Dagur - 02.02.1933, Blaðsíða 3

5. tbl.
DAGUB
v
Efni úr nýrri bók* eftir
Bernard Shaw.
Einusinni var blökkukona í Afríku.
Hún snerist til kristinnar trúar. Hún
spurði trúboðann, — sem var smá-
vaxin hvít kona innan þrítugsaldurs:
>Hvar er Guð?< Og trúboðinn
svaraði: >Hann hefir sagt: Leitið
og finnið mig«.
Pá lagði blökkukonan af stað út
f frumskóga Afríku, og hafði ekki
annað meðferðis en biblíu og bar-
efli — það var til að brjóta skurð-
goð. -
Sá fyrsti, er hún mætti, var Drott-
inn Herskaranna. Hann heimiaði
brennifórnir af blökkukonunni.
Næst mætti hún Guði Jobs. Hann
var vel við aldur, með silfurhvítt
hár og skegg. Pau ræddu um sköp-
unarverkið og urðu ekki ásátt. Pá
hitti hún prédikarann Mieha. Hann
sagði: >Oakk þú fram i auðmýkt,
og guð mun vísa þér veg>,
Pessu næst varð þröngsýnn pró-
fessor á leið hennar. Prófessorinn
trúði ekki á tilveru sálarinnar, en
gerði sér miklar vonir um að kom-
ast að sannindum tilverunnar, með
þvi að gera tilraunir á hunduml
Blökkukonan hélt áfram. Hún var
enn ekki ánægð með svör þau, er
hún hafði fengið. Pá kom hún til
manns er sat hjá brunni einum,
Maður þessi liktist töframanni, því
hann tók fram drykkjarbikar, þaðan
sem ekkert virtist vera fyrir hendi,
nema loftið tómt. Hann rétti blökku-
konunni bikarinn og mælti: >Tak
þú við og drekk i mina minningu<.
>Hvar er Guð ?< spurði biökkumeyj-
an. >Hið innra með þér, og með
mér einnig<, mælti töframaðurinn,
og ennfremur sagði hann: >Eg em
hinn snauðasti hinna snauðu, með-
al hvftra manna, og þrátt fyrir það
hefi eg hugsað mér sjálfan mig
sem konung; en það var þegar
vonzka mannanne gerði mig sturl-
aðan<. Hann gaf b.ökkukonunni
það heilræði, að >elska náungann
sem sjáifa sig«. Henni nægði það
ekki, þvl hún svaraði: >Vissulega
eru öli læknisboðorð yðar líkódýr-
um pillum, sem skottulæknar selja,
og eiga að lækna öil mein. Pau
hrifa i einu tiifelli af tuttugu, en í
nítján tilfellum koma þau ekki að
gagni<. Áfram hé.t hún enn, unz
hún mætti fornlegum fiskimanni,
sem bar afarmikla ktrkju á herðun-
um. >Eg em það bjarg, á hverju
þessi kirkja er grundvölluð«, sagði
fiskimaðurinn. Biökkukonan spurði,
hvort kirkjan hvildi ekki þungt á
honum. Hann neitaði þvf, og kvað
orsökina þá, að >Ktrkjan er öll
byggð úr pappír«.
Biökkukonan mætti mörgum öðr-
um mönnum, sem báru minni og
ósjálegri kirkjur, og hver um sig
fuliyrti: >Mín kirkja er hin eina sanna
og rétta<.
Næst hitti blðkkukonan flokk
landkönnuðat Peir áttu deiiur um
framþróun og menningu.
Frá þeim flúði hún, og kom þá
i gamla búð. Par varð töframaður-
* The Adventurei of a black girl in her
•Seareh for Ood,
19
inn aftur á vegi hennar. Hann lá
þar á bakinu á stórum trékrossi,
en listamaður nokkur var að smíða
líkðn af honum. >Pví gerið þér
þetta?<, spurði hún. >Hvað annað
ætti eg að taka til bragðs, eigi eg
ekki að hungra?«, sagði töframað-
urinn. >Eg er svo algerlega fyrir-
litinn af mönnunum, að eina ráðið,
til að draga fram lífið, er að liggja
á þessum krossi allan daginn, sem
fyrirmynd, meðan þessi brjóstgóði
listamaður sker mynd mina í tré.
