Dagur - 21.09.1991, Blaðsíða 12

12 - DAGUR - Laugardagur 21. september 1991
Dulspeki
Einar Guðmann
Það sem gerist eftir dauðann
- kenningar yoga og dulvísindamanna
Það er kominn tími til að ganga
lengra en venjulega er gert þeg-
ar spurt er sjálfan sig hvort líf sé
eftir dauðann. Það sem mig
langar til að ræða núna er hin
stórbrotna lýsing yoganna á því
sem gerist eftir dauðann. Við
höfum áður rætt líkurnar á lífi
eftir dauðann og tekið dæmi um
það hvað það er sem gerist á
sjálfu dauðaandartakinu, en
hvað er það sem gerist eftir
það? Ekki get ég annað sagt en
að það eina vitlega sem ég hef
rekist á sem lýsir á skipulegan
og rökfastan hátt því sem gerist
eftir dauðann er frá yogum
komið. Þess vegna gæti verið
forvitnilegt að velta fyrir sér því
sem þeir hafa um þetta að
segja. Öllum ber þeim saman í
meginatriðum óháð því hvaða
stefnu þeir fylgja en við skulum
líta á það sem Yogi Ramac-
haraka hefur um þetta að segja.
Eftir að sálin hefur yfirgefið
líkamann hefst rotnunin. Frum-
urnar haga sér eins og fyrrver-
andi þjónar vitundarinnar sem
eru ekki lengur bundnar henni
og byrja að leysast upp. Sálin
skilur eftir hina svokölluðu
„lægri“ eðlisþætti og heldur upp
á annað tilverustig. Þá skilur
sálin prönuna eftir í jarðlíkam-
anum sem verður til þess að
einstaka frumuhópar taka við
stjórn hennar. Hver fruma tek-
ur með sér nægilega mikið af
prönu til að mynda ný efnasam-
bönd og þannig viðhelst hin
eilífa orkuhringrás.
Sálin lifir í geðlíkamanum
fyrst eftir dauðann en hversu
lengi það varir fer eftir þroska
mannsins. Síðan kemur að því
að sálin losar sig einnig við geð-
líkamann og þá byrjar hann að
leysast upp rétt eins og jarðlík-
aminn. Geðlíkaminn hefurekk-
ert líf eða skynjun og flögrar
um á lægstu sviðum geðheims-
ins þar til hann leysist upp. Ein-
hverra hluta vegna laðast hann
mikið að jarðlíkamanum sem
hann var áður í og leysist þann-
ig upp um leið og hinn rotnar.
Þetta er það sem skyggnt fólk
sér á „sveimi“ yfir kirkjugörð-
um. Þá falla menn gjarnan í þá
gildru að álíta geðlíkamann
vera „anda“ einhvers manns en
svo er alls ekki. Geðlíkaminn
getur hins vegar öðlast eins
konar „líf“ um stundarsakir á
miðilsfundum fyrir tilstilli
prönu miðilsins og takið eftir -
undirvitund miðilsins gerir þeim
kleift að sýna einkenni lífs og
vissrar skynsemi. Stundum get-
ur geðlíkaminn meira að segja
líkamnast á fundum fyrir tilstilli
prönu miðilsins. Þannig tekst
geðlíkamanum stundum að tala
í afar slitróttum og sundurlaus-
um setningum við fundarfólkið.
Þarna er maðurinn sjálfur alls
ekki kominn heldur aðeins
geðlíkami hans sem hagar sér
eins og vélræn brúða. Þetta
skýrir á margan hátt hversu
ótrúlega barnalegt og torkenni-
legt mál er oft talað á miðils-
fundum. Þó hafa dánir menn
vissulega náð aftur jarðsam-
bandi en það er á gerólíkan
hátt. Varast ber að rugla saman
raunverulegum vitsmunum sál-
ar látins manns og geðlíkama
hans sem tengist undirvitund
miðils.
En næsta skref er fólgið í því
að sálin sér allt líf sitt renna upp
fyrir hugrænni sjón sinni í einni
andrá. Þá opnast minnið og
ástæður fyrir mörgum atburð-
um í jarðlífinu verða ljósar.
Þannig opinberast tilgangur
margra gjörða eftirá þegar sálin
sér allt lífið frá vöggu til grafar
sem eina heild. Nú verðum við
að gera okkur ljóst að á þessu
stigi er ekki um neina „staði“ að
ræða fyrir sálina. Sálin dvelst
ekki á einhverjum „stað.“ Öllu
fremur ætti að hugsa um þetta
sem „ástand“ eða „tilverustig.“
Nú er svo komið að sálin kemst
í hálfmeðvitað, sæluríkt og frið-
sælt ástand. Dulvísindamenn
eru allri sammála um að þá sé
mikilvægt að hún sé ekki trufluð
á neinn hátt. Sorg og þrá ætt-
ingja til að endurheimta hinn
látna getur truflað þetta ástand
sálarinnar.
