Dagblaðið Vísir - DV - 23.01.1993, Page 22

LAyq^RPAfiUR. 23.: JANÚAR.1993; A j
22
Sérstæð sakamál
Kittrell-flölskyldan var vel efnuð
og 1 góðu áliti í Terre Haute í Indí-
anaríki í Bandaríkjunum. Leopold
Kittrell, fimmtugur, var vel metinn
læknir og faðir hans hafði verið
skurðlæknir. Stella Kittrell, sem
var þremur árum yngri en maður
hennar, var bamalæknir og sonur-
inn, Martin, tuttugu og tveggja ára,
fetaði í fótspor foreldranna.
En þrátt fyrir þessa góöu stöðu
fjölskyldunnar var hneyksh yfir-
vofandi. Ástæðan var dóttir ná-
grannakonunnar, Jeanette Blake.
Faðir hennar, orðum prýddur
sjóðliðsforingi, hafði látist árið 1948
þegar Jeanette var aðeins fjögurra
ára. Cynthia Blake giftist aftur árið
1950 Walter Attwell og var nýi eig-
inmaðurinn velmegandi kaup-
sýslumaður sem ættleiddi Jea-
nette.
Attwell-ij ölskyldan fluttist 1 ein-
býlishús við híiðina á læknisfjöl-
skyldmmi og brátt urðu Cynthia
Blake og Stella Kittrell góðar vin-
konur. Þegar Martin fæddist árið
1953 var Jeanette níu ára og það
þótti eðlilegt að hún gætti Martins
þegar foreldramir fóra út á kvöldin.
Ástarsamband
Allt gekk vel þar til Martin var
orðinn þrettán ára. Þá var hann
laglegur drengur og stór fyrir sinn
aldrn* og það fór ekki fram hjá Jea-
nette. Og kvöld eitt tók hún frum-
kvæðið og kynnti honum leyndar-
dóma kynlífsins.
Martin hafði ekki neitt á móti því
Jeanette Kittreli Blake.
upp á efii hæðina og inn í svefnher-
bergið til að athuga hvort Jeanette
væri þar. Þá kom hann að henni
fullklæddri á niminu með nælon-
sokk um hálsinn. Hann var svo
fastbundinn að hann varð að taka
hníf tíl að ná honrnn af.
Öllu hafði verið snúið á annan
endann í svefnherberginu, líkt og
innbrotsþjófur hefði veriö þar á
ferð.
Rannsóknarlögreglumönnum
sem komu á vettvang tókst hins
vegar ekki að sjá nein merki um
innbrot. Leit því út fyrir að Jea-
nette hefði þekkt morðingjann og
hleypt honum inn.
Ægilegurgrunur
Engiim granur féll á Martin. En
honum var þó ekki lengi rótt.
Næsta dag heyrði hann einn lækn-
anna á sjúkrahúsinu segja að hann
ætlaði á læknaráðstefnu í Indiana-
pohs daginn eftir og var það sama
ráðstefnan og faðir hans sagðist
hafa verið á daginn áður.
Þegar Martin spurði föður sinn
um ráðstefnuna svaraði hann því
til að henni hefði verið frestað.
Þess í stað hefði hann heimsótt
gamlan vin og starfsfélaga.
En einhver hafði hringt til Mart-
ins og sagt honum aö koma á
sjúkrahúsið morðkvöldið. Ljóst var
að sá sem það hafði gert vildi fá
hann að heiman. Og faðir hans var
maður sem Jeanette hefði opnað
dymar fyrir án þess að hika. Þá
minntist Martin þess að eftir að
Hann grunaði
föður sinn
og brátt urðu þau Jeanette fastir
bólfélagar og sá Jeanette til þess
að þau skorti ekki tækifæri til að
vera saman.
Þegar Martin varð eldri hafði
Jeanette orð á því viö hann að þau
ættu að giftast þegar hann fengi
aldur til þess. Það var hins vegar
hugmynd sem Martin var ekki sem
hrifnastur af því honum fannst ald-
ursmimurinn of mikill. Þau héldu
hins vegar áfram að fara út saman
og sváfu saman nokkrum sinnum
í viku. Fór í flestu vel á með þeim.
Foreldra þeirra Martins og Jea-
nette grunaði ekkert. Vegna langr-
ar vináttu fjölskyldnanna var litið
á þau sem systkini.
Vandi á höndum
Þegar Martin var orðinn tuttugu
og eins árs kynntist hann Nancy
Philbin sem var hjúkrunarkona á
borgarsjúkrahúsinu þar sem Mart-
in var í námi. Ekki leið á löngu þar
til Nancy, sem var dökkhærð og
brúneygð, varð nyög hrifin af
Martin. Skömmu síðar hafði Jea:
nette fregnir af þessu og olli það
henni áhyggjum. Og kvöld eitt þeg-
ar þau Martin fóra í ökuferð út í
skóg í bíl hans sagði hún við hann:
„Það er langt síðan við ákváðum
að giftast. í raun og vera erum við
lengi búin að vera hjón. Okkur
skortir bara blessun prestsins. Ég
get ekki séð á eftir þér til annarrar
konu eftir að hafa beðið svona lengi
eftir þér.“
„Það varst þú sem talaöur um
hjónaband," sagði Martin. „Ég hef
aldrei haft í huga aö kvænast þér.
Þú getur ekki búist við því í alvöra
aö ég kvænist stúlku sem er svona
miklu eldri en ég. Við höfum haft
það ágætt saman en nú nær þaö
ekki lengra. Og mundu að þaö varst
þú sem byijaöir á þessu.“
Martin Kittrell.
