Þjóðviljinn - 28.08.1938, Blaðsíða 4

§5 f\íý/a fi'io s§
SARA LÆRIR
MANNASIÐI
Sænsk skemmtímyRd,
íðandí af fjörí og léttrí
músíh. Aðalnlutv. leíh-
ur hín vínsæla
TOTTA ROLF,
Aðrír leíharar eru:
Hákan Wesf©rg»,en,
Nofíí Chave o. fl.
Auhamvnd:
Sænsk náffúraíeg~
utrð og þjóðlff,
Sýnd í hvöld hl. 5—7
og 9.
Læhhað verð hl 5.
Síðasta sínn."
Á barnasýníngn M, 5
verður sýnd hin failega og
skemtilega mynd
Líflí lávarðtitrínn.
Næturvörður
|er í Ingólfs- og Laugavegs
apóteki.
Jarðarlör
Guðrúnar Lárusdótur, dætra
hiennar og Ingibjargar Krist-
fánsdóttur, fór fram 1 gær með
BafikSHí víðhÖfn. Síra Þorsteinn
Briem flutti húskveðju á heim-
íli, Guðrúnar, en í kirkjunni töl-
uðu Friðrik Hallgrímsson, Frið-
rik Friðriksson og Sigurður Páls
son. Umferð var að miklu leyti
stöðvuð meðan athöfnin fór
fram. Fjöldi fólks fylgdi þeim
tií grafar.
þlÓÐViyiNK
Angiýst
Reykjavíkurmóíið.
Úrslitakappleikur Reykjavík-
mótsins fer fram í dag kL 5y2
á milli Vals og Víkings.. Er ekki
að efa, að hér verður um harð-
an Ieik að ræða ,því eins og
menn muna, voru það þessi fé-
um leyíí ííl bamakenslu og fleira^ lög, sem áttust við úrslitahríð-
jna á íslandsmótinu í !vor. Hvert
Samhvæmt lögum um varnír gegn berhíaveíhí, þeirra vinnur nú, er sú spurning
, i r- sem bæjarbúar velta fyrir sér..
^ j Parf ekki að efa, að mikill fjoldt
fengíð tíl þess shríflegt leyfí frá yfírvaldí, enda sanní J manna verður saman kominn á
hann með læhnísvottorðí, að hann hafí ehhí smítandí yellinum í dag.
berhlaveíhí. |
Allír þeír hér í bæ, sem hafa í hyggju að taha ■
börn tíl henslu, aðvarast hér með um að fá slíht leYfí
hjá lögreglustjóranum í Reyhjavíh. í umsóhnínní um
hensluleyfí shai ennfremur getíð um henslustaðínn,
stærð herbeigjanna og væntanlegan fjöida nemenda.
Petta gíldír eínníg um þá, sem síðastííðíð ár fengu
hensluleyfí.
Jafnframt sbal athyglí vahín á því, að engan
nemanda má taha í shóla og engín börn tíl henslu,
nema hann eða þau sanní með Íæhnísvottorði, að
þau hafí ehhí smítandí berhlaveíhí.
Að gefnu tílefní shal á það bent, að þetta gíldír
eínníg um íþróíta- og dansshóla og aðra þessháttar
henslu.
jfi Gamlorbio
SUZY
Áhrifamikil og spennandi
amerísk talmynd um
njósnir og hernaðarflug
og sem gerist í Ófriðnum
mikla.
Aðalhlutverkin Ieika:
Jean Harlow
Cary Grant og
Franchot Tone
Sýnd kl. 7 og 9.
Barnasýning ki. 5.
pAÐ BYRJAÐI UM BORÐ
HustupbiejaFsftdlini
Bötrfi, scm ens skólasfeyld u sepL komí fíl
víðfals í skélamim, som hétr se$íf:
Lögreglusíjóirítm í Reykjavík 27, ágúsf 1938,
lónatan Hallvatrðsson
seffutr,
Þridjtidag 3ð, ágúsf
Kl. 9
börn fædd 1928 (sem eíga að fara í
10 ára behhí).
— 10% börn fædd 1929 (9 ára behhír).
— 13 börn fædd 1930 (8 ára behhír).
— 14% börn fædd 1931 (7 ára behhír).
Kennarafundur hl. 17 á míðvíhudag.
Skólasfjóritin.
Agatha Christie. 16
Hver er sá seki?
Ég var látinn sitja milli frú Ackroyd og Flóru.
Blunt sat frú Ackroyd á aðra hónd, en við hina hlið
hans sat Geoffrey Raymond.
Petta varð ekkert skemtileg máltíð. Ackroyd var
sýnilega annars hugar. Hann var laslegur og smakk-
aði varla matinn. Frú Ackroyd, Raymon'd og ég
urðum að hafa fyrir viðræðunum. Flóra virjtist beygð
;if hinu þunga skapi frænda hennar og Blunt var
jafn fámáll og endranær.
Pegar að máltíðinini lokinni tók Ackroyd mig
I við arm sér og leiddi mig in'n í vinnustofu sína.
,Við verðum ekki ónáðaðir eftir áð húið' er að bera
fram kaffið, sagði hann. Ég bað Raymond að gæta
þess, að enginn færi hingað inn.
Ég athugaði hann gaumgæfilega, án þess að hann
veitti því eftirtekt. HarArr, var sýnilega undir áhrif-
um sterkrar geðshræringar. Nokkra stund gekk hann
uml gólf, þegjandi, og þegar Parker kom með kaffið
hné hann niður í jhægindastól við arininn.
