Dagur - 21.01.1970, Page 4

4
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Sírnar 1-11-66 og 1-11-67
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓN SAMÚELSSON
Prentverk Odds Björnssonar h.f.
EINMENNINGS-
KJðRDÆMI
f ÁRAMÓTAGREIN sinni minnti
Ólafnr Jóhannesson, formaður Fram
sóknarflokksins, á þingsályktunartil-
lögu Gísla Guðmundssonar, sem nú
liggur fyrir Alþingi, um endurskoð-
un stjómarskrárinnar. f tillögunni
er m. a. lagt til að athugað verði,
hvort ekki sé rétt að taka upp ein-
menningskjördæmi við kjör til Al-
þingis. Sagðist Ólafur minna á þetta
af því að það væri sannfæring hans,
að þetta mál muni verða mjög á dag-
skrá á þessu ári.
Um tillögu Gísla Guðmundssonar
sagði Ólafur m. a. í grein sinni:
„í tillögunni eru nefnd ein tutt-
ugu efnisatriði, sem nefndinni ber
sérstaklega að taka til athugunar. Er
hér eigi kostur að nefna þau öll. En
þeirra á meðal em t. d. þessi:
Hvort fyrirkomulag æðstu stjóm-
ar ríkisins sé svo heppilegt, sem það
gæti verið og hvaða skipun hennar
myndi vera bezt við hæfi þjóðar-
innar.
Hvort skipting Alþingis í deildir
sé úrelt orðin og ein málstofa heppi-
legri.
Hvort nauðsyn sé nýrra ákvæða til
að marka rétt rikisstjómar og Al-
þingis um samninga við aðrar þjóðir.
Hvort rétt sé að breyta kjördæma-
skipuninni á þá leið, að landinu öllu
verði skipt í einmenningskjördæmi
þar sem aðalmenn og varamenn séu
kosnir saman óhlutbundnum kosn-
ingum en uppbótanncnn engir.
Hvort þörf sé lagasetningar um
skyldur og réttindi þingfloltka.
Ég tel, að hér sé hreyft hinu merk-
asta máli og að tillaga þessi sé tíma-
bær. Þess vegna vek ég liér athygli á
henni. Og ég vil benda mönnum á
hina ágætu framsöguræðu Gísla Guð
mundssonar, sem birtist í Tímanum
14. desember síðastliðinn.
Endurskoðun stjómarskrárinnar
er mál, sem taka verður til umræðu
og athugunar á komandi ári. Þar
verður breytt kjördæmaskipun efst á
blaði. Kjördæmaskipun sú, sem lög-
leidd var með stjórnarskrárbreyting-
unni 1959, hefur nú staðið í 10 ár.
Af henni og hlutfallskosningakerf-
inu er því fengin nokkur reynsla.
Það virðist býsna almenn skoðun, að
sú reynsla sé ekki góð. Þess vegna
þarf að taka það til rækilegrar rann-
sóknar, hvort ekki sé rétt að hverfa
að einmenningskjördæmum og
óhlutbundnum kosningum. Að sjálf-
sögðu yrði þá að ntiöa við það að
mínum dónii, að íbúatala í hverju
kjördæmi væri svipuð.“
(Framhald á blaðsíðu 7)
EINAR PETERSEN A KLEIF:
Um, hvernig auveldast sé að setja niður
ófiurrkadrauginn á Islandi
í MEIRA en þúsund ár hafa
íslenzkar konur haldið lífi í körl
um sínum með að hagnýta sér
þá eiginleika mjólkui'sýragerla-
stofna að geta breytt sykursam-
böndum í mjólkursýru; en
hvergi er þess getið í rituðu
máli, að nokkur íslenzkur
bóndi hafi fram til 1883 notað
sér kunnáttu íslenzkra kvenna
til varveizlu vetrarfóðui’s handa
bústofni sínum með súrsun á
grasi, með þeim afleiðingum, að
lífskjör íslendinga á hðnum öld
um hafa verið, eins og sagan
segir frá. Og vegna þess að
þekkt kunnátta um súrsun
grass var ekki notuð árið 1969,
nema í óverulegum mæh, gat
óhemju eyðing fjármuna bænda
og þjóðai-auð íslendinga átt sér
stað það ár.
