjulegu mynd sem
gert hefur veriö í dægurlögum frá því
fyrsta dægurlagið var samið, hvenær
svo sem það var. Rudy Perrone fjallar
um sameiningu heimsins í Shangri-La
og boðar indverska trúspeki (If your
heart isn’t into it). Maður hefði nú
haldið að það væri ekki lengur móöins.
Kjarnorkuváin er tekin fyrir og ein-
manaleiki mannsins í hinni rugluðu
veröld.
Þrátt fyrir eitt eða tvö leiöinleg lög
er þessi plata þó nokkuð góð og at-
hyglisverð. Vonandi verður framhald
á plötuútgáfu Industry. sjg^
THE WATERBOYS - A PAGAN PLACE:
Blásiö i herlúðra
Því er ekki að leyna að sá granur
læöist stundum að manni að þeir sem
elskir eru að tónlist séu ekki stórtækir í
plötukaupum. Þeir sem halda uppi
plötusölu á Islandi og víðar er fólk sem
lætur sig tónlist fremur litlu varða en
hleypur eftir því sem hæst glymur
hverju sinni og gæti gagnast þeim í
bakgrunni við ýmis tækifæri. Tónlist-
armenn sem sýna áræðni, metnað og
dálitla djörfung leika allajafna fyrir
fáa, — og við því er kannski ekkert að
gera.
Ugglaust hafa ekki margir heyrt
nefnda hljómsveitina Waterboys. Fjór-
ir Skotar (makalaust hvað margar
góðar hljómsveitir koma frá Skot-
landi) með Mike nokkum Scott í farar-
broddi. Hljómsveitin gaf út sína fyrstu
plötu í fyrra, fór hún framhjá flestum
en fyrir einhverja tilviljun heyrði ég
lagið: A Girl Called Johnny. Þar með
var ég kominn á bragðið og hef síðustu
vikumar hlustað meö æ meiri ánægju
á þessa aðra breiðskífu vatnadrengj-
anna: APaganPlace.
Þetta er unggæðislegt rokk og þess
vegna dálítið frísklegt og kröftugt,
lögin ekki tiltakanlega flókin í upp-
byggingu en óvenjuleg hljóðfæri setja
skemmtilegan svip á plötuna: fiðlur,
trompet, saxófónar og trumbur af
ýmsum gerðum. Sennilega yrði Water-
boys sett á bekk með U2, Big Country
og Echo & the Bunnymen ef við héldum
okkur við viðurkenndan ósið: að
njörva allt niður í bása. Tónlist Water-
boys er líka dálítið mikil um sig, The
Big Music heitir eitt lagið og lýsir við-
Nýiar
plöturj
horfi þeirra: að hafa allt stórt í sniðum
og leika einhvers konar hetjur í hverju
lagi. Raunar hefur Mike Scott sagt að
ungir menn í dag (sem hefðu farið í
víking til forna) yrðu ýmist fótbolta-
kappar eða tónlistarmenn. Hann hefði
valiö tónlistina og væri nú í einskonar
herleiðangri. Miöað við gæði tónlistar-
innar ætti hann að hafa marga sigra.
-Gsal
Sælnú! Mola-
popp...Stjörnuhrap hjá Bellc
Stars. Þrjár stúlkur af sjö eru
nú eftir í sveitinni eii þær ætla
aö halda nafninu og safna liði
aö fornum -sið. Þær burt-
flognu hafa ýmislegt ólikt á
m
prjónunum, Jenny ætlar ein á
sólómiö, Claire hyggst vinna
i hljóðverum, Stella hjá sjón-
varpi og Judy ætlar hreinlega
aö láta tónlistarbransann
roa.. Það er farið að styttast í
sólóplötu Freddie Mereury
en fyrsta vísbendingin um
efnivið plötunnar lætur á sér
standa. Fyrsta sólósmáskífa
Mercurys gæti þó veriö á leið-
inni með laginu: Love kills,
sem ekki er á plötunni. Þetta
er lag úr kvikmynd Metro-
polis sem var frumsýnd árið
1927. Queenstrákar eru
miklir aðdáendur myndar-
innar og brúkuðu brot úr
henni i myndbandi sínu:
Radio Ga-Ga.. Margir hafa
beðið eftir fyrstu breiðskífu
Matt Bianco. Lögin Get Out
Of Your La/y Bed og
Sneaking Through the Back
Door hafa heyrst vel og lengi
á rásinni og nú,er breiöskífa
komin út:
Whose Side Are You On...
Stevie Wonder dregur okkur
enn á sólóplötunni en meðau
við bíöurn gefur hann út lag á
smáskífu: I Just Called To
Say I Love You, sem er tekið
úr kvikmyndinni: The
Woman in Red... Við lesnm
það i útlendu blaði að Kukl,
islenska hljómsveitin, sé um
næstu helgi að byrja hljóm-
leikaferö um Bretland í fylgd
Flux of Pink Indians til stuðn-
ings breskum námamönnum.
Meðreiðarsveinar eru
einnegin Chumbawumba og
eitthvert fyrirbæri sem
heitir: D&V. Ef til viU ein-
hverjir hér af ritstjórniuni...
Paul Young missti röddina
fyrr í súmar en hefur nú
fengið hluta af. henni aftur.
Að eigin sögn hurfu sex hæstu
tónamir í röddinni, tveir hafa
skilað sér aftur en fjórir eru
enn i felum. Pliituupptöku
hefur veriö frestað en von-
audi nær Palii sér á strik og
kemur annarri sólóplötu
sinni til okkar í jólapakk-
ana...
Eftir tveggja ára hlé er
Visage upprisin. Ný smáskífa
er komin út: Love Glove og
breiðskífa: Beta Boy er
væntanleg í september... I
lok næsta mánaöar eigum við
líka von á glaðningi frá David
Bowie, Tonight heitir stóra
platan og Tina Turner er í
gestahlutverki.. Búið i bili...
-Gsal