Dagur - 17.04.1952, Síða 10

10
D A G UK
Fimmtudaginn 17. apríl 1952
í555555555$5555$$5555S555555$555$555555555555555555555555555555$5555$g
Þorp í álögum
Saga eftir Julia Truitt Yenni
<%?£■
hæz 29’ DAGUR’
(Framhald).
Borðið var á milli hennar og
Faith. Roxie lét það ekki á sig fá,
hún hallaði sér fram yfir borðið,
svo að glösin ultu um*koll. Andlit
hennar nam við andlit Faith.
„Þú hefur ekki einu sinni kom-
ið inn í klúbbinn hjá mér, en seg-
ir samt að eg láti liggja við skít-
ugt í rúmunum. Jæja! Við skul-
um bara ganga úr skugga um
það. Eg kom með allt úr rúmun-
um hingað og eg skal segja þér,
hvað eg ætla að gera: láta þig
finna það á sjálfri þér, hvort
rúmfötin eru skítug eða ekki.“
Eva Larch.
Um leið og hún sleppti orðinu1
greip hún um handleggina á
Faith og dró hana til sín, yfir
borðið. Þetta varð með svo skjót-
um hætti að Eva og Amos áttuðu
sig ekki fyrr en hún var búin að
koma ætlunarverki sínu. í fram-
kvæmd.
„Komdu með lökin, Beulah!“
kallaði hún.
Amos hratt borðinu frá sér og
átóð á fætur. En áður en hann
kæmist til þess að skakka leikinn,
hafði Faith losað sig úr taki
Roxie. Og á næsta augnabliki sá
hann, að afskipti hans voru óþörf.
Faith getur bjargað sér sjálf,
hugsaði hann. Hann sá heilaga^
vandlætingu ljóma á vanga
hennar.
„Snertu mig ekki aftur,“ sagði
Faith. Hún sagði þetta hljóðlát-
lega, nærri því vingjarnlega. En
eitthvað bjó undir. Og Roxie
heyrði það og stanzaði. En aðeins
andartak. Svo tók hún til aftur.
En hönd Faith stöðvaði hana. Það
small í um leið og hún gaf henni
kinnhestinn. Hann var vel úti-
látinn. Stór rauður blettur var
kominn á mjúka kinnina á Roxie.
Roxie horfði undrandi á and-
stæðing sinn. Hún hreyfði ekki
legg né lið. Hún hafði enga æf-
ingu í að mæta svona lífsreynslú.
Heima í klúbbnum réði hún, þar
deildi enginn við Roxie. Það var
áhyggjusvipur á andliti hennar,
en hún var samt ekki uppgefin
strax. Hún þreif þvottakörfuna
af Beulah og rétti hana að Faith.
„Svo að sængurfötin eru skít-
ug? Hérna eru þau. Beulah tók
þau beint úr rúmunum. Nú skul-
um við sjá, hversu sannsögul þú
er't. . . .“•
„Hver sagði að þau væru
óhrein?11 spurði Faith.
„Þú skrifaðir það, eða gerðurðu
það ekki? Eg las það sjálf.“
„Eg skrifaði sögu,“ sagði Faith,
„og þar voru nefnd skítug lök. En
það var á hóruhúsi." s
„Hvað meinarðu? Eg starfræki
klúbb. — Lúcíus.....“ Hún sneri
sér að lögfræðingi .sínum. „Ætl-
arðu að hlusta þegjandi á það að
fyrirtæki mitt sé nefnt slíkum
nöfnurn?"
, „Hver er að tala um þitt fyrir-
tæki?“ spurði Lúcíus afundinn.
„Hún gerði'þdð.. . .“ Og Roxie
béindi vísifingrinum að Faith. En
eitthvað í tilliti Faith stöðvaði
hána á miðri leið. „Þeir ségja mér
alíir, áð hún hafi átt við klúbbinn
minn.“.
' „Hvaöa' þeir?1*
Roxie Drumheller.
Roxie horfði undrandi á alla
viðstadda. Svo sneri hún sér að
Beulah. „Hver kom með þessa
sögu til okkar fyrst?“ spurði hún.
„Hver sagði að hún ætti við minn
rúmfatnað?“
„Eg veit það ekki, frú Roxie,“
sagði Beulah skjálfandi á bein-
unum. „Eg held samt, að það hafi
verið ein af stúlkunum. Hún
heyrði það yfir í Lunadilla."
Litla stund var svo að sjá, sem
Roxie mundi fá annað kast, en úr
því varð ekki. Hún leit út eins og
eitthvað hefði komið fyrir hana.
