Dagur - 24.09.1993, Side 6

6 - DAGUR - Föstudagur 24. september 1993
IUIlNNING
Bjami Sveinsson,
U bóndi Brúarlandi, Eyjafjarðarsveit
Fæddur 17. október 1907 - Dáinn 17. september 1993
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast Bjama á Brúarlandi, sem
nú er látinn eftir nokkurra mánaða
erfið veikindi, tæplega 86 ára að
aldri. Síöstu mánuði lá hann rúm-
fastur á hjúkrunarheimilinu Seli á
Akureyri.
Bjami fæddist að Læk á Skaga-
strönd og ólst þar upp. Foreldrar
hans vom Rut Jóhannsdóttir og
Sveinn Bjarnason, sem vom í hús-
mennsku að Læk. Bjarni átti tvö
yngri systkini, en þau hétu Sigrún
og Arelíus og eru bæði látin.
A yngri árum vann Bjami við
bústörf og stundaði sjóróðra frá
Grindavík á vetmm. Hann gerðist
síðan kaupamaður hjá Arna bónda
að Geitaskarði í Langadal og var
þar í nokkur ár. Þangað kom
kaupakona norðan úr Eyjafirði um
1930, afasystir mín, Kristín Rögn-
valdsdóttir, og tókust með þeim
kymú sem leiddu til sambúðar
þeirra. Þau bjuggu fyrstu árin að
Læk, en fluttu til Akureyrar um
1935. Bjarni haföi þá nokkru áður
orðið fyrir slysi og sóttu síðar
berklar í meiðslin. Vegna þeirra
þurfti hann að dvelja í nokkur ár á
Kristnesspítala. Eftir að Bjarni
losnaði af hælinu bjuggu þau í tvö
ár á Akureyri. Þau vom síðan í
húsmennsku að Leifsstöðum og
Fífilgeröi í Kaupangssveit í fimm
ár, en áriö 1947 byggja þau nýbýl-
ið Brúarland út úr landi Leifsstaða
og bjuggu þar alla tíð síöan. Krist-
ín lést árið 1964. A þessum bæj-
urn í Kaupangssveitimii, Fífilgerði
og Leifsstöðum bjuggu þá þrjú
systkini Kristínar, bræðumir Jón
og Kristján í Fífilgerði og Sólveig
á Leifsstöðum.
Það var því kannski ekki svo
undarlegt að ég skyldi vera sendur
til sumardvalar að Brúarlandi, en
afi númi var Guðmundur Rögn-
valdsson, elsti bróðir Kristínar.
A Brúarlairdi var ég í sveit í 7
surnur frá fimm ára aldri og þá
þótti mér nokkuð langt í bæinn og
ekki mikið um kaupstaðarferðir
þó kílómetramir væru ekki margir
til Akureyrar, þar sem ég átti
heima.
Kristín og Bjami eignuðust tvo
syni og dó annar þeirra á fyrsta
ári, en hinn er Sveinn, fæddur 7.
maí 1931, og býr hann nú á Brúar-
landi ásamt konu sinni, Maríu
Evangeline Bjarnason.
Þegar ég var sendur til sumar-
dvalar í Brúarland 5 ára patti hef
ég nú sjálfsagt verið til trafala til
að byrja með. Eftir því sem sumr-
unum fjölgaði fór ég að hjálpa til
við verkin, sækja kýrnar og snúa
heyinu, en þá voru hrífur mikið
notaðar til þeirra verka. Eg hef oft
hugsað um það síðar hve merki-
legt er að hafa kynnst þeim bú-
skaparháttum sem tíðkuðust hér
áður fyrr. Mest allan tímami sem
ég var í sveit á Brúarlandi gegndi
hesturinn og þau áhöld sem hon-
um tengdust lykilhlutverki viö
heyskapinn. Mér fimrst núna
ómetanlegt að hafa kynnst þessu
jafn vel og raun ber vitni, en ég
man aö í þá daga horfði ég oft öf-
undaraugum til Leifsstaða á
sunnudögum þegar ég var ásamt
öðru heimilisfólki að snúa heyinu
og hugsaði þá til Bergsteins vinar
míns sem þar var í sveit og átti frí
á sunnudögum. Þar var þá traktor
og gekk heyskapurimi fljótar fyrir
sig.
