Þjóðviljinn - 24.12.1939, Blaðsíða 2

SuaguJ..0!r,r« ‘24. Jes. í.. J.
^jC i 7. :J»N
fuðmnuiNH
Ctgeiaudi:
Sameiningarflokkur alþýðu '
— Sósíalistaflokkurinn.
Ritstjórar:
Einar Olgeirsson.
Sigfús A. Sigurhjartarson.
liitst jóma rskrifstof ur: Aust-
urstrarti 12 (1. hæð). Símar
2184 og 2270.
Afgreiðsla og auglýsingaskrif-
stofa: Austurstræti 12 (1.
hæ5) sícai 2184.
Askr iftargjald á mánuði:
Reykjavík og nágrenni kr,
2.51. Annarsstaðar á land-
inu kr. 1,75. I lausasölu 10
aura e'ntakið.
Víkmgsyrent h. f. Hverfisgötu
4. Sími 2Í64.
Svona lifseíg
cr kenning Krísts
Önnur grein hinnar postullegu
trúarjátningar fjallar um trúna á
Jesú Krist, um trúna á „jóla-
barnið”. Þrjú atriði eru fram tekin
í þessari grein. Fyrsta að Jesús sé
getinn af heilögum anda, þar
næst, að hann hafi verið píndur
undir Pontíusi Pílatusi, krossfest-
ur dáinn og grafinn og loks að
hann hafi stigið niður til íieljar
síðan risið upp frá dauðum og
stigið upp til himins, og þaðan
muni hann síðar koma til að dæma
lifendur og dauða.
Um líf Jesú frá Nazaret, um
kenningu hans, þegir trúarjátning-
in vandlega. En því miður, fyrir
suma „sannkristna menn” þá eru
til frásagnir af lífi og kenningu
Jesú, og það eru til frásagnir um
það, hvemig hinir fyrstu læri-
sveinar hans túlkuðu kenningar
hans, og hvernig þeir létu þær |
koma fram í lífi mínu. Eina slíka
frásögn er að finna í fjórða kapí-
tula postulasögunnar í 32—35
versi. Hún hljóðar þannig:
„En í hinum fjölmenna hópi
þeirra, sem trú höfðu tekið, var
eitt hjarta og ein sál, og enginn
þeirra taldi neitt vera sitt, er hann
átii .heldur var þeim allt sameig-
inlegt. Og með miklum krafti báru
postularnir vitni um upprisu
Drottins Jesú, og mikil náð var
yfir þeim öllum, því eigi var held-'
ur neinn þurfandi meðal þeirra I
því allir landeigendur og húseig-
endur seldu, og komu með and-
virði hins selda og lögðu fyrir
fætur postulanna, og sérhverjum
var úthlutað eftir þvi sem hann
hafði þörf til”.
Hvernig væri nú fyrir kristna
menn að fara að dæmi þessara
lærisveina. Að telja ekki „neitt
vera sitt”, heldur líta svo á að
jörðin með öllum hennar gögnum
og gæðum sé sameign allra manna
og með skynsamlegu skipulagi sé
fyrir það girt, að nokkur maður
sé þurfandi vor á meðal.
Það er bezt að játa það strax,
að þetta uppátæki postulanna, að
fara að tala um sameign og jafn-
rétti allra manna mæltist afarilla
fyrir. Þeir voru ofsóttir, hraktir
stað úr stað, land úr landi og
drepnir, fyrir þær sakir einar að '
taka kenningu Jesú Krists um
bræðralag allra manna alvarlega. 1
Það var annað en gaman fyrir
stóreignamenn þeirra tíma, menn |
sem ekki áttu aðeins of fjár.
heldur og fjölda þræla, að eiga yf-
ir höfði sér menn, sem héldu því
fram í fullri alvöru að það væri
enginn munur á frjálsum mönn-
um og þrælum, að þetta væru allt
bræður, sem ættu að lifa við sömu
Maðurinn, sem
barðist við ketti
Einu sinni um nýjársleytið, þegar
fátt bar til tíðinda og við vorum i
hraki með efni í blaðið, setti ég í
það frásögn um það, að maður nokk
ur í 14. umdæmi í borginni hefði
skreiðzt út á þakið*) á húsi sínu,
iklæddur nærskyriunni einni saman
og vopnaður gömlum stígvélagörm-
um, til þess að reka nokkra breiina
ketti á flótta; gat ég þess ennfrem
ur, hversu maðurinn liefði elt kett-
ina yfir þökin á einunn fimmtán til
tuttugu húsum, og um það, er hann
viltist á þakgluggum og fór inn um
þakglugga á skökku húsi, er han-n
ætlaði heim til sín; hversu hann kom
von bráðara heldur hraðfara upp
um þann þakglugga aftur og annar
maður á eftir honum, og loksins
sagði ég frá því, hversu hann sá
gamla árið líða út, meðan hann lá
í fylgsni bak við reykháf og lög-
regluþjónarnir skutu á hann úr
skammbyssum neðan af strætinu,
þar til er birti af degi.