Hún horfði spurnaraugum á alla
viðstadda, en fleygði síðan lökun-
um aftur í körfuna. „Farðu með
þetta aftur í klúbbinn og búðu
Vald. V. Snævarr:
Séra Kristján Þ. Eldjárn.
Tjaraarkirkja í Svarfaðardal sextug
(Nokkrir þættir úr sögu hennar)
(FrarnhalcL). , * „
þessa tínia, einkum að hún er
óliæfilega mjó, er það ráð tek-
ið, samkvæmt umtali og skoð-
[ unargjörðum, — að rífá háiia
lað ári komanda og byggja nýja
staðinn. Þar sem hún er svo
Ifélítil, að það er mikið áræði
j fyrir prestinn,sem er fjárhalds-
i maður kirkjunnar, að ráðast í
þetta, hefur hann leitað sam-
þykkis við sóknarmenn sína
um þetta, og eru þeir þessu
mjög lilynntir, og liafa sumir
I hinna efnabetri lofað að styðja
þetta fyrirtæki með nokkru
láni í bráðina."
Sama ár var svo efnt til nýbyggingar. Kirkjuviðir voru
keyptir og heim flúttir fyrir haustið, gamla kirkjan felld
niður, að svo miklu leyti, sem lnin var ekki áður hrunin,
og grunnur gerður að nýrri kirkju á gamla staðnum. Yfir-
smiður var ráðinn, hinn kunni maður: Jón Stefánsson á
Dalvík, en með honum smiðirnir Gísli Jónsson, nú á Hofi,
og Jón Þórðarson, mágur hans, ásamt Baldvin Jóhannssyni
frá Steindyrvim. Stráx upp úr nýári 1892 var tekið til ó-
spilítra málanna við smíðarnar. Þeir Jón Stefánsson og Gísli
hjuggu saman grindina, og upp úr því byrjuðu þeir allir að
fletta'trjám í þiljur, liefla þær og plægja, og smíða hurðir
og glugga o. fl. Svo háttaði þá húsum á Tjörn, að bæjarhúsin
voru í þrem röðum: Vestast var baðstofan, þá búr og eld-
hús, og í fremstu og austustu röðinni langhús með kvisti.
Veturinn var veðurvondnr og frostharður, en bæjarhúsin
óupphituð þar, eins og annars staðar á þeim ;jrum. Smið-
irnir sváfu allir á langhúíkvisLinum. Svo var þar kalt, að
allar þiljur og loft hvíthéluðu á nóttum, og hrundi svo
hélan niður á gólfið, er þeir stigu fram úr rekkjum sínum
á morgnana. Kekaviðartrjám flettu þeir úti með langviðar-
sög. Urðu þeir þá oft að segja hverjir öðrum til, er kinn-
arnar tóku að livítna af frosti. Frá þessu er sagt hér til þess
að sýna, hvað menn lögðu á sig við vinnuna í þann tíð. Má
nærri geta, hvernig þeim hefur liðið, en ekkert var að því
um rúmin aftur,“ sagði hún. Og
svo sneri hún sér að lögfræðingn-
um: „Eg þarf að tala við þig,
Lúcíus, helzt á skrifstofu þinni.“
Hún snaraðist út með þóttalegu
fasi. Lúcíus lötraði á eftir, hægur
og hljóðlátur. Áður en þau komu
að anddyrinu, hóf hann upp raust
sína: „Þótt þú getir skoðað þig
alla í spegli, er heimskulegt að
ásaka manninn, sem gaf þér speg-
ilinn fyrir að það hefur vaxið
varta á nefinu á þér.“
Þau hurfu bæði út um dyrnar.
—o—
Þegar þeir Hampton og Stafford
stöðvuðu bílinn sinn fyrir framan
Saddlers-veitingahús var auðséð
að eitthvað stóð til þar. Mann-
fjöldi hafði safnast saman á gang-
stéttinni og nokkrir lágu á gægj-
um við gluggann á veitingasaln-
um. Enginn sagði neitt, en andlit
þeirra Ijómuðu af áhuga og mein-
fýsi. Þeir Hampton og Stafford
litu hvor á annan spurnaraugum,
og flýttu sér svo að anddyrinu.
Hurðinni var hent upp á gátt
og í anddyrinu birtist ógleyman-
leg sjón, líkust málverki eftir
Rubens. Roxie fyllti upp í dyrnar,
búlduleit og rjóð á vangann, aug-
un skutu neistum. Hún þusti fram
hjá þeim með valdsmannssvip. —
Stafford horfði á þetta með upp-
glennt auguf en frá Hampton kom
ofurlítið blísturshljóð um leið og
hún streymdi fram hjá.