Hann lifir sjálfur af að selja líkön
þessi, og hann geldur mér >six
pence< um tímann fyrir að liggja á
krossinum. Lýðurinn hyllir mig í
þessu ásigkomulagi, eins og hinn
deyjandi illræðismann, þvf hann er
ekki áhugafuilur fyrir öðru en lög-
reglufréttum. Pegar listamaðurinn
hefir skúrið eins margar myndir af
mér, og honum þóknast i svipinn,
og eg fengið nógu mörg >six pence<
til að seðja hungur mitt með, Ieita
eg út á meðal lýðsins, segi honum
hollan sannleika, og legg honum
góð ráð, sem gætu gert hann ham-
ingjusaman, ef þeim væri fylgt. En
lýðurinn trúir mér ekki, nema eg
neyti töfrabragða eða sjónhverfinga,
þá dáist hann að mér og lætur sem
enginn hafi verið Ifki minn á jörðu
hér, fyr né siðar. Svo heldur lýður-
inn áfram að vera heimskur og ill-
gjarn eftir sem áður og það veldur
þvf, að mér finnst stundum að Guð
hafi yfirgefið mig.<
í búðinni var staddur Arabi. Hann
hafði hlustað á samtalið, Listamað-
urinn tök upp lítið kvenlíkan gjört
af marmara og sýndi þeim, — þvf
talið hafði borist að sköpun kon-
unnar. — >Lfkan þetta heitir Venus«.
mælti listamaðurinn.
>TiI að tengja saman goðdóm
og manndóm hlýtur einhver guð
að taka á sig mannsmynd«. Petta
sagði Arabinn. >Eða einhver kona
að birtast í guðsmynd<, sagði
blökkukonan og hélt áfram að rugla
Arabann með þvf að segja: >Guð
hlýtur að hafa skapað konuna, af
þvf að hann sá að maðurinn
nægði ekki< I
Arabinn varði fjölkvæniskenning-
una, en gat ekki talið blökkukon-
una á að fylgjast með sér heim f
kvennabúr sitt. Blökkukonan hélt
áfram leit sinni, og kom að end-
ingu til gamal,s manns. Hann var
að starfi f garði sfnum, sem lukti
um snoturt hús. Garðmaðurinn
svaraði spurningu hennar: >Ouð er
f fylgd með þér og hefir verið það
alltaf. En af gæzku sinni hefir hann
ekki opinberað sig, svo að þú ekki
skelfdist við að skynja mikiileik
hans. Við þolum ekki að skynja
návist hans og bátign, fyr en við
höfum fullkomnað það starf, er
hann ætlast til af oss, og orðið
honum likir. En störfin eru marg-
vfsleg, en einkum er okkur ætlað
að rækta okkar eigin garð, og fela
flest annað forsjá hans<.
Blökkukonan fór að ráðum garð-
yrkjumannsins, og tók til starfa í
garði hans. Litlu síðar hitti hún f
garðinum rauðhærðan írlending,
sem kvaðst vera Sósialisti, og að
bann hefði ekki f garðinn komið
til að leita Guðs.
>Skoðun mfn er, að hann sé ekki
allur sem hann sýnist. Hann er
enn ekki fullskapaður. Eitt er þó
vfsf: Við gerum margskonar tilraun-
ir til að nálgast hann og fðrum þó
úft villir vegarins*.
Að lokum giftist blökkukonan
frlendingnum og þau gátu snotur,
kaffibrún börn, sem mammaþeirra
var svo upptekin af, að hún hætti
f svipinn að leita að Guði. Pegar
börnin voru fulivaxin, hvarflaði
hugur hennar í leit eftir honum, en
þá var hún svo þroskuð, að hún
fann enga skemmtun f að berja á
skurðgoðum og brjóa þau af stalli.
Lausleg þýðing.
F. H. B.
o...—
Góð kona látin.
Steinunn Jónsdóttir frá Skriðu
í Hörgárdal andaðist eftir upp-
skurð, á Landsspítalanum í
Reykjavík í des. s. 1. Hún var hátt
á sjötugsaldri.
Fyrst þegar ég kynntist Stein-
unni, fyrir rúmum 23 árum, mátti
heita að allt léki í lyndi um hag
hennar. Efnahagur þeirra hjóna
stóð þá í miklum blóma og börnin
voru að vaxa upp, hraust og efni-
leg. Heimili þeirra Skriðu-hjóna
var víðkunnugt sakir risnu og
myndarskapar og margan gest
bar þar að garði. Samt átti Stein-
unn, á þeim árum, við vanheilsu
að stríða, sem fáum var kunnugt
um. En þann harm bar hún í
hljóði eins og allar raunir síðari
ára. Mann sinn, Friðfinn Pálsson,
bezta dreng og búhöld mikinn,
missti Steinunn árið 1917. Frá
þeim tíma má heita að Steinunn
sé óslitið í skóla hjá hinum mikla
lærimeistara sorginni. Eg ætla
ekki að rekja raunir hennar hér.