Það væri ærið rannsóknar-
efni að kanna hvers vegna svo
var og hvers vegna er því mið-
ur vissa fyrir að eins muni
verða á óþurrkasvæðum sum-
arsins 1970, ef ekki tekst að
auka vilja fræðslumanna til að
dreifa þekkingu og efla kjai'k
bænda til að beita viti við bú-
skap sinn.
Fljótt á litið gæti saga sum-
arsins 1969 bent til, að bændum
og íslendingum væri mjög
óljúft að nota þekkingu og vilja
í lífsbaráttu sinni en hún sann-
ar aðeins þann illa grun margra
vitsmanna nútímans, að vits-
munir ráða yfirleitt mjög óveru
legum hluta af gerðum manna
og þjóða. Að sömu niðurstöðu
var komizt fyrir skömmu á ráð-
stefnu fremstu sérfræðinga
Breta í heyverkun, því þar
kjósa margir bændur líka að
ganga með opnum augum á há-
björtum dögum út í sama dý
nokkum vegin ár hvert. Það
var ekki útfært í frásögninni
hvers vegna menn gera slíkt og
hvemig hægt væri að koma í
veg fyrir það, enda er það verk-
efni sálfræðinga og þjóðfélags-
fræðinga að rannsaka feig'ðar-
vilja og leggja á ráðin um
hvernig eigi að sigra hann, það
er mest aðkallandi verkefni vits
muna í hinum vestræna heimi
í dag. Það er nokkuð erfitt að
kanna og skýra eðli og lögmál
undirvitundar manna og þjóða
og eftir hvaða leið nútíma seið-
menn ná tökum á stýrisvöl
hennar, og gefa ráð um hvaða
varnaraðgerðir muni duga bezt
til að koma í veg fyrir að þeir
geri úr okkur aumingja bæði
sem einstaklinga og þjóðfélags-
þegna, því það verður reyndin
ef áfram verður almennt þráast
við að nota vit og reynslu við
öflun vetraifóðui's búfjár'ins.
Sem árin líða verður mér æ
ljósara, að það mun vera fólgin
afar mikih þjóðfélagssálfræðileg
þekking í draugasögunum ís-
lenzku, um eðli og baráttuað-
ferðir drauga, og um hvemig
mennirnir áttu að heyja sti'íð
gegn þeirn með von um sigur.
í þeim kemur berlega fram, að
frumskilyrði þess að geta varist
ásókn þeirra, svo mögulegt yrði
að halda viti og í flestum til-
fehum líka lífi, var að hafa svo
mikið til af kjarki, að liægt sé
að geta snúið andliti gegn þeim
og gengið móti þeirn í árásar-
hug, því það er ekki að ástæðu-
lausu, að hetjur þjóðarinnar
áður fyrr voru kjarkmenn, sem
þorðu að ganga í skrokk á
draugunum og sem eftir oft
mjög iUan bardaga gátu brotið
hrygg þeirra á stórgrýti, eða
vitmenn, sem vegna vitsmuna
og kunnáttu gátu sett þá niður
í jörðu og bundið þá þar svo,
að þeir urðu aldrei framar
manni að meini.
Það er hægt að sigra óþurrka
drauginn með því að beita hann
aðkeyptu afli í olíu, sem er
breytt í hita í hraðþurrkunar-
stöðvum og þurrkhúsum, en til
þess þarf mikla peninga, sem
bændur hafa ekki og háar upp-
hæðir í erlendum gjaldeyri, sem
samfélagið á ekki, þar að auki
þarf um aUa framtíð árlegan
mikinn erlendan gjaldeyri fyrir
oHu til hitunar á þurrkloftinu.
