Dagur - 14.04.1993, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Miðvikudagur 14. apríl 1993
Minning
tJón Eðvarð Jónsson
Fæddur 11. apríl 1908 - Dáinn 19. ianúar 1993
Látinn er á Akureyri Jón Eðvarð
Jónsson rakarameistari, 84 ára að
aldri. Hann hafði átt við nokkurt
heilsuleysi að stríða hin síðari ár,
en var þó jafnan hress í bragði
eins og honum var farið.
Hann var sonur merkishjón-
anna Aðalbjargar Benediktsdótt-
ur og Jóns Baldvinssonar, smiðs
og síðar rafveitueftirlitsmanns á
Vinningstölur laugardaginn (T)(iT) (Ilj(2 10. apríl '93
Ús'KÖ 9)" (34)
: VINNINGAH | UPPHÆÐ Á HVERN VINNINGSHAFA
1. 5af5 I 0 2.362.553.-,
2. iTséfr 1 410.718,-
3. 4af 5 | 201 3.524,-
4. 3a!5 I 3.424 482,-
Heildarvinningsupphæð þessa viku: 5.131.963.-
upplýsingar:SImsvari91 -681511 lukkuiIna991002

GLERÁRGÖTU 36
SÍMI 11500
A söluskrá:
* Áshlíð:
4ra herb. neðri hæð ásamt góð-
um bílskúr og lítilli íbúð í kjallara.
Eignin er í mjög góðu lagi. Áhvíl-
andi húsn.lán um 2.3 millj. Skipti
á minni eign hugsanleg.
+ Rimasíóa:
5 herb. einbýlishús á einni hæð
ásamt bílskúr samtals um 182
fm. Áhvílandi húsn.lán um 2.7
millj. Skipti á eign í Reykjavík
hugsanleg.
* Aðalstræti:
5 herb. neðri hæð ásamt miklu
rými í kjallara samtals um 160
fm. Eignin er mikið endurnýjuð.
Áhvilandi húsn.lán um 4.5 millj.
Laus eftir samkomulagi.
* Tjarnarlundur:
|2ja herb. íbúð á 4. hæð um 46
fm. Áhvílandi húsn.lán um 2.0
millj.
* Háilundur:
4ra-5 herb. einbýlishús ásamt
garðstofu samtals um 140 fm.
Bílskúrsréttur. Áhvílandi
húsn.lán um 2.7 millj. Laust eftir
samkomulagi.
* Norðurbyggð:
6 herb. raðhús á tveimur hæðum
samtals um 152 fm. Skipti á 3ja-
4ra herb. eign á Reykjavikur-
svæðinu hugsanleg.
FASTÐGHA& M
mMstusa;
NORMNtlANDS O
Glerárgötu 36, sími 11500
Opið virka daga
frá kl. 9.30-11.30 og 13-17.
Sölustjóri:
Pótur Jósefsson
Lögmaður:
Benedikt Ólafsson hdl.
If
apríl 1908 - Dáinn 19. janúar 1993
Ég átti því láni að fagna að
daglegur heimagangur hjá
Húsavík. Aðalbjörg var dóttir
Benedikts Jónssonar frá Auðn-
um, en Jón sonur Baldvins Sig-
urðssonar í Garði í Aðaldal, svo
að styrkir þingeyskir stofnar
stóðu að Eðvarð í báðar ættir.
Foreldrar hans voru raunar
náskyld, bæði barnabörn Jóns
Jóakimssonar á Þverá í Laxárdal.
Eðvarð var fimmti í röðinni í
stórum systkinahópi. Alls eign-
uðust foreldrarnir níu börn. Tvær
dætur dóu á unga aldri, en upp
komust sjö: Benedikt, bókavörð-
ur og listmálari á Húsavík;
Baldvin, rafélaviðgerðarmaður
og uppfinningamaður í Reykja-
vík; Guðný, saumkona og síðar
verslunarkona, sem lengi bjó
með móður sinni og bræðrum,
bæði í Reykjavík og á Húsavík;
Eðvarð, sem hér er minnst;
Ásmundur, iðnverkamaður;
Þorgeir, læknir og Egill, klarin-
ettuleikari. Af þeim eru nú að-
eins tvö á lífi, Guðný og Þorgeir.
Eðvarð hefur reist sér og fjöl-
skyldu sinni óbrotgjarnan minn-
isvarða með því að rita dálitla
bók um endurminningar sínar frá
bernsku- og æskudögum á Húsa-
vík á fyrstu áratugum aldarinnar
og frá síðari hluta ævi sinnar eftir
að hann settist að á Akureyri.
