Dagur - 15.09.1965, Blaðsíða 4

4
5
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Símar 1-1166 og 1-1167
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Bjömssonar h.L
Ábending ti! menn-
ingarfélaga
FRAMSÓKNARMENN fluttu á
síðasta þiugi frumvarp um, að reist-
ir yrðu á kostnað ríkisins sjö nýir
héraðsskólar á árunum 1966—1975,
í Eyjafjarðarsýslu, Norður-Þingeyj-
arsýslu, Barðastrandasýslu, Skaga-
fjarðarsýslu, Dalasýslu og á Suðaust-
urlandi. Menntamálanefnd klofnaði
í málinu og vildi meirihlutinn vísa
málinu til ríkisstjórnarinnar.
Ríkið hefur þegar tekið að sér
flesta gömlu héraðsskólana. í Norð-
ur Þingeyjarsýslu er mál þetta lengst
komið. Þar starfaði tveggja vetra
unglingaskóli s.l. vetur, í Skúla-
garði. Næsta vetur verður rekinn
þriggja bekkja héraðsgagnfræðaskóli
í Skúlagarði og Lundi í Öxarfirði.
Verður fyrsti bekkur í Skúlagarði og
annar og þriðji bekkur í Lundi. En
börn úr Öxarfirði stunda nám í
Skúlagarði ásamt bömum úr Keldu-
hverfi. Á báðum stöðum eru heima-
vistarbarnaskólar og starfar héraðs-
skólinn í húsakynnum þeirra til
bráðabirgða. Báðir þessir skólar voru
í sumar gisti- og greiðastaðir fyrir
ferðamenn, en náttúrufegurð er mik-
il þar í héraðinu, sem kunnugt er.
Fræðsluráð sýslunnar hefur haft for-
göngu í skólamálum Norður-Þing-
eyinga. Formaður þess er Björn Har-
aldsson bóndi í Austurgörðum.
Það fer ekkert milli mála, að skóla-
málin í Norður-Þingeyjarsýslu hafa
verið fast sótt af lieimamönnum. Án
þess væri þar enginn unglingaskóli.
Hinir dugmiklu Þingeyingar hafa
með atorku sinni í skólamálum skip-
að sér í fremstu röð þeirra byggðar-
laga, sem enn eiga eftir að leysa
skólamál sín á viðunandi hátt, og
hafa lcomið upp skóla þótt ýmsa
nauðsynlega aðstöðu vanti ennþá.
Eyfirðingar hafa liéraðsskóla á
dagskrá og eiga sitt fræðsluráð. En
annað hvort er, að sú forysta fræðslu-
mála er máttlaus, eða hana vantar
hinn nauðsynlega stuðning almenn-
ings, sem býr við skólaskort. Kven-
félagskonur hafa lagt fram fé til
héraðsskóla og er stuðnings að vænta
úr þeirri átt. En félagssamtök þeirra
og ungmennafélögin eru líklegust til
að taka málið upp og veita því braut-
argengi. Er það verðugt viðfangsefni
þeim félögum og öðrum, sem menn-
ingarmál styðja, og héraðinu nauð-
syn, að öflug samtök fólks hefji bar-
áttuna fyrir byggingu nýs héraðs-
ské)la svo fljótt sem verða má. □
Sióð lengst yfir fé í Norður
Þiiigeyjarsýslu
r
Rætt við Halldór Olason á Gira'aarsstöðum
HVER er þessi gamli og brúna-
mikli, spurði ungur maður
sessunaut sinn á kjördæmisþing
inu á Laugum nú í sumar. Sá
Brúnamikli var Halldór Ólason
á Gunnarsstöðum í Þistilfirði,
einn fulltrúanna að austan. Af
þinginu lagði hann leið sína til
Eyjafjarðar og hitti ég hann þá
að máli.
Ætt Halldórs er að mestu úr
sveitunum kring um Eyjafjörð.
Sem betur fer, mun þar fátt
um presta, en margt af dugandi
sjósóknurum og bændum, seg-
ir Halldór. Sjálfur var ég aldrei
hneigður til sjómennsku og
þoldi sjóinn illa, gagnstætt ýms-
um ættmönnum mínum, sem
hvergi kunnu við sig nema á
sjó, bætir hann við.
Viltu nefna einhverja af for-
feðrum þínum, án þess að fara
út í ættfræði?
