Dagur - 23.12.1961, Qupperneq 5

■
>—:-----------------------------
Ðagub
Mannréftinda-
skráin
HINN 10. DESEMBER sl. voru 13 ár
liðin síðan mannréttindaskrá Sameinuðu
þjóðanna var samþykkt á Allsherjarþingi
samtakanna, sem haldið var í París 1948.
Af þáverandi 58 aðildarríkjum greiddu
48 henni atkvæði, en 8 ríki sátu hjá og 2
voru fjarverandi.
í tilefni afmælisins sagði forseti Alls-
herjarþingsins, Mongi Slim, m. a. í ræðu
í aðalstöðvum Sameinuðu þjóðanna.
„Þegar við í dag höldum hátíðlegt 13
ára afmæli mannrétindaskrárinnar hérna
í Sameinuðu þjóðunum, þá hyllum við
þessi samtök fyrir þolgæði þeirra og
óbrigðula viðleitni við að fá þessi réttindi
endanlega og almennt staðfest og viður-
kennd í öllum heiminum.
Verðmætasta eign mannsins er án efa
sæmd hans og sjálfsvirðing ásamt þeim
náttúrlcga rétti, sem hann á tilkall til frá
fæðingu af því að hann er mennsk vera,
án tillits til kynþáttai', kyns eða hörunds
litar.
Við getum fagnað því að hafa þegar
komizt álitlegan spöl af leiðinni sem
liggur í rétta átt, og á þessum vettvangi
er mannkynið sífellt að ná nýjiun áföng-
um á öllum breiddargráðum hnattarins.
En þessi uppörvandi sigurganga er
engan veginn komin að leiðarlokum. Án
þess að sýna á okkur nokkur þreytu-
merki verðum við að halda henni áfram,
hvar svo sem þörfin kann að vera brýn-
ust. Ekkert tillit til kynþáttar, hörunds-
litar eða kyns má koma í veg fyrir það.
Enginn siðgæðislega heilbrigður mað-
ur, sem vill vera heiðarlegur gagnvart
sjálfum sér, getur fyllilega gert sér grcin
fyrir víðtæki eigin virðingar sem mann-
eskja, fyrr en hann liefur lagt sinn per-
sónulega skerf til þeirrar viðleitni, að
koma á um gervallan heim þeim réttind-
um til handa meðbræðrum hans, sem
hann telur sjálfur sjálfsagðan hlut í lífi
sínu.
Þegar hin stórkostlegu og liáleitu
markmið eru höfð í huga, er þetta verk-
efni sannarlega þess vert, að við leggj-
um af mörkum það sem við getum til að
greiða fyrir og efla sanna hamingju
mannkynsins.
í dag get ég með stolti tilkyimt fyrir
hönd Samcinuðu þjóðanna, að 16. þing
þeirra hefur nú lokið við að ganga frá
uppkasti að alþjóðlegum sáttmálum um
mannréttuidi, þar scm öll aðildarríkin
hafa í óþreytandi samvinnu fellt inn þau
ómissandi réttindi, sem hver einstakling-
ur á kröfu á og sem eru kjarninn í sið-
ferðilegu og andlegu starfi mannsins.
Það er von mín, að þannig verði hægt
að flytja þessi réttindi frjálslega úr orð-
um Mannréttindaskrárinnar yfir í dag-
legt Iíf og starf veruleikans.“
Þau eru sannarlega þess virði ummæli
forsetans, Mongi Slim, að þau séu hug-
leidd í alvöru, og að forystumenn al-
þjóðasamtaka njóti þess styrks frá öllum
mönnum, að mannréttindin séu krafa
allra siðaðra manna — mannréttindí öll-
um til handa.
N_______________________________-
Á ÖRÆFUM í SEPTEMBERSÖL
ÞETTA VAR laugardaginn 9.
september sl. —- Eg vaknaði
snemma og fann, áður en eg
komst til fullrar vitundar, að
eitthvað sérstakt lá í loftinu. Og
svo mundi eg það allt í einu:
Eg ætlaði í öræfaferð.