Þetta ástand varir misjafnlega
lengi en það fer eftir þroska sál-
arinnar. Maður sem er andlega
háþroskaður er ekki lengi að
losa sig við megnið af huglík-
ama sínum þar til eftir standa
æðstu og fíngerðustu hjúparnir
sem honum tókst að þroska í
jarðlífinu og eftir það stendur
sálin frjáls. Lítið þroskaður
maður dvelur hins vegar ekki
lengi í þessu ástandi því hann er
ekki lengi að losa sig við þá fáu
grófu hugsana „hjúpa“ sem
hann hefur. Þannig vinna menn
úr því sem þeir hafa fengist við
í jarðlífinu í mörgum stigum.
Sálin vaknar síðan þegar hún
hefur losað sig við allt sem þarf
að vinna úr og hefur séð hverju
hún er vaxin upp úr og hverju
ekki hvað jarðlífið viðvíkur.
Yogar leggja mikla áherslu á að
sálin sé ekki trufluð á meðan á
þessari hálfmeðvituðu „draum-
leiðslu“ stendur. Hálfsofandi
sálir geta komið fram á miðils-
fundum og eigingjörn sorg okk-
ar getur valdið þeim miklum
þjáningum og tafið fyrir þroska
þeirra þar sem slíkar truflanir fá
sálina til að berjast gegn draum-
leiðslunni. Þó þarf það auðvitað
ekki að saka ef sálin hefur vitað
hvernig í þessu liggur áður en
hún dó og lætur ekki draga sig
aftur til jarðarinnar.
Það kann að valda einhverj-
um misskilningi ef menn bera
saman reynslu þeirra sem hafa
vaknað upp eftir að hafa verið
dánir einhverja stund og því
sem að ofan hefur verið lýst.
Raunin er nefnilega sú að ef
menn deyja af slysförum eða
eru drepnir þá eru umskiptin
svo skyndileg að menn fara með
fullri meðvitund yfir í dauðann.
Þá skynja þeir og sjá allt í kring-
um sig en skilja ef til vill ekki að
þeir eru dauðir. Þar koma geð-
rænu hjálpendurnir til sögunn-
ar. Við höfum áður minnst á
það þegar menn sem hafa
„lifað“ af dauðann hafa sagt frá
því er þeir hittu einhvern hand-
an við landamærin. Þessir hjálp-
endur skilja engan útundan
hvort sem hann er „góður“ eða
„illur.“ Þeir vita að allir eru
börn Guðs og þess vegna syst-
kin þeirra sjálfra. Þannig gæta
þeir hins látna þar til hann fer
yfir í hið hálfmeðvitaða „hvíld-
arástand.“
Sálin vaknar síðan upp í geð-
heiminum á því stigi sem hún
hefur áskapað sér með jarðlíf-
inu eftir „draumsvefninn“.
Lögmál aðdráttaraflsins ræður
því hvar hún lendir. Á þessu til-
verusviði eru mörg svið sem
tvinnast saman á margbreytileg-
an hátt. Þeir sem þroskaðri eru
og dvelja á „hærri“ sviðunum
geta séð þá sem eru á sviðunum
fyrir neðan þá, en enginn getur
séð þá sem fyrir ofan sig eru.
Þeir sem á lægri sviðunum eru
geta ekki farið upp á hin
„hærri“ svið frekar en fiskurinn
getur ekki flogið þar sem það
liggur ekki í eðli hans. En
þroskuð sál getur hjálpað þeim
sem eru fyrir neðan hana og
undirbúið „lægri“ sálir fyrir
næsta jarðlíf ef þær eru fúsar til
að læra.
Á lægstu sviðum geðheimsins
eru sálir sem eru ákaflega
bundnar jörðinni og geta ekki
slitið sig frá henni. Þær lifa jafn-
vel svipuðu lífi og þær gerðu
þegar þær voru í jarðlíkama.
Þessar lágu sálir flækjast um
jarðneska sviðið og geta haft
áhrif á fólk, sérstaklega ef það
er undir áhrifum áfengis og
einnig geta þær framið svoköll-
uð „strákapör“ á miðilsfundum
með því að þykjast vera „andar“
einhverra mikilmenna eða ætt-
ingjar einhvers fundarmanna.
Þessu ætti ekki að gefa gaum ef
kostur er.
Þessar sálir dvelja ekki lengi
á milli jarðlífa, svo mikil er
ásókn þeirra í jarðlífið. Þess
vegna laðast þær að foreldrum
og umhverfi sem þeim hæfir fyr-
ir tilstilli lögmáls aðdráttarafls-
ins. Þannig þurfa þessar óþrosk-
uðu sálir að lifa mörg jarðlíf til
þess að þokast spottakorn
áfram á þroskabrautinni. Sálir á
hærri tilverustigum endurfæðast
sjaldnar og taka stórstígum
framförum í hverju jarðlífi. Þær
íhuga frekar háleit sannindi á
hinum æðri sviðum og undirbúa
þannig frekari framfarir í næsta
lífi sínu.