Það er auðvitað ekki eitt satt
ofð í |allri þessari sögu, en það sem
til höfuðkappans í sögunni kemur,
þá skulum við segja að ég hafi kall-
að hann Jón, þó að ég nú satt að
segja nefndi hann nú öðm nafni þá.
En áfram með söguna!
Eitthvað hálfum mánuði síðar
hver rekst þá inn um dyrnar hjá
mér neina maður með svo stilli-
legum einfeldnis-svip, að ég fékk
hreina virðingu fyrir honum. Hann
sagði, að hann héti Jón, og að
hann ætti heiinya i fjórtándu borg-
*) Þökin á húsuin í borgum í
Ameriku eru venjulega flöt, en húsin
svo gjörð, að gaflar hverra tveggja
húsa eru áfastir, verður þannig1
húsaröðin frain með strætinu ein
áföst lengja og má ganga þak af
þaki á þeim.
deild og einmitt í slikri húsaröð,
sem lýst hefði verið og þar sem
hann þar að auki væri sá eini Jón
í 14. borgdeild, þá findi hann köllun
hjá sér til að geta þess, að öll þessi
umrædda saga væri ósvífinn upp-
spuni og argasta lýgi.
„Varið þér nú yðúr Jón” sagði
ég og hvessti augun á þetta fok-
vonda gamla dýr. „Varið þér yður
nú á, hvað þér segið! Þetta má
sanna með vottum! Dettur yður
fsannarlega í hug að segja mér, að
þér hafið aldrei nokkru sinni í
nærskyrtu rekið ketti á flótta með
gömlu stígvélunum yðar uppi á
húsþakinu yðar!‘‘
„Aldrei”, inælti Jón, „aldrei á ævi
minni! Ég hef aldrei verið upp á
þaki á nærskyrtunni”.
„Það liefur aldrei nokkur maður
sagt. Það gæti þó andskotann ekki
komið neinum til hugar að fara að
bera yður á brýn, að þér gengjuð
iineð þaki í nærskyrtunni. Það væri
þó allt of ótrúlegt — alveg óðs
manns æði!‘‘
„Ég á við að frásaga yðar hér i
blaðinu um það, að ég hafi kastað
farið að elta ketti á nærskyrtunni,‘
„Það skil ég meir en vel; ég vil
aðeins bæta þeirri ósk við: ég vona
Jón minn góður að þér finnið
aldrei ketti í nærskyrtunni yðar,
hversu gaman, sem yður annars
kann að þykja að eltast við ketti
já, Iivað það snertir, aldreij í nær-
buxunum yðar heldur!”
„Nei, takið þér nú einu sinni eft
Jr!‘‘ sagði Jón, og reyndi að sitja á
sér. „Þér hafið sagt, að ég hafi far-
,ið út á þekju, eftrr að ég var búinn
að klæða mig úr öllum mínum föt-
um nema skyrtunni til að eltast við
einhverja ketti”.
„Ég hef alls ekki skrifað eitt orð
[ í Jrá átt, að J)að hafi verið í [iví
skyni að þér liöfðuð afklætt yður
öllu nema nærskyrtunni yðar; það
[ stendur heldur ekki eitt orð um það
í blaðinu að það hafi verið yðar
skyrta, sem þér voruð í, mér er
ekkért það kunnugt, er verið geti
því til fyrirstöðju, að það hafi ver
ið einhver skyrtan landshöfðingj-
! ians er þér voruð í‘‘.
„Og að ég hafi rekið á flótta
þessa ketti með stígvéium”.
Eftir Mark Twain
stígvétunum minum upp á þak á
eftir köttum hún er alveg til-
hæfulaus”.
