Alþýðublaðið - 31.10.1968, Qupperneq 8

8 ALÞÝÐUBLAÐIÐ 31- október 1968

>Á þessari mynd eru eiginkona og: systkini Kristjáns Jóhar '; Kristjá ^ss&nar. U.liö frá vinstri: Sesselja Dagfinnstlóttir, Kristján J. Kristj-
ansscn, Ingibjörg Kristjánsdóttir, kvænt Guðlaugi Jónssyni, fyrrv. lögregiul.'jóni, Benjamín Kristjánsson og séra Sigurður Pálsson,
vígslubiskup, sem er hálfbróðir Kristjáns.
í fyrratíag hafði Kristján Joharm Kristjánsson for-
stjóri opiS hús fvrir þá sem óskuSu eftir að samfagna
homím með 75 ára afmælið. Hóíið fór fram í sam-
komusal Kassagerðar Reykjavíkur og kom þangað
mikill fjoldi manns. Ljósmyntíari Alþýðublaðsins tók
nokkrar svipmyndir frá hófinu og birtast þær hér á
síðunni.
Bjarni Björnsson og Magnús Víglundsson ræðast við.
Talið frá vinstri: Gídó Bernhöft, stórkaupmaður, Benedikf Gröndal,
framkvæmdastjóri Hamars og Sigurður Flygerjng, verkfræðingur.
Eggert G. Þorsteinsson heilsar Krjstjáni. í forgrunni myndarinnar
er Benedikt Guðmundsson, trésmíðameistari.
Alfreð Elíasson og frú færa Kristjáni áletraðan vindlakassa iir
silfri, en Kristján var framkvæmdastjóri Loftleiða fyrstu 10 árin.
Starfsfólk Kassagerðarinnar færði Kristjáni að gjöf Guðbrandar- Hér er Brynjólfur Jóhannesson að ræða við Hjart Kristmundsson,
biblíu, forkunnarfagran grip. Um 240 manns komu í hófið. (Ljósm. skólastjóra. í baksýn er frú Þórleif Sigurðardóttir sem er gift Hirti
Bjarnleifur). , , jónssyni, kaupmanni.
Bréfa—
KASSINN
Viil stórbreytingar
í launum
Það er vissulega gaman að
fylgjast með hinujn kröftugu
hræringum í þjóðfélaginu í
dag. Það er áre.ðanlega eitt
hvað stórt að gerast, einhvers
konar vakning meðal yngri
manna þjóðarinnar. Það er eig
inlega talsverð tíðjndi að ung
ir stjórnmálamenn skuli krefj
ast þess að eldri stjórnmála
menn sleppi tökunum á margs
konar stofnunum í landinu og
í staðinn verði skipað í þessar
stöður eftir verðleikum um-
sækjenda eða í þær skipaðir
menn sem ekkj hafa alltof mik
ið á sinni könnu.
Þetta er vissulega allt gott
og blessað og ber vitni meira
hreinlyndi og dirfsku en viö
höfum átt að venjast. En þó er
eitt höfuðatrjði sem enn virð
ist miklð feimnismál og fáir
vilja ræða — launamálin. í
dag standa máljn þannig að
fjöldi af hæfum mönnum, sem
hafa átt kost á nægri vjnnu,
stendur allt í einu frammi fyr
ir því vandamáli að geta vart
þrauðfætt fjölskyldu sína,
hvað þá stað.ð við afborganir
af lánum vegna húsbygginga
og annarrar fjárfestingar. Dýr-
tíðin er slík í þessu landi að
hún er óhugnanleg, en hún
hefur hingað tjl dulizt mönn-
um vegna þess að aukavinna
hefur verið næg og menn hafa
þrælað sér út til að næla sér í
lífsþægindi sem í nágranna-
löndum okkar eru sjálfsögð og
útheimta ekki slíka þræla
vinnu og tíðkast hér illu
heilli.
Sök eldri manna ljggur í því
að hafa ekki beitt sér nóg til
að fá nægilega hátt kaup fyr
ir venjulegan vinnudag —
heldur að gangast únd.r eftir
vinnu og næturvinnu og bitl
inga sem sjálfsagðan og nauð-
synlegan hlut tjl að geta séð
fjölskyldu sinni farborða. Það
hefur litið vel út á pappírum
að menn í valdastöðu hafi ekki
nema 20-24 þúsund krónur í
laun á mánuði. Með þeirri við
miðun er auðvitað ekki hægt
að grejða undjrsátum nema 15
— 17 þúsund krónur. Þennan
falska og hættulega leik eiga
allir. launþegar að sameinast
um að kveða í kútinn. Það
þarf ekki mjkinn reiknimeist
ara til að sjá að maður sem
þyggir ejnþýlishús, ekur á
dollaragríni, siglir einu sinni
Frh. á 14. síðu.