Dagur - 20.07.1933, Blaðsíða 4

118
2fi. tbl.
„ DA6UR 1
Margrét Pórðardóttir
á Hlöðum.
Hinn 7. júní s. 1. andaðist að
heimili sínu, Hiöðum í Hörgárdal,
Margrét Pórðardóttir húsfreyja, kona
Stefáns Stefánssonar bónda þar:
Hafa þau hjón búið þar um nær
hálfrar aldar skeið, en nú sfðustu
árin dvalið hjá syni sinum Hall-
dóri.
Enda þótt Margrét á Hlöðum
veitti þannig um langt skeið stóru
búi forstöðu, þá var merkilega
hljótt um hana og störf hennar.
Enginn hlutur var fjær skapi henn
ar en að láta á sér bera utan heim-
ilis. Innan fjögurra veggja þess
var starfssvið hennar og heimur.
Heimilinu helgaði bún starf sitt
og hug. Hún fór sjaldan út af
heimili sínu og þá næstum aðeins
ef hún heimsótti góðvini sina. En
kyrlátu heimastörfin eru það, sem
lengstum aflar mönnum mestrar
vináttu, og ýkjulaust mál er það, að
enginn var sá, er kynntist Margréti,
að hann bæri ekki til hennar hiýjan
hug eftir. Sjálf var hún með af-
brigðum trygglynd og vínföst, en
fremur seintekin. Hún var ekki ein
þeirra, er flfka tilfinningum sínum.
Mjög rikur þáttur I fari hennar
var samúð með öllum er minni
máttar voru og hjálpfýsi. Hugur
hennar var fullur ástúðar og hlýju
og skapið viðkvæmt. Barngóð var
hún með afbrigðum, áttu börnin
greiðastan gang að hjarta hennar.
Má þvl nærri geta hver harmur
henni var kveðinn, er sonur hennar,
Porsteinn, dó fulltfða að aldri, En
þá sorg bar hún svo, sem þeir
einir kunna, er mikinn innri þrótt
eiga. Pá var hjálpfýsi annar ríkur
þáttur f eðli hennar. Mátti hún
helzt eigi vita til þess, að nokkur
ætti bágt, og margir munu þeir nú
vera, sem þakksamlega minnast
hinnar kyrlátu konu.
Margrét á Hlöðum var trúrækin
kona. En svo var meö trúrækni
hennar sem aðra skapháttu, að
hún bar hana eigi utan á sér, eða
var með sifelda vandlætingasemi
og guðsnafn á vörum. Engin bók
var henni kærari en Passíusálmarn-
ir. Hygg eg þá daga hafa verið fáa,
sem hún las ekki f þeim.
Margrét var heílsugóð alla æfi,
þar til síðustu mánuðina fyrir and-
látið, sem bún var Sárþjáð lengst-
um. Bar hún sjúkdóm sinn með
sömu stiliingu og annað, er að
höndum bar. Atdurinn var orðinn
hár og dauðinn var áreiðanlega f
hennar augum miklu fremur gleði-
efni en sorgar.
Pess er fyrr getið, að Margrét
var óvenju fast tengd við heimili
sitt. Oft raulaði hún fyrir munni
sér hendingarnar:
»Þar sem var mín vagga
vil eg hljóta gröf«.
Enda eru þær sem kveðnar úr
bjarta hennar. Og hvilir nú hún f
litla heimilisreitnum á Hlöðum, en
minningin lifir um bina gððu konu.
Kunnugur.
' f> ......
Æfiminning.
Tryggvi 0. Sigurðsson.
Fæddur á íslandi 26. desember 1878.
Dáinn að Brown, Man., 5. jsn. 1933.