Veðrið var gott, reglulegt blíð
viðri, skýjað en þurrt veður og
hlýtt. Nú þurfti margs að gæta.
Upp úr hádeginu æluðum við
að leggja af stað.
Klukkan mun hafa verið um
þrjú þennan dag, þegar við ók-
um úr hlaði, frá Vatnsenda. —
Fyrsti viðkomustaðurinn var
útibú Kaupfélags Svalbarðs-
eyrar á Fosshóli. Þar bættum
við ofurlítið við nestið og
fengum góða fyrirgreiðslu, eins
og venjulega, hjá Flosa útibús-
stjóra. Svo lá leiðin yfir hina
gróðursælu Fljótsheiði, niður í
Reykjadalinn og þaðan, sem
leið liggur fram eftir, yfir Mý-
vatnsheiði.
Fagurt er að líta yfir Mý-
vatnssveit af Nónskarðsás. Fög-
ur er sveitin alltaf og ekki sízt í
haustklæðum sínum. Við kom-
um í Álftagerði og fengum
okkur mjólk í nesti hjá
Kristínu, konu Gests bónda, og
héldum svo áfram.
Nú var farið rólega, því að
margt var að sjá og skoða. Eg
er þannig gerður, að fyrir mín-
um sjónum eru gömul og að
einhverju leyti gróin hraun,
eitthvað hið fegursta, sem eg fæ
augum litið. Og óvíða er meiri
fjölbreytni eða litir fegurri en í
Mývatnssveit. Þar er gróður
líka fjölskrúðugur og haustlit-
irnir allt frá ljósgulu til dökk-
rauðs og allt þar á milli. Svanir
og endur syntu á vatninu og
hreyfðu sig ekki, þótt ekið væri
á vatnsbakkanum rétt hjá.
Á brúninni við Námaskarð
námum við staðar og horfðum
vestur yfir sveitina. Hugurinn
stefndi þó meira í austurátt, því
að þangað skyldi haldið, og
ekki lengi staðið við á þessum
víðsýna sjónai'hól. Þarna er
brennisteinsverksmiðja, en hún
er hljóð og' byggingarnar eru
að hrörna. Neðan brekkunnar
er hið náfnkunna Bjarnarflag,
þar sem Mývetningar höfðu áð-
ur kartöflurækt, þar til hnúð-
ormurinn tók fyrir þá ræktun.
Já, og þarna er gufubaðhúsið,
sem Mývetningar byggðu yfir
gufuholum í Jarðbaðshólum.
Þar hefur margur gigtar-
skrokkurinn fengið góða bót, að
minnsta kosti um stundarsakir.
Og þar hefur margur óhreinn
og þreyttur maðurinn farið inn
og komið út aftur hreinn á hör-
und og hress á sál.
En nú er nóg dvalið og nef-
inu snúið í austurátt og ekið
austur. Sunnan Námaskarðs
heitir Námafjall, en Dalfjall
norðan, og austan undir því er
Hlíðardalur, norður með fjall-
inu. Þar skammt norður með
eru Dalhús, sem er eyðibýli.
Austan Námafjalls heitir
Hverarönd. Þar eru leirhver-
irnir og borholurnar, sem
kunnugt er.
Næst stönzum við hjá Austara
selslind. Þar tökum við vatn,
því að kaffi skal hita í Péturs-
kirkju, en litlar likur fyrir því,
að það fáist þar, enda reynist
svo, þegar þangað kemur, að
vatnsbólið er þurrt.
Kaffi er hitað og drukkið með
beztu lyst og eftir það ekið aust
ur Borgarmel og Skógarholt.
