Alþýðublaðið - 30.06.1921, Blaðsíða 2

I
£enin um byltinguna.
í enska tímaritinn Review of
Reviews (maí 1921) stendur: „Le-
nin er ólfkur öllum öðrum stjórn-
málamönnum i þvi, að hann seg-
ir sannleikann afdráttarlaust." Mik-
ið lof er þetta, en ætla mætti að
hann ætti það skilið, þegar það
er borið fram af mönnum, sem
eru honum ella andstæðir í skoð-
unum. Eftir þvf sem tímarnir Ifða
sannfærast menn — bæði átaang-
endur og andstæðingar — betur
og betur á þvf hvílfkur afburða-
maður, hvflfkt risamenni þessi for
vfgismaður bolsivismans er. Fáir
hafa vogað sér að bera honum
eigingirni á brýn. Ferðamenn er
komið hafa til Rússlands segja
að andstæðingar bolsivismans þar
láti margt iilyrðið fjúka um ýmsa
af forsprökkum verkalýðsins, þó
ekki um Lenin. Hann er réttlátur
og hreinn f þeirra augum.
Fyrir nokkru sfðan hélt Lenin
merkilega ræðu á fundi flutninga-
verkamanna, sem haldinn var f
Moskva. Er sú ræða svo merki-
leg, að hún ætti að komast til
sem allra flestra. Fór hann þar
nokkrum orðum um byltinguna f
Rússlandi og framtíðarhorfur henn-
ar og fer hér á eftir hið helzta
úr ræðunni:
„Þegar eg gekk hér inn f sal-
inn*, sagði Lenin, „tók eg eftir
spjaldi, sem á var letrað: „Alræði
verkamanna og bænda skal aldrei
taka endal* Mér datt f hug: í
þessu kemur einmitt fram hættu-
legur misskilningur á því, sem er
aðalatriðið f mínum augum. Eigi
alræði verkamanna og bænda
aldrei að taka enda, þá verður
lika hugsjón jafnaðarmannanna
áldrei að veruleika, þvf jafnaðar-
stefnan á að gera enda á alla
stéttaskiftingul
Ráðstjórnalýðveldið heftr nú
þegar staðið hálft fjórða ár og
ennþá er hægt að reka sig á ann-
an eins misskiining eins og þenna.
Því betur er hann þó ekki eins
útbreiddur eins og hann var fyrsta
byltingarárið.
Núna má oft heyra talað um
það hér að erfiðleikarnir séu á
enda, iokahrfðin standi yfir. Eg
er nú hræddur um að þeir séu
ærið margir, sem ekki er það
ínllkORiIega ljóst móti hverjum úr-
Á L?Þ Ý Ð 0 B L A ÐIÐ
slitabaráttan er háð. Við skulum
þvf líta ofurlítið nánar á það.
í þeirri baráttu, sem framtfð
ráðstjórnalýðveidisius er undir
komin, sækjast á þcjú öfi.
Eg skal fyrst drepa á það, sem
okkur er næst. Það er verkalýð-
urinn. Þessi stétt hefir tekið sér
airæði í hendur á erfiðum tfmum
og hún hefir vel haldið á valdinu
þrátt fyrir alla þá erfiðleika og
allar þær hörmungar, hungur og
hverskonar harðrétti, er hún hefir
orðið fyrir. Hvað er það, sem
hefir gefið henni þróttinn til þess
að standa á móti ofurefli því, er
að hefir sótt úr öllum áttum? Er
það ekki fyrst og fremst meðvit-
undin ura það, að hernaður ann-
ara landa gegn okkur væri verka-
lýðnum f þessum sömu löndum
móti skapi? Jú, það, sem einmitt
hefir stappað í okkur stálinu, er
meðvitundin um samúð verkalýðs
ins úti um heiminn.
Annað aflið, sem eg drap á, er
smáborgararnir og bændalýðurinn.
