Dagur - 04.06.1947, Page 4

4
DAGÚR
Miðvikudagur 4. júní 1947
Öryggið í loftinu
IIIÐ MIKLA og.ægilega flugslys hefir beint at-
fiygiinni að flugsamgöngunum og örygginu
í loftinu. Öll þjóðin er harmi lostin yfir afdrifum
farþega og flugmanna í Héðinsfirði, en flugið er
ekki látið niður falla. Það heldur áfram og verð-
ur í æ ríkari mæli veigamikill þáttur í samgöngu-
málum landsins. Hinn hörmulegi atburður mun
þó hvetja til þess, að allt verði gert, sem hugsan-
legt er, til þess að auka öryggið á innanlandsflug-
leiðum.
i ÞAÐ hefir nýlega verið bent hér í blaðinu, að
þrátt fyrir milljónaeyðslu af ríkisfé til flug-
mála, hefir ekkert af þeirri fúlgu farið til þess að
bæta aðstöðuna á annarri endastöð fjölförnustu
flugleiðar landsins. Það er augljóst, að endurbæt-
ur og sómasamlegt viðhald á Melgerðisflugvelli
stuðlar að auknu öryggi.Það er t.d. vitað,aðljósa-
útbúnaður á vellinum mundi gera flugið í
skammdegirru hingað norður öruggara en nú er.
Þá getur það ekki talist viðhlítandi, að flugvöll-
urinn sjálfur sé látinn grotna niður. Vitað er, að
miðunarstöð fyrir flugvélar hér við Eyjafjörð
mundi þýðingarmikil öryggisráðstöfun. , Ekki
hefði það verið óeðlilegt, að einhverju af þeim
milljónum, sem farið hafa til flugmála, hefði ver-
ið varið í þessu augnamiði hér nvrðra, eða á öðr-
,um innanlandsflugleiðum. En því hefir ekki ver-
ið að heilsa. Flugvellirnir óg fiugmálastjórnin í
Reykjavík hafa hirt mest allt féð.
t|VÍ ER ekki haldið fram, að þessar ráðstafanir,
* þótt framkvæmdar hefðu verið á liðnum ár-
um, hefðu breytt neinu um hinn sorglega atburð
í Héðinsfirði. En það er eðlilegt, að váleg tíðindi
veki menn til umhugsunar um öryggismálin og
þess sé krafizt, að allt verði gert, sem hugsanlegt
er, til Jress að öryggið á innanlandsflugieiðunum
verði sém mest. Miðunarstöð í F.yjafirði og end-
urbætur á lendingarstaðntum hér, eru liður í þeim
endurbótum. Þess vegna hlýtur þess að verða
krafizt, að flugmálastjórnin sýni meiri álíuga fyr-
ir innanlandsfluginu, en verið hefir.nú um skeið.
Hvar eru þingmenn
dreifbýlisins?
IjEGAR landslýðurinn utan Reykjávíkur verð-
* ur.ónotalega fyrir barðinu á ofríki sumra
embættismanna ríkisvaldsins, þá eru blöðin úti
um landið eini vettvangurinn fyrir umkvartanir
og kröfur um endurbætur. Þegar skrifstofustjór-
ar í stjórnardeildum í Reykjavík taka það á sig, að
skipta þjóðimni í deildir með mismunandi rétt-
indum, eftir því hvar memn eiga heima á landinu,
þá er bent á það í blöðunum úti um landið og
háværar óánægjuraddir heyrast á mannamótum.
Þannig var það á dögunum þegar Viðskiptamála-
ráðunieytið hóf bifreiðasöluna til Reykvíkinga og
þegar Viðskiptaráð ætlaði að kúga landsmenn til
þess að láta hlutdeild sína í innflutningi í hend-
ur Reykvíkinga, með furðulegu skipulagi um
leyfisveitingar.
Einn er sá staður á landi hér, þar sem gæta ætti
hagsmuna almemnings fyrir þessu embættis-
mannaofríki. Það er á Alþingi Islendinga. En svo
I^egður við, að þingmenn kjördæmanna láta sig
Jjétta enigu skipta. Þeir una því þegjandi og
Fáar baunir á kúpunni!