Hér er eftir mann að mæla, þar
sem Tryggvi O. Sigurðsson er kall-
aður yfir á hærra svið úr byggð
vorri, velmetinn og víðþekktur mað-
ur>
Hér sannast það fornkveðna, að:
amerkið stendur þótt maðurinn
falli*. Hin mörgu og myndarlegu
hús á heimilum bændanna víðsveg-
ar í hans heimabyggð og f fjarliggj-
andi héruðum geyma minnismerki
bins látna manns, er hann reisti af
hagri hönd og sjálfstrausti, sem
hann hafði frá náttúrunnar hendi,
en ekki af utan að lærdómi. Hlaut
hann svo mikið álit fyrir trúmensku
i smiðum að hann hafði oft fleiri
tilboð en hann komst yfir að sinna,
og það jafnvel þótt völ væri á öðr-
um lærðura smiðum.
Landeignir sfnar leigði hann að
mestu, bjó þvi aldrei stórbúi, en vel
var um allt gengið, og var reynsla
hans sannarlega sú, að: >betri er
ein gæs i hendi en tiu á flugic-
Tryggvi sá). var góðum gáfum
gæddur, lesinn vel og ljóðelskur;
enda prýðlega hagorður sjálfur, En
sökum næmrar dómgreindar fór
fyrir honum eins og fuglinum, sem
betur sér flugvængi bræðra sinna,
en slna eigin; mun honum hafa
fundist sig skorta flughæð, og
slepti hann þvf sjaldan Ijóðum sfn-
um út i heiminn, heldur takmarkaði
þeim flug meðal nokkurra vina sinna
innan fjögurra veggja og raulaði
þau í takt við hamarshöggin, þegar
hann var við vinnu sina.
Pegar talþráður kom fyrst f sveit-
ina, þóttu það miklar nýjungar og
kastaði hann þá fram þessari stöku
við kunningja sinn f sfmann:
íFramsökn andans undrumst vér:
um loft, jörð og græði;
fréttir stöðugt stílast hér
stáls með segulþræði'.
Var honum þá svarað með eftir-
fylgjandi vísu:
»Von um lífið finst mér fest,
fagrahvels 1 háum geymi:
>telefónið« bendir bézt
á bráða ferð að öðrum heimic.
Pótt Tryggvi væri barn að aldri
þegar hann kom að heiman (ein-
ungis sex árs), talaði hann jafnan
móðurmál sitt hreint og kraftmfkið
Var hann hinn öruggasti stuðnings-
maður þjóðræknisfélagsins og ann-
ars fslenzks félagsskapar f byggð
sinni.
Tryggvi var Jæddur 26. desem-
ber 1878 að Hrafnstaðaseli á Fljóts-
heiði; er það lág heiði, öldumynd-
uð milli Bárðardals og Mývatns-
sveitar f Suður-Pingeyjarsýslu; en
býlið tilheyrir Bárðardal. Foreldrar
hans voru þau Oddur Sigurðsson
Oddssonar hreppstjóra f Ljósavatns-
hreppi í Bárðardal og Sigriður
Gunnlaugsdóttir Gunnlaugssonar
þjóðhagasmiðs f Hörgárdal. Móðir
Sigrfðar var Kristín Sigurðardóttir
hreppstjóra að Púfnavöllum í sömu
sveit. Náfrændur Tryggva f föður-
ætt voru þeir nafnkendu brxður
Heyvinnuvélap.
Nú er farið að veita styrk ur verkfærakaupa-
sjóði til kaupa á heyvinnuvélum — allt að einum
þriðja verðs, — athugið það, og minnist þess
að bestu vélarnar eru:
H E R K U L E S-sláttuvélar
D E E R N1 NG-rakstrarvélar
LUN A-snúningsvélar.
Samband ísl. samvinnufélaga.
Kristján dannebrogsmaður á Illuga-
stöðum og Björn f Lundi, synir
jóns Kolbeinssonar í Bakkaseli i
Fnjóskadal og konu hans. — En
hver var hún þessi kynsæla kona ?
Sömuleiðis voru þeir náskyldir
honum Einar Asmundsson i Nesi
og Thos. H. Johnson fyrverandi
dómsmálaráðherra. Föðurbræður
Tryggva, velþekktir mennvoru þeir
Baldvin hómópati, bóndi f Garði f
Aðalreykjadal, Benedikt veitinga
maður á Vopnafirði og Vigfús bók-
bindari, er dó í Norður Dakota.