Endurminningarnar nefnir hann
Loftspeglanir frá liðinni tíð.
Hann átti því láni að fagna að fá
í vöggugjöf fjölhæfar gáfur,
bjartsýni og glaða lund. Hann
átti ekki langt að sækja margvís-
lega listhneigð, því hún var rík í
báðum foreldrum hans. Einkum
unnu þau ljóðlist og tónlist, og í
bókinni Þingeysk ljóð eiga þau
bæði nokkur falleg ljóð. Eðvarð
lýsir því á eftirminnilegan hátt
hvernig foreldrar hans lifðu í
heimi ljóða og tóna og léttu sér
þannig margvíslega erfiðleika og
fátæktarbasl. Merkilegt er að lesa
um það hve glöggskyggn hann
var á unga aldri og skilningsríkur
á margvíslegar hugrenningar full-
orðna fólksins. Hann hafði
óþrjótandi áhuga á öllu í kring-
um sig - náttúrunni, fegurð him-
insins, gróðri jarðar og lífi dýr-
anna jafnt sem athöfnum manna
og orðum. Átakanleg er frásögn
hans af því þegar foreldrar hans
verða að láta allar eignir sínar
upp í skuldir. Jafnvel orgelið
varð að fara, orgelið sem þau
höfðu lengi þráð að eignast af því
að þau unnu tónlistinni svo mjög.
Loksins höfðu þau keypt þetta
hljóðfæri af naumum efnum og
síðan lært mest af sjálfum sér að
spila á það. Og nú voru börnin
tekin við að hlusta og leika.
Drengurinn grætur þegar orgelið
er flutt á brott, en huggast þegar
móðir hans lofar honum nýju
orgeli seinna; það á að vera fal-
legra og betra, með gylltum
kertastjökum. Hann lýsir líka
söng þeirra hjónanna er þau
stilltu saman raddir sínar, og síð-
ar tóku systkinin undir svo að úr
varð margradda kór. Það er líka
unun að lesa frásögn hans af því
þegar ung stúlka framan úr sveit,
sem send hafði verið til móður
hans að læra að sauma, huggar
hnugginn fimm ára svein, segir
honum sögur úr sveitinni og býð-
ur honum svo að koma með sér
nokkra daga fram í dal, hann geti
setið á hnakknefinu fyrir framan
hana. Hann Iýsir reiðferð þeirra á
Gránu gömlu fram Aðaldalinn og
úr þessu verður síðan áratugar
sumardvöl hjá þessu góða fólki í
Glaumbæ, Jóni bónda og Lilju
húsfreyju og Fanneyju dóttur
þeirra. Hann lýsir margs konar
ævintýrum sveitadrengsins, sem
gerist með tímanum sláttumaður
og fjáreigandi og fer í göngur
langt fram í afrétt.
vera
þessu ágæta fólki, Aðalbjörgu og
Jóni og börnum þeirra, í æsku
minni á Húsavík. Náinn vinskap-
ur var með þeim og fósturforeldr-
um mínum, Agli Þorlákssyni
kennara og Aðalbjörgu Pálsdótt-
ur, og ótal ljóslifandi minningar
standa mér fyrir hugskotssjónum
frá þessum árum. Alltaf voru þau
systkinin glöð og hress í bragði,
og bræðurnir höfðu jafnan marg-
vísleg gamanmál og skringilyrði á
vörum. Eðvarð var einkar barn-
góður, kunni að lýsa ýmsum
merkilegum hlutum og segja sög-
ur sem luku upp furðuheimum
fyrir unga og barnlega vinkonu
hans.
Eðvarð hleypti heimdraganum
22 ára gamall og fluttist til Akur-
eyrar í leit að menntun og starfi.
Réð hann sig til náms í rakaraiðn
og setti síðan upp rakarastofu á
Akureyri. Fyrst rak hann stofuna
með öðrum, síðan einn í allmörg
ár og loks með syni sínum Reyni,
sem rekur stofuna enn í dag.
Hann kvæntist 17. júní 1937 Ingi-
björgu Sigurðardóttur frá Siglu-
firði, sem nú sér á bak ástkærum
eiginmanni. Hin síðari ár áttu
þau indælt heimili í litla húsinu
sínu í Lögbergsgötu 9. Börn Jóns
Eðvarðs eru fjögur og eiga öll
heima á Akureyri: Eðvarð er
framkvæmdastjóri fyrir prjóna-
stofunni Glófa; Reynir stýrir
rakarastofu eins og fyrr segir;
Sigurður er skrifstofumaður og
Aðalbjörg fæst við verslunar-
störf. Barnabörnin eru 18 og
barna-barnabörnin 9.
