Dagur - 11.12.1974, Síða 5

4
5
INGVAR GISLASON, ALÞINGISMAÐUR:
■ ' :..............................................................................................................................................................
Skrifstofur, Hafnarstræti 90, Akureyri
Síinar 1-11-66 og 1-11-67
Ritstjóri og ábyrgðannaÖur:
ERLINGUR DAVÍÐSSON
Auglýsingar og afgreiðsla:
JÓHANN K. SIGURÐSSON
Prentverk Odds Björnssonar li.f.
Að vaxa af
verkimum
Um þessar mundir, eins og undan-
farin ár, eru gerðar margvíslegar
áætlanir um vegamál, endurbætur
vega, lagningu nýrra vega, brúa-
byggingar og steypta eða malbikaða
vegi þegar best lætur, og á eftir fylgja
svo framkvæmdirnar, jafnan um-
deildar að vísu, ekki síst fram-
kvæmdaröðin, en einnig það heildar-
fjármagn, sem þjóðfélagið lætur af
hendi rakna. Á þessu merka ári varð
hringvegurinn staðreynd, og á þessu
ári eru alvöruumræður hafnar um
Norðurveg með varanlegu slitlagi
milli Akureyrar og Reykjavíkur.
I framlialdi af þessum umræðum
er lærdómsríkt að ryfja upp 66 ára
gamlan atburð úr Svarfaðardal, þar
sem vegamálin voru á dagskrá. I
desembermánuði 1908 komu nokkr-
ir bændur saman á Völlum og sömdu
sveitungum sínum ávarp, þar sem
því er lýst hverja þýðingu bættir
vegir hafi og hversu óþolandi það
ástand vegamálanna sé, er þá var.
Þessir menn voru ekki að semja
bæna- eða kröfuskjal til þings og
stjórnar um fjárveitingu, eins og títt
er nú á tímum, heldur gerðu þeir
áætlun um gerð vegar frá Dalvík að
Hreiðarstaðaá. Þennan veg var hægt
að búa til með því að leggja fram
sex þúsund dagsverk manna og hesta,
og ávarpið var lögeggjan til sveita-
fólksins að leggja frarn þessa vinnu
ókeypis á næstu tíu árum.
í ávarpslok segir: „Oss öllum er
það einkar ljóst, að vér erum að
hvetja til þess að leggja út í aukna
baráttu fyrir velgengni og framtíðar-
lífi sveitar vorrar, baráttu, sem eng-
inn má láta hlutlausa og sér óvið-
komandi, hvar sem hann á heima í
sveitinni og hvort sem hann fær upp-
eldi sitt af landi eða sjó, út í baráttu,,
sem verður að heyja og leiða til við-
unanlegra lykta sem allra fyrst.
Skorum vér nú á alla góða drengi
að leggja krafta sína frarn í baráttu
þessari og beita þeim bæði með
stilling og þolgæði, þangað til sigur
er fenginn."
Vegurinn var lagður samkvæmt
þessari áskorun og hann hefur verið
notaður til þessa dags. Verkstjórinn
einn, framan úr Eyjafirði, fékk greitt
kaup. Þessi vegagerð var einstök, í
sjálfu sér stórvirki og um leið sú
þegnskapar-framkvæmd, sem á sér
fáa líka. Vegagerðin bætti sveitina,
og hún stækkaði alla þá, sem að
henni unnu og er það enn meira
vert. □
rungari
Á félagsvist framsóknarmanna
á Hótel KEA, laugardaginn 7.
desember, flutti Ingvar Gísla-
son, alþingismaður ávarp. Fer
hér á eftir hluti af því:
Við höfum á þessu ári minnst
1100 ára búsetu þjóðarinnar í
landinu. Það höfum við gert
með myndarlegu hátíðarhaldi í
öllum héruðum landsins og á
Þingvöllum. Það hafa verið
haldnar margar ræður um sögu
þjóðarinnar og líf hennar í land
inu þessar 11 aldir. En ég get
ekki neitað því, að mér hefur
fundist nokkuð á þessar ræður
skorta. Það hefur yfirleitt vant-
að í þær predikun og sjálfan
boðskapinn. Ég hefði viljað að
það kæmi fram hvaða lærdóma
við getum dregið af staðreynda-
tali sögunnar. Ég hefði t. d.