Þeir standa á milli okkar og auð
mannanna, og eru jafnaðarlega
einkennilega hiutlausir meðan auð-
mennirnir og verkalýðurinn eru
að eigast við. Þeir eru yfirleitt
ekki aldír upp til samtaka og þá
heldur ekki til stórræða. Þeir vilja
vera sem mest út af fyrir sig.
Þessu er ekki hægt að breyta
nema með margra ára samvinnu
og helzt sameign. Og nú vjnnur
þetta afl á móti okkur. Af hverju?
Einmitt af þvf að verkalýðurinn
hefir með byltingunni iosað bænd-
ur undan ofurvaldí gamla jarð-
eignaaðalsins. Byltingin hefir bætt
kjör bændanna. Stórbændurnir eru
horfnir, en eins fátækir bændur
eins og áður voru hér finnast ekki
heldur. Það er kominn smáborg-
arabragur á bændurna, og nú eru
þeir hinir einu, sem geta orðið
byitingunni og skipulagi hennar
hættulegir.
Við þekkjum pólitíska sögu
bændanna. Þeir eru aldrei ráðaudi
stétt. Ef þeir ekki eru undir for-
ræði verkalýðsins, þá ráða auð-
mennirnir — borgaraflokkarnir
fyrir þeim. Bændurnir fylgdu
okkur að máium f byitingunni og
þó hikandi. Síðan auðmannastjórn-
inni var steypt hafa þeir verið
meira og minna erfiðir. Og þeim
er í ýmsu vorkunn, Byrðar bylt-
ingarinnar hafa komið þuagt nið-
ur á þeim, vegna þess að fram-
leiðslan í bæjunum stöðvaðist.
Akuryrkjan hefir orðið að halda
verkalýðnum f borgunum uppi og
þessi þunga kvöð hefir valdið ó-
ánægju meðal bæsdanna, eins og
að ýmsu leyti er skiljanlegt.
Á þriðja aflinu getum við ekki
þreifað hér f Rússiandi. Það eru
auðmennirnir. Þeir hafa flúið til
útlanda og berjast nú þaðan méð
styrk erlends auðvalds méti bylt-
ingunni. Þeir eru hættir að von-
ast eftir þvf að ráðstjórnalýðveld-
ið verði sigrað af útlendum her.
Nú treysta þeir fyrst og fremst
á smáborgarahugsunarháttinn hjá
bændalýðnum,
Nú sjáið þið á móti hverjum
við heyjum — eg vil ekki segja
seinasta, en einn af okkar seinustu
bardögum. Það er smáborgarhugs-
unarhátturinn, sem er að myndast
hjá bændunum. Við verðum að
koma f veg fyrir að hann magn-
ist. Byrðin hefir verið of þung á
bændunum, þeir vantreysta verka-
mannastjórninni. Og það sem hér
er að gera, er tyrst og fremst að
bæta ástæður bændalýðsins, létta
af honum byrðum byltingarinnar.
Framtfð byltingariunar veltur á
þvf hvort okkur tekst það.
Takist þetta, verður það hinni
byrjandi heimsbyltingu ótrúlega
mikill styrkur. Fyrir þessu erum
við nú að heyja þenna úrslita-
bardaga, sem meðal okkar er al-
ment kailaður lokahrfðin.
Ef við vinnum sigur f honum,
getur ekkert stöðvað sigurför
verkamannabyltingarinnar. Töpum
við aftur á móti og fái hvítu her-
skararnir yfirtökin, hiýtur það að
seinka byitingunni um marga ára-
tugi.“
Ka iagian tg vegln.
21. þlng Stórstúku íslands
hófst í gær með guðsþjónustu í
dómkirkjunni, fiutti séra Halldór
Kolbeins þar snjalla ræðu. AIIs
eru mættir 60 fulltrúar á þinginu,
viðsvegar að af laudinu, og mun
þetta annað fjölmennasta stór-
stúkuþing, sem haldið hefir verið.
Félögum hefir fjöigað um 50 °/o
á árinu. Þinginu bárust alimörg
heillaóskaskeyti. Séra Björn Þor-