EF ÞIÐ viljið vera með, þá skuluð
þið hanga á,“ sagði karlinn.
Hann sneri upp kúpunni á skeiðar-
blaðinu sínu, meðan hann mataðist,
því að honum líkaði ekki baunirnar,
sem honum voru skammtaðar. Skyldi
bæjarstjóranum okkar, þeim heiðurs-
manni, ekki stundum verða eitthvað
svipað að orði, þegar hann fær í hend-
ur frá bæjarstjórn og bæjarráði ýms-
ar umbótatillögur og samþykktir, sem
þessar vísu stjórnir og ráð hafa af-
greitt og ætla honum nú að láta fram-
kvæma? Ekki eí að vita, nema hon-
um finnist fullmikið nýjabragð að
þeim sumum, líkt og um nýveiddan
hákarl væri að tæða, sem þyrfti að
kæsa hæfilega lengi í einhverjum f jós-
haugnum, óður en hann yrði sáemileg-
ur mannamatur. Hvað skyldu t. d.
margar af hinum þörfu tillögum um-
ferða- og vegamólanefndarinnar sælu
frá í fyrrasumar, vera komnar til
framkvæmda? Ekki verður annars
vart en að síma- og ljósastaurarnir,
sem þá var ráðgert að flytja af erfið-
ustu umferðahornunum og gatnamót-
unum í bænum, tróni enn á sínum
stað í miðri umfcrðinni. Og hvað líð-
ur nauðsynlegum bifreiðastæðum í
sívaxandi umferð og bílamergð? Ekki
verður annað séð en að bifreiðirnar
standi ennþá í þéttum röðum með-
fram þrengslu og fjölförnustu götum
bæjarins, eins og ekkert hafi í skorizt,
og það enda margoft á báða bóga, svo
að aðeins mjótt sund er opið fyrir um-
ferðina á milli þessara biðraða. —
Opið, segi eg. — Auðvitað fer því
fjarri, að þessi mjóu sund séu alltaf
opin. Þau lokast að sjálfsögðu oft á
tíðum, eins og blóðtappi sezt í þrönga
æð, eða stífla hleypur í alltof mjótt
skólpræsi.
Langafastan enn ekki liðin!
OG ENNÞÁ stendur hesthúsið
fræga í allri reisn sinni og prýði
og skagar langt út í fjölfarnasta og
staðarlegasta torg bæjarins. Og alls
konar skrani er enn raðað bak við
það upp með kirkjutröppunum sjólf-
um, sem raunar hefir þó aldrei verið
hægt að fullgera, þar eð þessi sama,
blessaða hesthúshygging er þar enn til
fyrirstöðu. Sá maður mun naumast
finnanlegur, sem mæli því bót, að
hesthúsið standi ófram á þgssum stað.
Bæjarblöðin hafa brásinnis bent á, að
það yrði að víkja. Aðkomumenn hafa
skrifað um það í ferðapistlum sínum
héðan að norðan, að þessi bygging sé
mjög til óþurftar og óprýði á þessum
stað. Bæjaryfirvöldunum hafa borizt
góð boð um að endurreisa hesthúsið
þeim að kostnaðarlausu á öðrum stað,
þar sem það kæmi að miklu betri not-
um sem hesthús og þyrfti en'gan að
hneyksla. Ekki er annað vitað en að
búið sé að rýma austurhluta hússins í
því skyni að það verði rifið og grunni
þess breytt í bílastæði, sem svo mikil
þörf er á á þessum stað. En þessi
baun hefir þó enn ekki loðað við kúp-
una á skeiðinni, sem bæjarstjórinn
okkar borðar með framkvæmriagraut-
inn sinn, enda er henni öfugt snúið í
hljóðalaust, að stjórnardeildir
lítilsvirði landsmenn með
heimskulegum og hrokafullum
tilskipunum. Þeir hreyfa ekki
mótmælum, þótt stjórnardeildir
leggi auglýsingabann á blöð
landsmanna utan Reykjavíkur.