viljað leggja áherslu á þau sann
indi að íslendingar misstu
stjórnarfarslegt sjálfstæði sitt á
Sturlungaöld, aðallega vegna
stjórnleysis og innanlands-
sundrungar. Samt var Sturl-
ungaöldin að mörgu leyti glæsi-
legt tímaskeið.
Aftur á móti sýnir þjóðar-
sagan okkur, að endurheimt
frelsis og framfara byggðist á
þjóðarsamstöðu — einbeittum
þjóðarvilja.
Ég álít, að það hefði verið
freistandi verkefni fyrir hina
mörgu hátíðarræðumenn á sl.
sumri, að bera saman Sturlunga
öld og þá öld, sem við nú lifum.
Þó ég sé ekki söguspekingur,
efast ég ekki um, að margt er
líkt með okkar dögum og 13.
öldinni. Við lifum um þessar
mundir á 20. öld — bæði vel-
megunarár og glæsilegan menn
ingartíma. íslendingar hafa
afrekað mikið á sviði athafna
og. auðsældar og ekki síður á
bókmennta- og listasviði. Það
gerðu menn líka á Sturlunga-
öld. En er ekki sundrungin söm
við sig? Ég held það.
Því miður verður að segja
sem er, að félagshyggja okkar
er meiri í orði en á borði. Og
þegar ég tala um félagshyggju,
þá meina ég ákveðið hugarfar,
en ekki ytra form einhverra
samtaka. Ef félagshyggja væri
ríkjandi í landinu, þá myndu
íslenskir stjórnmálamenn, emb-
ættismenn, atvinnurekendur og
fyrirsvarsmenn stéttarsamtaka
ganga til verka sinna í sam-
starfshug og með ásetningi um
að ráða málum þjóðarheildar til
lykta í sameiningu, enda liggja
völd þjóðarinnar hjá þessum
aðilum.
Sem betur fer eiga ýmsir
þetta hugarfar. En það væri
mikil blekking ef því væri hald
ið fram, að félagshyggja ein-
kenndi samskipti ráðandi afla í
þjóðfélaginu. Ég held þvert á
móti, að skortur á félagshyggju
geti limað þjóðfélagið í sundur
og það fyrr en síðar. Menn veg-
ast að vísu ekki á með vopnum
nú á dögum og verða ekki mikl-
ir af vígaferlum, en hver þekkir
ekki valdastreitumenn og orð-
háka, sem geysast fram með
stóryrðum og skrumi og halda
að þeir séu að drýgja hetju-
dáðir?
Og því miður helst of mörg-
um uppi með það háttalag
vegna þess að almenningsálitið
er sljótt og menn gera of lítinn
greinarmun á hetjuskap og
heimskupörum. Svona var það
líka á Sturlungaöld.
Ef við lítum yfir feril síðustu
áratuga, þá höfum við íslend-
ingar lifað við ánægjulegri ytri
kjör en nokkru sinni fyrr í 1100
ára sögu landsins. Mér er
ókunnugt um það land, sem
mannfrelsi, atvinnuöryggi, jöfn
uður að lögum og lýðræði er
meira en á íslandi. Ef til vill
mætti nefna sum nágrannalönd
okkar til samanburðar. En það
er mikill misskilningur ef menn
halda að fólk lifi betur annars
staðar en hér á okkar kalda
landi.
