Dagblaðið Vísir - DV - 21.07.1994, Page 4

Dagblaðið Vísir - DV - 21.07.1994, Page 4
26 FIMMTUDAGUR 21. JÚLÍ 1994 I t@nlist ►T Ný plata frá Arrested Development: Býflugnabú menningarinnar Medlimir Arrested Development segja að nýja platan, Zingalamaduni, sem þýðir býflugnabú menningarinnar á swahili upphefji fólk jafnt andlega og pólitískt. Upprunalegum áformum sveitar- innar Arrested Development var fylgt eftir með hennar fyrstu plötu 3 Years, 5 Months and 2 Days in the Life of... sem kom út um vor árið 1992. Áformin: að nota tónlist sína til að koma skilaboðum um upphafna vitund til svartra unglinga. Undir beinum áhrifum frá Public Enemy, Curtis Mayfield, Sly and The Family Stone og Bob Marley var hljóms veitin leidd af rapparanum og lagahöfund- inum Speech sem var alinn upp í heimi héraðsdagblaða pg þjóðfélags- lega sinnaðrar kirkju. í stefnu sinni kýs hljómsveitin að hafna konuhatri, götugengjum og alkóhólisma og faðma að sér pólitíska athafnastefnu, ást, virðingu fyrir kvenfólki, sér eldra fólki og plánetunni allri. Skipt í tvo flokka Pólitísk stefha hljómsveitarinnar hefur vakið á þeim mikla og verð- skuldaða athygli. Fyrir þeim er svörtu fólki skipt í tvo flokka. Öðrum megin eru „Surtirnir“ (,,niggas“), sem vita af kúgun sinni en vafra um í örbirgöinni alls ráðalausir. Hinn flokkinn kalla þau „Afríkubúa“ („Afrikans"), fólk sem veit af kúgun sinni en berst gegn henni af öllum krafti. Arrested Devolpment tilheyrir seinni hópnum og segir: „Okkur finnst margir krakkar virða okkur en það eru ekki margir sem vilja líkjast okkur. Athafnir okkar krefjast mikils aga og vinnu sem ekki allir eru tilbúnir að leggja á sig. Þjóðfélagið gerir fólki það miklu auðveldara að vera drukkið í götugengjum.“ Fyrsta plata hljómsveitarinnar seldist í þrefalda platínu á heimsmælikvarða og vann til fjölda verðlauna. Henni var flygt eftir með órafmagnaðri plötu, sem tekin var upp á tónleikum þeirra hjá MTV sjónvarpsstöðinni og nú árið 1994 er komin út ný plata með Arrested Development. Býflugnabúið Nýja platan heitir Zingalamaduni sem þýðir „býflugnabú menningar- innar" á swahili. Nánar útskýrt af meðlimum A.D. sem „sámantekin tilraun til að ýta undir áthafnasemi í ríki menningarinnar". Ennfrekar segja hljómsveitarmeðlimir plötuna til þess sniðna að hún „upphefji fólk jafnt andlega og pólitískt". Þetta eru stór orð sem hljómsveitin lætur frá sér fara en hún virðist hvergi bangin. „Við viljum að fólk geti litið aftur til 10. áratugarins og heyrt eitthvað annað en „bitch“, „shit“ og „f..k“ í textagerð svartra listamanna. Nýja platan inniheldur 15 lög sem öll eiga að fylgja þessum markmiðum eftir. ímynduð útvarpsstöð Opnunarlag plötunnar er öllu heldur kynning ímyndaðrar útvarpsstöðvar sem ber nafnið WMFM (We Must Figt and Win _ FM, eða ViðVeröum að Beijast og Vinna - FM). Óskaprógramm hljómsveitar- innar er kynnt: Marley, Makeba, Mutabaruka, Tracey Chapman, Paris, Queen Latifah, Public Enemy, Living Colour, Stevie Wonderö.ö.