Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.1985, Síða 19

DV. LAUGARDAGUR19. OKTOBER1985.
63
I
I
1
í
i
og lista-
maðurinn
Einhver ánœgjulegustu tiðlndl,
sem borlst hafa úr poppheimi á
þessu ári, — að áliti sumra — eru
endurkoma Dexy’s Midnight
Runners. Einn breskur blaðamaður
orðaði það svo að það vœri svona
mesta númer við það að Jimi
Hendrix risi upp frá dauðum.
Það eru liðin meira en þrjú ár frá
síðustu breiðskífu Dexy’s og þessi
þögn hefur verið næstum cbærileg
fyrir aðdáendur sveitarinnar. Rétt
er að minna á að Dexy’s platan frá
árinu 1982, Too-Rye-Ay, var kjörin
plata þess árs af íslenskum gagn-
rýnendum. Nú — þremur árum síðar
— lætur Dexy’s loks í sér heyra á
nýjan leik og útlendir gagnrýnendur
hafa langflestir borið mikið lof á
nýju plötuna: Don’t Stand Me Down.
Gersemi
Dexy’s Midnight Runners er alveg
einstök hljómsveit hvernig sem á
feril hennar er litið. Raunar væri nær
DEXY’S
MIDNIGHT RUNNERS
Eg hef dálitla sjálfsvirðingu og án
hennar gæti ég ekki haldið áfram.
Eg er ekki að reyna að fylgja á
eftir Too-Rye-Ay. Eg er að reyna að
gleyma henni.”
Svo mörg voru þau orð.
Poppstjarna — skemmtun
fyrir börnin
Kevin Rowland hefur alla tíö litið á
sjálfan sig sem séni. En hann er ekki
einn um þá skoðun og þó
öfundarmenn og andstæðinga eigi
hann marga eru aðrir sem hampa
honum sem nokkurs konar frelsara i
bresku poppi. Reyndar ætlaöi Kevin i
bernsku að verða prestur en féll frá
þeirri hugmynd og tók að læra á
gítar. Sautján ára gamall yfirgaf
hann heimabæ sinn, Birmingham, og
stofnaði sína fyrstu hljómsveit árið
1976: Lucy And the Lovers sem síðar
varð The Killjoys. Tveimur árum
síðar varð Dexy’s Midnight Runners
tu.
Ýmsir halda að Dexy’s sé írsk
hljómsveit og einkanlega var því
haldiö á lofti eftir Too-Rye-Ay
plötuna og lagið Come On Eileen
enda ósvikinn írskur þjóðlagastíll
þar haföur í hávegum. En Dexy’s
getur engan veginn talist írsk. Allir
meðlimir hennar þá og nú eru fæddir
í Bretlandi. Hins vegar eru foreldrar
Kevins frá Irlandi og hann dvaldi
langdvölum meðal frænda sinna á
Irlandi á æskuárunum.
Varla er hægt að finna öllu
persónulegri plötur ai Dexy’s
plöturnar — og þessi nýja slær þær
sennilega allar út hvað það varðar.
Einlægni og heiðarleiki eru hugtök
sem oft sjást þar sem Dexy’s ber á
góma. Gítaristinn Billy Adams hefur
sagt að platan sé öll eins og ljóö.
„Platan er algerlega persónuleg,”
segir Kevin, „að sumu leyti kannski
of persónuleg. Allt sem gerst hefur í
mínu lífi á síðustu árum er þar að
finna.Allt.”
Spurning: Ertu afslappaöri nú en
þú varst hér áður fyrr?
Svar: Eg veit ekki um afslöppun.
Eg er miklu þroskaöri. Og örugglega
eldri.
Spurning: Viltu verða popp-
stjarna?
Svar: Alls ekki. Það er svosum
ekkert að því að vera poppstjarna en
slíkt er bara skemmtun fyrir böm.
Eg er 32 ára. Eg er maður, hreykinn
af því að vera svona gamall. Eg er
ekki að reyna aö vera ungur maður
um tvítugt.
Þegar ég byrjaði var metnaðurinn
þaö sem veitti mér kraft. Ég vildi slá
í gegn vegna þess að ég var
dauðleiður á vinnunni. En eftir á að
hyggja sá ég að ég gæti gert eitthvaö
verulega gott. Og þegar ég haf ði gert
mér grein fyrir því að ég gæti verið
verulega góður varö ég aö helga mig
því sem ég var að gera.
Egerlistamaöur.”
Er nokkru við þetta aö bæta?
-Gsal.