Hitt er svo hverju orði sann-
ara, að nú á síðustu 12—14
mánuðum og þó fyrst og fremst
á þessu ári, sem er að líða, hafa
steðjað að íslenskri þjóð erfið-
Ingvar Gíslason.
leikar, sem valda því að nauð-
synlegt er að lækka seglin um
sinn, draga úr hraðanum, sigla
með "gát. Þjóðin verður að taka
á sig kjaraskerðingu, og alls-
herjarkröfupólitík á ekki rétt
á sér. En þó svo sé, þá þýðir
það engan veginn, að við stönd-
um frammi fyrir fátækt og
eymd. íslendingar eru eftir sem
áður velmegandi þjóð. Þrátt
fyrir kjaraskerðingu mun ekki
sjá mikinn mun á lífsháttum
almennings. Allir munu hafa
nóg að bíta og brenna. Það þarf
enginn að þola neyð í landinu
þótt ekki séu skilyrði til þess að
veita allsherjar kjarabætur um
sinn. Ég held, að það eina sem
leitt getur til neyðarástands, sé
atvinnuleysi. Traust atvinnulíf
er undirstaða allrar efnalegrar
velferðar fólksins í landinu. Sá,
sem atvinnu hefur og unnið
getur, mun ekki þurfa að kvíða
miklu um afkomu sína, þótt að
kreppi í bili.
Þetta eru staðreyndir, sem
enginn getur borið á móti með
rökum. Hitt er annað mál, að
það ber að létta kjaraskerðingu
á þeim, sem minnst bera úr
býtum og mestan hafa fram-
færsluþunga. Ég skal ekki ræða
ítarlega að þessu sinni, hvort
heppnast hafi að létta nægilega
byrðar lágtekjufólksins. Ef til
vill eru agnúar á því máli. En
ég vil láta þá skoðun mína
koma í ljós, að það eigi að stefna
að meiri launajöfnuði í landinu
en nú á sér stað. Ég er í mörg-
um grundvallaratriðum andvíg-
ur því, hvernig launamunur er
framkvæmdur. Forsendur launa
munar ber að endurskoða. Og
hafa menn hugleitt það, að
launamismunur hefur ekki
minnkað á síðustu árum? Minn-
ast menn þess, sem gerðist sl.
vetur, þegar hinir hærra laun-
uðu fengu yfirleitt hlutfallslega
meiri kjarabætur en láglauna-
fólkið, þrátt fyrir yfirlýst sam-
komulag milli verkalýðshreyf-
ingarinnar og ríkisstjórnarinn-
ar, að launahækkunum skyldi
stilla í hóf og binda þær fyrst
og fremst við Jágu launin?
Hvers vegna fór sem fór?
Vegna þess að það kerfi, sem
við búum við, hvað snertir
ákvörðun kaups og kjara, býður
misréttinu heim. Samningsrétt-
ur launþega var upphaflega
-gerður • til ,þess. að vetnda h'ag
daglaunamannsins, eins og'
stundum er sagt. Nú er samn-
ingsréttur svo víðtækur, að
hann nær að kalla til hvers ein-
asta manns í landinu, og seg'ja
má, að fastráðnir hátekjumenn
hafi verkfallsrétt. Samræmd
launapólitík er ekki til, og það,
sem verra er, það er talið guð-
last að benda á nauðsyn sam-
ræmdrar stefnu í launamálum.
Ef einhver lyefir sér að íja í
það, að þörf sé á að endurbæta
aðferðir og vinnubrögð við gerð
kjarasamninga, þá á hann á
hættu að verða úthrópaður sem
andstæðingur launþega, ef ekki
þaðan af verra.
En það er mjög í samræmi
við þann skort á félagshyggju,
sem ég nefndi áðan, þrátt fyrir
öll félagssamtök, að alltof marg
ir áhrifamenn í stéttarsamtök-
um þola ekki umræður um nauð
syn slíkrar endurbótar, sem
hefði þó að markmiði að koma
á eðlilegu samræmi í launa-
kjörum og meiri launajöfnuði.
