Dagblaðið Vísir - DV - 15.07.1993, Blaðsíða 4

I t@nlist
A ? j * --------------------------------
Vince Neil rokksöngvari hyggur á hefndir:
FIMMTUDAGUR 15. JULI1993
Rekinn úr
Motley Crue
Þegar liðsmenn virtra og vinsælla
hljómsveita eru reknir er yfirleitt
reynt að láta brottför þeirra líta
þannig út að þeir hafi hætt í fullri
vinsemd við gamla félaga. Þannig var
því þó ekki farið þegar söngvaranum
Vince Neil var sparkað úr hljóm-
sveitinni Motley Crue í fyrra. For-
sprakki Crue, Nikki Sixx, sagði
fullum fetum að Neil hefði haldið
aftur af þróun hljómsveitarinnar.
Hann hefði einfaldlega ekki verið
nógu góður og því hefði hann þurft
að fara.
Vince Neil sleikti sár sín um stund
en fór síðan að líta í kringum sig eftir
mannskap í nýja hljómsveit. Hann
fékk gítarleikarana Steve Stevens og
Dave Marshall til liðs við sig. Svo og
Robbie Crane bassaleikara og Vikki
Fox sem leikur á trommur. Saman
hefur hópurinn hljóðritað plötuna X-
posed sem er komin út og hefur fengið
allgóðar viðtökur rokkáðdáenda. Sér
í lagi þykir gítarleikur Steve Stevens
Donatd Fagen
-Kamakiriad:
★ ★ ★ ★
Allt smellur saman í spennandi
heildoghinheillandirödd Fagenshef-
ur ekkert breyst. -HK
Skriðjöklar
- Búmm-tsjagga-búmm:
★
Skriðjöklarnir leggja ekkert nýtt
af mörkum við flutning þessara laga.
Útgáfurnar í flestum tilvikum mun
lakari en þær upprunalegu. -SþS
Stjórnin
-Rigg:
★ ★
Flutningur er allur fyrsta flokks en
það vantar spennu, lögin líða í gegn án
þess að nokkur hápunktur sé. -HK
Bjðrfc
- Debut:
★ ★ ★ ★
Ánefaþaðpersónulegasta semfrá höfu
ndinum hefur komiö. Debut er einstök,
rétteinsogBjörksjálf. -SMS
Sting
-Ten Summoner's Tales:
★ ★ ★
Vandaðri og fágaöri popptónlist er
leitun að, hvert smáatriði viröist þaul-
hugsað og slipað þar til aUt fellur saman
í eina heild þar sem ekkert er of eða
van. -SþS
Pláhnetan
-Speis
" ★ ★
Pláhnetan hefur alla burði til aðgera
stóra hluti og má vel við þessa plötu
una. -SÞS
GCD
-Svefnvana:
★ ★ ★
Talsverð framfór frá fyrri plötu . . .
Rokk í sinni einföldustu mynd. -ÁT
Bogomil Font...
- Ekki þessi leiðindi:
★ ★ ★
Sannkallaður gleðigjafi seip á eftir að
hressa lund landans. -SMS
góöur. Reyndar þykir Neil hafa verið
ótrúlega heppinn að fá hann til liðs
við sig. Steve lék með Billy Idol á
ánun áður og varð einna þekktastur
fyrir að leika í lagi Michaels Jack-
sons, Dirty Diana, á plötunni Bad.
„Billy Idol hringdi í mig skömmu
eftir að ég var rekinn úr Motley Crue
og sagði mér að ég yrði endilega að
fá Steve með mér í hljómsveit," sagöi
Vince Neil í blaðaviðtali nýlega. „Ég
hringdi í hann og bauð honum starf.
Hann var þá á kafi í öðrum verk-
efnum. Ég ákvað því að prófa gít-
arleikara en skömmu áður en af því
varð hringdi égaftur í Steve. Þá hafði
eitthvað breyst svo að hann var
tilbúinn. Nú, hann flaug frá New
York til Los Angeles, við settumst
niður og sömdum fullt af lögum og
allt small samanó...“
Málaferli
Viðskilnaður Vince Neil og fyrr-
verandi félaga hans í Motley Crue
gekk ekki hávaðalaust fyrir sig.