Norðan við Hi-ossaborg beygj-
um við til hægri, út af þjóðveg-
inum, og höldum í átt til
Herðubreiðarlinda. En þangað
er ferðinni heitið. Leiðin er
greiðfær, en við förum hægt.
Nú fyrst eru öi'æfin að ná tök-
um á okkur.
Það veldur mér nokkrum
kvíða að vera að leggja í svo
langa fei’ð á einum jeppa, með
kvenmann einan fai'þega. Eitt-
hvað getur bilað, þótt jeppinn
sé í góðu lagi. Og bilanir gera
sjaldan boð á undan sér. Og það
er langt úr Lindum í Gríms-
staði, líklega um 70 km., og of
langt fyrir lítt gangvana konu,
en eg vona að allt gangi vel og
reyni að njóta þess, sem fyrir
Við fossinn í Grafarlandaá.
augu ber og áhrifanna frá öræfa
kyri-ðinni.
Þegar við komum að Grafar-
landaá, er tekið að bregða
birtu og fer eg nú heldur að
hi-aða föi'inni, því að betra er að
hafa skímu yfir Lindaá, enda
þótt botn sé góður og aðstaða
öll hin bezta, miðað við óbrúað
vatnsfall.
Allt gengur vel þar til við
komum nokkuð suður á eyr-
arnai', austan Lindáx'. Þar
þui'fti að nema staðar, en á
meðan drap jeppinn á sér og
var fyi-st í stað ófáanlegur til að
vinna meira. Vatn hafði kornizt
í kveikjuna; við nánai'i athugun,
þótt það kæmi ekki að sök fyrr
en vélin fór að ganga hægar.
Var nú fljótt úr þessu bætt með
tvisti og vasaklút. Klukkan var
21.30 þegar við komum að Þor-
steinsskála í Herðubreiðai'lind-
um. Þá var 10 stiga hiti, sunn-
angola og alskýjað loft nema
undir í suði'inu. Þar var heiður
himinn, sem spáði góðu fyrir
morgundaginn. Og nú var setzt
að suðu og snæðingi. Eftir það
var kaffi drukkið og að því
búnu gengið t il hvílu.
Klukkan 5.30 á sunnudags-
rnorgun vaknaði eg hress og
endui'nærður, leit út um glugg-
ann og sá, að heiðskírt var og
hið fegui'sta um að litast. Bjóst
eg við því, að fi'ost væri komið
og hugsaði til jeppans, en vatn
var á kælinum en ekki frost-
lögui'. Hljóp eg nú út fáklædd-
ui', en ótti minn reyndist ástæðu
laus, því að hitinn var ennþá 5
stig, stafalogn og skýlaus him-
inn.
Fór eg inn aftur, rór í skapi,
og kveikti á prímus, setti vatn
yfir til hitunar. Var svo kaffi
drukkið með góðri lyst og að
því búnu farið að litast um.
Oft hef eg komið í Herðu-
breiðarlindir, oftast í góðu
veði’i, og ávallt unað þar vel. En
aldi'ei hefur mér fundizt þar
önnur eins töfi'afegurð, sem í
þetta sinn. Loftið var svo tært,
að maður sá næstum hverja
ósléttu í Upptyppingum og til
Kvei'kfjalla sýndist svo stutt, að
þangað væri hæfileg moi’gun-
ganga. Herðubreið gnæfði yfir,
snjóug á kollinum og enn með
þokunátthúfuna. Og umhverfis
skálann hafði gróðui'inn tekið á
sig haustlitina. Lindai'nar
streymdu fram undan hrauninu,
blátærar með hvítum smábun-
um hér og þar. Austur á sönd-
unum hillti Jökulsá upp, svo að
hún sýndist ofar en umhvei'fið,
svo að manni gæti sýnzt hún
hlyti að flæða vestur yfir eyr-
arnar þá og þegar.