Núverandi fyrirkomulag um
gerð kjarasamninga er stór-
gallað. Það býður heim misrétti
og er hemill á skynsamlega
stefnu í efnahagsmálum. Ég er
sannfærður um, að ekki er ger-
legt að stöðva verðbólgu eða
tryggja varanlegar kjarabætur
öðruvísi en að aðferðir við
ákvörðun launa verði endur-
bættar. Hinu er svo ekki að
leyna, að ég er vantrúaður á
að þessar endurbætur verði
gerðar á næstunni. Ég er van-
trúaður vegna þess fyrst og
fremst, að sundrungarstefnan
og sérdrægnin meiga sín meira
en félagshyggjan og viljinn til
þess að láta heildarhagsmuni
ráða. Það voru eiturormar
sundrungar og sérdrægni, sem
nöguðu rætur hins forna þjóð-
veldis íslendinga, svo að stofn
þess visnaði. Gæti ekki allt eins
svo farið, að núverandi blóma-
öld liði undir lok af svipuðum
ástæðum?
Ég held að það væri hollt, að
íslendingar velti fyrir sér þeirri
spurningu, það sem eftir er
þjóðhátíðarársins. □
fatlaðra
h o a
(Framhald af blaðsíðu 8)
óskir og færði því tíu þúsund
krónur að gjöf frá íþróttabanda
laginu.
í stjórn félagsins voru kosin:
Stefán Árnason formaður.
Jakob Tryggvason varaformað-
ur, Kristjana Einarsdóttir ritari,
Ásgeir P. Ásgeirsson gjáldkeri
og Tryggvi Sveinbjörnsson með
stjórnandi.
Ákveðið var, að þeir sem
fyrir komandi áramót óska inn-
Hér eru unnir listmunir úr leðri.
(Ljósm.: Létur, Húsavík)
>*»* « & (iXf
Á næstu dögum verður mörkuð
stefna í skólabyggingarmálum á
Akureyri, þegar ákveðin verða
framlög bæði bæjar og ríkis til
skólabygginganna á næsta ári.
Af því tilefni sneri blaðið sér
til Sigurðar Ola Brynjólfssonar,
bæjarfulltrúa og formanns
skólanefndar Akureyrar, og
spurði hann um líklega fram-
vindu þessara mála. Hann svar-
aði efnislega á þessa leið:
Á undanförnum fjórum árum
hafa náðst allgóðir áfangar í
skólabyggingarmálum bæjarins.
Er þar fyrst að nefna Glerár-
skólann, fyrsta áfanga, sem gjör
breytti aðstöðu til skólahalds í
Glerárhverfi og tók til starfa
haustið 1972.
Lundarskólinn, fyrsti áfangi,
var tekinn í notkun að nokkru
í haust, en nú er verið að leggja
síðustu hönd á innréttingu neðri
hæðar og verður sá hluti einnig
tekinn í notkun strax og því
verki er lokið. Þess má geta,
að byggingarframkvæmdir við
þennan skóla hófust ekki fyrr
en á miðju sumri 1973 og má
telja, að verkið hafi unnist vel,
enda þótt sumt sé síðar tilbúið
en æskilegt hefði verið. í þeim
skóla eru um 300 börn úr hin-
um nýju, stóru byggðahverfum
í nágrenni hans.
Sá þáttur skólabygginganna,
sem nú þarf að leggja höfuð-
áherslu á, er bætt aðstaða til
göngu í félagið, teljist stofn-
endur. Einhverjir úr stjórn fé-
lagsins munu jafnan verða til
viðtals í Bjargi kl. 5—7 síðdegis
á fimmtudögum, sími 2-15-57.
Verða þar veittar allar upplýs-
ingar um starfið, en unnið er
að því að koma á æfingum í
ýmsum íþróttagreinum, svo og
skemmtistarfsemi fyrir félag-
ana, eftir því se maðstaða verð-
ur til.