Foreldrar Ingveldar, lang-
ömmu minnar voru Björg og
Sæmundur, sem bjuggu á Lóma
tjörn í Grýtubakkahreppi. Til
Bjargar var þessi vísa kveðin,
í orðastað fátæklings, sem naut
gjafmildi hennar:
Brók og skyrtu Björg mér gaf,
blessuð er sú kona.
En Sæmundur veit ekkert af,
að við breytum svona.
Þetta er nú líklega 160—170
ára gömul vísa, sem amma
kenndi mér og þykir mér vænt
um vísukornið. Það mun fleir-
um hafa þótt, því annars væri
hún gleymd.
Viltu segja mér eitthvað frá
æskuárum þínum, Halldór?
Ég fæddist 7. september 1895
að Brekku í Hvalvatnsfirði,
Fluttist þaðan á fjórða ári inn
að Eyjafirði, missti föður minn
10 ára gamal, flutti þá að Kol-
gerði við Grenivík til móður-
bróður míns, Jóns Halldórsson-
ar. Jón var duglegur jarðrækt-
armaður. Hann vildi láta fara
vel með allar skepnur. Ég var
hjá Jóni í 8 ár en fór þá að
Grýtubakka og var þar í 4 ár,
hjá Bjarna Arasyni bónda þar.
Þar þroskaðist ég mikið til lík-
ama og sálar. Þá var myndar-
legur búskapur á Grýtubakka.
Eitt vorið voru sléttaðar þar 3
dagsláttur. Það voru mörg hand
tökin, með þeim aðferðum, sem
þá tíðkuðust við þúfnasléttun.
Heimilislífið á Grýtubakka var
skemmtilegt og á margan hátt
menningarlegt. Húsbóndinn,
Bjarni Arason, var hugsjóna-
og félagshyggjumaður, skáld-
hneigður og mjög bókhneigður.
Það var gott fyrir unga menn
að vera með honum. Hann lán-
aði mér margar góðar bækur
og þar las ég mikið en svaf
stundum í minna lagi vegna
þess, hve ég var sólginn í bæk-
ur.
Varstu einhverntíma á Bárð-
artjörn?
Já, frá Grýtubakka fór ég til
Guðlaugs Jóakimssonar á Bárð
artjörn. Guðlaugur var mennt-
aður maður og mótaður af hin-
um mikla hugsjórtamanni, Torfa
í Ólafsdal. En vorið 1919 flutt-
ist ég austur í Þistilfjörð og hef
átt þar heima síðan. Tveim ár-
um síðar giftist ég Þuríði Árna-
dóttur frá Gunnarsstöðum og
hófum við búskap á Ytra-Lóni
HALLDOR OLASON
á Gunnarsstöðum.
á Langanesi 1923, en við flutt-
um að Gunnarsstöðum 1925 og
höfum átt þar heima síðan. Við
bjuggum á einum þriðja jarðar-
innar. Nú hafa synir okkar, Óli
og Gunnar, tekið þar við búi og
reka félagsbú.
Bregðum okkur nú til gamla
íímans?
Amma mín, Guðný Bjarna-
dóttir, sem var fædd í Láfsgerði
í Reykjadal (eyðibýli uppi á
heiðarbrúninni ofan við Ein-
arsstaði), kenndi mér mikið af
sögum í uppvextinum og hún
fór með mikið í bundnu máli,
enda var hún hagmælt sjálf og
ljóðelsk. Hún mat Matthías
mest allra skálda og lét sig
engu skifta, hvað um hann var
sagt. Hann var nú ekki hátt
skrifaður upp úr aldamótunum
og allir vissu, að biskupinn ýtti
honum frá prestskap. Amma dó
þegar ég var 11 ára gamall. En
þótt ég nyti hennar ekki lengi,
á ég henni mikið að þakka.
Þú hefur alltaf verið gefinn
fyrir sauðfé?
Þegar ég var í Kolgerði hjá
frænda mínum, vandist ég á að
fara sparlega með hey, því hey-
skapur var þar lítill. Þar vand-
ist ég því ungur, að standa yfir
fé á beit. Mér þótti það alltaf
mjög skemmtilegt og það er
það skemmtilegasta, sem ég hef
unnið um dagana. En það gat
verið erfitt í vondum veðrum.
