Dagur - 11.03.1964, Síða 2

2
(Ljósmynd: E. D.)
MITT”
Kista skaldsins komin heim að Mööiuvöilum.
' (Framhald af blaðsíðu 4).
Víst er það, að veldi hans
varð hvoiki sviplegt eða
vaegu verði goldið þó að það
kæmi skjótt. Það var ósvik-
ið gullið, sem liann gaf.
Hann var barnungur þegar
hann tók flugið. Hann var
tímamótaskáld og falslaus
listamaður þótt hann hefði
engu aukið liæð sína síðan.
Hann vann sér ekki vinsæld-
ir með neinum ódýrum
brögðum. Hann sigraði sak-
ir meðfæddra yfirburða.
Hann hefði allavega sigrað,
fyrr eða síðar, hvernig sem
för hans hefði greiðzt.
Heyndarmál hans er hið
óskýrða og óskýranlega stað-
reynd, sem heitir andagift,
náðargáfa, útvalning. En
það hlutskipti fær enginn
án þess að vera kvaddur til
átaka. I»að íylgja því alltaf
skilmálar að fá í vöggugjöf
stóra stærð, sem er kölluð
til þess að auðga marga. —
Enginn fær að sækja á djúp-
mið andans án þess að kynn-
ast stormum og sterkum öld-
um. Havíð þekkti, að þar er
ekkert auðveit, sem einhvers
er vert.
Hann lét ekki frægðar-
ljóma eða lýðhylli depra
hina innri heitu glóð. Köll-
unin var heilög, gagnvart
henni var hann auðmjúkur
og sjálfur jafnan smár. Á
efri árum sínum sagði hann:
Þjóð minni og skapara mín-
um á ég allt að þakka. Hann
hélt áfram að knýja hörpu
SÍÐASTLIÐINN fimmtudag
var fundur haldinn í ÆFAK.
Var sá fundur nær eingöngu
helgaður minningu Davíðs
skálds Stefánssonar frá Fagra-
skógi. Fyrst flutti formaður
stutt erindi um skáldið og las
upp úr verkum þess og einnig
las Þórgunnur Snædal upp. Að
lokum risu allir fundarpnenn. úr
soetum í virðingarskyni við hið
látna þjóðskáld.
(Frétt frá ÆFAK).
sína í langdrægt hálfa öld,
eignast ný ítök, vaxa og
vinna ítrekaða sigra. Hver
ný bók var nýtt fagnaðar-
efni þeim mörgu, sem hrif-
ust af honum ungir. Og
það var allt annað en lítil-
vægt, sem hann bætti við
sig, við liróður sinn og auð-
legð bókmenntanna, með
síðustu ljóðabókum sínum.
Hann, sem forðum kom
svo fagur og altýgjaður út í
morguninn, hann var einnig
ferskur og lífsreifur í skini
hallandi geisla. Sköpunar-
gáfa hans var ung og frjó.
Og enn yirtist, sem við liefð-
um ekki alheimt af lionum
unaðsgjafir og andans svöl-
un, að hann ætti enn nokk-
uð ógert, sem við mættum
ekki rnissa. En nú er harpan
fallin úr hendi hans og
hljóðnuð að fullu og þjóðin
kveður skáldið sitt og veit
það jafnframt, að vér, sem
kveðjum hann í dag, verð-
um kvaddir með öllu á sín-
um tíma, hann aldrei. Skáld-
ið hnígur en hverfur ekki
með kypslóð siimi. Davíð
heldur áfram að lifa. Hann
mun lieilsa þeim, sem enn
eru óbornir, og eiga opna
leið að huga Jæirra. Og
margir munu J>ar hitta
skáldið sitt, þar sem hann
er.
Skáldperlurnar í ljóðum
hans munu sindra meðan
sólir rísa og hníga. Nafnið
hans mun verða eitl af þeim,
sem ískmd hvfslar í þökk og
móðurgleði. Mér er skvldast
að minnast Jress, hvað kirkja
Islands á að þakka Ðavíð frá
Fagraskógi, Hann var of
mikiil og sannur maður til
}>ess að láta tízku eða öfug-
streymi í aldaríari gera sig
daufan á bergmál eilííðar-
innar, í barmi mannsins, eða
blindau á blikið af }>eim
draumi, sem hóf sig hæst.
Þegar á fyrsta spretti —
meðan lífsnautn hins unga,
glæsta fullhuga er áköfust
og jörðinni Líkust að fyrir-
heitum, kemur fram hjá
honum trúarhneigðin, til-
beiðsluþörfin. Triiarlegt,
kristið ívaf er í ýmsum
fyrstu ljóðum hans. Stjöm-
urnar eru gleðitárin, sem
féllu af augum guðs, er J>au
sáu fögnuð hinnar fyrstu
jarðnesku móður, eða / J>eg-
ar sólin dvelur bak yið
drungaleg ský / þá er hún
að gráta með guði yfir því /
hve myrkrið er elskað mann-
heimum í.
Hann yrkir um Jóliannes
skírara. flann yrkir um
fagra sveininn, sem fæddist
í fjárhúsjötunni. TrúarJ>el-
ið segir til sín pg leitar jafn-
an á, og fæðir síðar af sér
sumt, sem er í flokki J>ess
áhrifamesta, sem fram hefur
komið af trúarljóðum um
áratugi og á ég J>ar ekki við
ísland eitt. — Áp himins er-
um við húsvillt börn / og
heimurinn allur minni------.