Erlendar rannsóknir hafa sýnt
berlega, að það er bændum og
þjóðfélaginu í heild mjög óhag-
kvæm bardagaaðferð gegn
óþurrkum að eima vatn úr grasi
með aðkeyptum hita, og það
gildir ennþá meira hérlendis.
Eftir mínu áliti komu hey-
verlkunaraðferðh' íslenzikra
bænda inn á viUigötu með súg-
þurrkun, því hún er ein af þess-
konar „vinum“ sem vill aUt
fyrir mann gera, þegar allt lefk-
ur í lyndi; en sem heldur að
sér höndum, þegar verst gengur
og þykir það óþolandi frekja,
ef þá er sótt eftir liðveizlu.
AUar vísingalegar rannsókn-
ir erlendis og reynsla bænda
hérlendis segja ótvírætt að
fóðurgUdi grassins varðveitist
bezt og ódýrast með að láta
gerlastofna, sem breyta sykur-
samböndum í mjólkursýnj fá
aðstöðu tU að framleiða svo
mikinn súr að rotnunargerlar
geti ekki þrifist. Þessi sykux-
sambönd eru í reynd ekki ann-
að en sólarorka, sem blaðgræna
plantnanna hefur breytt í fast
efni, og sem mjólkursýrugerlar
geta breytt í mjólkui'sýru með
aðeins 5% afföllum og hún
sýgst að verulegasta leyti upp í
vömb jórturdýra og kemur að
fullum notum í efnaskiptum
þeh-ra.
Engin hvítur galdur er fólg-
inn í því að ná góðu samstarfi
með þessum gerlum, til þess'
þarf ékki annað en þekkingu á
lífskröfum þeirra, og til mun
vera fullnægjandi reynsla hjá
nokkrum bændum hérlendis,
um hvernig bezt sé að súrsa
gras undir öllum kringumstæð-
um, en sama sem ekkert hefir
verið gert til að safna, meta og
dreifa reynslu þeirra til annarra
bænda. Sama gildir um reynslu
erlendra bænda og vísinda-
manna, hún hefir sama raun-
gildi og sú sem bændur hér
hafa aflað, því náttúrulögmál
eru eins allsstaðar í heimi.
Óþurrkadraugurinn er ein-
hver auðsigraðasti smádrýsill
hérlendis, en þrátt fyrir það
hafa of margir bændur lagzt
varnarlithr undir hann, vegna
þess, að þeir treystu sér ekki
til að festa á hann augun og
leggja í hann sumarið 1969.
Sama gildir um allan þorra
búfræðimenntaðs fólks og „for-
ustumanna11 bænda, og þess
vegna hefir farið eins og raun
ber vitni, og ef ekkert verður
gert nú í vetur og vor mun
eins fai-a sumarið 1970 í ein-
hvei-jum landshlutum, máske í
þeim sömu og 1968 og 1969, og
með því föllum við á hæfnis-
prófinu, sem sker úr um, hvort
við höfum það í okkur, sem ger-
ir okkur hæfa til að Ufa í þessu
góða landi. Slíkt má ekki ger-
ast aftur, og ég álít það muni'
reynast okkur hagkvæmt og
vænlegast til árangurs á þeim
stutta tíma sem við höfum til
steínu, að kapp verði lagt á að
flytja inn reynslu erlendis frá,
úr svæðum, þar scm fólkið hefir
búið og býr við sömu aðstæður
og vandamál og við og hefur
sigrazt á þeim. Eftir mínu áliti
mun reynast bezt, að Búnaðar-
félag íslands útvegi sér sölu-
umboð fyrir fræðslurit búnaðar
fræðsluþjónustu sem flestra
landa, og annarra bóka um
súrsun fóðurs, auglýsa þau svo,
að það geti ekki farið framhjá
nokkrum búmanni, sem kann
að stauta sig gegnum bók á ein-
hverju erlendu máli, að til er
gullnáma, sem hvei-jum manni
er frjáls að nema úr; ennfremur
þarf sem fyrst að þýða ritið,
sem búnaðarfræðsla Skota álít-
ur að geti komið bændum í
erfiðum kringumstæðum í Há-
löndunum, Suðureyjum og
Hjaltlandseyjum að sem beztu
gagni sem leiðarvísir við súrsun
grass, eins nákvæmt og unnt er
á íslenzku og sjá um, að því sé
komið í hendur aUra bænda
fyrir vorið 1970. Eins þarf að
kaupa sýningarétt á þeim
fræðslukvikmyndum um súrsun
grass frá írlandi, Bretlandseyj-
um eða Noregi, sem eftir áliti
beztu manna þar getur orðið
fátækum bændum að sem beztu
liði og fá meðfylgjandi erindi
þýdd á íslenzku og töluð inn á
myndina.