En ég varð aldrei fyrir áföllum
í því starfi, hvorki þá né síðar.
Stundaði ég það starf þó árlega
til 67 ára aldurs. Er ég sennilega
síðasti maður í Norður-Þingeyj
arsýslu, sem stóð að staðaldri
yfir fé á vetrum. Þeir voru
þannig, gömlu karlarnir, sem
voru vanir að standa yfir fé, að
þeir undu ekki öðru. Þannig
var því einnig farið með mig. í
yfirstöðunni er maður einn með
sjálfum sér og þó í náinni snert-
ingu við náttúruna og hjörðina.
Góðir hundar og forystufé létta
fjárgæzlustörfin og eru sérstak
ir vinir manns
Viltu nefna dæmi um góða
forystukind?
Við eigum t. d. núna svart-
glæsótta forystuá, sem kölluð
er Lipurtá. Hérna um vorið
villtist annað lambið undan
henni í vorsmölun. Það var
bíldótt gimbur. Hitt var mórauð
gimbur. Fjórum dögum síðar
var svo símað frá Tungnaseli,
og sagt, að lambið væri þar.
Lipurtá var þá komin til fjalls
og ekki um annað að gera en
sleppa lambinu og láta það
bjarga sér. Svo liðu dagar og
svo liðu vikur, einar fjórar, þá
sjáum við dökka kind koma frá
leirunum við Hafralónsá, er fór
hratt. Þarna var Lipurtá kom-
in, og okkur til mestu furðu,
með bæði lömbin. Fórum við þá
að hugleiða ferðalag hennar,
sem enginn veit þó með vissu.
Hún þurfti að fara yfir ár og
girðingar. Sennilegt er, að hring
urinn, sem hún þurfti að fara,
hafi verið 30—40 kílómetrar. —
Lipurtá lifir enn og líka dóttir
hennar, sú, sem undan villtist.
Annars hefi ég verið svo hepp-
inn, að hafa ætíð komizt með
féð heim úr hríðarveðrum, án
þess að slys eða tjón yrðu. —
Þetta get ég líka þakkað góðum
hundum, sem ég hef og átt og
hafa hjálpað mér við fjárgæzl-
una.
Einhvemtíma hefur þú þó lík-
lega komizt í hann krappann?
Komið hefur það fyrir, að ég
hef verið þreyttur. Ég man t. d.
eftir einu atviki. Þá var ég
vinnumaður hjá Jóhannesi
mági mínum á Gunnarsstöðum.
Þannig stóð þá á, að ég hafði
ónýtan hund og óduglegt for-
ystufé. Jæja, atvikið er á þessa
leið: Ég var úti með féð, rétt
ofan við bæinn í Holti, er hann
skall á með grenjandi hríð.
Veðrið var óskaplegt, enda fjár
skaðaveður. Ég fór þá strax að
reka féð á stað heimleiðis, um
eitt leytið eða litlu fyrr. En
laust eftir kl. 9 um kvöldið var
ég búinn að koma því niður að
sjónum, rúma tvo kílómetra.
Það var erfið ferð, þótt ekki
væri hún löng. Þá hef ég líklega
orðið tæpastur fyrir að ná bæj-
um. Ég var orðinn svo þreytt-
ur, þegar ég kom niður, að ég
ætlaði ekki að hafa mig heim,
þótt veðrið væri þá farið að
skána og leiðin góð síðasta spöl-
inn.
Þú munt stundum hafa legið
úti í fjárleitum á haustin?
Já, margar næturnar hefur
maður gist í gangnamannakof-
um, en það hafa nú svo margir
gert og ekkert merkilegt við
það. Maður var endalaust að
þvælast á heiðinni á haustin og
fram eftir vetri. Eitt haustið lá
ég 13 nætur úti. En þá fór ég
hvað eftir annað að leita að fé,
og fann þó nokkrar kindur, eft-
ir allar venjulegar göngur, —■
Einu sinni náði ég tveim, lömb-
um úr illgengu fjalli og
átti fjárhundinum mínum, —
henni Loppu, — það að þakka
að mestu leyti. Hún var af-
burða góo, lilýðin og vitur. Hún
tók hvaða kind sem var, bara
ef hún sá hana. Já, ég hef átt
góða hunda og gott forystufé,
en góðhesta átti ég eiginlega
aldrei og var aldrei neinn
hestamaður.