(Fr éttatilkynning)
Það bar til, að okkur Pétri
Jónassyni, ljósmyndara á Húsa-
vík var boðið að Kvennaskólan-
um að Laugum að sitja þar
veizlu, sjá námsfólk og taka
myndir. Veizlumatinn gerðu 8
karlmenn, fulltíða, sumir kvænt
ir og sumir ókvæntir. Þeir voru
þá að ljúka námskeiði í alhliða
matgerðarlist. Það segir sig
sjálft, að ekki gerist það án
orsaka, að átta karlmenn fara í
kvennaskóla að læra matgerð.
Þegar hátt risu jafnréttiskröfur
kvenna, þá þótti konum ekki
annað réttlæti en að þær kynnu
allt, sem karlmenn kunna. Að
sjálfsögðu urðu þær einnig að
varast að læra það, sem karl-
menn lærðu ekki. Þess vegna
hættu stúlkur að sækja kvenna
skóla á íslandi. Það samræmd-
ist ekki hugmyndum þeirra um
jafnrétti að stritast við að nema
það, sem karlmenn hirtu ekki
um að nema. Nú þegar karl-
menn hafa horfið að því ráði að
læra að búa til mat, kann svo að
fara, að konur hverfi að því
sama ráði aftur, minnugar þess,
að í engu má skeika um jafn-
rétti kynjanna. Vera má, að það
sem ég nú hef sagt flokkist
undir gamanmál. Aftur á móti
er það að þakka dugnaði skóla-
stjóra Kvennaskólans að Laug-
um í Þingeyjarsýslu, frú Hjör-
dísar Stefánsdóttur, og öðrum
forráðamönnum og kennurum
skólans, svo og námsþörf fólks,
að í vetur hafa fleiri sótt um að
fá að taka þátt í námskeiðum
þar en hægt hefur verið að taka
á móti. Frá 18. september og
fram undir jól er skólinn full-
setinn og kennslukonurnar fjór-
ar hafa orðið að leggja nótt við
dag til að fullnægja kennslu-
þörfinni. Alls eru námskeiðin
23, misjafnlega löng. Kennslu-
tíminn er frá kl. 20.00 til 23.30
fimm kvöld vikunnar og á laug
ardögum kl. 14.00 til 17.30. Á
daginn eru nemendur frá Hér-
aðsskólanum að Laugum í námi
í hússtjórnarfræðum í kvenna-
skólanum. Nemendur kvöldnám
skeiðanná er fólk, misjafnlega
ungt, úr nærsveitum skólans og
frá Húsavík. Þegar dagsverkum
lýkur heima fer fólkið upp í
bíla sína og ekur fram að Laug-
um til að læra. Það sameinast
gjarnan um bíl eða bíla, til að
spara bensín. Kcnnslugreinar
eru m. a.: matreiðsla, sýni-
kennsla í frystingu matvæla,
smurbrauðsgerð, brauðbakstur,
grillsteiking, smáréttagerð,
blómaskreytingalist, saumur,
vefnaður og listmunagerð.
Nú sem við Pétur ljósmynd-
ari komum á staðinn vorum við
fyrst leiddir þangað, er unnið
var við sauma. Kennari var frú
Fanney Sigtryggsdóttir. Ungar
konur saumuðu ýmiskonar fatn
að á sitt fólk fyrir jólin. Hvert
saumanámskeið stendur í 10
kvöld alls, en tvö kvöld í viku
hverri Aðsókn að saumanámi
var svo mikil, að ekki reyndust
nægilega mörg kvöld til jóla að
koma þeim öllum að er óskuðu
og var .þá gripið til þess ráðs að
sauma síðdegis á laugardögum
að auki. Það er rangt, að sauma
klúbbar kvenna í kaupstöðum
hafi það eitt hlutverk, að konur
komi saman til að skrafa.
Saumaklúbbur á Húsavík tók
sér bíl og sótti námskeið að
Laugum. Þar saumuðu konurn-
ar á „krúttin“ sín og voru falleg
ar af því einu að hugsa fallega
um það, sem þær voru að gera.
Á námskeiðunum sauma konur
raunar einnig á sjálfa sig, blúss-
ur, pils og stutta og síða kjóla.