Á meðan að því er unnið,
verður meirihluti atvinnubú-
fræðara að losna við eða fá frest
frá skrifstofudundinu svo hægt
sé að senda þá í heimsókn til
þeirra bænda, sem sýnt hafa í
verki, að þeir eru færir um að
búa við íslenzkar kringumstæð-
ur. Þeir eru fleiri en almennt
er áhtið, því það hagar svo
undarlega til að atvinnubúfræð
arar hafa hingað til reynt eftir
getu að komast hjá því að koma
í nálægð þeirra, svipað er
ástatt með blaðamenn okkar, að
undanteknum einum eða tveim,
með þeim afleiðingum að bæði
staða bænda og þjóðfélagsins í
heild er í mörgum tilfellum
verri en nokkur gkynsamleg
ástæða er til. Á eftir verði þeir
kallaðir á vikufundi, á þehn
fundum verðru- þeim kennt að
útskýra í smáatriðum kennslu-
kvikmyndina og látnir segja
hver öðrum frá reynslu bænda,
er sigrað hafa rosann. Að því
búnu verður þeim úthlutað um-
dæmum, þar sem þeir eiga að
leggja sig fram með að dreifa
fróðleik um reynslu dugmestu
bænda, bæði hér og erlendis,
um hvernig eigi að súrsa gras
bezt og hagkvæmast fyrir alla
bændur. Ef þessi kynning og
fræðsla verður framkvæmd með
starfshæfni nú í vetur og vor
mun engin bóndi geta sagt með
réttu haustið 1970, að það væri
veðri eða fáfræði að kenna, að
úr grasinu á túninu hans varð
lélegt eða ekkert fóð-ur vegna
rosa, honu-m og þjóðfélaginu í
heild til ómentanlegs tjóns, og
það mundi verða honum Ijóst,
að til þess að koma því til leið-
ar þarf hjá flestum bændum
litla aukafjárfestingu, hjá öllum
þorra mundi tæknin, sem þeir
nota við þurrheysöflun duga,
sérstaklega ef sveitabragurinn
er það menningarlegur og víð-
sýnn, að bændur geta unnið
saman. En bændur eru aðeins
lítill hluti af þjóðinni og þjóð-
félagsvöld þeirra eru harla lítil,
þrátt fyrir að örlög þeirra valda
örlögum þjóðarinnar, og þess
vegna er það nauðsynlegt, að
þeir bændur, er vilja nota þekk
ingu og kunnáttu, sem vopn
gegn því að þeir og þjóðin flosni
upp, finni, að þeir eiga bakhjarl
og' að barátta þeirra er að ein-
hverju metin þeim til virðingar,
því ekkert er þyngra hu-grökk-
um bardagahæfum stríðsmanni
í fremstu víglínu þjóðar sinnar,
en að finna, að samhei'jar hans
eru orðnir eins og fjandmenn
þeirra vilja, að þeir séu, hug-
lausir til orustu og deigir í
hana, því þá ráða þeir að lok-
u-m örlögum hans og þeirra er
hann treystu. Þess vegna er það
ekki nóg, að bændum verði
veitt fræð-sla um hvernig þeir
geti unnið sig-ur í baráttu sinni
fyrir íslenzku þjóðerni, sem
mun lifa jafn lengi og bóndinn
getur haldið landinu í byggð,
þjóðin öll þarf að vita, að
óþurrkadrýsillinn er auðsigrað-
ur, ef gengið er að honum með
djörfung og kunnáttu, og til
þess er sjónvarpið mjög vel fall-
ið, því nær allir í þéttbýli geta
haft tækifæri, ef vilji er fyrir
hendi, til að fylgjast með
fræðslu þess, og flestir í sveit-
unum.