Hvernig voru menntunarskil-
yrði, þegar þú varst að alast
upp?
Ég var í barnaskóla, sem svar
aði þremur mánuðum. Kennari
minn var Magnús Jóhannsson,
ættaður af Árskógsströnd (Eg
ill skipstjóri og Freymóður Jó-
hannssynir munu rekja ætt
sína til hans). gáfumaður og
ágætur kennari og minnist ég
hans ætíð með miklu þakklæti.
Hann mótaði margt það bezta í
huga mínum, glæddi vísnalöng-
un mína og fróðleiksþrá. Ann-
ars vandist ég fjármennsku
strax og ég fór nokkuð að geta
og vann önnur þau landbúnað-
arstörf, sem til féllu — og hef
gert síðan. Á unglingsárum
mínum stóð löngun mín til
bóka og hefur sú löngun fylgt
mér síðan. Á heimili foreldra
minna var ofurlítið af bókum,
þótt lítið færi þar fyrir efnun-
um. Faðir minn var sérstaklega
bókhneigður og amma mín líka.
Mínar fyrstu ferðir út af bæ,
voru þær, er ég var sendur eft-
ir bókum í bókasafnið, sem. var
í Svæði í umsjá Jóhannesar
Sigurðssonar. Ég hafði þá með
mér á miða, hvaða bækur ég
átti að fá. En fljótt fékk ég um
leið bækur fyrir sjálfan mig,
vegna velvildar Jóhannesar, er
benti mér á lestrarefni, t. d.
ævintýri og þjóðsögurnar. í
Kolgerði var lítið af bókum, en
þó svolítið. Þar voru t. d. ljóð
Jóns á Bægisá og Þyrnar Þor-
steins Erlingssonar. Þessi ljóð
las ég og lærði sumt af þeim.
Síðar á ævinni lærði ég þó bet-
ur að meta Jón, einkum hinar
frábæru ljóðaþýðingar hans. En
í fyrstu mun það hafa verið
málið, sem seiddi mig, fremur
en efni ljóðanna, sem ég hafði
þá ekki vit á að meta að verð-
leikum. Hins vegar var það efn-
ið í Þyrnum, sem tók mig fang-
inn, hin róttæku ljóð. Hugur
minn var í töluverðu uppnámi
stundum á þeim árum. Mér
stóð mjög hugur til mennta, en
átti þess engan kost. Mér fannst
ég stundum vera afskiftur, þeg-
ar jafnaldrar mínir voru að
fara í Gagnfræðaskólann á Ak-
ureyri, svo sem eins og Ingi-
mundur Árnason í Grenivík og
Jóhann Kröyer á Svínárnesi,
báðir ágætis piltar. Það var sárt
að geta ekki farið líka. Þetta
voru andleg högg, sem lengi
sviðu — gera e. t. v. ennþá. —
Ég öfundaði þá ekki persónu-
lega, því þetta voru góðir félag-
ar. En sársaukinn var jafn fyrir
því.
Mér skildist áðan, að þér væri
kalt til presta?
Nei, nei, ekki er það nú bein-
línis. En bæði hafa þeir verið
í breiskara lagi, margir hverjir,
meira en góðu hófi gegnir, not-
uðu líka stundum aðstöðu sína
á fjárhagssviðinu. Kolgerði var
kirkjujörð og þurfti að láta
prest hafa fjóra gemlinga í land
skuld, sem kallað var. Einu
sinni var ég látinn reka vetur-
gamlar kindur þangað um far-
dagana. Þetta sveið dálítið, enda
eftir því gengið, að ekki væri
látið það lakasta úr hjörðinni.
Ég sá eftir gemlingunum, eink-
um mórauðri, veturgamalli á,
hinu mesta ærefni. Ég sé enn
eftir Móru og sé hana ennþá
fyrir mér.
Á þessum timamótum kem-
urðu svo til æskustöðvanna. —
Eða ertu ekki sjötugur á morg-
un?