Kevin Rowland (fyrir miflri mynd) ásamt
Helen O’Hara og Billy Adams.
Klœðnaflurinn hefur breyst mefl árunum
eins og myndirnar sýna og hljómsveitar-
meðlimir skyndilega orflnir mjög ihalds-
samir i klœflaburði: „Ég er maflur — og
einhvern tíma kemur afl því afl maflur
verflur afl fara afl haga sér eins og maflur,"
segir Kevin Rowland.
Rowland og Dexy’s Midnight
Runners hafa fram yfir aðra
poppara?
Ef mér leyfist að vitna aftur í Phil
McNeill þá segir hann að hæfileikar
Kevin Rowlands séu ekki þaö eina
sem hann hafi umfram keppi-
nautana; tónlist hans hafi þaö
ennfremur fram yfir annað
samtímapopp að hún geti hafa verið
samin hvenær sem er á siðustu
tuttugu árum. Hún sé ekki tengd
neinum ákveðnum tíma.
Og þessi breski blaðamaður bætir
viö: Ummæli um nýju plötuna eru öll
á þann veg að gagnrýnendur eru
hrifnir, en þeim er ómögulegt að
staðsetja hana.
Platan er sérkennileg blanda af
tveimur fyrri plötum Dexy’s,
kröftugum lúðrablæstri fyrri
plötunnar og fiðludansi þeirrar
síðari að viðbættum hvunndags-
legum samtalsstíl; hér er líka að
finna þau áhrif sem helst hafa
einkennt feril Dexy’s fram til þessa:
sóltónlist og þjóðlagatónlist.
Stöðnun
En hvað olli því að Kevin Rowland
og Dexy’s létu sig hverfa eftir
vinsældir Too-Rye-Ay?
Kevin svarar því til í nýlegu viðtali
að hljómsveitin hafi verið stöðnuð,
tónlistarlega séö hafi þau ekki haft
neitt nýtt fram að færa og aðeins
verið að endurtaka það sem áður
hafði verið gert.
„Ef ég liti á dagatalið gæti ég
nákvæmlega bent á þann dag sem
við hættum samstarfinu, í júní 1983.
Eins og svo oft áður var hluti af
hljómsveitinni auövitað búinn að
gefast upp á mér en við þrjú, ég,
Helen (O’Hara) og Billy (Adams)
vorum ákveðin í þvi aö halda
samstarfinu áfram. Eg tók mér
þriggja mánaöa frí en eftir það fór ég
að leggja drög að nýrri breiðskífu.
Upptökur hófust svo í júlí 1984 og ég
átti svo sannarlega ekki von á því að
þær tækju hálft annað ár?
Spuming: Attirðu von á því að þú
gætir ekki samið eitthvað jafnáhrifa-
mikið og á fyrri plötunum?
Svar: Nei, langt því frá. Mér
fannst síðasta breiðskífa bara drasl.
Á þessari plötu er ég með góða hljóð-
færaleikara með mér, góö lög og ég
hef stjórnað upptökum á þessum
lögum eftir bestu getu — veit að mér
hefur tekist vel upp. Eg var ekki
þessarar skoðunar eftir upptökur á
Too-Rye-Ay. Sú plata hefði getað
orðið góð en reyndin varð bara
önnur. Hún leiddi okkur aöeins i
öngstræti. Að visu var hægt aö
græöa á henni — en hvað með það?
sanni að segja aö Kevin Rowland
væri einstakur því hann er Dexy’s
Midnight Runners. Hljómsveitin sló
sér upp á topplaginu Geno fyrir
rúmum fimm árum og i kjölfariö
fylgdi einhver magnaðasta frum-
raun hljómsveitar á breiðskífu,
platan Searching for the Young Soul
Rebels. Þrátt fyrir upplausn innan
sveitarinnar í lok ársins 1980 hélt
Kevin Rowland sínu striki og sýndi
snilli sina á smáskífum eins og Plan B
og Come on Eileen, sem breski
blaðamaöurinn Phil McNeill taldi á
dögunum að ættu best heima í
djúkboxi Drottins! Slík gersemi
væru þessi lög.
Siöan kom stóra bomban: Too-
Rye-Ay — og íslenskir gagnrýnendur
voru ekki þeir einu sem létu hólið
gossast á pappírinn. Hvarvetna var
þessari áhrifamiklu plötu hælt á
hvert reipi. Svo kom þessi langa
þögn sem nú hefur loks veriö rofin.
En hvaö er þaö sem Kevin