Þegar ég var þama í sveitinni
bjó Rut, móðir Bjarna, hjá honum
og Kristínu, en Sveinn sonur
þeirra var oft við vinnu að heim-
an. Eg sé Rut enn Ijóslifandi fyrir
mér sitjandi við rokkinn simi að
spimia og prjóna síðan sokka og
vettlinga úr bandinu. Hún lést í
hárri elli árið 1965.
Mér finnst ég eiga Bjama
margt að þakka og hlýt ég oft að
hafa reynt á þolinmæði hans vapp-
andi í kringum hann daginn út og
inn. Hann var mikill ákafamaður
til vimiu og léttur á fæti og er mér
mjög minnisstætt þegar hann stóð
niöri í mýrinni og sló störina með
orfi og ljá og dró ekki af sér. Stör-
in var síðan flutt meö hesti og
sleða upp á fitina þar sem dreift
var úr henni til þurrkunar, en síð-
an var hún flutt heim í hlöðu á
hestakerru. Þetta er nú stórkost-
legur tími í minningunni.
Einnig heyri ég enn fyrir mér
þegar Bjarni kallaði í mig hvellum
rómi: „Mundi, sæktu kýrnar“ og
ef honum þótti ég lengi á leiðinni
lét hann mig vita af því. Hann var
ekki mikið fyrir hangs hvort sem
hann var við slátt eða var að
borða. Allt gekk hratt fyrir sig og
ég man hvað mér þótti hann alltaf
borða rosalega mikið þótt hami
væri alltaf tággrannur.
Síöari árin sá Sveinn um bú-
skapinn með fööur sínum. Undan-
farin ár hefur Sólveig, mágkona
Bjama, búið hjá þeim, en hún er
nú á tíræðisaldri, stórmerkileg
kona sem aðeins sér björtu hlið-
arnar á tilverunni þegar maður
spjallar við hana um lífsins gagn
og nauðsynjar. Það var alltaf
hressandi aö skreppa fram í Brúar-
land og spjalla við þá feðgana,
þeir vom ekkert að skafa utan af
skoðunum sínum.
Fyrir þremur árum uröu miklar
breytingar á heimilishaldi á Brúar-
landi þegar Sveinn kvæntist Maríu
Evangeline, ættaðri frá Filippseyj-
um. Hún var fljót að aðlaga sig
framandi aðstæðum og reyndist
hún Bjarna ákaflega vel og kallaði
hann alltaf pabba. Eg man að
Bjama þótti það svolítið fyrirkvíð-
anlegt að fá inn á heimilið konu
frá framandi landi sem talaði ekki
íslensku, en þetta breyttist fljótt
og var „Vangie" ekki lengi að
ávinna sér traust hans og ná valdi
á íslenskunni.
Kæru vinir, Solla, Vangie og
Svenni. Viö Didda, Einar, Bjarni
og Klara sendum ykkur inrúlegar
samúðarkveðjur.
Guðmundur Sigurbjörnsson.
cjjí Halldór Gunnarsson
Hauganesi
Fæddur 2. ágúst 1932 - Dáinn 20. september 1993
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á œðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
E.B.
Góður vinur er horfinn á braut,
langt um aldur fram. Erfióu sjúk-
dómsstríði er lokið. I þeirri baráttu
stóð hann sem klettur úr hafinu og
æðraðist ekki. Hann hélt reisn
sinni til hinstu stundar og var á
einstæðan og eftirminnilegan hátt
sáttur við hlutskipti sitt, vitandi að
hverju dró.
Halldór Gunnarsson (Buggi)
var fæddur 2. ágúst 1932 að Brim-
nesi, Arskógsströnd, sonur rnerk-
ishjónanna Gunnars Níelssonar,
útvegsbónda á Hauganesi, og
konu hans, Helgu Jónsdóttur, sem
bæði eru látin. Þau bjuggu rausn-
arbúi á Hauganesi, þar ólst hann
upp ásamt fjórum systmm og ein-
um bróður.