Ég ákvað það fyrir mörgum
árum síðan, að ef ég lifði til sjö-
tugs og yrði ferðafær, skryppi
ég til Eyjafjarðar og á gömlu
slóðirnar mínar austan við fjörð
inn. Ég fer nú þangað á morg-
un. Fámenn er orðin sú sveit,
sem ég þekkti forðum í Grýtu-
bakkahreppi. En lengi hélt ég
kunningsskap við mai'ga vini
mína og kunningja, einkum
með bréfaskriftum. En svo er
það sveitin sjálf, sem dregur
mig. Það voru góðir bréfritar-
ar þeir Guðlaugur á Bárðar-
tjörn og Björn Árnason frá
Pálsgerði, svo einhverjir séu
nefndir, segir Halldór að lokum.
Dagur þakkar viðtalið, óskar
afmælisbarninu til hamingju og
fararheilla til æskustöðvanna
við austanverðan Eyjafjörð. —
E. D.
Laxveiði freg í flestum ám i sumar
ÞÓTT ekki liggi fyrir enn tölur
um laxveiðina í sumar, má full-
yrða, að í heild hafi laxveiðin
verið mun minni en undanfar-
in ár. En laxveiðum er, sem
kunnugt er, að ljúka.
Nokkrar ár hafa þó gefið
góða veiði, svo sem Blanda, og
fyt-ir sunnan Laxá í Leirársveit
og Korpa. Hin kunna veiðiá,
Laxá í Þingeyjarsýslu, hefur
naumast skilað nema % hlut-
um meðaltalsins, að því er
kunnugir telja.
Aflattregðan hefur valdið
mörgum veiðimanninum von-
brigðum, því jafnframt lélegri
veiði hækkuðu veiðileyfi mjög
í verði í sumar í mörgum ám.
Þau dýrustu upp í 3500 krónur
fyrir stöngina á dag.
Yfirleitt kenna menn úrkomu
leysi og litlu vatnsmagni ánna
um hina lélegu veiði, aðrir því,
hve mikið sé veitt af laxí í sjó
við Grænland. En þar hafa lax-
ar, merktir í Noregi og Skot-
landi, verið veiddir.
En þótt minna veiðist í ár en
undanfarið, er ekki ástæða til
að örvænta, enda sannanlegir
möguleikar á stóraukinni laxa-
gengd í flestum ám eða öllum,
með því að hjálpa náttúrunni
við laxauppeldið. □
ÆVINTÝRI DÝRÐLINGSINS ÆVINTYRI DÝRÐLINGSINS ÆVINTYRI DYRÐLINGSINS
ctl
•F
2
>
o
2
>-•
Q
s
H
2
>
«3
o
2
C3
Q
£
Q
K
H
2
>
%
LESLIE CHARTERIS
M 'llbíll

SJOUNDI HLUTI
<:
2
H
2
ö
w
cs
ö
2
Q
<
2
<■
to
ö
2
Q
fo
<
2
S3
ÆVINTYRI DYRÐLINGSINS ÆVINTYRI DYRÐLINGSINS ÆVINTYRI DYRÐLINGSINS
Þetta var alveg eins og hið'fyrsta Gasthof, sem þau höfðu
komið inn í. Eini mismunurinn var í Belindu sjálfri. Núna
sat hún upprétt, augun glömpuðu og hún horfði á jrau til
skiptis í tilraun til jress að fylgjast með samræðunum. Þeg-
ar Jrau hlógu, hló hún og lét sem hún skildi allt. Og Jrað
einkennilega var, að hún skildi meininguna furðanlega.
Þarna var hamingjusamur hópur, félagsskapur og frjáls-
leiki Jress fólks, sem hefur allt fest rætur í sömu góðu jörð-
inni og sem deildu með sér margvíslegri ánægju matar og
drykkjar, jafnframt veðri himinsins, ótakmörkuð gestrisni
án ])ess að ætlast til launa, eining sveitamanna, sem höfðu
heilsað guði. Maður talaði við mann, hlógu, börðu hvern
annan í bakið og héldu ekki aftur af gleði sinni á neinn
hátt, ómæddir af hvers konar ótta og afbrýðisemi. Þeir'
höfðu eriga ástæðu til annars. Hver um sig tók hinn sem
vin og ferðafélaga. Því ekki? Þeir vissu að heimurinn var
nógu stór fyrir Jrá alla. Því skyldu ekki Jojóðir hittast á
sama hátt? Belinda fann, að hún var farin að hugsa of
rnikið og hún varð glöð, Jregar einn af mönnunum, sem
hafði borið með sér mandólín, sló hljóm á strengi Jress og
raddirnar hófust í kringum hana:
„Trink, trink, Brúderlein, trink
Lass doch die Sorgen zu Hause
Aðrir bættust við og börðu með könnunum í borðin
Jrangað til allir sungu með —
„Meide den Kummer und meide den Schmerz,
Dann ist das Leben ein Scherz!“
og endurtekningin hristi glerið í gluggunum:
MEIDE DEN KUMMER UND MEIDE DEN SCHMÉRZ,
DANN IST DAS LEBEN EIN SCHERZ!