Vinnustofan var mjög viðkunnanleg. Einn veggur-
ínn var þakinn bókaskápum. Hægindastólarnir stór-
ir, með dökkbláu leðurfóðri. Við gluggann stó;ð stórt
skrifborð, þakið skjölum, er lágu þa'r í röð og rleglu.
Á kringlóttu borði lágu ýms. tímarit og íþrótlíablöð.
— Ég er aftur farinn að fá tilkenningu í magann
að aflokinni máltíð, sagði Ackroyd kæruleysislega,
og helti um leið rjóma í kaffið sitt. Þú verður að
látaj mig fá meira af töflunum góðu.
Égí þóttist finna að hann vildi láta líta svo út, að
hann talaði við mig sem lækni, og svarlaði í sama
dúr:
—< Mér datt það í hug, ég tók einmitt með mér
nokkrar töflur.
— Það var ágætt. Viltu ekki láta mig hafa þær
strax.
—i Þær eru í ítöskunni minni frammj, í forsalnum.
Ég, skal ná í 'þær snöggvast.
Ackroyd benti mér að vera kyrrum.
— Vertu ekki að hafa fyrir því. Parker getur náð
í þær. — Viljið þér niá í ftösku læknisins, Parker.
— Já, herra Ackroyd.
Parker var enn að sýsla við kaffibakkann, en fór
nú fram. Ég ætlaði að fara að segja eitthvað, en
Ackroyd stöðvaði mig.
i— Ekki strax. Bíddu. Sérðu e'kki að ég er svo
órólegur, að ég hefi varla stjórn á mér.
Það hafði ekki farið fram hjá mér. Sjálfur var
ég onð'ú'nn órór. Allskonar getgátur flugu fyrir í
heila mér.
Ackroyd hélt áfram:
— Viltu gæta að því hvor glugginn þarna er
lokaður, sagði hann.
Ég stóð á fætur, undrandi, og gekk yfir að glugg-
anum, — hann var með enska laginu, hægt að ýta
honum upp. Þungu, bláu flauelstjöldin voru dregin
fyrir, en glugginn var opinn.
Parker kom aftur in;n í stofuna með töskuna mína,
meðan ég stóð úti við gluggann.
— Þá er það í lagi, sagði ég, og kom fram und-
an gluggatjöldunum.
— Krækturðu honum?
— Já, auðvitað ,hvað er að þér Ackroyd?
Parkjer var kominn út er ég spurði þessarar spurn-
‘ ingar.
— Mér líður hræðilega illa, sagði hann hægt, eftir
nokkra þögn. Nei, vertu ekki að ómaka þig við að
ná í töflurnar. Ég sagði það bara vegna Parkers.
Vinnúfólk er svo forvitið. Komdu til mín og settu
þig niður. Eru dyrnar almennilega lokaaðr.
— Já, — enginn heyrir til okkar. Vertu bara ró-
legúr.
— Sheppard, — það grunar engan hvað ég hefi
þjáðst síðasta sólarhringinn. Hafi heimurinn nokkru
sinni hrunið : 'yúst fyrir manni, þá er því svo varið
með mig. Mín síðasta stoð fó r í þessu máli með
Ralph. En sleppum því. Pað er hitt — hitt — —!
Ég veit ekki hvernig ég á að snúa mér í því. En ég
kemst ekki hjá þvt að taka ákvörðun fljótlega.
— Hváð er að, — hvað hefir komið fyrir?
Ackroyd sat þögull stundarkorn. Hann virtist
eiga einkennilega örðugt með að byrja. Og þegar
hann loks kom upp orði, spurði hann mig þeirrar
spurningar ,er ég hefði síst búist við.
— Sheppard — stundaðir þú ekki Ashley Ferrars
síðustu árin sem hánn lifði?
— Jú — víst gerði ég það.
'Svol var að finna sem hann ætti enn erfiðara með
að koma rneð næstu spurninguna.
— Fékst þú nokkurn tíma grun — — datt þér
nokkurn tímla’ í hug — að —■ hann hefði verið myrt-
,un á eitri?
Nú var það ég sem sat þögull nokkra stund áður
(en ég svaraði. Svo vissi ég hvað ég átti að segja.
Roger Ackroyd var ekki neitt svipaður Karólínu.
— Ég skal segja þér eins og er, sagði ég. Pá grun-
aði mig ekkert, en síðar — ja, það var raunar síúður
úr systur minni, sem var upphaf grunsin's. Síðan
hefi eg ekki getað losnað við hann. En taktu eftir
]>ví, að ég hlefi engin rök fram að færa fyrir þeim
grun.
— Hann var myrtur á eitri, sagði Ackroyd.
Rödd hans var dimm og alvarleg.
— Og af hverjum, spurði ég hvatskeytislega.
— Af konu sinni.
— Hvernig veistu það?
1— Hún sagði mér það sjálf.
— Hvenær?
' —; í gær! Er það mögulegt — í gær! Mér finst
vera ein tíu ár síðan.
Ég beið andartak og hann hélt áfram.
— Þú skilur, Sheppard, að þetla má ekki fara
lengra. Ég þarfnast góðra ráða. Ég get ekki borið
þessa byrði einnsamall. Eins og ég sagði þér áðan,
hefi enga hugmynd um hvað ég á að gera.
— Viltu ekki segja mér alla söguna, sagði ég.
Ég skil þetta ekki. Hv,:*nig stóð á því að frú Ferrars