Víða erlendis mun vera hægt
að fá til leigu sjónvarpskvik-
myndir, sem eiga að sýna bænd
um, hvernig þeir geta hag-
kvæmast og auðveldast súrsað
gras, við getum Hka lært af
þeim, því það er hin mesta firra
að trúa að óreyndu, að íslend-
ingar séu svo illa gefnir, að þeir
geti ekkert lært, og að önnur
náttúrulögmál gildi hér en er-
lendis. Slíkar myndir munu
vera til í mörgum löndum, og
ég býst við, að ef efíir því verð-
ur -leitað muni FAO, landbún-
-aðardeild Sameinuð-u þjóðanna,
útvega kvikmyndir, se-m eiga
við okkar kringumstæður og til
hljóta að vera menn, svo les-
andi á erlendum málum og
þekkjandi á erlendan og ís-
lenzkan landbúnað, að þeir séu
færir um að flytja svo skýring-
ar með þeim, að ekki verður úr
allsherjar misskilningur; en Hk
legast til árangurs mundi vera,
að sjónvarpið gerði út leiðangur
til þeirra bænda, sem sýnt hafa
í verki, að þeir eru færir um að
búa við erfiðastar kringum-
stæður, þeirra er að engu getið
á prenti og í ræðum mektar-
manna, því þrautseig barátta
þeirra hefir aflað þeim óvildar
og fjandskapar þeirra, er lengst
hafa komið á flóttanum, en nöfn
og búseta þeirra mundi auð-
veldlega finnast við rannsókn á
ásetningarskýrslum.
Slíkir bændur munu vera í
öllum sýslum landsins og ráða
yfir allra stærstu búum, en væn
-legast til árangurs fyrir heild-
ina mundi vera að heimsóttir
verði þeir bændur er búa við
erfiðust náttúruskilyrði og þess
vegna verið haldið útundan í
þjóðfélagsþjónustu, en einmitt
af þessu tvennu leiðir, að ef
þeir kunna að vinna sigur við
svo erfiðar aðstæður, ætti það
að vera auðvelt fyrir alla aðra
bændur með sömu kunnáttu og
þei-r, og hana getur sjónvarpið
veitt með því að senda Stef-án
Jónsson fréttamann og Stefán
Aðalsteinsson erfðafræðing á
fund þeii'-ra til að ræða við þá
um búskap þeirra, og ég býst
ekki við, áð þeh' muni setja upp
á sig snúð, ef óskað væri eftir
liðveizlu, því það er nú einu
sinni megin einkenni góðra
drengja, að þeir reyna að láta
gott af sér leiða, og hvar geta
efni, en reyna að gera þjóð sína
þeir fundið verðugra viðfangs-
færa um að lifa í landi sínu í
framtíðinni? □
5
75 ára afmæli þjóðskáldsins frá
Fagraskógi er í dag, 21. janúar
í DAG, 21. januar, eru 75 ár
liðin frá fæðingu Davíðs Stef-
ánssonar, þjóðskáldsins ástsæla
frá Fagraskógi við Eyjafjörð.
