Dagur - 05.02.1947, Blaðsíða 1

Fylgiblað Dags
.5. febrúar 1947
MYNDASAGA »DAGS«
Hershöfðingi konungsins.
Heillandi ástarsaga
um hugrakka konu og ófyrirleitinn ævintýramann
Eftir DAPHNE DU MAURIER
Myndir eftir GEORGE TETZEL
,,Hvers vegna kemur þú hingaS, Ríchard?"
ÞEGAR EG kvaddi Menabilly í þetta sinn, flaug mér
ekki .í hug, að það góða heimili ætti eftir að horfa á
mikinn harmleik, sjá blóð og tár drjúpa.^Eg kyssti Rash-
leigh fjölskylduna í kveðjuskyni og lofaði þeim, að eg
skyldi koma til þeirra aftur eins fljótt og aðstæður leyfðu.
Eyðilegging stríðsins, sem blasti hvarvetna við á ferð
minni, fékk mjög á mig, en eg komst ekki hjá því að sjá,
að einu hermennirnir, sem héldu aga, báru skjaldarmerki
Grenvilleættarinnar. Dvöl mín hjá Jóni bróður mínum var
heldur ekki sársaukalaus. Hann hélt sig fyrirmannlega,
eins og flestir landeigendur og leit stórt á sig. Eg fann
fljótt, að hann hataði Sir Richard fyrir stærilæti hans og
ófyrirleitni.
Fyrsta kvöldið, sem eg var þar, kom Richard sjálfur allt
í einu inn, óboðinn, á meðan við sátum að kvöldverði.
Hann kinkaði kolli til heimafólksins, en gekk beint til mín
og kyssti hönd mína. „Hvers vegna í dauðanum fórstu
hingað, en ekki heim til mín í Buckland?“ spurði hann. Eg
vissi ekki hverju eg átti að svara þessu, en hann beið ekki
eftir svari, heldur fór að tala um Dick son sinn. „Drengur-
„Sir Richard krefst þess að fá inni."
inn talar um þig allan guðs langan daginn og hælir þér svo
óskaplega, að mér er orðin raun að hlusta á hann.“ Hann
sneri sér allt í einu fram að dyrunum, og kallaði: „Komdu,
drengur!" Dick laumaðist inn fyrir dyrnar, en þegar hann
sá mig, glaðnaði yfir honum. Frændur mínir sátu þegjandi
á meðan þessu fór fram, en Richard lét sem hann tæki
ekki eftir þykkju þeirra, heldur hélt áfram að tala um
heima og geima, um stríðið, kónginn og þingið. Og ekki
vantaði gagnrýnina, því að hann hæddi aðalsmennina og
konunginn í eigi minni mæli en andstæðinga sína.
Eg veit ekki hvað fjölskylda mín hefir haldið um sam-
band okkar Richards, en ekki mun eg hafa vaxið í áliti hjá
henni, þegar Richard greip mig upp úr stólnum mínum og
bar mig léttilega upp til herbergis míns.
Þótt ég elskaði hann ennþá, og ef til vill meira en þegar
eg var átján ára, neitaði eg hinum þrálátu bónum hans um
að koma með honum til Buckland, en það átti eftir að
draga dilk á eftir sér.
Daginn eftir reið hópur hermanna í hlað og fyrirliðinn
„Eg skal hefna hans," sagði hann,-
gekk á fund bróður míns. „Sir Richard krefst þess að fá
innx hér fyrir nokkra foringja sína.“ Mótmæli bróður míns
áorkuðu engu. Richard flutti til okkar daginn eftir og enn-
þá gekk stríðið erfiðlega fyrir konungsliðið.
Það var um þetta leyti, sem Richard ákvað að tefla á
tæpasta vaðið og múta yfirmanni setuliðsins í Plymouth
til þess að afhenda borgina. Hann sendi ungan vin sinn til
borgarinnar, en förin endaði-með skelfingu, því að upp-
reistarmennirnir náðu honum og hengdu hann í hefndar-
skyni. Þessar aðfarir juku hefndarþorstann í brjósti Rich-
ards. Eg hafði vonað, að hann mundi læra eitthvað af
þessu, að mótlætið mundi e. t. v. mýkja skap hans, en
mér skjátlaðist. Þetta kvöld kom hann til mín, hryggur og
reiður og sagði: „Eg skal hefna hans. Héðan í frá skal það
vera helzta ætlunarverk mitt, að leggja eins marga upp-
reistarmenn að velli og tök eru á.“
Eg skildi þá, að ást mín mundi aldrei geta breytt fyrir-
ætlunum hans, og að hann mundi halda áfram að elta ó-
gæfustjörnuna, sem hafði leitt hann að undanförnu.