En engan veit ég, sem lífið hefir
lagt á þyngri byrðar né fleiri.
Það, sem hélt henni uppi, þessi
þungbæru reynsluár, var öryggi
trúarinnar. Það sagði hún mér
sjálf.
Steinunn var merk ágætis-kona
sakir frábærra mannkosta og
góðrar greindar. Börn hennar og
dóttursonur fengu að reyna, hví-
lík móðir hún var. Og gott var
þeim, sem einstæðingar voru, að
komast á heimili hennar, því sá
var ekki »ber að baki«, sem átti
hana fyrir húsmóður. Um Stein-
unni eru ekki skiptar skoðanir.
Hún ávann sér hlýhug og virðingu
allra.
Mælt er, að menn með breytni
sinni hér á jörðunni búi sér sama-
stað á himnum. Steinunn í Skriðu
hefir haft að fögru heimkynni að
hverfa, þegar hún að kvöldi æfi-
dagsins lagði af sér duptsins flík.
G'uðrún Jóhannsdóttir.
frá Ásláksstöðum.
Stjómarskifti urðu á Þýzkalandi é
laugardaginn var. Nýi ríkiskanzlarinn
er Hitler, foringi Nazistaflokksins.
Ekki er enn séð, hvort þingmeirihluti
fæst til að styðja hina nýju stjóm.
Sama dag urðu stjórnarskifti í
Frakklandi.
Tdboð óskast f að innrétta fbúð
á efstu hæð i íóúðarhúsi minu við
Oddeyrargötu. — Smiðir geta feng-
ió útboösiýsmgu og uppdrátt heima
hjá mér, kl. 8—10 e. h., 3., 4. og
6, febrúar. — Tuboöum sé skilað f
lokuðum umslögum fyrir 8. þ. m.
Karl Ingjaldsson,
Giisbakaaveg 5.
SKRIFSTOFA
FRAMSOKÍNARFLOKKSINS
er á Amtmannsstlg 4 (niðri).
Simi 4121. Reykjavik.
Ur Svarfaðardal.
!Ek-.Í ..... J
U. M. F. Svarfdæla hefir nú
haldið uppi leikstarfsemi í sveit-
inni um 22 ára skeið. Sem von var
til, var þar margt i barndómi í*
þeim efnum hin fyrstu ár, en ó-
hætt má fullyrða, að nú er leik-
mennt þeirra Svarfdæla orðin
þeim til verulegs sóma og orðin
virkur þáttur í all-fjölbreyttu
menningarlífi. Hafa þeir, með
framúrskarandi atorku og ötulli
forgöngu framsækinna manna,
búið sér þau skilyrði, að því er
húsrúm snertir, að fyrirmennsku-
bragur er að.
Samkomuhús U. M, F. Svarf-
dæla er sveitinni til mikils sóma
og margfaldra menningarlegra
nytja.
Nú undanfarnar vikur hafa
þeir sýnt Lénharð fógeta við
mikla aðsókn. Er meðferð þeirra
á þessum vandsýnda sjónleik í
raun og veru hin glæsilegasta,
þegar tekið er tillit til allrar að-
stöðu. Að vísu ber ýmislegt þess
vott, að góða leiðbeiningu hefir
skort, en það er frekar í hinum
smærri atriðum.
í heild tekst þeim vel að sýna
drottnunargirni og ruddaskap
Lénharðar, fyrirmennsku Torfa,
seiglu og drenglyndi bændanna,
kjark og festu kvennanna og und-
irlægjuhátt og menningarleysi
kotunganna.
Leiktjöldin eru prýðileg, máluð
af ungum Svarfdælingi, Steingr.
Þorsteinssyni, er dvalið hefir um
skeið í Kaupmannahöfn við list-
málaranám, en er heima í vetur.
Leiksýning þessi er því alsvarf-
dælsk og sveitinni til sóma á all-
an hátt. Og þó er það máske eft-
irtektarverðast og merkilegast nú
á dögum að koma á fjölmenna
skemmtisamkomu, sem stendur
frá kveldi til morguns og sjá eng-
an mann undir áhrifum víns. Svo
var það í Svarfaðardal, og mættu
aðrar sveitir taka sér það tii fyr-
irmyndar.
S.
V. M. F. A. heldur aðalfund 3inn
annað kvöld, kl. 8%, og hefir blaðið
verið beðið að áminna félaga tun að
m»ta stundvíslega.