En hann andaðist 1. marz 1964
eftir stutta legu á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri og var
jarðsunginn í heimasveit sinni,
að Möðruvöllum í Ilörgárdal, 7.
marz.
Davíð Stefánsson fiá Fagra-
skógi kvaddi sér hljóðs meðal
skálda árið 1919, með fyrstu
ljóðabókinni Svörtum fjöðrum.
Hann sló á nýja strengi með
þeim hætti, að nálega hverjum
manni fannst hann vera sitt
skákl upp frá því, enda óum-
deilt þjóðskáld íslendinga til
dauðadags.
KARLAKÓR AKUREYRAR er
fertugur um þessar mundir, eða
26. janúar. Fyrsti söngstjóri
hans var Áskell Snorrason tón-
skáld og hafði hann stjórn kó-rs-
ins á hendi til 1942. Þá var
Sv-einn Bjannan söngstjóri einn
vetur, en þá Áskell Jónsson,
sem var söngstjóri til ársins
1965, að undanskil-dum tveim
vetrum, er Jón Þórarinsson og
Jakob Tryggvason höfðu söng-
stjórnina á h-endi. Þá tók Guð-
mundur Jóhannsson við og he-f-
ur stjórnað kórnum síðan, eða
frá 1965 til þessa dags.
Odd-ur Kristjánsson var með-
al stofnendanna og syngur enn
með. Fyrsti einsöngvari ’kórs-
ins var Jóhannes Jóhannesson
frá Vindheimum, og starfar
hann nú m-eð -kórnum.
Framan af árum hélt kórinn
venjulega einn samsöng á ári
hverju en hin síðustu ár eru
Hvar sem skáldið frá Fagra-
skógi steig í ræðu-stól, varð
hátíðastund, fólk Iærði kvæði
hans, söng þau og ræðumenn
sútna í ljóð hans, þegar vel á
til að vanda. Svo er þetta enn
og því er skáldið okkur ekki
horfið þótt maðu-rinn gengi til
feðra sinna tæplega sjötugur að
aldri.
Davíð var um langt skeið
hókavörður Amtsbókasafnsins á
Akureyri og heiðursborgari
kaupstaðarins. Hann byggði sér
hús við Bjarkarstíg og átti þar
síðan heima. Það hús er varð-
veitt, ásamt öllu, er í þvi var.
Þar bjó hann einn, samdi ljóð,
sögur og leikrit, yfirgaf glaum
heimsins og kau-s einveru, svo
árlegir samsöngva-r þrír eða
fjórir.
Kórinn hefur farið margar
söngferðir innanlands og árið
1967 fór hann söngför til Norð-
urlandanna.
Formaður Karlakórs Akureyr
ar, sem telur um 50 söngféla-ga,
er Jónas Bjarnason, en Jónas
Jónsson kennari var formað-ur
lengur en nokkur annar.
Ragnheiður Árnadóttir er
undirleikaa'i kór-sins nú og ein-
söngvarar eru margir. Kórinn
hefur á þessum undangengnum
fjórum ái'atugum notið margra
þjálfara, auk söngstjóranna, en
síðustu ár hefur Sigurður D.
Franzson verið raddþjálfai'i
hans.
Um þessar mundir æfir kór-
inn af kappi og mun hann halda
samsöngva í vor. En afmælis-
hátíð 31. janúar fyrir félaga,
(Framhald á blaðsíðu 7)
sem margir spakvitrir menn og
hugsuðir hafa gert bæði fyrr og
síðar.
