Dagur - 28.03.1940, Blaðsíða 2

DAGf UR
13. tbl.
52
a
Jónas Jónsson alþm. hefir í
grein í Tímanum gagnrýnt á hóg-
væran en einarðlegan hátt fjár-
lagafrumvarp það, er Jakob Möll-
er samdi og lagði fyrir yfirstand-
andi þing.
J. J. finnur að því, að fjármála-
ráðherrann hafi ekki með einu
orði ráðfært sig við landbúnaðar-
ráðherra um þá herferð, sem und-
irbúin var á hendur bændastétt
landsins. Hann gagnrýnir það,
að spara hafi átt ríkisfé á bænda-
stéttinni einni og málefnum henn-
ar, í stað þess að láta sparnaðinn
koma víða við á þjóðarbúinu. J.
J. minnir á það, að fyrir ári síð-
an hafi Framsóknarflokkurinn
beitt sér einhuga fyrir því að
bæta kjör atvinnurekenda við sjó-
inn með gengislækkuninni, sem
nokkur hluti kaupmannastéttar-
innar hafi verið eindregið á móti,
og að næst sé að halda, að niður-
skurðurinn á fjárframlögum til
landbúnaðarins sé svar frá þess-
um aðilum. J. J. minnir og á það,
að um mörg undanfarin ár hafi
milliliðastéttin í blöðum sínum og
á þingi fordæmt stefnu Framsókn-
armanna í fjármálum og atvinnu-
málum. „Nú getur þjóðin spurt
þessa menn“, segir J. J., „sem oft
og mörgum sinnum hafa ótvírætt
haldið því fram, að hjá þeim væri
hinn sanni fjármálavísdómur,
hvort hér sé þeirra mikla úrræði,
hvort að almenn áníðsla á land-
búnaðinum og málefnum sveit-
anna sé frá þeirra hálfu það, sem
koma skal“.
Enn segir J. J. í sömu grein:
„Eins og nú hagar til, meðan
stríðið stendur, þarf að vinna að
margháttuðum jarðræktarfram-
kvæmdum, garðrækt, framræslu
lands, engjarækt og vörnum móti
ágangi fallvatna. Þrátt fyrir dýr-
tíðina þarf að halda við miklum
fjölda hinna fátæklegri býla, svo
að þau vérði íbúðarhæf. Sízt af
öllu á við að sleppa hendinni af
þeim mönnum, sem berjast móti
fjárpestinni og öllum hennar
háskalegu afleiðingum.... Þetta
undarlega fjárlagafrumvarp mun
verða öllum til leiðinda. Það mun
skapa nokkra beiskju í bændastétt
landsins. Það mun skapa nokkuð
rökstudda skoðun um það, að þeir
forkólfar úr milliliðastéttinni, sem
lagt hafa hönd að þessu verki, eigi

■ m ■■■■■■■■■■■■
■ffffffffffffffSfffffffg
| Drengja-nærfiit"
nnjög ódýr
Kaupfélag Eyfiröinga.
Vefnaðarvörudeild.