Þai-na dvöldum við við mynda
tökui', alsæl í ríki hinna ís-
lenzku öræfa, og í'öltum með-
fram lindunum. f þeim var ara-
grúi af smáum silungi, sérstak-
lega í einum polli, sem hefur
vei'ið 4—6 metrar á lengd og allt
að 2 metrar á breidd. Mér gekk
illa að telja, því að illa gekk að
fá hjörðina til að vera kyrra.
Gaman var að sjá þessa litlu
fjallabúa. Þeir voru í önnum og
ekki síður sundfimir en fi-ænd-
ur þeirra í byggð. Heldur mun
vera naumt um fæðu á þessum
slóðum fyrir vatnabúa, enda
voru þeir smávaxnii'.
Nokkrir smáfuglar voru
þai’na á sveimi og voru þeir
glaðir í bragði og fögnuðu degi
með því að syngja fullum hálsi.
Og þarna var kominn gamall
kunningi, fiskiflugan. Mér
(Ljósmynd: K. S.).
Herðubreið,
(Ljósmynd: K. S.)
fannst hún gei'a staðinn fi'ekar
vistlegri, þótt hún sé annai's
ekki vel þokkuð.
Þegar við höfðum dvalið
þai-na fram að hádegi, notið
friðsældar og fegurðai', etið og
drukkið, héldum við af stað í
átt til byggða. Sama veðui'blíða
hélzt og enn var næstum ský-
laus himinn. Hitinn var 20 stig
og svo kyrrt, að vai'la bærðist
hár á höfði.
Við brugðum okkur vestur í
Gi-afai'lönd, norðan við hraunið,
og síðan suður að Lindahorni,
til þess að sjá Jöklu breiða úr
sér, þar sem áður voru þurrar
eyi'ai'. Þaðan héldum við, sem
leið liggui', norður gi'jótin, að
Fei'jufjalli. Þar sveigðum við út
af slóðinni og upp á fjallið og
alla leið austur undir ána. Það-
an höfðum við dásamlegt útsýni
til suðui's, austui's og vesturs, og
þaðan sáum við gegnum skarð í
Kjalfelli, heim í Möðrudal, eða
milli Kjalfells og Húshólsfells.
Þegar við höfðum hoi-ft vel og
lengi á allt, sem fyrir auga bar
á þessum stað, héldum við norð
vestur af fjallinu og komum á
veginn hjá Gi'afarlandaánni.
Þar var farið í sólbað, myndir
teknar af fossinum í ánni og
hugað að silungi. Og þar voru
nokki'ir sæmlega vænir.
Við Fellnakofa borðuðum við
það, sem eftir var af nestinu,
drukkum mjólk og kalt kaffi, en
héldum svo áfram norður að
vegi. Þegar þangað kom fannst
okkur of snemmt að halda heim,
og beygðum því austur yfir
Jökulsá og ókum alla leið að
Möðrudal. Þar fundum við að
máli Jón bónda, gengum með
honum í kirkju, og hlýddum á
oi'gelleik hjá gamla manninum.
Margt var skrafað og að end-
ingu gaf hann okkur málvei'k
eftir sig, af Herðubreið og
Kvei'kfjöllum. Fi'á Möðrudal
héldum við að Grímsstöðum,
fengum okkur kaffi, drukkum
mikið af því, og borðuðum enn
meira af bi-auði. Grímsstaða-
bændur voi'u í óðaönn að hirða
hey, og töldu þetta einhvern
bezta þuri'kdaginn á sumrinu.
Og nú var haldið heim á leið.
Þegar við komum vestur undir
Austaribrekku, komum við
undir þokuna, sem ekki lá þó
alveg niðri fyrr en vestur að
Austaraselsheiði. Seinna frétt-
um við, að í lægi'i sveitum hefði
verið sólarlaust, þokuloft og
vai'la þornað dögg á grasi.
Þegar heim kom þökkuðum
við guði fyi'ir vai'ðveizlu hans
þessa dýi'ðardaga.
Kjartaii Stefánsson.
Gleðileg jól!