Við Eðvarð áttum eftir að
endurnýja vináttu okkar þegar ég
lluttist til Akureyrar á unglings-
árum mínum. Ótal ógleymanleg-
ar stundir áttum við, ég og fóst-
urforeldrar mínir og elsti sonur á
heimili þeirra Edda og Ingibjarg-
ar, við spjall, tónlist og góðar
veitingar. Þá var gjarna gripið í
spil, Eddi og Egill pabbi minn
sögðu sögur og rifjuðu upp vísur
og gamanmál og hlátrasköllin
glumdu svo að undir tók.
Ævistarfið átti að mörgu leyti
vel við Eðvarð. Á stofuna sína
fékk hann marga merkilega
menn og gat spjallað við þá um
heima og geima meðan hann rak-
aði og klippti. Ég veit að sú stund
leið fljótt bæði fyrir hann sjálfan
og viðskiptavininn. Auðvitað var
hann oft þreyttur að kvöldi dags,
en þá kom hans létta lund og
fjöruga hugmyndaflug að góðu
haldi. Sakir fátæktar fékk hann
ekki að njóta langrar skóla-
göngu, en af eigin rammleik varð
hann fjölmenntaður í besta lagi.
Hann iðkaði margvísleg og holl
tómstundastörf sem veittu yndi,
ekki aðeins honum sjálfum held-
ur einnig fjölskyldu hans og
vinum. Hann var slyngur lax-
veiðimaður og glímdi þá helst við
sjálfa drottningu íslenskra veiði-
áa, Laxá í Aðaldal. Um veiðar
sínar skrifaði hann nokkrar
snjallar og listfengar greinar í
tímaritið Veiðimanninn. Hann
var áhugaljósmyndari og kunni
að framkalla myndir sínar með
góðum árangri. Áhugi hans og
þekking á ljósmyndun kom einn-
ig fram í því að hann verslaði
með ljósmyndavörur á rakara-
stofu sinni. Hann átti fallcgt og
valið bókasafn og batt bækur sín-
ar sjálfur af meðfæddum hagleik.
Af ljóðskáldum mat hann mest
Stephan G. Stephansson, en af
skáldsagnahöfunum Halldór
Laxness, og kunni mörg verk
þeirra nálega utanbókar. I garð-
inum sínum reisti hann lítið gróð-
urhús, en þar ræktaði hann
skrúðrósir og varð fjölfróður um
tegundir þeirra og heiti. Og
síðast, en ekki síst, var hann frá-
bærlega músíkalskur eins og
hann átti kyn til. Á Akureyri
eignaðist hann fljótlega píanó og
lék á það sér og öðrum til yndis-
auka allt til hinstu stundar. Hann
sótti hljómleika hvenær sem færi
gafst og hlýddi á verk meistar-
anna í hljómtækjum heima í stof-
unni sinni.
Við hjónin sendum Ingibjörgu
og barnahópnum hennar innileg-
ar samúðarkveðjur. Með Eðvarð
er genginn einn af kærustu og
tryggustu vinum okkar og fjöl-
skyldu okkar. Við þökkum alla
vináttu hans, hjálpsemi og
skemmtun á glöðum stundum.
Minning hans lifir í hugum hinna
mörgu vina hans og vandamanna
og mun lýsa til eftirbreytni um
ókomnar stundir.
Sigríður Kristjánsdóttir.
Mig langar með örfáum fátækieg-
um orðum að minnast vinar
míns, Jóns Eðvarðs Jónssonar,
eða Edda, eins og við kölluðum
hann alltaf. Mörg minningarbrot
leita á hugann. Lítill drengur
stendur hugfanginn við hlið
píanóleikarans og heyrir hann
töfra fram undurfagra tóna, sem
brenna sig varanlega inn í barns-
sálina. Þannig er fyrsta minning
mín um heimsókn á heimili Edda
og Ingibjargar með afa og ömmu,
Agli Þórlákssyni og Aðalbjörgu
Pálsdóttur. Unglingur nýtur leið-
sagnar reynds áhugamanns um
völundarhús ljósmyndatækninn-
ar.
Minningin er þó ekki bara um
tónlist eða ljósmyndir eða klipp-
ingu á rakarastofunni, heldur
einnig og ekki síður um hlýju,
glaðværð og vináttu sem stafaði
frá Edda og Ingibjörgu, sem allt-
af kom fram hvort sem spilað var
á píanó, spiluð var vist, skoðaðar
rósir eða skyggnst inn í töfraheim
ljósmyndanna. Eddi var mikill
hagleiksmaður og listamaður á
öllum þessum sviðum sem víðar.