Söngvar inn hefúr nú kært félaga sína
fyrir fjárdrátt.
„Þeir halda einfaldlega eftir
peningum sem ég átti að fá þegar þeir
ráku mig. Ég vil fá minn hlut, ekkert
minna ogheldur ekkert meira,“ segir
hann. „Ég var í Motley Crue frá
The Waterboys - Dream Harder:
★ ★ ★
Afturtil
fortíðar
Mike Scott, forsprakki Waterboys,
hefur gegnum tíðina skipt um stíl og
stefhu I tónlist oftar en flestir aðrir
og ferill Waterboys verið hinn
skrautlegasti. Hljómsveitin byrjaði í
frekar hráu framsæknu rokki fyrir
einum tíu árum en í þann mund sem
hún var að slá í gegn tók Scott sig til
og flutti með allt sitt hafurtask til
írlands þar sem hljómsveitin hafði
aðsetur næstu árin. írsk þjóð-
lagatónlist setti sterkan svip á tónlist
Waterboys þessi ár og hámarki náðu
þau með plötunni Room To Roam sem
kom út 1991 og var nánast hrein-
ræktað þjóðlagapopp.
Nú er Mike Scott hins vegar búinn
flö PIOIMEER
The Art of Entertainment
byrjun og lagði mitt af mörkum til að
byggja hljómsveitina upp. Nokkru
áður en ég hætti gerðum við þrjátíu
milljóna dollara plötusamning. Það
er ekki hægt að henda einum úr
hópnum út og segja nánast: Vertu
blessaður, við sjáumst kannski
seinna. Þess vegna fá nú lögfræð-
ingamir okkar að svitna yfir dæm-
inu.“
Fullur fjandskapur ríkir milli
gömlu félaganna. ÖH samskipti fara
fram með milligöngu lögfræðinga.
Vince Neil segir að það hafi farið i
taugamar á gömlu samstarfsmönn-
unum að hann gafst ekki upp heldur
stofnaði hljómsveit og ætlar að ógna
gamla Motley Cme veldinu sem mest
hann má. Liðsmenn Motley Crue
neita hins vegar öllu slíku. Þeir segj-
ast reyndar hvorki óska Vince Neil
góðs né ills. Hins vegar einbeiti þeir
kröftunum að eigin vandamálum-
sem virðast nú raunar að mestu
yfirstaðin.
Nýi söngvarinn í Motley Cme er
John Corabi og með hann í aðal-
hlutverkinu hefur hljómsveitin sent
frá sér plötuna Till Death Do Us
Apart. Og nú er að bíða og sjá hvorum
reiðir betur af í samkeppninni, Vince
Neil eða gömlu starfsfélögunum
hans. Sölutölumar eiga væntanléga
eftir að skera úr um það.
Vince Neil lætur engan bilbug á sér finna þrátt fyrír brottrekstur.
að rifa sig upp enn eina ferðina og er
sestur að í New York og þessi nýja
plata ber þess svo sannarlega merki
að sveitasælan er fyrir bi og amstur
og skarkali stórborgarinnar tekinn
við. Fyrsta lag plötunnar ber líka
nokkuð táknrænt nafnið New Life og
boðar nýja tíma í tónlist Mike Scoft
í bili að minnsta kost. En það er svo
með hæfileikamenn eins og Mike
Scott að það er sama hvar þá ber
niður í tónlistinni; útkoman verður
alltaf vel yfir meðallagi. Nú hefur
hann snúið aftur til upphafsins og
leikur tiltölulega hráa rokktónlist
með þéttum takti og kröftugum
sólógítar. Mýkri ballöður fljóta með
til skrauts enda Scott ávallt verið
fundvís á ljúfar melódíur. Fyrir þá
Waterboys-aödáendur sem féllu fyrir
hljómsveitinni á írlandsárunum
getur þessi plata verið nokkurt áfall
í fyrstu en ef þeir gefa sér tíma til að
melta það sem Scott er að fara að
þessu sinni taka þeir ábyggilega gleði
sína aftur enda hér um fyrsta flokks
rokktónlist að ræða.