Belinda hlustaði og í huga hennar komu ljóðlínur Hilaire
Bellocs, sem hún hafði lært í skólanum, en nú höfðu Jrau
aðra og dýpri þýðingu: „Manst þú eftir krá, Miranda, manst
þú eftir krá?“.... Þetta var krá, sem hún myndi aldrei
gleyma, og hún var undarlega auðmjúk í bragði, Jregar hún
hafði tekið í síðustu sterku hendina og hún stóð fyrir utan
krána, ein með Símoni Templar undir rökkurskyggðum
himninum.
„Hvað er langt héðan til Innsbruck?" spurði hún er Jrau
gengu burt frá dalnum í leit að næturstað.
„Við gætum farið Jrað á einum degi, ef við færum eftir
veginum, sem er nú frekar leiðinlegur og rykugur. Við get-
um líka halclið áfram beint hér yfir, tekið á okkur krók og
verið tvo daga án Jress að flýta okkur.“
Þau gengu eftir einmanalegum kerruvegi og sérhvert
þrusk, sem fætur þeirra gerðu, endurómaði í skóginum eins
og þau væru alein í heiminum. Vagn, hlaðinn greinum,
kom marrandi út úr bláu mistrinu dreginn af hesti og uxa
í tvöföldum aktygjum. Ekillinn smellti með svipunni og
bauð ])eim gott kvöld um leið og hann fór hjá. Var Jretta
tákn einhvers?. . . . Belinda sagði: „Þessir Wandervögel
hljóta að vera rnjög hamingjusamir."
„Þeir tilheyra nýrri kynslóð,“ sagði Dýrðlingurinn kyrr-
látlega. „Það er margt fólk eins og Jreir — undir mismun-
andi nöfnum. Þetta er tilraun til að finna leið út úr arga-
Jrrasi Jsessa heims. Borgirnar liafa valdið Jreim vonbrigðum,
svo þeir hverfa aftur til hins forna vísdóms um nægjusemi
með einfalda hluti. Það er að minnsta kosti betra en að gef-
ast upp. Og hver er kominn til að segja að þeir hafi ekki
rétt fyrir sér?“ Hann leit í kringum sig. „Hérna er gras,
lækur og spýtur til að kveikja með eld — eigum við að
vera hér í riótt?“
4. kafli
ÞAU ELDUÐU matinn sinn og borðuðu Jregjandi, en það
var ekki sams konar þögn og áður. Belinda var kynlega ró-
leg; Sírnon vissi að verki hans var lokið. Síðar, þegar Jrau
sátu yfir rjúkandi kaffi og sígarettum, voru þau enn hljóð.
Símon hugsaði um annað og hættulegra ævintýri, sem varð
til Jress, að hann fór Jressa sömu leið og Jray höfðu farið nú.
Belinda hélt ntan um hné sín og horfði í dansandi logana.
Hvers vegna hafði hún aldrei tekið eftir sætum ilrni brenn-
andi skógarviðar fyrr?. . . . Eldibrandur valt um og dreifði
neistum sínum út úr elcknum. Hún sagði: „Hvernig er
leiðin, sem þú ætlar að fara eftir að við komuni til Inns-
bruck?“
Símon sparkaði brandinum til baka.