Ekkert karlfólk hefur til þessa
tekið þátt í saumanáminu.
Vefnaðarnámið fer fram í sömu
stofu og saumakennslan og er
því ekki hægt að kenna hvoru-
tveggja sömu kvöldin. Vefnaðar
námskeiðin verða tvö til jóla og
vildu fleiri komast í þau en
gátu. Vefnaðarkennari er frú
Oddný Magnúsdóttir. Skóla-
stjórinn kennir leðurvinnu.
Gerðir eru listmunir úr leðri,
litlir fallegir gripir. Þar voru
konur einar að vinnu, þegar við
komum að. Þær grúfðu sig yfir
vinnuna og voru einbeittar og
alvarlegar. Þær voru alvarlegar,
þar til Pétur ljósmyndari sagði
„digga digg“, þá litu þær upp
og brostu svo hlýlega, að það
var ekki skammdegi, þótt komið
væri langt frarn í nóvember.
Þegar nokkuð var liðið á
kvöldið höfðu herrarnir lokið
matgerð í eldhúsinu. Kennari
þeirra, Þórhildur Sigurðardótt-
ir, kenndi þeim ekki einungis
að búa til góðan mat, hún
kenndi þeim líka að bera fallega
á borð. Mér hafði verið ráðlagt
að borða ekki áður en ég færi
að heiman. Það reyndist gott
ráð. Veizlumaturinn var að-
skiljanlegur og svo fjölþættur,
að ég þurfti að fá sérfræðilega
aðstoð til að velja á diskinn.
Konur matgerðarmanna, er
áttu, sátu veizluna og ekki var
annað séð, en að þeim líkaði all
vel matgerð manna sinna. Aðrir
gestir vorum við Pétur, ljós-
myndari, og formaður skóla-
nefndar kvennaskólans, séra
Sigurður Guðmundsson, prófast
ur að Grenjaðarstað. Matnum
voru gerð góð skil og raunar
dálítið fram yfir það. Er ég
spurði matgerðarmenn að
hvernig þeir hyggðust nota
kunnáttu sína í framtíðinni, þá
var fyrir svörum Árni Vilhjálms
son, rafvirki, og sagði, að þeir
mundu nota hana skynsamlega
og í hófi. Aftur á móti höfðu
konur orð á því, að ef karlarnir
gagnrýndu þeirra matargerð í
framtíðinni, þá yrði þeim afhent
eldhúsið. í veizlulok afhenti
Hjördís Stefánsdóttir, skóla-
stjóri, nemunum virðulegt skjal
um, að þeir hefðu lokið nám-
skeiði í matgerðarlist. Eftir þá
athöfn fengu herrarnir að þvo
upp og bera út í ruslatunnur.
Þeir kváðu svo á, að sá starfi
væri einna minnst skemmti-
legur. Þórhildur kennari sagði,
að herrarnir hefðu verið áhuga-
samir og elskulegir nemendur
og geysi gaman að kenna þeim.
Kvöldnámskeiðin í kvenna-
í haust og þeim lýkur 12. desem-
skólanum hófust 18. september
ber. Nemendur á þeim eru hátt
í 200 talsins. Á daginn sækja
nemendur 2. og 4. bekkjar Hér-
aðsskólans að Laugum nám í
hússtjórnarfræðum í kvenna-
skólann og hefur sá háttur verið
á hafður í samfellt á fjórða
námsár. Bæði piltar og stúlkur
taka þátt í því námi. Kennt er
að útbúa mat, baka brauð,
leggja á borð og ganga um
beina, strauja, pressa og hirða
um fatnað og annað er varðar
heimilishald. Skólastjórinn tjáir
mér að betra sé að kenna pilt-
um og stúlkum saman, en sitt
í hvoru lagi. Þau sýna meiri
áhuga, ef þau eru saman og
samvinna milli þeirra er góð.