Farsœlt nýtt ár!
Þökkum viðskiptin á árinu.
Sanblástur og málmhúðun
Sjávargötu 9, Akureyri.
Síini 2760.
SAUMLAUSIR
net-nylonsokkar
Nýja, lága verðið.
Kr. 41.50.
Verzlun Ragnheiðar
0. Björnsson
£■>
I
l
v,c
1
I
I
I
V.f
&
Aramót 1961—62
Upp skal hef ja áramótasöng.
Af öllu hjarta þakka liðið ár.
Þó að leiðin stundum væri ströng.
Og stundum féllu af augum sorgartár.
©
<3
4*
I
t
Munum líka marga glaða stund.
Minnumst þess er sólin fögur skein.
Við fuglasöng og blómum gróna grund.
Hvar glitrar daggar perlan hrein — svo hrein.
Glöð því fögnum ári nýju nú.
I nafni hans sem fer með æðstu völd.
Iðkum kærleik, ást og von og trú.
Og uppskeran mun verða hundraðföíd.
P. B. J.
t
|
I
t
<3
4
t
<3
t
t
<3
Draumur Sigurbjargar Björnsdótfur
KLUKKAN er rúmlega 9 að
morgni þess 15. júlí 1932. Akur-
eyri skartar ekki sínu fegursta.
Veði'ið er að vísu gott, en það
er þoka niður í miðjaf hlíðar,
og menn eru ekki sammála um
það, hvort létta muni til um
hádegið. Úti á höfninni liggur
stórt lystiskip. Það er nýbúið að
láta anker falla. Fáeinir menn
eru á róli niðri á Torfunefs-
bryggjur.ni, mest af forvitni
eftir því, hvoi't þeir sjái nokkr-
ar líkur til að ferðafólk komi í
land fi'á skipnu. Utan hafnar-
bakkann kemur ungur maður,
léttur í spoi'i, með lífsfjör í aug-
um. Hann teygar hið hi'essandi
fjallaloft, sem bei'st með sunn-
anblænum í móti horíum. Lífið
ólgar í æðum hans á þessum há-
sumardegi og óræðir fi'amtíðar-
draumar líða fyrir sjónum hans.
Ungi maðurinn, sem heitir Bald
ui', gengur hröðum ski'efum
suður bakkann og beygir svo
niður á bryggjuna, þar sem
hann samlagast öðrum forvitn-
um bæjai'búum. — Sunnan við
enda bi'yggjunnar er maður
kominn niður í bát, sem þar er
bundinn við stólpa. Hann kallar
til þeirra, sem standa á bryggj-
unni, og spyr hvoi't einhver vilji
koma með sér fram að lysti-
skipinu. Enginn vei'ður til að
sinna þessari beiðni, en einhver
spyr, hvað hann ætli að gera
fram að skipinu. Eg ætla að taka
myndir af því, var svai'ið. Eng-
inn gefur sig fram, og hann
ítrekar aftur spurningu sína, og
bætir því við, að þetta taki mjög
stutta stund. Baldur gengur að
tröppunni og segir um leið:
Mér er svo sem sama þó að eg
fari snöggvast með þér, en eg
þai-f að vera kominn í vinnuna
kl. 9.30. Þeir setjast svo báðir
undir árar og róa rösklega beint
í stefnu á skipið. Ferðin sækist
greiðlega og hvorugur veitir
því eftii'tekt að vélbátur kemur
á fulli-i fei’ð fi'á skipinu. Hann
í'ís hátt að framan og stjórnandi
hans sér ekki litlu bátskelina,
sem er komin nærri fast að
skipinu. Þeii', sem í litla bátn-
um voru, heyrðu ekki í
mótoi'num og litu of seint við
til að geta forðað árekstri. Vél-
bátui'inn brunaði beint á litla
bátinn með þeim afleiðingum
að hann fór í kaf, og þegar þeir
verða slyssins vax-ir, þá tekst
þeim aðeins að ná í annan
manninn, mikið meiddan, en
það var ekki Baldui', hann sást
aldi-ei koma upp og fannst ekki
fyrr en viku síðar.