ö. og Arrested Development. Speech segist semja lögin sem hann vildi gjaman heyra í útvarpinu en heyrir aldrei. Á eftir kynningunni hefst síðan niðurtalningin allt þar til lögin fimmtán hafa rúllað í gegn. Þá getur maður bara byijað upp á nýtt. GBG p^tugagnrýni Beastie Boys-lll Communications ★ ★ ★ Þrjár stjörnur Rapparar eiga það alltof oft til að vera einhæfir og hugmyndasnauðir en hér er hljómsveit sem fellur ekki * í þá gryfju. Tilraunastarfsemin er allsráðandi á nýjustu plötu Beastie Boys, m Communications. Raunar er rappið ekki nema helmingurinn af dæminu því af 20 lögum plötunnar rappa þeir aðeins í 10 þeirra. Hin skiptast þannig að eitt er þungt fönkrokklag í anda RATM, tvö eru hreint pönk og restin er instrumental fönkmelódíur. Þessi blanda kemur nokkuð vel út og gefur plötunni þá tilbreytingu sem nauðsynleg er því það verður að segjast að það er erfitt að halda út heilan klukkutíma af stanslausu rappi. Instrumental lögin eru kærkomin hvíld frá því og sýna að þeir geta samið fínar melódíur og eru ekki fastir i taktinum. Pönklögin eru líka skemmtileg tftbreyting og eru einu lög plötunnar sem maður getur ekki greint neitt fonk í. Það er ekki eins mikla tónlist að finna í rapplögunum, aðaláherslan er lögð á rappið sjálft og þétt bít til að undirstrika boðskapinn sem reyndar er yfirleitt frekar heimskulegur þó smellinn sé. Það heyrast þó oft skemmtilegar bassalínur og í tveim- ur laganna er spilað undir á flautu sem kemur mjög skemmtilega út og gefur lögunum nýja vídd. Einnig nota B-Boys samplera og ýmis konar eff- ekta til að krydda rappið, sem kemur oftast vel út, en þeir skjóta þó stund- um yfir markið og týnast þá í tækjun- um. Þrir sjá um rappið - Mike D, MCA og Adrock, og er sá síðastnefndi skemmtilegastur með sína nefmæltu rödd og sinn flippaða stíl. Ég mæli með þessari plötu fyrir áhangendur þungs rapprokks en dansfíflin ættu aö leita annað. Pétur Jónasson Jimmie Vaughan - Strange Pleasure ★ ★ ★ Blús fyrir bróður Jimmie Vaughan bjó lengi við þann erfiða kost að standa sem tónlistarmaður í skugga litla bróður, hins heimskunna blúsgítarista Stevie Ray Vaughans. Jimmie gerði þó marga góða hluti og var meðal annars í fararbroddi hinnar ágætu hljómsveitar The Fabulous Thunder- birds. Þeir bræður störfuðu ekki mikið saman en tóku þó upp plötuna Family Style skömmu áður en Stevie Ray fórst sviplega í flugslysi 1990. Nú þegar litli bróðir er horfmn á braut tekur Jimmie upp merkiö þar sem Stevie Ray skildi við það og tileinkar þessa plötu minningu bróður síns og Alberts heitins Collins. Blús er það og Jimmie rær sumpart á sömu mið og litli bróðir en lengra nær samlíkingin ekki því sem gítarleikari kemst Jimmie ekki með tærnar nærri því sem Stevie Ray var með hælana. Hann er lipur og smekklegur en það vantar tilþrifin og tilfmning- una. Honum tekst betur til með laga- smíðamar; á hér níu lög af ellefu á plötunni, allt prýðisgóð lög samin eftir hefðbundnum blúsformúlum. Mörg laganna eru samin í léttrokkuð- um stíl undir áhrifúm frá suðurríkja- blús en inni á milli er ekta þungur tregi. Söngurinn er allur í höndum Jimmies og ekki slær hann bróður sínum við þar heldur en gerir þetta engu aö síður vel. Raddsviðið er ekki mikið en tilfmningin er til staðar og sömuleiðis hinn sanni tregatónn. Aðstoðarmenn Jimmies Vaughans á plötunni eru sumir víðfrægir menn og má þar nefna upptökustjórann Nile Rodgers sem einnig starfaði með Stevie Ray. Þá kemur hinn góðkunni píanóleikari Dr. John við sögu í tveimur lögum og þeir Neville bræð- ur leggja lag i púkkið. Sigurður Þór