Lotning Davíðs fyrir þyí,
sem háleitast pr og heilagt
fyrir kristnum erfðum }>jóð-
arinnar fyrir bæninni og
barnsins trú, var heit og
djúp. Ðýpst laut hann Kristi
sjálfum. Kristi krossins. —
Eg kveiki á kertum mínum /
við krossins helga tré. — —
Það mun lengi loga á J>eim
kveikjum, sem liann tendr-
aði þar. □
N ý k o m n a r:
SKÍÐAPEYSUR
fallegt tirval.
O
VERZLUNiN DRÍFA
Sími 1521
Til fermingargjafa:
PEYSUR
í mjög fjölbr. úrvali.
VERZLUNIN DRÍFA
Sími 1521
r
(Framhald af blaðsíðu 5).
ankomnir við dögurð að venju.
-— Þar á meðal var móðir með
barn. — Það var lítil telpa og
hún var bækluð, — gat ekki
gengið. —
Við matborið veitir Davíð því
athygli, að telpan var þrásinnis
að biðja móður sína að fara með
sér í kirkju. — En móðirin
sinnti ekki þessari beiðni. —
En Davíð, sem kenndi í brjósti
um telpuna, kvaðst vera fús til
að fai-.a með benni. — Og það
gerði hann, — bélt á henni í
fanginu, hlýddi messu þennan
dag. — Og bæklaða barnið ,sá
ósk sína rætast. — Þegar Davíð
kom heim á hófelið eftir messu-
gjörðina, orti hann sálm/ ,
t t t
Ég minnist á atvikið úr lífi
skáldsins ekki aðeins til þess að
segja frá, hvernig þessi gullfagri
sálmur varð til, — heldur vegna
þess, að það lýsir þeim innra
manni, hjartalaginu, sem .hann
átti. — Þannig var Davíð. —
Hann var mikill barnavinur og
þar, í þeirra hug og sál, sá hann
himnana opna.
Einu sinni sagði hann um
skáldskap yfirleitt: „Allir, sem
verðskulda að nefnast skáld,
unna þjóð sinni, vilja frelsi
hennar og annarra, en hata of-
ríki og kúgun. Þess vegna hlýt-
ur það að vera eðli skáldsins að
yilja göfga og bæta, fegra og
friða.“ — Og þetta skín svo
skært úr orðum hans:
„Kjörinn til kraftaverka
er kærleikurinn einn.“
t t t
Þegar hann gekk til starfs við
það að skapa listaverk sín, —
þá gekk hann til fundar við
Drottin. — Um þetta atriði hef-
ir hann sjálfur sagt:
„Yfirleitt er mér allt annað
en ljúft að ræða um skáldskap
minn. Um hann tala ég við Guð
og samvizkuna. — Helzt ekki
aðra.“
Hlutverk spámannsins er að
leysa úr gátum tilverunnar,
þeim er leystar verða. — Og
hæfileikinn birtist í því að þeir
leggja það ljóst fyrir, sem þeir
flytja. — Þetta, að opna augu
annarra fyrir þvi, sem hinum
megin býr, — að baki snýr, og
framundan er, — að samansafna
geislum, gera bjart, — hreint og
tært, að ljóminn frá perlum lífs-
ins sjáist úr djúpinu. — Þetta
gerði Davíð. — Hann færði oss
gleði með ljóðum sínum, — kom
svo skemmtilega að óvörum, —
kenndi pss, víkkaði sjóndeildar-
hringinn, hækkaði sjónarmiðin,
f t t j
Og hér átti Davíð heima. —-
Og Akureyri verður alltaf mina
ug þess að hafa átt þá báða,
séra Matthías og Davíð. —
Vér fengum að njóta samvista
við þetta höfuðskáld þjóðarinn-
ar. — Þegar talað er um fagran
spng er oft sagt: „Ég heyrði séra
Geir Sæmundsson syngja,“ —-
og á sama hátt verður sagt
óborinni kynslóð:
„Ég heyrði Davíð Stefánsson.
lesa upp.“ —
Akureyrarbær sýndi skáld-
inu þann mesta sóma, sem hann.
getur í té látið, — að kjósa hann.
heiðursborgara sinn. — Og
þann heiður bar Davíð með
miklum sóma, eins og allan virð
ingarvott, sem honum var sýnd-
ur. —
t t t í i
f ræðunni á 100 ára afmælinu
sagði Davíð, að rétt væri fyrir
bæinn að hyggja að því, að hér
yrði reistur háskóli í frömtíð,
og honum væri ætlaður staður
í landareign bæjarins.
Háskólabyggingin býður síns
tíma, en sjálfur háskólinn er
reistur, það andans musteri,
sem gerir menn hámenntaða,
og þann háskóla hefir Davíð
hyggt upp með verkum sínum.
Hann éi' kennarinn, sem með
orðgnótt og lífsspeki leiðir les-
andann hærra upp frá efninu
til andans.
í gegn um móðu og mistur
leiðir hann oss að fótum meist-
arans, sem bar hið þunga tré.—•
Því þar lærði hann sjálfur það,
sem hann vissi um hinztu rök-
in og Guð og mann. —
Líf Davíðs er eins og helgur
dagur, — pg það, sem hann nú
skilar landi eg þjóð að loknu
dagsverki, helgur dómur. . . . □

BLUSSUR
Glæsilegt úrval.
Útsaumaðar SKYRTUBLÚSSUR
BLÚSSUR hvítar, langerma
livítar og mislitar. Verð frá kr. 268.00.
Ermalausar, Dökkar
stutterma, SKYRTUBLÚSSUR
% ermar. Ermastuttar BLÚSSUR
VERZLUNIN ÁSBYRGI
GÓÐ AUGLÝSING - GEFUR GÓÐAN ARÐ