Dagblaðið Vísir - DV - 05.01.1985, Qupperneq 11

DV. LAUGARDAGUR 5. JANUAR1985.
Ja, ég er svolítiö á varðbergi gagnvart slíku.
Þú þekkir gamla málsháttinn: Treystu listinni,
ekki listamaninum. Eg held að þetta sé rétt.
Hvaða tífl sem er getur átt það til aö búa til gott
listaverk. Tónlistin mín er sennilega betri en ég
sjálfur. Eg á við að með tónlistinni setur maður
sér markmið og þeim nær maður sjaldnast.
Maður reynir en mistekst og verður fyrir
vonbrigðum. Eg læt mér því yfirleitt nægja að
hlusta á tónlist uppáhaldsmúsíkantanna. Ef svo
ber undir hef ég ekkert á móti því að hitta þá en
ég sækist ekki eftir því. Fólk sagðist yfirleitt
verða fyrir vonbrigðum með Elvis, en ég hugsa
að sjónarhornið sé rangt. Það varö enginn fyrir
vonbrigðum með bestu plöturnar hans. Þar gaf
hann allt þaö sem hann átti.
Þú virðist ekki líklegur til þess að feta í fót-
spor hans hvað snertir eiturlyfjaneyslu. Er það
satt að eftir tuttugu ár í rokkinu hafir þú aldrei
svo miRið sem reykt eina einustu marijúana-
sígarettu?
Eg hef aldrei neytt neinna eiturlyfja. Þegar ég
var á þeim aldri að það var vinsælt þá var ég
„Nebraska er um ameríska
einangrun, um fólk sem
heldur til i einhverju tómi þar
sem lifið sjálft er bara brand-
ari. Og þá getur allt gerst."
satt að segja ekki mikið á ferli. Eg var inni í
herbergi að æfa mig á gítar. Eg varð þess vegna
ekki fyrir þeim þrýstingi sem krakkar nú til
dags finna fyrir. Auk þess var mér þá mjög
umhugað um að hafa stjórn á mér. Eg drekk
svolítið núorðið. Það kemur fyrir að ég fer út og
skvetti í mig. En það er þó lítiö meðan við erum
á tónleikaferðum vegna þess aö tónleikarnir
krefjast svo mikils. Maöur verður að vera vel á
sigkominn.
Þú hefur líka nær alveg sneitt hjá þeim kyn-
ferðislegu ímyndum sem eru svo algengar í
poppinu. Ætli það sé vegna þess að þú ólst upp
h já viljasterkri móður og tveimur systrum?
Eg veit það ekki. Eg held að ef maður reynir
að bera sæmilega virðingu fyrir fólki þá sé
maöur ekkert aö sulla í svona hlutum. Það er
erfitt aö komast hjá því vegna þess að allir alast
upp með einhverja kynferöislega fordóma, en
maður verður að reyna að venja sig af þeim með
aldrinum. Eg veit að það hljómar púkalega en
maður verður að reyna að gera öðrum það sem
maöur vill aö þeir geri manni sjálfum.
Mér dettur í hug hún litla systir mín. Þegar ég
var þrettán ára varð mamma ólétt aftur og hún
lét mig taka þátt í öllu saman. Þegar við sátum
og horfðum á sjónvarpiö lét hún mig stundum
þukla magann á sér og ég fann litlu systur mína
þarna inni. Frá byrjun fann ég djúplæg tengsl
við hana. Og einn besti tími í lífi mínu var eftir
að hún fæddist. Andrúmsloftiö í húsinu breyttist
gersamlega í langan tíma — „Uss, þaö er smá-
barn í húsinu,” og alit það. Og ég sat og staröi á
hana tímunum saman og ef ég heyrði hana
gráta kom ég hlaupandi til að athuga hvað væri
að. Eg man að einu sinni var ég að fylgjast með
henni og þá valt hún allt í einu niöur úr sófanum
„Fyrir Born in the USA tókum
viö upp ein fimmtíu lög, flest-
öll „live". Og alla fyrri hliðina
tókum við upp um leið og
bandið var að reyna við Ne-
braska."
Svo þú hefur ekki einangrast, líkt og Elvis
Presley gerði?
Eitt af því sem mér er alltaf ofarlega í huga er
aö halda sambandi viö þaö fólk sem ég ólst upp
með og það samfélag sem ól mig. Þess vegna
hef ég haldið kyrru fyrir í New Jersey. Hættan
við frægðina er að gleyma. Eg hef séð það henda
svo margt fólk. Hlutskipti Elvis hlýtur aö hafa
verið ósegjanlega erfitt. Eg meina, ég finn mun-
inn á því aö selja eina milljón af einhverri plötu
eða þrjár milljónir. Eg finn muninn úti á götu.