Eftir áramótin verða ekki
námskeið í Kvennaskólanum að
Laugum, heldur verður þá al-
mennur kvennaskóli og er um-
sóknarfresti að Ijúka.
Húsavík, 5/12 1974.
Þorm. J.
Sigurður Óli Brynjólfsson.
íþrótta og félagsstarfsemi nem-
endanna. Jafnhliða verður þó
að halda áfram að bæta við
almennu kennslurými skólanna.
í íþróttahúsmálunum er það
helst að segja, að heita má full-
ráðið, að hafist verður handa
um íþróttahúsbyggingu í Gler-
árhverfi á næsta ári. Ráðgert
hafði verið að hefja byggingar-
framkvæmdir þar í sumar, en
þeim var frestað vegna þess að
kostnaður við aðrar skólabygg-
ingar fór langt fram úr áætlun-
um og féllst ríkið ekki á að gera
samning um byggingu þessa
íþróttahúss á árinu.
Þess má geta, að áætlaður
kostnaður við þá byggingu, er
á núgildandi verðlagi um 74
milljónir króna. íþróttahúsið á
að standa vestan. við núverandi
skóla og mun síðar tengjast
fleiri áföngum hins nýja Glerár
skóla.
Samhliða byggingu þessa
íþróttahúss er nauðsynlegt að
hefjast handa um byggingu hins,
stóra íþróttahúss bæjarins á
túninu við sundlaugina, sem

Kurlmemiirnir vinna eldhússtörfin. (Ljósm.: Pétur, Húsavík)
Líftryggingamiðstöðin h.f. tók
upp þann hátt á þessu ári, með
tilliti til 6. gr. laga um vátrygg-
ingastarfsemi, að vátrygginga-
takar kjósa einn mann í stjórn
félagsins.
Aðalfundur félagsins kýs
fjóra stjórnarmenn, en sérstak-
ur kjörfundur vátryggingataka
kýs einn. Fulltrúar á kjörfundi
eru valdir með þeim hætti að
embætti yfirborgardómara dreg
ur út nöfn fimmtíu aðila, sem
líftryggðir eru hjá félaginu, og
varamenn þeirra. Viðkomandi
kjörfulltrúar eru valdir á þenn-
an hátt til fjögurra ára í senn.
Þeir eru boðaðir á kjörfund með
ábyrgðarbréfi.
Fyrsti kjörfundurinn var hald
inn 24. maí sl. Á fundinum var
frú Margrét Schram kosin í
stjórn. Á fundinum var jafn-
framt skýrt frá starfsemi félags
ins. Kom m. a, fram að við
stofnun félagsins, í maí 1971,
hafði verið reiknað með 300—
500 þús. króna tapi fyrstu 2—3
árin vegna mikils kostnaðar af
tryggingasöfnun, og stofnkostn-
aðar, en samkvæmt uppgjöri
við sl. áramót höfðu þessi
byrjunarár (2V2) komið út tap-
laus.
31. des. 1973 var trygginga-
stofn félagsins kr. 1.560.510.000,-
Miðað við 30. september 1974
hafa bætzt við á þessu ári ný-
tryggingar að fjárhæð kr.
523.250.000,00. Lang stærsti
hluti stofnsins eru verðtryggðar
áhættulíftryggingar, en félagið
selur auk þess þrjár aðrar teg-
undir áhættulíftrygginga og
viðbótartryggingar vegna varan
legrar slysaörorku og/eða slysa
dauða.
Innborgað hlutafé félagsins
er kr. 10.000.000,00.
Stjórn félagsins skipa: Ólafur
Þórðarson formaður, Sturlaug-
ur H. Böðvarsson, Margrét
Schrarn, Gísli Ólafsson og Gísli
Marinósson.
25. október 1974.
Líftryggingamiðstöðin li.f.