Nú víkur sögunni til hús-
bónda Baldurs: Baldur var í
vinnu hjá Magnúsi Sigurðssyni
skipasetningarmanni og segla-
saumai-a. Hann átti heirna í
Litlu-Reykjavík, og var með
nokki-a menn í vinnu á Tang-
anum. Kona Magnúsar hét Sig-
unbjörg Bjöi'nsdóttir. Þau hjón
eru búin að vera búsett á Ak-
ui'eyi'i alla sína búskapartíð, eða
um 40—50 ái'a skeið, og eru við-
urkennd sæmdarhjón, og mjög
vönduð til orðs og æðis.
Þennan morgun, sem fyrr
getui', dreymir Sigurbjörgu, að
hún þykist koma út um kl. 8 að
morgni og sjá þá að stórt skip
er að koma inn sundið, neðan
við Tangann. Henni finnst veð-
ur sérlega drungalegt og skipið
dökkt að lit. Hún horfir á eftir
skipinu inn á Pollinn, þá snýr
hún inn og ætlar að hefja sín
morgunverk. Þegar hún kemur
inn í eldhúsið, þá finnst henni
eitthvað breytt þar. Þá gengur
hún inn í s.vefnherbergið, og þar
sér hún ekki nema helminginn
af gólfinu, en hitt sýnist hpnni
vera vatn.
Allt * í einu birtist Baldur
henni, það er eins og hann
standi á vatninu. Hann er allur
blau.tur og vatn rennur niður
eftir honum. Hann talar ekki
neitt til hennar, en byrjar að
syngja sálminn: Allt eins og
blómstrið eina, og syngur tvö
fyrstu versin, með svo skærri
og fallegri rödd, að Sigurbjörg
verður snortin af. Að því búnu
sér hún það að Baldur sígur
smátt og smátt niður í vatnið,
unz hann hverfur alveg, en yfir
staðnum myndast eins og kross
mark. Meðan hún stendur
þarna agndofa og horfir á blett-
inn, þar sem Baldur hvarf, þá
þykist hún sjá 2 menn koma inn
og þekkir hún að annar þeirra
er bæjarfógetinn, en hinn þyk-
ist hún sjá að sé útlendingur.
í því stendur hjá henni kona og
Sigurbjörg snýr sér að henni og
spyr, hvað eigi að fara að gera
hér. Konan svarar, að það eigi
að hefja réttarhöld út af slysinu.
Þá þykist Sigurbjörg spyrja,
hvort Baldur sé dáinn, og svar-
ar konan því játandi. Mennirnir
setjast nú við borðið og fara að
skrifa í bækur, sem þeir höfðu
meðferðis. Svo finnst henni
sýslumaður segja: Svo er það
hinn maðurinn sem eftir er. Þá
tók útlendingurinn eitthvað upp
úr vasa sínum og rétti sýslu-
manni. Svo fóru þeir út, og í því
vaknaði Sigurbjörg.
Þegar Sigurbjörg hefur klætt
SÆMUNDUR Fossdal Vigfús-
son hefur verið vígður til prests
í Páfagarði.
Þrír Islendingar hafa áður
tekið kaþólska prestsvígslu eft-
ir siðaskipti og er Sæmundur sá
fjórði og um leið fyrsti íslend-
ingurinn, sem tekur vigslu sína í
Páfagarði.