Sú frægð sem Elvis bjó viö, og Michael Jackson
kannski líka, virðist krefjast meiri eða minni
einangrunar og sú einangrun hlýtur að vera
óhemju sársaukafull. Eg ætla ekki aö lenda í
þeirri stööu aö segja við sjálfan mig: „Eg get
ekki fariö hér inn. Ég get ekki farið inn á þennan
bar. Eg get ekki farið út.” Að flestu leyti get ég
ennþá gert hvað sem mér dettur í hug. Eg get
gengið inn í klúbb og fólk segir bara hæ, og svo
fer ég upp á svið og spila.
Eg tel aö rokkhljómsveit geti lifað meðan
maður lítur niöur í áhorfendahópinn og sér
sjálfan sig og áhorfendurnir líta upp til manns
og sjá líka sjálfa sig. Sjá sjálfa sig sem
raunverulegar manneskjur. Stærsta gjöf sem
maður getur fengiö frá aödáendum sínum er að
þeir líti á mann sem venjulega manneskju. En
þarna er hætt við aö einangrunin komi til skjal-
anna. Ef maður þarf að borga frægðina því
verði að einangrast frá þeim sem maður semur
fyrir þá er þaö of andskoti hátt verð.
Þú þekkir sjálfsagt hlutskipti Michaei Jack-
sons af eigin raun. Hittust þið ekki eftir tónleika
þeirra bræðra nýlega?
Eg sá þá í Philadelphia. Mér fannst þetta ofsa-
lega gott „show”. Mjög ólikt því sem ég er að
gera, en þeir voru mjög góöir. Michael var ótrú-
legur. . .
Hvaöa hljómsveitir hefurðu hlustaö á nýlega?
Eg hluta á alls konar tónlist. Eg er hrifinn af
U2, Divinyls, Van Morrison. Eg er hrifinn af
hljómsveitinni Suicide.
Kemur mér ekki á óvart. State Trooper á plöt-
unni Nebraska hljómar nákvæmiega eins og
Suicide.
Jamm. Suicide gaf út eitt stórkostlegasta lag
sem ég hef nokkurn tíma heyrt. Þaö var um
náungasemmyrðir. . .
Frankie Teardrop?
Já! Guð minn góður! Eg held aö platan sé
einhver sú frábærasta sem ég hef heyrt. Ég
elskaþessa plötu.
Hvað um Prince? Hefurðu séð hann á sviði?
Já. Hann er ótrúlegur á sviði. Einn sá besti
sem ég hef séö. „Showið” hans var fyndið, það
var mikil kímni í því.
Hefurðu séð kvikmyndina Purple Rain?
Já, hún var góö. Hún var eins og Elvis-mynd
— eins og ein af þessum góðu gömlu Elvis-
myndum.
Þú reyndir einu sinni árangurslaust að hitta
Elvis með því að brjótast inn í Graceland, en
hefurðu hitt einhverjar aðrar fyrirmyndir þínar
ímúsíkinni?
sem hún lá í. Hún var ekki nema eins árs, ennþá
kornung, og ég hugsaði með mér: „0 guð, heila-
skemmdir! Eg er búinn að vera! ” Sem betur fer
kom ekkert fyrir hana. Svo fluttist fjölskyldan
til Kaliforníu þegar hún var fimm eða sex ára og
við sáumst ekki í töluverðan tíma. En í hvert
sinn sem við hittumst getum við tekið óhikaö
upp þráðinn eins og við höfum alltaf verið
saman.
Ein iokaspurning. Hvað heldur þér gangandi,
nú þegar þú ert orðinn þrjátíu og fimm ára?
Eg var heppinn. Meðan ég stóð í málaferlun-
um fyrir nokkrum árum gerði ég mér grein
fyrir þvi að þaö er tónlistin sem heldur mér á lífi
og treystir sambönd mín viö vini mína og það
fólk og þá staði sem mér þykir vænt um.
Tónlistin er í blóöi mínu. Og það nær engri átt að
gefá hana upp á bátinn fyrir, hvað skal segja —
sjónvarp, bíl, hús. Það er ekki ameríski
draumurinn. Ef maður heldur að svona hlutir
séu markmið í sjálfu sér er maður búinn að
vera. Maður verður þess vegna að vera vel á
verði og halda fast í þær hugmyndir sem maður
lagði upp meö. Og maður verður ætíð að vona að
maður stefni upp á við.. .
Þýtt, stytt & endursagt: -IJ.