Sigurður Þór Salvarsson
Aerosmith - Get A Grip:
★ ★ ★ i
Batna með
aldrinum
Vegir rokksins em órannsakanleg-
ir. Hljómsveit, sem er að niðurlotum
komin þegar í lok áttunda ára-
tugarins, leggur frá sér sprautur og
aðrar slíkar græjur, lærir að lifa líf-
inu án alkóhóls og er komin í fremstu
röð að nýju á tíunda áratugnum. Get
A Grip sannar raunar að Aerosmith
hefúr aldrei höfðað betur til fjöldans
en einmitt nú.
Vissulega átti hljómsveitin af-
bragðs spretti í gamla daga en hún
gat einnig hrapað niöur og orðiö
óspennandi. Það er hins vegar enga
lognmollu að finna á þremur síðustu
plötum, Permanent Vacation, Pump
og Get A Grip. Erfítt er að segja að
ein þeirra'sé betri en önnur en
greinilegt er að þeirri síðastnefndu er
ætlað að höfða til breiðasta hópsins.
Gamlir aðdáendur fá rokk við sitt
hæfi á henni. Þar er einnig útvarps-
vænt rokk og rokkballöður í frískari
kantinum. Titillagið, Eat The Rich,
Fever og fleiri ættu að falia þeim vel
í geð sem hlustað hafa á hljóm-
sveitina I tuttugu ár. Á Livin' On The
Edge er farin leið málamiðlana og
Cryin', Crazy og Amazing ættu að
hitta þá í hjartastað sem vilja hafa
tónlistina á hugljúfu nótunum en þó
vel rokkuð.
Fimmmenningarnir í Aerosmith
eru aflir komnir á fimmtugsaldurinn.
Ef þeir halda áfram að eldast jafhvel
og síðustu fimm ár ættu þeir enn að
vera vel frambærilegir ein tíu til
tuttugu ár í viðbót.
Ásgeir Tómasson
Blur - Modern Life Is Rubbish:
★ ★ ★ ★
Meistara-
verk
Ef maður hlustaði aðeins á vin-
sældapoppið í útvarpinu gæti maður
fengið á tilfinninguna að tónlist væri
útdauð. Tónlistarlega heiladauð sölu-
vara eins og Madonna og Pláhnetan
tröllríða vinsældalistum. En tón-
listarunnendur þurfa ekki að ör-
vænta því sá sem hefur þolinmæði til
að leita að góðri tónlist finnur hana.
Það er nóg til af fólki með ferskar
hugmyndir og fjórir slíkir skipa
hljómsveitina Blur sem er um-
fjöllunarefni þessa pistils. Titill
annarrar plötu þeirra, Modem Life
Is Rubbish, er lýsandi fyrir
innihaldið. Textamir em beitt háð á
auglýsingaþjóðfélag peningahyggju
og hræsni. Þeir eru þó alls ekki
drungalegir, þvert á móti, því þeir
taka sig ekki afltof alvarlega heldur
gera góðlátlegt grín að öllu saman.
Platan fær því á sig þægilega ferskan
blæ sem passar afar vel við tónlistina.
Og þá er komið að tónlistinni og þá
vandast málið því að mjög erfitt er að
skflgreina hana. Hún er úr ýmsum
(ef ekki bara öllum) áttum en hefur
þó traustar imdirstöður í rokkinu.
Hægt er að nefna ýmsa áhrifavalda,
svo sem bamalega sýmtónlist David
Bowie og Pink Floyd á sínum fyrstu
árum, nú eða jafnvel Sex Pistols með
sitt háðska pönk. Hugmyndaauðgi
félaganna virðist engin takmörk sett,
eins og sést best á ótrúlegum fjölda
alls konar mismunandi hljóðfæra, oft
eitthvað sem maður kannast ekkert
við, sem notuð eru á plötunni.
Borvélar, peningaseðlar og ritvélar
em meðal þess sem notað er og þar
að auki mæta þeir með blásarasveit
í einu lagi og strengjakvartett
(reyndar kvintett) í öðm. í heildina
séð er aðeins hægt að lýsa þessari
plötu sem meistaraverki og leyfi ég
mér að fúllyrða aö betri kaup fmnist
vart í nýútgefnu efhi þessa dagana.
Pétur Jónasson