Föður sinn missti Tryggvi korn-
ungur og fluttist hingað vestur
með móður sinnni og systkinum
þegar hann var sex ára gamall.
Bræður hans voru- Benónf, sem
dó i janúarmánuði 1933, Stefán
bóndi í Brownbyggðinni í Mani-
toba og Sigurður Snorri vestur á
Kyrrahafsströnd.
Systir hans, Aðalbjörg, dó 18 ára
í Norður Dakota. Önnur systir bans
er Guðrún Lilja, kona Guðmundar
skálds Friðjónssonar á Sandi.
Tryggvi kvæntist 30. júní 1924
Guðnýju Pálínu dóttur Jóns Thor-
lákssonar frá Stóru Tjörnum í
Ljósavatnsskarði í Suður-Pingeyjar-
sýslu, sem lifir mann sinn ásamt
tveimur börnum: Petrínu Lovfsu 7
ára og Páli Aðalgeir 5 ára.
Tryggvi var hinn þýðlyndasti
maður konu sinnar, faðir barna
sinna og sonur móður sinnar, sem
enn er á lífí 90 ára að aldri. Hefir
hún legið rúmföst og blind f fjölda
mörg ár. Misti hún, eins og fyr er
getið, tvo sonu sína siðastliðinn
janúar, en tók þvf með stakri ró
og stillingu. Par sýnir trúin kraft
sinn hjá þeim, er leitar hennar.
Eg. sem þessar línur skrifa, var
staddur á heimili Tryggva tólf dög-
um áður en hann andaðist. Fór
hann þá á næstu póststöð til þess
að sækja bréf og kvaddi konu sína
og börn með hinni mestu alúð,
þótt ekki væri ferðinni Iengra heit-
ið en hálfa milu. Ekki svo að
skilja að eg telji þetta nokkurn fyr-
irboða þess bversu stutt hann átti
eftir ólifað, heldur hefir þetta verið
hans föst regla.
Pessi mikli þýðleiki i hraustri
munnslund, birtir frumraynd hins
göfuga og sterka.
Tryggvi veiktist skyndilega af
lungnabólgu og dó 5. janúar 1933
eftir fárra daga legu. Hann var
jarðaður 10. janúar af séra Jónasi
Sigurðssyni.
Með þessum velgefna og hrausta
manni finnst oss sem horfnir séu
miklir, ónotaðir kraftar; en hann
gæti sagt eins og skáldið Victor
Hugo:
»Pegar eg fer í gröfina, hefi eg
lokið dagsverki mínu, en eg hefi
ekki lokið lifi mlnu — dagsverk
mitt byrjar aftur næsta morgunc.
Sigurjón Bergvinsson.
( Vaglaskógi.
Hásumarglóey i heiði skin.
Heillar oss fegurðin sanna.
Blikandi skógurinn blasir við sýn
brosbýrra aðkomumanna.
Pað er svo dýrðlegt að dvelja hér
í drúpandi sólar eldi.
Og fegursta unaðinn finnum vér
f friðsæiu bjarkaveldi.
Töfra hin skrúðgrænu skógargöng,
með skýlandi friðarleynum.
Vér heillandi þrastanna heyrum
söng
sem hljómar frá bjarkagreinum.
Og bjarkir með Ijómandi barrskrúð
nýtt
brosandi hugi laða.
i ríkinu þeirra er rótt og hlýtt,
þá runnar I geislum baða.
Vér böðum, svo ánægð og æskurjóð,
f angandi heilsubrunni;
og bjartanu ornum við geisla glóð
f gróandi náttúrunni.
Vér teygum hinn ylmþrungna
bliðublæ,
sem bærir laufkrónur fríðar.
Og tignprúðar skóggyðjur elskum æ
og óskum að sjá þær tíðar.
Vér kveðjum þig skógur með kærri
þökk
fyrir kyrrðhlýja gleðidaginn.
Með sólbjarta minningu saknaðs-
klökk
vér svffum nú heim — í bæinn.
Gunnar S. Hafdaf.
Ritstjóri: Ingimar Eydal.
Prentsmiðja Odds Björnssonar.