Salvarsson Rolling Stones - Voodoo Lounge ★ ★ ★ 'i Oflugir öldungar Kemst hún í hóp sigildra Stones- platna? Tíminn einn leiðir í ljós hvort hún er jafnoki Sticky Fingers, Exile on Main Street og Some Girls. Á Voodoo Lounge er margt mjög gott en þar eru líka lög sem hefði mátt sleppa eða nota sem fylgilög á smágeislum. Við það hefði heildin styrkst og aðdáendurnir staðið uppi með sterkustu Stones-plötu um að minnsta kosti þrettán ára skeið. Þetta eru lög eins og Suck on The Jugular, Mean Disposition og jafhvel líka Baby Break It Down. En á fimmtán laga plötu fer auðvitað ekki hjá því að einhver fái á sig uppfýllingarstimpilinn. Sum önnur lög á Voodoo Lounge eru hins vegar sannkölluð veisla fyrir eyrað. Blinded By Rainbows er sterkt lag með áhrifamiklum texta, Brand New Car er lúmskt. Ekkert sérstakt við fyrstu hlustun en vinnur stöðugt á. Moon Is Up er einnig fimasterkt og fær mann til að rifja upp í huganum ýmislegt tilrauna- kennt sem Stones fengust við í gamla gamla daga. Keith Richards er upp á sitt besta í The Worst, rólegum blúsara með ögn af kántríkeimi. Og ekki má gleyma Sweethearts Toget- her, New Faces, Out ofTears... í raun og veru er hægt að telja upp flest lög plötunnar. Stílbrigðum er vel bland- að saman og platan er langt því frá að vera keyrslurokk með einu og einu rólegu lagi á milli eins og stundum hefur viljaö brenna við. Gömlu mennimir em greinilega í stuði um þessar mundir og láta allar Stones- eftirlíkingamar, sem hafa sprottið upp á síðustu árum, hafa fyrir lífmu. Voodoo Lounge er fyrsta plata Rolling Stones án Bills Wymans. Auðvitað hefði veriö æskilegast að hafa hann með en Daryl Jones, sem leysir hann af, er óneitanlega fjölliæfur bassaleikari sem fellur vel inn í heildina. Charlie er upp á sitt besta, Mick og Keith eins og við var að búast og Ron Wood kemur merkilega sterkur út, sér í lagi á slide gítar. Heill hópur aðstoðarhljóðfæra- leikara og -söngvara er síðan til staðar og er óþarfi að fjölyrða um frammistöðu þeirra. Menn fá ekki vinnu við að spila á Stones-plötu nema þeir séu frambærilegir. Ásgeir Tómasson Pretenders - Last of the Independents: ★ ★ ★ Last of the Independents er plata sem leynir á sér; virkar kannski ekkert sérstök við fyrstu áheym en vinnur jafht og þétt á við frekari hlustun. -SþS Gipsy Kings - Greatest Hits: ★ ★ ★ ★ Enginn fer i fötin þeirra Gipsy Kings- manna þegar sígaunatónlist með rokkívafi er annars vegar. -ÁT Van Morrison - A Night In San Fransisco: ★ ★ ★ ★ Ef menn ætla sér að kaupa eina plötu á árinu sem hefur allt þá er þetta platan. -SþS Hörður Torfa -Þel: ★ ★ ★ ★ Niðurstaðan er 17 lög sem spanna öll þessi 23 ár og gefa gott yfirlit yfir þroskaferil tónlistarmannsins Harðar Torfasonar * -SþS Ýmsir flytjendur - íslandslög 2: ★ ★ ★ Allt er vandað og nostursamlegt. Maður fær það á tilfinninguna að stjórnandinn hafi alltaf fengið tiu í smíði. -ÁT Dos Pilas - Dos Pilas: ★ ★ ★ Dos Pilas eiga hrós skihð fyrir þessa útsetningu. -GBG Páll Oskar og Milljónamæringarnir - Milljón á mann: ★ ★ ★ ★ Hápunktur plötunnarveröuraðteljast dúett þeirra Bogomils og Páls Óskars í Iaginu Something Stupid sem er hvað þekktast í flutningi Franks og Nancy Sinatra -GBG

x

Dagblaðið Vísir - DV

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.