Óvæntfrétt
Jeanette grét dálítið þegar hann
sagöi þetta en sagði svo: „Ég verð
víst að láta mér þetta lynda þótt ég
elski þig. Viltu vera með mér í síð-
asta sinn?“
Martin féllst á það. Ekki af því
að hann langaði tíl þess heldur af
þvi að hann vorkenndi henni. Það
vora slæm mistök.
Þremur vikum síðar kom Jea-
nette til hans og sagðist vera ólétt.
„Við neyðumst til að gifta okkur,“
sagði hún. „Hvorki mínir foreldrar
né þínir þyldu það hneyksli sem
annars yrði.“
Jeanette hafði rétt fyrir sér. Um
leið og foreldrar Martins fengu að
vita hvemig komið var sagði faðir
hans: „Þú berð þinn hluta ábyrgð-
arinnar. Stöðu okkar vegna hér
getum við ekki látið koma upp það
hneyskli sem annars hlytist af.
Annað hvort kvænistu Jeanette
eða ferð af heimilinu.“
Martin kaus að kvænast Jeanette
en þremur mánuðum eftir brúð-
kaupið komst hann að því fyrir til-
viljunað Jeanette hafði á klæðum.
Leopold Kittrell.
Dregurtiltíðinda
Þegar Martin gekk á hana játaði
hún að hafa blekkt hann. „Já, ég
veit að ég var ekki ólétt. Ég hef
aldrei verið það en nú ert þú minn.
Ég gat ekki látið þessa hjúkrunar-
konu komast upp á milli okkar
bara af því að hún er yngri og lag-
legri en ég. Ég skal vera þér góð
kona. Því lofa ég. Stilltu þig nú og
svo reynum við að vera hamingju-
söm eins og við höfum alltaf verið.
Efdr tvær eða þtjár vikur þykist
ég hafa dottið og misst fóstrið í
framhaldi af því.
Martin leit á konu sína með fyrir-
litningu og fór út. Hann gekk beint
heim til foreldra sinna og sagði
þeim frá því að hann hefði verið
narraður í hjónaband af konu sem
hann legði nú hatur á.
Faðir hans sagði þá með bitur-
leika. „Þetta er mér að kenna. Ég
neyddi þig í þetta hjónaband án
þess að ganga úr skugga um að hún
væri með bami. Þó er ég læknirinn
hennar og hefði getað krafist þess
að hún kæmi í rannsókn. En haltu
áfram að búa með henni. Hún féll-
ist aldrei á skilnaö og fengirðu
Stella Kittrell.
þann skilnað sem fá má í Mexíkó
eða Reno gæti það haft mjög slæm
áhrif á starfsferil þinn.“
Leopold Kittrell varð þögull um
stund en sagði síðan: „Ég hef oft
undrast hvemig fólk getur drepiö
maka sína en nú skil ég það.“
Morðið
Kvöldið eftir var hringt til Mart-
ins og hann beðinn að koma í
skyndi á sjúkrahúsið vegna bráða-
aðgerðar. En þegar hann kom
þangað kom í Ijós að engin aðgerð
stóð fyrir dyrum. Hann hafði því
greinilega verið blekktur. Eftir
stutta viðdvöl fór hann af sjúkra-
húsinu en ekki beint heim heldur
til foreldra sinna. Móðir hans var
þá ein heima því faðir hans var á
læknaráðstefnu í Indianapolis og
kæmi ekki heim fyrr en eftir mið-
nætti.
Þegar Martin kom heim logaöi
enn ljós í setustofunni en Jeanette
var hvergi að sjá. Hann hellti upp
á kaffi og fór að lesa. En eftir
nokkra stund fór hann að undrast
kyrrðina í húsinu. Hann gekk því
faðir hans hafði heyrt um gildruna
sem Jeanette hafði lagt fyrir hann
til að fá hann til að giftast sér hafði
hann sagst skilja þá sem myrtu
maka sína. Niðurstaða Martins af
þessu öllu var sú að það hlyti að
hafa verið faðir hans sem myrti
Jeanette!
Gátan leyst
Þetta sama kvöld fór Martin á
fund foður síns og sagði honum
gran sinn.
„Já, ég skil vel að þér skuh
finnast allt benda til þess að ég sé
morðinginn,“ sagði Leopold Kit-
trell þá. „En ástæðan til þess að ég
fór að heiman á morðdaginn var
sú að við móðir þín eigum tuttugu
og sex ára búðkaupsafmæli innar
tíðar og ég var að festa kaup á bú-
garði sem á að koma henni á
óvart.“
Martin trúði foður sínum. En
hver hafði þá myrt Jeanette? Hann
fékk svarið seint sama kvöld. Þá
kom fulltrúi á morðdeild rann-
sóknarlögreglunnar til hans.
„Við höfum handtekið Walter
Attwell fyrir moröið á konu þinni,
herra Kittrell," sagði hann. „Rann-
sóknir okkar leiddu í ljós að hann
hafði gripið til fjár sem hún átti að
erfa. Fyrirtæki hans var í fjárhags-
vanda og hann ætlaði sér að reyna
að rétta reksturinn við með þeim
hætti. Jeanette komst hins vegar
að þessu og hótaði að snúa sér til
endurskoðanda til að koma öllu á
hreint.
Því miður sagði hún stjúpfóður
sínum frá fyrirætlan sinni og það
varð til þess að hún týndi lífinu.
Walter Attwell er búinn að játa á
sig morðið. Það verður sagt frá
þessu í morgunblöðunum en ég
vildi að þú vissir af því áður en það
kemur fyrir almenningssjónir."
t