Þó kemur að því að sálin fer
að þrá nýja reynslu fyrir tilstilli
jarðlífsins og nýta þann þroska
sem hún hefur öðlast eftir dauð-
ann eða þá að hana langar til að
verða samferða einhverri ást-
kærri „lægri“ sál sem hún veit
að er í þann mund að endurfæð-
ast. Þannig leggur hún af stað út
í „röstina“ sem ber hana út í val
á nýjum foreldrum, umhverfi
og kringumstæðum. Síðan sofn-
ar hún smám saman aftur sálar-
svefninum og „fæðist“ á ný í
jarðneskum líkama. Sálin vakn-
ar ekki af „blundinum" strax
við fæðinguna. Bernskuárin
líða í hálfmeðvitaðri leiðslu en
með vaknandi vitsmunum
barnsins hristir hún af sér með-
vitundarleysið smátt og smátt.
Flest af þessu gerist sjálfkrafa
og ómeðvitað hjá óþroskaðri
sálum en lögmál aðdráttarafls-
ins leiðir þær þangað sem þeim
ber að fara. Því meiri sem
þroskinn er því meðvitaðra
verður þetta ferli og endar með
því að menn muna fyrri líf sín.
Núna erum við búin að rekja
þessa hringrás sem byggð er á
kenningum dulvísindamanna og
yoga. Ekki ætla ég að fara út í
hvað fer að gerast þegar ofar
dregur í þroskastiganum enda
erfiðara að færa slíkt í skiljan-
legt mál. Það sem komið er ætti
þó að verða mörgum íhugunar-
efni hvort sem þeir taka það
trúanlegt eða ekki.
Skátafélagið Elífsbúar:
Buðu heim í Brekkusel
- glæsilegur skáli
Eilífsbúar heitir skátafélagið á
Sauðárkróki og verður það að
teljast með virkari skátafélög-
um á landinu um þessar
mundir. Virkir félagar eru lið-
lega hundrað talsins og nýlokið
er byggingu glæsilegs skála
skammt frá Arnarstapa vestan
Varmahlíðar. Eilífsbúar buðu
fólki að skoða skálann og
þiggja kafliveitingar sl. laugar-
dag og blaðamaður Dags leit
við.
Saga skálans er löng því allt frá
stofnun skátafélagsins Andvara,
árið 1929, hefur slík bygging átt
að rísa. Það var samt ekki fyrr en
árið 1984 sem farið var að safna
skipulega f sérstakan skálasjóð
og á afmælisárinu 1989 var komin
dágóð upphæð í sjóðinn og því
farið að leita að stað fyrir
skálann. Óskar Magnússon,
bóndi að Brekku og einn af stofn-
endum Andvara, bauð þá fram
svæði sem hentaði prýðilega og
þar var ákveðið að skálinn skyldi
rísa.
Samningar við Byggingafélagið
Hlyn voru undirritaðir 13. mars
1990 og 23. ágúst í fyrra var skál-
inn fluttur nánast fullsmíðaður
frá Sauðárkróki og komið fyrir.
Strax í október 1990 var farið í
fyrstu útileguna í Brekkusel eftir
að búið var að afhenda skátafé-
laginu skálann formlega.
í dag er búið að smíða stóran
pall fyrir framan skálann og skóg-
ræktargirðing er komin norðan
við hann. Þar gróðursetti forseti
íslands, frú Vigdís Finnbogadótt-
ir, þrjár birkiplöntur þann 23.
ágúst sl. um leið og hún vígði
skálann. Næstu byggingar á
svæðinu eru kamrar og geymslu-
skúr og er ætlunin að reyna að
koma þeim upp í haust að sögn
Ingu H. Andreassen, félagsfor-
ingja.
Öflugt skátafélag
Inga segir að skálinn verði örugg-
lega notaður mikið, bæði fyrir
útilegur og námskeiðahald. Hún
segist vonast til að í framtíðinni
verði jafnvel komið það gott
svæði í kringum hann að hægt
verði að halda skátamót í
Brekkuseli og ljóslega er áhugi
fyrir skátastarfi á Sauðárkróki
ekki að dofna eins og sumstaðar
annars staðar. En skyldi vera ein-
hver skýring á því?
„Eg veit svo sem ekki hvort
hún er nokkur, en e.t.v. er það
vegna þess að á hverju ári er
eitthvað stórt að gerast hjá okkur
Eilífsbúum. Við höfum farið á
mörg stór skátamót og t.d. fórum
við til Danmerkur fyrir tveimur
árum. Síðan er aldrei að vita
nema Brekkusel hafi ákveðið
aðdráttarafl, en við eigum örugg-
lega eftir að starfa mikið þar enda
rúmgott hús sem við sváfum í 26
saman, fyrir skömmu,“ segir
Inga H. Andreassen.
Dagur óskar Eilífsbúum til
hamingju með Brekkusel og
þakkar fyrir kaffið. SBG