Mér er efst í huga þakklæti fyr-
ir að fá að kynnast honum og
njóta leiðsagnar og lærdóms um
áhugamál hans um leið og ég færi
Ingibjörgu, börnum og allri fjöl-
skyldunni, innilegar samúðar-
kveðjur.
Egill B. Hreinsson.
Ý Hallgrímur Björnsson frá Sultum
Ég vil hér með nokkrum orðum
minnast tengdaföður míns Hall-
gríms í Sultum. Hallgrímur var
fæddur í Garði í Kelduhverfi 26.
febrúar 1915. Fyrir 33 árum varð
ég þeirrar gæfu aðnjótandi að
verða tengdasonur Hallgríms og
Önnu í Sultum. Anna lést fyrir
tæpum tveimur árum eftir 17 ára
dvöl á sjúkrahúsi. Blessuð sé
minning hennar.
Það er margs að minnast frá
þessum árum. Fyrir 10 árum
réðst ég til vinnu í Kelduhverfi og
var eftir það meira og minna til
heimilis í Sultum hjá Hallgrími,
sem þá var að mestu orðinn einn
á jörðinni. Hallgrímur var ekki
mikill um sig eða hár í lofti, en
hann var mikill persónuleiki. Það
var aðdáunarvert hvað hann var
vel heima í öllum málum, hvort
sem það var hér á landi eða úti í
heimi. Hann fylgdist svo vel með
öllu sem var að gerast og hafði
sínar skoðanir á því og lá ekkert
á þeim. Hallgrímur var mikill
náttúruunnandi og vildi að nátt-
úran sæi um sín mál, og sem
minnst yrði tekið fram fyrir hend-
urnar á henni. Hann unni landi
sínu og sveit af alhug, en þó
fannst mér tveir staðir vera hon-
um kærastir. Það var fram á svo-
kölluðum Hnykklabrekkum, sem
eru skammt suður í heiðinni og
svo út með Björgunum.
Ég man alltaf mína fyrstu sjó-
ferð með Hallgrími. Hann átti
bát er hét Skutull og fór öðru
hverju á sjó til að draga björg í
bú. Við fórum frá Lóni um kl. 2
að nóttu. Var haldið út lónin
gegnum ósinn, síðan út með
björgum út á læki. Lýsti hann fyr-
ir mér öllum kennileitum á mið-
um og örnefnum þar í kring.
Fiskiríið var heldur tregt en veð-
ur dásamlegt. Við fórum í land
rétt innan við Brimnesið og vor-
um þar í þann mund er sólin var
að koma upp. Hallgrímur var að
fræða mig um næsta umhverfi, en
setti svo hljóðan, horfði yfir land
og sjó sagði síðan: „Er þetta ekki
dýrðleg sjón?“ Sólin speglaðist í
sjónum og sendi gullinn roða á
björgin, þetta var stund sem
aldrei gleymist.
Hallgrímur var fjárbóndi af lífi
og sál; fóru þar saman natni,
glöggskyggni og hugsjón.
Síðustu árin sem hann var með
búskap, var ég honum til aðstoð-
ar eftir því sem tími og geta
leyfðu. Þá fyrst kynntist ég Hall-
grími og hans eiginleikum. Hann
þekkti allar ær sínar með
nöfnum, kosti þeirra og galla og
ekki vantaði ættartölu ef því var
að skipta. Það voru ófáar stund-
irnar er við sátum í eldhúsinu í
Sultum yfir sauðburðinn og
horfðum á lambærnar út um
gluggann. Þarna var bóndinn í
Sultum á heimavelli. Þarna fékk
ég fræðslu um hverja kind er var
í sjónmáli. Þarna komst ég í
mjög nána snertingu við bóndann
og búsmalann.
Það eru þessar stundir er koma
upp í hugann er ég minnist
Hallgríms. Að sitja og hlusta á
hann segja frá atburðum liðinna
ára, sjá í svip hans gleði og trega,
allt eftir því hvernig gekk í lífs-
baráttunni. Ég vil þakka það að
fá að kynnast Hallgrími og vera
með honum þennan tíma á lífs-
leiðinni, af honum lærði ég
margt. Ég minnist hans með
söknuði og kveð hann með virð-
ingu.
Ég sendi systkinum hans,
börnum, tengdabörnum, barna-
börnum og barnabarnabörnum
mínar bestu samúðarkveðjur.
Brynjar.