Friðrika Jónsdóttir
IJ frá Dalvík
Fædd 23. júní 1898 - Dáin 14. september 1993
Þegar ég var ungur drengur hjá
ömmu mimú á Dalvík og einhver
dó í hárri elli eða frá mikilli van-
heilsu, sagði amma mín eitthvað á
þessa leið: „Mikil Guðs blessun
var að hann fékk hvíldina." Þá
skildi ég þetta ekki vel, enda stóð
mér heldur ógn af dauðanum.
Þaim 14. september sl. varö þessi
sama blessun hlutur ömmu minnar
á lokadegi langrar og farsællar
ævi.
Hún fæddist að Hóli í Svarfað-
ardal, næstyngst barna þeirra Jóns
Björnssonar og Ingibjargar Jóns-
dóttur. Fjögur systkinanna komust
á legg. Kristín, Zophonías og
Björn era nú öll látin.
Friðrika giftist áriö 1920 Elíasi
Halldórssyni frá Klængshóli í
Skíðadal. Þau stofnuðu heimili að
Jaðri á Dalvík. Nokkra síðar
byggóu þau Víkurhól sem eyði-
lagðist í jarðskjálftanum mikla 2.
júm 1934. Nýtt hús og reisulegt
var byggt í staðinn og bar sama
nafn. Elías var húsasmíðameistari
og hagur rnaður. Hann fékkst
eiiuúg við úrsmíöar og silfur-
smíði. Elías lést 1964.
Friðrika og Elías eignuðust
fimm börn. Þau era: Bára, f. 1921,
verslunarmaður á Dalvík, gift
Ama Arngrímssyiú; Bjarki, f.
1923, fyrrverandi skólastjóri Lög-
regluskóla ríkisins, kvæntur Ast-
hildi Sigurjónsdóttur; Bjöm, f.
1925, skipstjóri á Dalvík, kvæntur
Ragnheiði Guðmundsdóttur; Þór-
unn, f. 1931, bókavörður í Hafnar-
firói, gift Yngva Rafni Baldvins-
syiú; Stefán, f. 1934, lést af slys-
förum 1951.
I Víkurhóli var ióulcga margt
um manninn. I minningunni var
stöðug veisla í eldhúsinu hjá
ömmu. Hún hafði aðkomumenn í
fæði og þangað litu margir inn,
bæði irrnan sveitar og utan með
ýmis mál. Stundum til að hitta
Elías á verkstæðinu eða til að
spjalla og þiggja kaffi að loknum
erindum á Dalvík. A hljómfagurri
norðlensku var rætt um menn og
málefni og strákur að sunnan
greip á lofti „dalvískuna" og
breytti um rnálfar sumarlangt.
Aldrei heyrðist hnjóðsyrði frá
ömmu núnrú um nokkurn mann.
Hún tók jafnan svari lítilmagnans
og vildi heldur ræða kosti manna
en breiskleika. Þar fór saman sterk
trú á Guð almáttugan og breytni
við hana.
Amma naut þess að vera gest-
gjafi og veita ríflega við boröhald.
Gestir urðu aldrei of margir.
Rausnarleg var hún í betra lagi og
það var henni nánast íþrótt að
færa gjafir og glaðmng, stórt og
smátt, og þraut hana aldrei tilefni.
Hún var góður fulltrúi þeirrar
kynslóðar sem lifði breytingu ís-
lensks samfélags úr örbirgö til
bjargálna. Hún var hafsjór fróð-
leiks um liðna daga. Minnug á
kvæði og sögur og hafði gott
skopskyn. Þannig gat hún kætt og
frætt barnabörnin og þeirra böm
meðan heklunálin fléttaði saman
af list smágerð sjöl og dúka.
Þegar hún er nú til moldar bor-
in tekur ný kynslóð sæti aldursfor-
setans. I hugskoti okkar lifir
minning traustrar og hlýrrar ætt-
móður, hverri við öll vildum í
einhverju líkjast.
Friðrik E. Yngvason.