Það var árið 1955, sem Sæ-
mundur hélt til náms í Páfa-
garði og hefur hann dvalið þar
við nám síðan, nema hvað hann
hefur tvisvar komið hingað
heim i heimsókn. Hann var ekki
vígður sérstakri reglu, heldur
verður það, sem kallað er heims-
prestur. Hinir þrír íslendingar,
Náði í skordýraeitur
í GÆR náði drenghnokki hér í
bæ í skordýraeitur, sem þó var
ekki á glámbekk. Yngri bróðir
hans ætlaði að gera sér gott af,
en veiktist hastarlega og var
fluttur í sjúkrahús. Hann er
talinn úr hættu. □
sig gengur hún út í dyrnar og
sér þá stórt skemmtiferðaskip
vera á leið inn sundið, fram hjá
Tanganum, og finnst henni
þetta vera sama skipið sem hún
sá í draumnum.
Nú fer Sigurbjörg að vinna
sín morgunverk, og undirbúa
miðdegismatinn. En hún var
eitthvað undarleg og eins og í
leiðslu allan morguninn, og
draumurinn var mjög ofarlega í
huga hennar.
Svo líður tíminn fram að há-
degi og enginn kemur til henn-
ar og hún hefur ekki tal af
neinum. Klukkan 12 kemur
Magnús heim og með honum
þeir menn, sem hjá henni borð-
uðu. Þegar þeir eru nýbyrjaðir
að borða, þá spyr Magnús, hvort
hún hafi nokkuð séð Baldur,
hann segist ekkert skilja í því,
að hann hafi ekkert komið í
vinnuna siðan hann fór í morg-
unkaffið. Þá svarar Sigurbjörg:
Hann Baldur er dáinn. Hvað
ertu að segja kona, hver hefur
tilkynnt þpð til þín? segir
Magnús. Það hefur enginn gert,
en eg veit að hann muni vera
dáinn. Rétt í þessu er bankað á
dyrnar og er þar kominn maður
til að tilkynna Magnúsi um
slysið, sem hafði orðið þá um
morguninn á Pollinum, eins og
fyrr er frá skýrt.
Sigurbjörg Björnsdóttir er
ættuð af Svalbarðseyri, fædd
1889. Hún giftist Magnúsi Sig-
urðssyni árið 1916 og hafa þau
hjón alltaf átt heima hér á Ak-
ureyri síðan, lengst af á Odd-
eyri, t. d. bjuggu þau í 25 ár í
sama húsi, sem kallað er Litla-
Reykjavík. Magnús hefur ætíð
stundað sömu störf frá upp-
hafi. Fyrst var hann lengi
skipasetningarmaður, á meðan
engin dráttarbraut var til. Jafn
framt var hann seglasaumari, og
við það vann hann meðan heils-
an leyfði. Hann dó á síðastliðnu
sumri 79 ára gamall. □
Skráð af B. Halldórssyní.
sem áður hafa tekið kaþólska
prestsvigslu á síðari tímum eru:
Nonni (Jón Sveinsson), Jóhann-
es Hólabiskup og séra Hákon
Loftsson.
- Blikið yfir kirkjunni
(Framhald af bls. 1)
lægra mannkyns.
Menn kannast við íriðar-
boga í náttúrunnar ríki og
arfsögnina um, að þar geti
einstaklingar fengið óskir
sínar uppfylltar. En sá írið-
arbogi, sem fulltrúar mann-
kærleikans og lífsviljans
uppbyggja í samfélagi við
æðri öfl, er göfugri og mátt-
ugri en hinn fyrrnefndi og
efnir hip æðstu loforð.
Minnumst þess, að krafta
verkin, sem við köllum svo,
er athöfn allra þeirra, sem
lifa fyrir hugsjón kristn-
innar.
Ólafur Tryggvason.
Jólamynd Nýja-Bíós
DAGBÓK ÖNNU FRANK.
Myndin byggist á sönnum at-
burðum, sem áttu sér stað í síð-
asta stríði, eða með öðrum orðum
á „Dagbók Önnu Frank".