„Eg mun ekki þekkja þig aftur.”
RICHARD dvaldi sex mánuði í Radford, og þótt hann
. færi við og við í ferðalög um Devon og Cornwall, til
þess að afla sér nýliða í sveitir sínar, kom hann jafnan
aftur til okkar.
Þannig leið sumarið og haustið, og nýtt ár rann yfir
okkur. Plymouth varðist ennþá, og landeigendurnir í kring-
um okkur virtust vera orðnir þreyttir á því, að fæða her
Richards og taka við fyrirskipunum frá honum.
Um þessar mundir ákvað Richard að senda Dick son
sinn til Frakklands, bæði til þess að mennta hann og í ör-
yggisskyni. Drengurinn kom að kveðja mig, og eg sá, að
honum féll þungt að skilja við mig. „Þegar þú kemur aftur,
verðurðu orðinn stór maður, og eg mun ekki þekkja þig
aftur. Þú verður umsetinn af kvenfólkinu og verður lík-
lega, eins og ungum mönnum er títt, farinn að fást við
Hermennirnir heilsuðu virðulega.
skáldskap."
„Skáldskap," sagði Dick, hlæjandi. „Það verður dálag-
legur skáldskapur, eg kem til með að skrifa á frönsku."
Dick lagði af stað fyrir jólin, og litlu síðar sýndi Richard
mér nýjar áætlanir, sem hann hafði gert, til þess að taka
Plymouth. Ætlun hans var, að taka ytri virki borgarinnar
með áhlaupi og beina síðan byssum virkjanna að borginni
sjálfri, unz hún gæfist upp. Eins og ævinlega, þegar eitt-
hvað mikið stóð til, var h'ann í ágætu skapi og virtist bein-
línis hlakka til átakanna. „Þú hefur aldrei séð liðsmenn
mína, þegar þeir eru að búa sig undir orrustu," sagði hann.
„Komdu með mér, og eg skal sýna þér fríðan drengjahóp."
Það var kalt og bjart þetta síðdegi. Ungur liðsforingi ýtti
stólnum mínum, en Richard gekk við hlið mér. Þegar við
nálguðumst herbúðirnar var auðsætt, að eitthvað mikið
„Þama eru óvinirnir," sagði Richard.
stóð til. Þegar það vitnaðist, að hershöfðinginn væri kom-
inn í herbúðirnar, var blásið í lúðra, hermennirnir heilsuðu
virðulega og fáni Grenville-ættarinnar blakti við hún.
Eg man vel þennan dag. Þeir kyntu bál víða á svæðinu
til þess að verma sig, og þegar við gengum fram hjá,
stukku þeir á fætur og heilsuðu. Þeir voru flestir stórir,
myndarlegir og útiteknir menn, litu út fyrir að láta sér
ekki bregða við smámuni.
Að síðustu komum við alla leið að framstöðvunum. Þar
voru ekki kynt bál og þar var allt hljótt. Menn voru að
búa sig til orrustu. Við hvísluðumst á, því að framstöðvar
hersins voru í nánd við stöðvar uppreistarmanna. Richard
benti mér á skugga við sjóndeildarhringinn. „Þarna eru ó-
vinirnir,“ sagði hann. „Áhlaupið hefst í dögun.“
Richard stjórnaði sjálfur aðförinni.
RICHARD kyssti hönd mína í kveðjuskyni, því að nú
sneri eg aftur heim til Radford, en hann varð kyrr
hjá mönnum sínum, því að hann ætlaði sjálfur að stjórna
aðförinni. Skömmu fyrir dögun heyrðum við fallbyssudun-
umar, og eg vissi þá, að nú mundi Richard sjálfur vera í
Eg las það, sem hann hafði hripað.
Loksins," sagði hann — „loksins ertu kominn.'
broddi fylkingar.
Um miðjan dag höfðu kóngsmenn náð þremur af fjórum
útvirkjum borgarinnar. Byssunum var beint gegn borginni
sjálfri og Plymouthbúar kynntust nú kúlunum frá sínum
eigin varnarvirkjum.
Þegar líka tók á daginn og aðeins þrjár klukkustundir
dagsbirtu voru eftir, var útlitið ekki eins gott. Uppreistar-
mennirnir gerðu gagnáhlaup og náðu tvemur virkjunum
aftur. Örlög Plymouthborgar voru nú undir því komin,
(Snú).