Hún sigldi hnakkakerrt niður
strætið og þegar hún þokaði úi-
dyrunum, sást að baki hennar lít-
ill, gráhærður, flóttalegur maður,
og á eftir honum kom hræðsluleg,
lítil kona, með fulla þvottakörfu
í fanginu.
Hlátur og pískur heyrðist frá
áhorfendum, en hópurinn tók að
dreifast. Hampton horfði enn um
stund á eftir konunni, sem
strunzaði niður strætið, andvarp-
aði síðan lítið eitt. Svo gengu þeir
Stafford inn í veitingasalinn.
Faith stóð enn þar sem Roxie
hafði skilið við hana. Hún var
stillt að sjá, en mjög á varðbergi.
Hún vissi að þetta var upphafið
en ekki endirinn. Ekkert gat
stöðvað strauminn héðan af. Og
hún var alein og óstudd.
Andlitin, sem að baki stóðu,
höfðu í augum hennar runnið
saman í ógreinilegan kökk meðan
hún var að fást við Roxie. Þá sá
hún aðeins hana. En nú komu þau
nær. Hún þekkti þau ekki enn. í
huga hennar var aðeins ein hugs-
un Ijós: Farðu ekki út á götuna,
vertu kyrr, þar sem þú ert, og
bíddu átekta.
(Framhald).
spurt. Verkinu varð að koma af. Kirkjan v-arð; að komast
upp sem fyrst. Fyrir því varð allt annað. að.þoka. Tjarnár-
sóknarmenn voru kirkjulausir þann vetuiv Sennilega hafa
þeir þá sótt til Vallakirkju og fengið þar kirkjunot, er á
liefur legið.
Unt vorið, strax sem veður leyfði, var kirkjan reist. —
Grunnurinn var til frá því haustinu áður, eins og áður er
sagt. Allt var prýðilega undirbúið, og gekk því vefkið fljótt
og vel. Stóð ekki á löngu, unz kirkjan var fokheld. Þeir
nafnar, — Jón Stefánsson fyrst, Jón Þórðarson síðar, — hurfu
brátt til sjósóknar, er kirkjan liafði verið reist. Kom því
klæðning ogallur lokafrágangur á Gísla Jóflssbn og hjálpar-
menn hans, — ekki sízt á Jón Tryggva Jóhannsson frá Ing-
vörum, þá heimilismann á Tjörn. Er svö ekki að orðlengja
það, að um hvítasunnuna þá um vorið var kirkjan talin
messufær.
Eins og gefur að skilja, var þungu fargi létt af séra Krist-
jáni, þegar liér var kornið. Hann stóð fyrir byggingunni, og
allur þungi framkvæmdanna hvíldi á herðum hans. Upp var
hún komin, kirkjan, — þó að ýmsu væri áfátt, — hún ómáluð,
hvelfingarlaus o. s. frv. Vígsludagurinn var ákveðinn: Hvita-
sunnudagurinn 5. júni, — og séra Kristjáni falin vígslan.
„Bara, að vcðrið verði nú gott,,“ liafa sjálfsagt margir sagt,
er messuboðið barst um sóknina. Það var ekki heldur að
ástæðulausu. Það voraði seint og illa 1892. Hafísinn, „lands-
ins forni fjandi“, var ýmist inni á firðinnm eða á næstu
grösum. Hinn 29. apríl sigldi hákarlaskipið „Margrét“ frá
Hrísey á liafísjaka og sökk. Og 2. maí lentu tveir bátar héð-
an í íshrakningi og björguðust við illan leik upp í Nausta-
víkina. Margir voru orðnir bjargarlitlir fyrir menn og skepn-
ur, er fram á vorið kom, en allt bjargaðist þó furðanlega.
Voryrkja byrjaði seint og hvergi fyrr en um og eftir 20. maí,
en 9. júní voru kýr fyrst leystar út. Frostharka vetrarins og
veðurvonzka krepptu að almenningi. En — svo kom bless-
aður vorbatinn, eins og sendiboði algæzkunnar, — að vísu
ekki með eins hagfelldu, eins og menn óskuðu, en blessað-
ur samt.
Hvítasunnudagurinn 5. júní rann upp. Áttin var norð-
læg og þriggja stiga frost um morguninn, en sólskin og bjart.
Fljótt hefur hitnað í lofti af sólu, og um kvöldið brá til suð-
lægrar áttar. Fólk hefur sjálfságt fjölmennt til kirkju sinnar
úr Tjarnarsókninni. Líkur benda til þess, að allir bændur
sóknarinnar hafi sótt kirkju, og rnargir ásamt konum sínum,
til að vera við vígsluna, en búandi hjón í sókninni voru
þau, er hér segir:
Á Steindyrum: Þórður Jónsson, Guðrún Lovísa Jóns-
dóttir.
(Framhald).
t