mikið eftir að læra, áður en þeir
geta með nokkrum árangri haft
almenn mannaforráð. Ranglæti
þessa frumvarps mun að líkindum
verða þurrkað út hljóðalítið i
þinginu“....
Þessari rökstuddu gagnrýni á
fjárlagafrumvarp Jakobs Möllers
svarar heildsalablaðið Vísir. Svar-
ið er eintóm reiðiyrði um J. J.
persónulega, og hvergi örlar þar á
rökum. Sýnishorn þess munnsafn-
aðar er á þessa leið: ....„haturs-
fullur sundrungarpostuli“ ....
„flokksmenn J. J....dauðskamm-
ast sín fyrir allt hans framferði,
rógshneigðina, hleypidómana, lyg-
ina og ókindarskapinn“.... „karl-
skömmin11.... „hundflatasta Dana-
sleikja á landinu“.... „illgirnis-
þvaður og endileysa“.... „sundr-
ungarpostulinn og rógberinn“.
Svona orðbragð ætlast Vísir til
að sannfæri bændur um réttmæti
þeirrar fjármálastefnu Jakobs
Möllers, að svipta landbúnaðinn
allt að einnar milljón kr. fjár-
framlögum úr ríkissjóði, en hækka
greiðslur til launamanna um
hálfa milljón kr.
Það er bezt að flokksmenn Vísis
viti það, að svona framkomu láta
bændur ekki bjóða sér. Þeir fyrir-
líta hana og telja hana örugga
sönnun þess, að Vísir sé vitandi
vits að verja rangan málstað, ef
vörn skyldi kalla.
Jónas Jónsson hefir brugðið
vana sínum og stefnt greinarhöf-
undi (Árna frá Múla) fyrir hin
staðlausu hrópyrði hans. Mun það
vera nokkurskonar forspil að
framkvæmd hinna nýju hegning-
arlaga, sem ganga í gildi innan
skamms og leggja hæfilega þunga
refsingu við persónulegum hrak-
yrðum siðspilltra manna.
Mannfall Rússa í Finnlandsstyrjöld-
inni er talið hafa orðið um 200.000. —
Til hvers var þessum mannslífum fórn-
að? Fylgismenn helstefnu Stalins hér-
lendis og annarsstaðar hafa reynt að
sannfæra sjálfa sig um, að það hafi ver-
ið gert til þess að afrelsa finnska al-
þýðu« og koma kommúnistastjórn
Kuusinens á laggirnar í Helsinki. Þessi
»skýring« er viðbjóður öllum heiðarleg-
um mönnum. En svo var friður saminn
við hina löglegu stjórn Finnlands. —
Finnsk alþýða fær að frelsa sig sjálf, og
Kuusinen er kominn tii Heljar. Ofbeldis-
tilgangur Stalins er því orðinn nakinn í
augum allra, sem eiga óbrjálaða skyn-
semi. Valdafíkn einvaldans varð að
fullnægja, þótt það kostaði hundruð
þúsunda þegna hans lífið. Þessi lítils-
virðing fyrir mannslifunum er andstyggð
öllum frjálsum mönnum. Þeir, sem óska
ógnarveldis kommúnismans yfir sig og
þjóð sína, ættu að hugleiða greinarstúf,
sem Leland Stowe, fréttaritari Chicago
Daily News i Finnlandi sendi blaði sínu
um s. 1. áramót, hér stytt í þýðingunni.
Með jinnska hemum á Austur-
vígstöðvunum, —
orustuvöllurinn við Tolvajarvi.
í þessari ömurlegu auðn hvíla
þeir dauðu, — ótaldar þúsundir
fallinna rússneskra hermanna.
Þeir liggja í sömu stellingunum,
eins og þegar þeir hnigu til jarð-
ar, særðir til ólífis, hnipraðir
Leland Stowe:
saman með útréttar hendurnar
eins og til þess að reyna að verj-
ast síðustu sókn kvalarfulls dauð-
daga. En þeir hvíla þarna undir
þykkri ábreiðu nýfallinnar mjall-
ar. Nú eru þeir varla greinanlegir
frá óteljandi stofnum furunnar og
grenisins. En jafnvel þessi dýrð-
lega ábreiða getur ekki hulið
skelfinguna, sem heltók þá, né
skjótleik tortímingar þeirra. Hér
er það, sem svikararnir, sem
sendu þá út í dauðann, hafa gert
svikunum minnisvarða.
Vetrarsýn yfir Tolvajárvi verð-
ur alltaf ömurleg og einmanaleg.
En í dag er hún miklu ömurlegri
en nokkru sinni fyr. Yfir hvílir
þungi dauðans.
Við áttum naumast von á þessu,
þegar við ókum út á skagann, sem
gengur fram í Tolva-vatnið. Vegur-
inn er þröngur og hlykkjóttur.
Annarsvegar rísa há grenitré, en
hinsvegar er hvítgrár lagísinn á
vatninu. Hér hafði meginorustan
staðið. Allt í kring sjáum við
brotna brynvagna, eyðilagðar bif-
reiðar og óhugnanlega hauga af
hverskyns járnarusli, sem eitt
«1
sinn var herbúnaður hinna sigr-
uðu rússnesku herfylkja.
Meðfram veginum tökum við
eftir undarlegum bungum á snjó-
breiðunum á milli trjánna og við
vatnsröndina. Það gætu vel verið
trjákubbar. Stundum mætti ætla
að hér væru kræklugreinar, sem
fallið hefðu af trjánum undan
öxum skógarhöggsmanna. En hér
og þar hefir finnskur hermaður
hrasað um þessar ójöfnur á leið
sinni, og hermannastígvél eða
króknuð hönd teygir sig upp í
frosttært loftið og afhjúpar sann-
leikann.
Sumstaðar sjáum við finnska
hermenn draga snjóbarin flykki á
eftír sér út úr skóginum, eins og
væru trjástubbar, og hér og þar
liggja búkarnir í óreglulegum
haugum og bíða grafarinnar. Síð-
ustu snjóar desembermánaðar
hafa hulið öll séreinkenni þessara
nafnlausu hauga. Náttúran hefir
litið til þeirra í náð. Það er varla
hægt að ímynda sér að þetta hafi
verið mannlegar verur fyrir
nokkrum dögum síðan.
Vagninn nemur staðar á höfð-
anum á nesoddanum og við höld-
um inn í skóginn á eftir fylgdar-
manni okkar.
„Það eru margir hér“, segir
hann. „Þeir voru stráfelldir af vél-
byssuhríð okkar“.
Satt var það. Það voru margir
þeirra hér. Allsstaðar umhverfis
okkur lágu sviplausir búkamir.
Snjógríman gerði þá einkenna-
lausari en helgríma dauðans sjálf.
Sumir lágu teinréttir með kreppta
handleggina. Aðrir í hnipri með
hnén kreppt við brjóstið. Þeir
sýndust óeðlilega hrikalegir. Snjó-
lagið var sumstaðar tveggja þuml-
unga þykkt utan á fötunum.
Hverjum mundi það ekki for-
vitnisefni, hvernig þessir menn
voru ásýndum og hvaða rúnir
voru ritaðar á andlit þeim?
Eg sópaði snjónum af einu and-
litinu. Lágt enni, strítt svart hár
og órakaðar kinnar komu í ljós.
Hann var um þrítugt. Svipurinn
var rólegur, eins og hann hefði
sofnað þarna í skaflinum. — Svip-
ur annarra bar vott tun meiri
þjáningar en orð fá lýst. Á meðal
þeirra var ungur Rússi, sem hafði
fengið skotsár í hægra hnéð. Hann
hélt báðum höndum um sárið i
tryllingslegri örvæntingu. Það
hafði orðið síðasta verk hans í
þessum heimi. Frostið hafði hel-
tekið hann í þessum stellingum.
Við gátum ekki horft á þetta
Helskógur.