„Fallegri en þú hefur nokkurn tíma séð. Ég held að ég
hali ekki séð neitt eins fallegt í öllum heiminum. Það er
svolítið líkt Jrví, sem við sáum í gær og í dag, bara hundrað
sinnum mikilfenglegra. Fjöll, dalir, skógar og ár. Maður
fer stíg, sem liggur hálfa leið upp vegginn á heiminum. Á
aðra hönd getur Jdú horft upp milli trjánna á snævijrakta
tinda og á hinn veginn sérðu yfir djúpan, grösugan dal, Jrar
sem kvikféð er á beit og lítil á rennur í botni hans. Loftið
er fullt af ilmi villtra blóma og hljóms frá kúabjöllum. Þeg-
ar })ú sérð þetta í fyrsta skipti, viltu helzt setjast niður og
horfa á þetta allan daginn.“
Belinda hlustaði á suðið í skordýrunum í grasinu, og allt
sem hún hafði séð um daginn rann upp fyrir henni eins
og hún horfði á kvikmynd. Að lokum sá hún myndina, sem
Símon hafði dregið upp fyrir henni. Ungir menn og konur,
sólbrún og áhyggjulaus fetuðu sig upp stíginn, upp vegg
veraldarinnar, og sungu. Þau borðuðu, sváfu og voru ham-
ingjusöm við varðelda eins og Jrennan. Furðulegt hvað við
skemmum líf okkar með alls konar margvíslegum boðum,
bönnum og áhyggjum, hugsaði hún, og vitum aldrei hvað
Jrær skipta litlu máli fyrr en við erum næstum búin að
gleyma Jreim!
Þvílíkur sægur af siðareglum og smámunum! Hún lá á
bakinu og horfði upp í laufjrakið fyrir ofan. Það var enn
svolítið eftir, sem húri Jmrfti að segja, Jrað særði hana, en
nýtilkomið stolt heimtaði Jráð:
„Mér þykir Jrað Ieiðinlegt að ég sló Jsig og eyðilagði svona
marga daga,“ sagði húri. „Ég vildi gefa hvað sem er til Jress
að lifa Jrá aftur.“
Hann brosti í daufum eldsbjarmanum.
„Og ég skal biðjast afsökunar á Jrví, að ég sagði að þú
værir hætt að vera stofustáss og værir ekki lengur falleg.
Það var ekki satt, en mig langaði til þess að gera Jrig reiða.
Það var aðeins vika til stefnu og við urðum að klára að ríf-
ast — rífast út. Tilfellið er, að Jrú ert fallegri en þú hefur
nokkurn tírna verið áður.“
Hann var svo rólegur og eðlilegur, að fræ sjálfskenndar,
sem kynni að vera sáð í sálu hennar, varð að engu. Á því
augnabliki virtist skilningur hans og vísdómur svo guðurn
líkur, að henni fannst hún minnka — ekki óþægilega eða
skammarlega, heldur .eins og barn.
„Þú hefur gert svo mikið fyrir mig,“ sagði hún, „en samt
veit ég ekkert um ])ig.“
Hann hló.
„Ég er bara ræningi og flakkari. Stundum hvíli ég mig
eins og ég geri núna, stundum lendi ég í vandræðum. Þú
myndir aðeins Jrekkja mig frá verkum mínum fyrir utan
lög og rétt, ef J)ú læsir um svoleiðis hluti. Ég Jreytist um allt
og skemmti mér konunglega. Stundum stel ég.“ Hann leit á
hana skærbláum augunum, og þau glömpuðu. „Ég stal
veskinu þínu í Miinich.“
Hún varð of undrandi til þess að grípa andann á lofti,
hvað þá annað.
„Þú stalst veskinu mínu?“
„Peningum, vegabréfi, lánsskírteininu og öllu saman. Ég
breiddi út alveg dásamlegar sögur um Jrig á hótelinu og
ræðismannsskrifstofunni og í bankanum, svo þú fengir enga
hjálp — sem litskýrir, hvers vegna þeir voru svona leiðin-
legir og tortryggnir. Það var eina leiðin til þess að koma
})ér í svo mikla klípu, að þú yrðir blátt áfram að fara með
mér þessa ferð.“
Hún svaraði engu stundarkorn. Síðan sagði hún: „Því
skyldir Jrú ómaka Jrig vegna persónu eins og ég var?“
„Það var varla neitt ómak,“ sagði hann. „Og mér fannst
að þú værir þess virði. Ef þú hefðir fengið að halda áfram
á sömu braut, var eins víst, að Jrú hefðir seinna meir eyði-
lagt líf ykkar beggja. Jack sagði, að })ú myndir aldrei fyrir-
gefa honum, ef hann færi að tukta þig til, en mér fannst
Jrað ekki gera hvorugu ykkar neitt, Jró að Jdú fyrirgæfir mér
aldrei. Allt fyrir það er ég feginn að Jrú hefur gert J)að.“
(Framhald).