Það er kominn tími til þess, að
landsfólkið gefi þessum umboðs-
mönnum sínum áminningu og
minni embættismenn stjórnnr-
ráðsins á þau sannindi, að þeir
eru þar til þess að vinna fvirr
þjóðina alla, en ekki- til Jjcss að
hlaða undir viss landsvæði á
kostnað annarra.
súpunni, að því, er virðist. Þess er
engin von, að almenningssalemin
margumtöluðu gleymist ekki alveg,
meðan þessi langafasta umbótaviljans
og framkvæmdaseminnar er enn ekki
liðin. Þeirra gerist líklega ekki full
þörf, meðan svo standa sakir!
Steinninn, sem hefir mannamál.
EINHVERN TÍMA í fyrndinni hef-
ir allmyndarleg þvottastöð fyrir
bifreiðar verið útbúin sunnan Strand-
götunnar hér í bæ. Steinsteyptur vegg-
ur skilur á milli þvottastöðvarinnar og
sjávarstrandarinnar að sunnan. A vegg
þessum eru ferstrendar súlur með
vissu millibili. Eg veitti því eftirtekt
nú á dögunum, að stcðir þessar eru
holar innan, og spurðist fyrir um það
hjá kunnugum manni, hverju það
sætti. Hann hélt, að skýringin væri sú,
að upphaflega hefði verið meiningin
að raflýsa sviðið, svo sem fyllsta þörf
væri tíka á, og hefði þá verið tilætl-
unin að koma ljósaþráðunum fyrir í
þessum holu stöðum og skyldu ljósin
ljóma þar uppi yfir í allri sinni dý ð.
Ekki vil eg fullyrða, að holur þessar
séu svo víðar, að þær séu rottugengar,
og kann það þá að vera skýringin ó
því að þær hafa enn ekki komið að
neinu gagni. En táknrænar eru þær
vissulega engu að síður fyrir hraða og
kraft umbótanna og framkvæmdanna
í þessum bæ: Rottumar hafa af þeim
lítil not, en mennirnir engin. Aðeins
ein vatnsslanga er til á þessu stóra,
steinsteypta torgi, og kemur því meg-
inhluti þess ekki að neinu gagni, þar
sem allir bílarnir þurfa eftir sem áður
að híma og bíða afgreiðslu á öðrum
enda þess í kringum þessa eiflu vatns-
slöngu, sem þar er finnanleg. Og hin
ímynduðu rafljós í holustöðunum
bregða hæfilegri og táknrænni birtu
yfir þetta athafnasvið, þar sem
„steinninn hefir mannamól, og mold-
in sál“. — Væri nú ekki ráð að fuh-
gera eitthvað af því, sem til umbóta
horfir og þegar er byrjað á, áður en
hin óþreytandi nýsköpunarvilji fær
útrás á nýjum stað. Hvað um kirkju-
tröppumar, bílatorgin, almenningssal-
ernin, þvottastöðina, barnaleikvell-
ina á Norðurbrekkunm, Laugarskarð
o. s. frv., svo að ekki sé nú minnzt á
það sem stærra ei og þýðingarmeira:
hafnarmannvirkin sjálf — hvorki þau
sem eru að rísa af grunni, né heldur
hin, sem eru að sökkva í sæ!
Góð stofa
til leigu í Helga magra stræti
I. — Aðgangur að síma.
Hestvagn
(fjaðravagn) til sölu í Aðal-
stræti 46.
Hrefnukjöt
fasst í
Reykhúsimi, Norðwrgötu 2.
Sírni 297.
Býli í Glerárþorpi,
íbúð, vönduð útihús, túnstærð
eftir þörfum, allt til sölu nú þeg-
ar og laust til afnota.
Rjörn Hnlldórsson,
Strandgötu 35.
Sími 312, Akureyri.
