Dagur - 19.12.1951, Blaðsíða 6

6
D A G U R
Miðvikudaginn 19. desember 1951
Þvottavélin
hefur hvílt húsmæður um allan heim með því að
létta af J^eim erliðasta húsverkinu: að standa bognar
yfir þvottabala heila daga. Engin húsmóðir, sem hefur
kynnzt góðri þvottavél, vill án liennár vera.
Hrærivélin
er fyrirferðarlítil, en afkastar þó miklu verki.
Hún sparar, þegar J^eyta Jrarf rjóma eða hræra
skyr eða vinna fjölmörg áþekk heimilisstörf.
Öll þessi heimilistæki og fjölmörg önnur fyrirliggandi!
Samband íslenzkra samvinnufélaga
V é 1 adeild
Þor-p í álögum
Saga eftir Julia Truitt Yenni
16. DAGUR.
(Framhald).
Það var miður október og
Bóka- og hannyrðaklúbbur Ár-
móts var að hefja starf. Þyngra
var yfir fyrsta fundinum en
venja var. Það var þó sök sér
með hannyrðirnar. Þær voru
nær því að vera líkar sjálfum
sér. Dorothy Stilwell saumaði út
í púða af ákafa. Úti í horni
glamraði í prjónum og heklunál-
um. Þar var unnið að treflum,
peysum, leistum og sokkum.
Pearl Miiller, — sem ein kunni
blúndugerð í Ármóti, — hamaðist
við verk sitt, eins og hún hafði
gert síðustu fjögur árin.
En bókadeildin var ekki nema
svipur hjá sjón. Starfið þar hökti
áfram, rétt eins og það ætlaði að
lognast út af við hvert fótmál.!
<
May Anna Parker var ekki eins
og hún átti að sér að vera. Það
stóð enginn gustur af henni leng-
ur. Hin djúpa Contralto-rödd var
aðeins ómerkilegt bergmál.
í augum Ármóts-búa var May
Anna Parker og menningin óað-
skiljanleg. Þangað til hún náði í
Lucius Parker (og Fern Ferris
sagði að það hefði skeð á sjald-
gæfu augnabliki — þegar Lucius
var undir áhrifum) og flutti
sannleikann og ljósið með sér frá
Boston, var ekki hægt að segja
að Ármót ætti neina menningu —
a .m. k. hefðu Boston-búar ekki
komið auga á neitt slíkt fyrir-
bæri þar.
May Anna hafði gjörbreylt
þessu. Hún átti skipulagsgáfu.
Raunar hefði Ármóts-fólkið þeg-
ar getað sagt sér það í Ijósi þeirr-
ar staðreyndar, að hún hafði
húkkað Lucius Parker eftir að
sá heiðursmaður hafði lifað ára-
tugi í sælli piparsveinstilveru. Og
May Anna var ekkert ófús, að
ieiða meðborgarana upp á fjalls-
tinda hinnar tízkulegu menning-
ar, en þar uppi var hennar sanna
heimkynni. Flestar konur í Ár-
móti fengu ofbirtu í augun þegar
hún birtist fyrst í tízkuklæðum
með framgöngu heimborgarans,
þær fylgdu henni eins og dá-
leiddar inn í bókaklúbb, i sam-
ræðum um listir og söng. Þær
stofnuðu auk heldur blandaðan
kór. Gamli miðvikudagssauma-
klúbburinn varð að „Bóka- og
hannyrðaklúbb“.
■Ein í dag var eins og May Anna
hefði glatað áhrifavaldi sínu, já,
og einhverju af persónuleika sín-
um. Eftir að formlegri fundar-
setningu var lokið, hafði hún,
eins og venja var, nefnt nokkrar
nýútkomnar bækur og raðað
þeim upp á fundarstjóraboi-ðið —
og að lokum lesið nokkra rit-
dóma úr Bostonblöðunum. Ein-
staka sinnum tókst að telja hana
á, að lesa kafla úr greinaflokki
sínum, „Hugleiðingar á göngu-
för“, er Vikutíðindin í Lunadilla
birtu annað slagið. En í dag var
ekkert eins og það átti að vera.
Allir gamlir farvegir þurrir. Þeg-
ar hin formlegu fundarstörf voru
nær á enda, stóð Fern Ferris á
fætur: „Kæru félagar," sagði
hún, „sem formaður dagskrár-
nefndar í félagi okkar hef eg
þá ánægju að tilkynna ykkur sér-
stök tíðindi.“
Hún þagnaði. Frúrnar færðu
sig til í sætum sínum. Taugar
virtust ókyrrar. En Fern kunni
að nota sér aðstöðuna til hins
ýtrasta. Hún hafði þögnina eins
langa og mögulegt var, en hélt
svo áfram:
,,í mörg ár höfum við talað um
skáldskap og aðrar listir, sem
allt slíkt kæmi aðvífandi utan frá,
inn í þennan hring okkar. En nú
þarf Ármót ekki lengur að horfa
til New York eða Boston eftir
leiðsögu eða til þess að kynnast
stórum listamönnum. Nú ei' einn
hér riiitt á meðal okkar.“
Hún lagði höndina á eintak af
„Sumardagar11. Innan í bókinni
var bunki af blaðaúrklippum.
„Eins og venjulega, er hinn
sanni listamaður ófús að ræða sín
eigin verk. Ilvernig, sem eg
reyndi, tókst mér ekki að fá
Faith Goodbind til þess að koma
hér og lesa fyrir okkur. En hin
ágæta forstöðukona klúbbsins —
hreint ekki svo lítill listamaður
sjálf —“ og Fern hló við — dá-
lítið tvírætt kannske — „hefur
lofað að tala um bókina og lesa
nokkrar umsagnir um hana. Mér
er því ánægja að gefa formanni
okkar orðið aftur.“
May Anna stóð hægt og sila-
lega á fætur. Bros hennar bar
venjulega vott um sjálfstraust
en í dag var það ekki nema
dimmur skuggi. Hún greip bók-
ina, hægt og án hrifningar, og
hóf svo mál sitt.
_„Fyrst ætla eg að lesa ritdóm
eftir gaman vin föður míns, úr
bókaþáttum Dagblaðsins í Bos-
ton —“ Hún leit einu sinni
upp og framan í augnaráð
hinna langkúguðu meðlima
Bóka- og hannyrðaklúbbsins, en
þar var enga miskunn að sjá
augu hennar hurfu flóttalega til
bókarinnar aftur og svo hóf hún
lesturinn. (Framhald).
Hugsið til liúsmóðurinnar
UM JÓLIN
Athugið, hve mikil þægindi hún hefði af hinum fullkomnu,
nýtízku heimilistækjum, sem nú fást!
FRIGIDAIRE kæliskápurinn
er einn þarfasti gripur, sem nokkurt
heimili getur eignazt. — í honum má
geyma matvæli án hættu á skennndum
og þannig spara lnismóðurinni mörg
sporin í búðir. í FRIGIDAIRE má og
geyrna matarleifar, og þajahig hagnýta
Jaær stórúm betur. FRIGIDAIRE kæli-
skápurinn er Jrví allt í senn: til mikillar
prýði og ánægju, ótrúlegra þæginda og
verulegs sparnaðar á heimilinu.
FLÓRU-sulfan
er ódýrust
— aðeins kr. 14.65
pr. kg.
*
Fyrsta flokks
innlend
framleiðsla.