Ánna Frank var Gyðingastúlka,
iædd í Ilollandi, og varð ásamt
fjölskyldu sinni og flciri Gyðing-
um að fara huldu liöfði vegna of-
sókna nazista. Það gefur að skilja
að ekki hali vcrið auðvelt að vaxa
og þroskast við slík skilyrði, en
Anna óx með hverri raun og varð
ein sú bezta fyrirmynd, sem Iiægt
licfur verið að benda unguin
stúlkum á.
Anna Frank dó í fangabúðum
Þjóðverja, en tlagbók liennar
fannst að stríðinu loknu og því
hefur verið liægt að lýsa þessum
átakanlegu atburðum eins og þeir
raunverulega gerðust.
Mynd þessi cr afbragsvel leikin
og er ógleymanleg öllum, scm
hana sjá.
Jólamynd Borgarbíós
verður TUNGLSKIN í FEN-
F.YJUM. Þetta cr þýzk dans-,
söngva- og gamanmynd í litum. I
einu sunnanblaðanna er umsögn
um hana á þessa leið:
„Þýzk kvikmyndarómantík síð-
•ari ára er oftast væmin og leiðin-
leg, en í þessari mynd gætir hcnn-
ar lítið setn ckkcrt. Myndiu er
því skemmtileg, full af glettni og
fjöri og góðum söng. Aðalefni
myndarinnar, sem gerist í Fen-
eyjum, er það að tveir gistihúsa-
eigendur, vinirnir Kúffner, sem er
auðugur maður og á gistihús í
Feneyjum og Gústafsson, sem er
gistihúsaeigandi í Kaupmanna-
höfn, hafa ákveðið að sameina
auð beggja ættanna, með því að
Róbert sonur Kúlfners kvænist
Nínu dóttur Gústafssons. En þetta
l'er allt á annan veg. Friðrik, ung-
ur söngvari frá Danmörku, og
söngkonan Súsanna l’eters, sem
eru bæði fríð og gædd góðri söng-
rödd, grípa þarna óþægilega inn
í rás viðburðanna. Nína elskar
sem sé Friðrik og Róbert er yfir
sig ástfanginn af Súsönnu. Þetta
er vandamál, sem erfitt er að
leysa, en það tekst þó á mjög
skemmtilegan liátt, mest fyrir
kænskubrögð Súsönnu. — Verður
sú saga ekki rakin hér.
Hinir frægu söngvarar, hjónin
Nína og Friðrik, sem allir liér
kannast við, leika hin samnefndu
lilutverk í myndinni. — Leikur
þeirra er ekkert afbragð, en söng-
ur þcirra fágaður. Hins vegar er
Christine Görner í lilutverki Sús-
önnu mjög skemnitileg, og söng-,
ur hennar prýðilegur... .".
Nýársmynd Borgar-
bíós
Mynd þessi, sem er amerísk og
tckin í litum, er byggð á sam-
nefndri skáldsögu cftir bandaríska
rithöfundinn Ednu Fcrber, en
hún er þekktur skáldsagna- og
leikritahöfundur. Kvikmyndin
gerist að mestu í Texas, á hinum
mikla búgarði óðalsbóndans Bick
Benedic’s. Margs konar átök ger-
ast í myndinni, ekki sízt innan
fjölskyldu fficks, en liér er ekki
rúm til að gera því nein skil, enda
sjón sögu ríkari, og auk þess fylg-
ir myndinni íslenzkur skýringar-
texti og á öllum að vera auðvclt
að fylgjast með gangi hennar.
Hlutverkin í þessari mynd eru
rúmlega þrjátíu auk „statista", en
aðalhlutverkin þrjú lcika Eliza-
beth Taylor, Rock Hudson og Ja-
mes Dean. Er leikur þcirra allra
afbragðsgóður, en James Dean ber
þó a£. Er þctta síðasta kvikmynd-
in, sem þessi ungi og snjalli leik-
ari lék í, en hann fórst svo sem
kunnugt er, árið 1955.
PRESTUR VÍGÐUR í PÁFAGARÐI