(Fréttatilkynning)
lpngi hefur verið á dagskrá og
á að þjóna hinni stóru skólamið
stöð, sem er Gag'nfræðaskólinn,
Iðnskólinn, Menntaskólinn og
aðrir framhaldsskólar, jafnhliða
því, að þjóna margvíslegum
þörfum annarra íþróttaiðkenda
í bænum. Ég vil vara við þeim
útbreidda misskilningi, segir
Sigurður Óli ennfremur, að
þetta eigi að verða eitthvert sér
stakt lúxushús. Þó að hönnun
á þessu húsi sé ekki nema
skammt á veg komin,. er þó
áætláð, . að . það, fullfrágengið,
muni kosta um 200 milljónir
króna. Bygging þess mun naum
ast taka skemmri tíma en fjögur
ár, en þó ætti að vera hægt að
taka hluta hússins í notkun
nokkru fyrr.
íþróttakennarar bæjarins hafa
nýlega rökstutt nauðsyn á þessu
húsi. Sá áfangi í skólabyggingar
málum, næst á eftir þeim, sem
nú hafa verið taldir, er stjórn-
unarálma við Oddeyrarskólann,
sem um leið eykur kennslu-
rýmið í þeim skóla, þégar nú-
verandi stjórnunaraðstaða verð
ur tekin til almennra nota við
kennsluna. Þar þyrfti einnig
strax að rísa íþróttahús. Að
nokkru leyti samhliða þessu
ætti að hefjast handa um annan
áfanga Lundarskóla vegna fyrir
sjáanlegrar fólksfjölgunar í
þeim hverfum, sem hann þjón-
ar. Þar er um almenna kennslu-
álmu að ræða, en einnig verður
þar að rísa íþróttahús, svo sem
við hina skólana.
Ég vil leggja á það áherslu,
að íþróttahúsin við skólana eru
ekkert annað en sérkennslu-
stofur og á þeim jafn mikil
nauðsyn og öðrum kennslustof-
um. Auk þess er ekki hægt að
vinna þarfara verk í þágu æsku
lýðsmála, svonefndra, en að
veita unglingum aðstöðu til að
verja tómstundum sínum við
iðkun íþrótta og félagsmála í
skóla sínum.
í viðbót við allt það, sem nú
hefur verið talið, eru til áætl-
anir um enn frekari stækkun
Glerárskóla og Lundarskóla,
samkvæmt fólksfjöldaspá.
Heildarkostnaður við verk
þau sem í skólabyggingaráætl-
uninni eru, er um 750—800
millj. kr. á núgildandi verðlagi.
Af því ætti hlutur bæjarins að
vera helmingur. Þess má geta,
að byggingarkostnaður við
Glerárskóla og Lundarskóla er
talinn lágur, miðað við stærð
skólahúsnæðis og kostnaður við
skóla á ýmsum öðrum stöðum.
Það hefur verið stefna bæjar-
yfirvalda og húsameistara bæj-
arins, sem hefur séð um þessar
teikningar, að þær væru ein-
faldar en þó hagkvæmar í
notkun. Telja verður, að það
hafi tekist allvel.
Reksturskostnaður skólanna
með aukinni stærð og þjónustu,
mun að sjálfsögðu stórlega
vaxa, ,og er því meiri vandi að
velja framkvæmdaröð og hraða
en að sjá hver þörfin er. Og
þannig er þetta auðvitað á flest-
um sviðum í uppbyggingu
bæjarins.
Þá er að minna á, að það er
ekki nægilegt að byggja skóla,
heldur þarf jafnan að vera fyrir
hendi mikið og gott kennaralið.
En margt bendir til þess, að
framvegis vanti sérhæfða kenn-
ara á ýmsum sviðum, svo sem
verið hefur undanfarin ár, og
því verði ekki jafn auðvelt að
bæta skólahaldið eins mikið og
margir hefðu óskað.
Hér hefur aðeins verið drepið
á málefni skyldunámsskólanna,
en efling framhalds- og sérskóla
á ýmsum sviðum, er að sjálf-
sögðu einnig stórmál, sem e. t. v.
gefst tækifæri til að ræða síðar.