Húsmæðraskólinn sýnir handavinnu
nemenda frá síðastl. vetri
Dagana áður en Húsmæðraskóla Akureyrar vai
slitið, var sýning haldin í skólanum á handavinnu
nemenda. Sýning J>essi var hin fjölbreyttasta, og
var munum víðast smekklega komið fyrir, svo að
þeir fengu notið sín liið bezta, enda var slíkt mik-
ilvægt, ef ekki á að verða nnissýning úr öllu sam-
an. — Ekki gat eg varizt þeirri hugsun, að gamau
helði verið að sjá hinar ungu námsmeyjar í kjól-
um sínum og blússum, sloppum og treyjum, svo
að úr þessu hefði orðið eins konar „mannequin*'-
sýning um leið, en það verður ekki á allt kosið,
enda munu þær sjálfar hafa kosið fremur að sýria
saumaskapinn á herðatrjám en sínum eigin
líkama.
Það var annars elskulegt að koma á Jjessa sýn-
ingu, Stúlkiurnar vísuðu veginn og gáfu greið
svör við öllu, sem að var spurt, og stundum þurfti
maður alls ekki að spyrja. — Það, sem einkum
vakti athygli mína og mér fannst bera af, var hinn
fagri hvftsautnur, á dúkum aðallega, — Þar voru
margir munír svo fagrir og svo vel og vandvirkn-
islega unnir ,að þeir hefðu sómt sér t konungssöl-
utn.
Þá voru og margir kaffi- og tedúkar saumaðir
með mislitu garni í hvítt, setn voru mjög faliegir,
en verða naumast taldir eins ,,fín“ vinna og hinir
fyrrnefndu.
Ekki þótti mér mikið koma til púðanna, og skil
eg ekki, hvers vegna svo lítið bar á hinum fagra,
ísl. ullarjava, sem nú er annars syo mikið um.
Veggteppin, aftur á móti, voru mörg Ijómandi
Kjólar og blússur vottu sautnaðar syo tugum
skipti og var sumt þeirra fallegt en sumt miðuv
eins og gengur, Nokkuð Jjóttj tnér skorta á
smekkvísi i litasamsetningu, en hér ræður smekk-
ur eða ósmekkur einstaklingsins, og um hann
verður ekki deilt.
Sloppar, nátttreyjur og náttkjólar voru með
fallegu sniði og margt náttkjólanna voru svo fagr-
ir, að meir líktist samkvæmisklæðnaði.
í stofu þeirri, er vefnaðurinn var sýndur, vöktu
sérstaka athygli mína hinar Jjykku flosmottur. —
Þær voru flestar mjög fallegar, margar með eink-
ar fögrum litum og ríkulegar á aðiíta.
Manitii gat dottið í hug, að hér væri um að ræða
innfluttan varning frá Persíu, en ekki skólavinnu
ungra, (slen/.kra meyja. — Hinir flosofnu púðar
virtUSt mér ekki eins fa'llegir. Þeir íninntu á
strammamunstur með óuppfylJtum grunn'-
í kjallara voru ti! sýnis barnaföt útsamnuð
svæfilsver o. fl. allt mjög smekklegt. — Þá var
einnig itil sýnis próf-stífing á_ karlmannt-
skyrtum.
Heildarsvipur sýningarinnar var mjög góður.
Yfirleitt báru munirnir vott um smekkvísi og
vandvirkni þótt nokkrar undantekningar væru
þar á, en slíkt hlýtur alltaf að verða i skóla, Jjar
sem námsmeyjar ertt jafn ólíkar að eðlisfari og
undirbúningi og þær eru margar.
Bæjarbúar fjplsóttu sýminguna, og mun engan
hafa iðrað þess, ey þangað kom- ■
Handavinnukennslukonur voru; 1 útsaum:
Kristín Sigurðardóttir. í kjólasaum: Kristbjörg
Kristjánsdóttir, í vefnaði: Ölafia Þorvaldsdóttir.
Fjöldi unninna muaa; 500 flikur. 219 útsaums-
munir, 482 ofnir munir.
Námsmeyjar voru 49 tals.
Heitt og kalt Víx, bað.
Þegar þú ert þreytt í fótununt, eru heit og köld
víxlböð það bezta, sem Jjií getuv fyrir þá og |tig
sjálfa gert.
M,undu að enda á vel köldu b iði og síðan ;í að
núa fæturna vel með grófu handklæði.