Allir fslendingar eiga þjóð-
skáldinu frá Fagraskógi skuld
að gjalda og Norðlendingar
alveg sérstaklega. Þeir uxu af
honum um leið og þeir kynnt-
ust djarfmælfum drengskapar-
manni, sem bæði var aðsóps-
mikill og virðulegur, málsvari
lítilmagnans, náttúruunnandi og
í senn sveitamaður og henns-
borgari, töframaðu-r orðsins í
Ijóði og lausu máli, svo skáld-
perlur hans sindruðu. Því þurfti
liann ekki að berjast til ríkis,
en virtist borinn til þess, af því
þjóðin gaf honum hjarta sitt um
leið og hann kvaddi sér hljóðs.
Ritverk Davíðs eru allmikil
að vöxtum og enn meiri að
gæðum. Meðal þeirra er Gullná
hliðið, sem fór sigurför á inn-
lendri og erlendri grund, eins
og sprottið upp úr þjóðtrú og
sagnaheimi fólksins.
Leikfélag Alaireyrar frum-
sýnir annað kvöld, fimmtudag,
þetta kunna leikrit skáldsins í
tilefni þess, að liðin eru 75 ár
frá fæðingu hans. Þökk sé L. A.
fyrir að lieiðra minningu þjóð-
skáldsins. Leikstjóri er Sig-
mundur Örn Amgrímsson, en
leikmynd er að mestu gerð eftir
tillögum Jóns Þórissonar, leik-
myndateiknara Leikfélags
Reykjavíkur. Tónlistin er eftir
Pál ísólfsson og er hún flutt af
Mariu Juttner og Ingimar Ey-
dal. — Stærstu hlutverkin eru
í höndum Þórhöllu Þorsteins-
dóttur (Kerling), Jóns Kristins
sonar (Jón kctbóndi), Arnars
Jónssonar (Ovinurinnj, Marinós
Þorsteinssonar (Lykla-Pétur)
og Kristjönu Jónsdóttur (Vil-
borg grasakona). □
tilakór Akureyrar 40 ára
ión Kjartansson
frá Viðarholti.
Fæddur 8. maí 1952.
Dáinn 14. des. 1969.
Kveðja frá foreldrum og ástvinum.
Döpur nótt
berst að landi fréttin fljótt
oft í köldum úthafsbárum
okkur veldu-r harmi sáriun
oft er dinmit og dauðaliljótt
dag og nótt.
Geisli skær
gegnum myrkrið mikla nær
lítið brot af ljóssins geim
leifíur skær frá æðri heim
gleði okkur gefið fær
Guði nær.
Leiðin heim
liggur opin fyrir þeim
sem á æskueldin bjarta
auðinn mikla, vor í hjarta
viljinn sterki vísar þeim
veginn heim.
Frjáls þín önd
siglir beint að sólarströnd
foreldrar þig kveðja kærir
kveðjustund þeim huggun færir
vita að bíður við þá strönd
vinarhönd.

Kveðja frá f jölskyldu Halls Sveinssonar.
Þitt lif var eins og ljós á grenigrein
með gylta stjörnu er skærust Ijómar yfir.
En minnu-mst þess um blíðan bcmskusvein
er björt og fögur minningin sem lifir.
Hafið bláa seiðir margan son,
er sækir fram til dáða hverju sinni,
en foreldranna er það vissa og von,
að vaki Drottinn yfir hvílu þinni.
Þó okkur finnist fokið í öll skjól,
á feigðarstundu björtust vonin grafin.
Þá minnmnst þess að alltaf cru jól
einhvers staðar sorg og kvíða vefin.
Nú ert þú kominn vinur heill í liöfn
á helgum jólurn ljómar gcislinn skæri.
Við sendum kveðju en nefnum engin nöfn,
náð og friðu-r guðs sé með þér kæri.
Svo blessi Drottinn þig um þessi jól
og þrýsti upp að náðarfaðmi sínum.
Þar færð þú vinur eilíft unaðsskjól
og engla birta skín á vegi þínum.
Grátum ei þó lífið virðist valt
um veröld alla jólaljósin skína.
Hjartans þakkir fyrir allt og aHt
við eftirlátum guði framtíð þína.
H. J.