Alþýðublaðið - 21.04.1968, Blaðsíða 16

SÍ0At&
BJÓRBÆN
Bænina ei bresta má,
bugast ailt viðnám þá,
freistingar flykkjast að,
flæma oss sinn í vað;
andríki er aðal manns,
útrekur djöflafans;
bjórkrús og bænagjörð
bezt er á vorri jörð.
Einn inn í guðshús gekk,
grátur við kropið fékk,
fullur af sorg og sút
sinn dró upp tóbakskiút,
þurrkaði þrútnar brár,
þerraði af kinnum tár,
hóf upp í helgum sal
hjartfólgið bænartal:
Drottinn, vort daglegt brauð
dregur að vísu úr nauð,
þó finnst mér, þurfaling.
þurr helzt til traktering
ertandi innyfli
einn saman þrumari,
vökvun og vætulús
velþegin mundi í krús.
Vatnið er veikt í kvið,
vínið oft meinblandið;
eldsterkur andskoti
engum er bjóðandi;
það fyllir gumna geð
guðleysi og ofremd með,
uppsprettur allt um kring
eymd, mæða og svívirðing.
Öðruvísi er að sjá
ölkollur borðum á
fullar og freyðandi,
ferskar og svalandi;
upp, upp mín andagift
ofan- og neðan klippt:
guð minn, þín gæzkan stór
gefi oss sterkan bjór!
Ég hef nú ekkí haft mikil
kynni af ástinni um dagana.
Þó veit ég að það er svipað
með hana og hrennivínið, að
eftir því sem fólk neytir meira
af því, þeim mun vitlausara
verður það.
Og þinginu að Ijúka. Það er
svipað með alþingsmennina og
kýrnar, það er erfitt að hemja
þær í húsi eftir að fer að vora.
Kallinn var að tala um í gær
að fara í fisk og græða pen-
inga. Það stóð ekki á kelling
unni að svara og sagðist hún
vera viss um að þeim þætti
nóg komið af þorski, þótt
hann bættist ekki í hópinn.
60 ÉCING
EDWARD
America’» Largest Selling Cigar
dagiegi BlKstur
BRENNIVÍNSMENNING
BRENNIVÍN þykir gott umræðuefni og reyndar gott til
fleiri hluta hefur manni sýnzt, en nú rétt einu sinni er mik-
ið um það talað, þó ekki í þetta sinn af því að það sé mikið
drukkið, heldur af þveröfugu; drykkja er að minnka, en vín-
menning að aukast.
Að víndrykkja sé að minnka hefur ekkj verið sannað, held
ur aðeins að vínsala sé að minnka hjá áfengisbúðum og öllu
því standi. Slíkt er bara sparnaður, fólk hefur minna fé
handa á milli, og getur ekki keypt brennivín dýru verði sem
þar að auki er alltaf að hækka. Það er því eins líklegt að
menn séu farnir að grípa til brennivínsráðstafana kreppu-
áranna sem voru í því fólgnar að menn brugguðu sjálfir sitt
brennivín, í hellum, fjósum, hesthúsum og haughúsum, og
fengust þannig hinar ágætustu veigar fyrir lítinn pening.
Þetta var líka á þeim árum sem kjörorðið „Styðjið íslenzkan
iðnað” var á hvers manns vör. Það varð til út af gjaldeyris-
vandræðum. Nú eru aftur að koma gjaldeyrisvandræði, heyrir
maður, og er þá ekki eðlilegt að menn vilj^ fara að styðja ís-
lenzkan iðnað á ný, líka á þennan hátt?
Það sem sagt er um brennivínsmenningu er öllu alvarlegra.
Það væri þokkalegt ef menningin gæti nú ekki einu sinni
látið brennivínið vera. Hún er alls staðar á öllum sviðum,
enda höfum við menningafrömuði og menningavita, og þeim
mun meiri verður ómenningin um allan heim, rétt eins og
það verða þeim mun fleiri lögbrot sem fleiri lög eru sett,
og þeim mun fleiri mönnum uppsigað við lögin sem fleiri lög
regluþjónar spígspora um götumar.
En við höfum nokkur kynni af brennivínsmenningu, úr
fjarlægð. Hún þekkist nefnilega í öðrum löndum, og er fólg
in í því að börnum er kennt að drekka þegar þau eru fimm
ára og síðan rennur aldrei af þeim eftir það.
Um það er oft talað að það sjáist enginn maður fullur í
þessum löndum, en réttara væri líklega að segja að það sæist
enginn maður ófullur. Og af því að það ber ekki á ófullum
mönnum tekur enginn maður eftir fylliríi, enda er vitað
að vínmenning þekkist ekk^ nema þar sem vínföng eru ódýr
og hægt að drekka vín í lítratali daglega. Á þeim stöðum í
heiminum vill líka enginn maður vín til hátíðabrigða því
það er hversdagslegast af öllu hversdagslegu, allir orðnir
leiðir á drykkjuskap, halda þessu bara áfram af gömlum
vana.
Slíka vínmenningu er ekki hægt að kenna íslandsmönnum.
Þeir nefnilega drekka af allt öðrum ástæðum en annað fólk.
Þeir drekka til þess að mega skandalísera án þess að út á
það sé sett, öskra, gefa mönnum utanundir og þrífá óviður_
kvæmilega til annarra manna og kvenna í selsköpum, en eins
og vitað er þá eru fullir menn á íslandi stikkfrí, geta gert
allan andskotann og þykja á eftir menn að meiri.
Götu-Gvendur.