Haim stundaði sjóinn allt frá
barnæsku ásamt Níelsi, bróður
sínum, á bátum föður þeirra. Síð-
ustu árin sem skipstjóri á Níelsi
Jónssyni EA 106, sem þeir bræður
gerðu út í sameiningu eftir aö fað-
ir þeirra lést.
Utgerð þeirra bræðra var til
fyrirmyndar þar sem fjölskyldur
þeirra stóðu samhentar að veiðum
og vinnslu aflans, sem að mestu
leyti var unninn í salt og var viö-
urkennd gæðavara.
Þaiui 1. desember 1955 gekk
hann að eiga eftirlifandi konu
sína, Astu Hannesdóttur frá Hjalt-
eyri. Hún er ein þessara heil-
steyptu og traustu kvenna sem
haggast aldrei en styrkist við hvert
átak.
Hún annaðist Bugga í veikind-
um hans af slíkum kærleika og
ástúð að einstakt má telja. Mikill
mun söknuður hemiar verða. Þau
voru einstaklega samltent og
glæsileg hjón og við vitum að
hann virti hana mikils.
Þau eignuðust fjögur börn,
Hafdísi og Elsu sem búa á Akur-
eyri, Ama og Halldór, en þeir búa
á Hauganesi og hafa fetað í fót-
spor föður síns.
Minning um góöan vin getur
aldrei orðið hlutlaus en eitt vitum
við að allir sem kynntust Bugga
eru sammála um að haiui var ein-
staklega heiðarlegur og traustur
maður.
„Haim er enn hinn sami segja
má. Hamr er ekki dáinn, hann
skrapp bara frá.“
Við þökkum margra ára samia
vináttu í orðsins fyllstu merkingu,
ógleymanlegar samverustundir á
hinu fallega heinrili þeirra hjóna,
ásamt mikilli gestrisni og hlýju.
Með þér leið mín lá
um lilju skrýdda grund.
Já, þér muna má
ég marga glaða stund,
þú ert horfinn heim,
ég hvorki grcct né styn,
en aldrci hef ég átt
né eignast betri vin.
K.N.
Imiilegar
ykkar allra.
samúðarkveðjur til
Lúllý og Gísli.
dji Margrét Steindórsdóttir
U Fædd 9. júní 1912 - Dáin 15. september 199:
Fáein kveðjuoró til vinkonu okk-
ar, Margrétar Steindórsdóttur, sem
jarðsett verður frá Akurcyrar-
kirkju í dag.
Magga Gúa, eins og hún var
alltaf kölluð, var ekta Innbæingur,
einn af þessurn gönúu, rótgrónu.
Hún fæddist á Isafirði og hafði
miklar taugar vestur en flutti ung
til Akureyrar og settist að í Inn-
bænum. Hún kumú þess vegna
ágætlega skil á gönúum húsum og
íbúum Innbæjarins og var heill
hafsjór af fróðleik þar um.
Við kynntumst Möggu fyrir
röskum 20 áram og getum með
sanni sagt aö þar hafi 'farið mikil
kona. Hún var dugnaðarforkur,
heiðarleg, samviskusöm, vandvirk
og hafði skoðanir á málunum.
Hún var engin jámanneskja og því
ekki alltaf sammála sínurn sam-
1993
ferðamönnum en á okkar vinskap
bar aldrei skugga. Magga var vin-
ur vina sinna allt til hins síðasta
sem sést e.t.v. best á því að eitt af
fáu sem var á náttborðinu hemiar
síðustu mánuðina var mynd af
þeirn Arna og Bergi litla.
Fyrir réttum tveim árum flutti
Magga á dvalarheimilið As í
Hveragerði. Eins og oft vill verða
með aldrað fólk, fylgdu ræturnar
ekki með og því fór fyrir hemú
líkt og öðram rótslitnum jurtum,
hún hreiiúega veslaðist upp.
Nú er Magga komin heim aftur
og veróur lögö til hinstu hvíldar
við hlið eiginmanns sína, Gúa
Karls, á höfóanum fyrir ofan Inn-
bæinn.
Við þökkum Möggu fyrir allt
og allt. Megi hún hvíla í friði.
Aslaug og Arni.