„Það hefur aldrei staðið i l)lað-
inu Jón. Hefði ég borið yður það’
á brým, að þér hefðuð kastað upp
stígvélum, þá hefði hver maður gert
að mér háð og spott, því aö sér-
hver mannleg vera liefði óðara séð,
að slík uppköst voru óhugsandi að
öllu nátúrlegu eðli*'.
„Og hvern djöfulinn!" sagði Jón.
Það sem ég er að reyna að gera
yður skiljanlegt, er að ég hef aldrei
„Hvað er þetta inaður? Kettimeð
stígvélum?! Ég hef alls ekki talað
uin ketti með stígvélum”.
„Þér vitið vel hvað ég á við‘‘,
sagði Jón, og var nú lieldur en
ekki farið að sigla í hann; „þér vit
ið vel að ég hef aldrei nokkurn
tíma verið að eltast við, að reka
ketti á flótfa á þekjunni, með
gömlum stigvéluin í nærskyrtunni”.
„Jón minn góður! Ef þér getið
sýnt mér nokkurnstaðar í blaðinu
að það standi eitt orð um, að það
@é boiið á yður að þér hafið vaf-
ið gömlu stígvélin yðar í nærskyrt
una yðar, þá skuldbind ég mig til
að skrifa að minnsta kosti fjögra
dálka langa afsökun og forlátsbón
ogi að rei'sa á minn kostnað minnis-
varða á legstað yðar, þegar yðar
hérvistardögum er lokið. Það er
persónuleg sannfæring mín, að þér
hafið aldrei getað gjört yður sek^
an í slíkri heimsku”.
„Ó, andskotinn taki allar yðar
hártoganir!” öskraði Jón. „Ég legg
þar við drengskap minn, að allur
þessi þvættingur um að ég hafi
kastað stígvélum á eftir köttum, og
hafi hafst við alla nóttina upp á
þekju, og hallast upp að reykháf
til að halda á mér' hita, er helber
andskotans lygi‘‘-
„En til hvers skollans hefðuð þér
eiginlega þurft að hallast upp að
reykháfnum, ef það var ekki ein-
mitt til þess að halda á yður hita?"
„En ég hallaðist hreint ekki upp
að honum! Ég sá alls ekki gamla
árið líða út af þakinu á húsi mínu
í skjóli bak við reykháfinn eða bak
við nokkurn skapaðan hlut annan“.
„Nei takið þér nú sönsum Jón
minn! Það er þó allt of hlægilegt,
að koma með það, að ég hafi látið
mér það um munn fara um gamla
árið, að það hafi liðið út af þakinu
á húsi yðar, og að það hafi leitað'
'sér skjóls á bak við reykháfinn. Mér
hefur ekki komið til hugar að drótta
slíkuim barnaskap að gamla árinu.
Hvenær hef ég gert það? Verið þéí
nú sanngjarn Jón. Nei, þér verðið
að játa, að þér hafið rangt fyrif
yður“.
„Nei, nú er nóg komið“, grenjaði
Jón óður og uppvægur; „en það
skuluð þér samt vita að ég hef
aldrei farið niður um skakka þak-
gluggann minn, og að lögregluþjón-
ar hafa aldrei skotið á mig. Það er
allt bölvuð lygi! Ég lá grafkyrr og
hreyfingarlaus í rúminu alla þá
nótt, þér skuiuð afturkalla það allt
saman; annars stefni ég yður fyrir
ósannan óhróður! Fari í helvíti, ef
ég geri annað“.
Og að svo maaltu þeyttist ráð-
vendnisskepnan, Jón eins og djöf-
ulsins eldibrandur ofan stigann.
kjör, já meira að segja, þeir ættu ‘
að eiga aiit sameiginlega: jörð,
fénað og fjármuni.
Það var sannarlega ganianlaust
að fást við þessa kristnu menn. En
þeir sem eiga peninga, lönd, fénað
og þræla, kunna við ýmsu ráð.
Fyrst reyndu þeir að gera þessa
vesalinga hlægilega, þegar þeir börð
af hvað mestri andagift fyrir kenn-
ingum meistarans, var sagt að þeir
væru „drukknir af sætu víni“. Þeir
voru kallaðir „ofstækismenn“ og
„heimskingjar“, en allra versta
skammarheitið, sem þeim var valið,
var heitið „kristjnn”. Það þýddi í
munni samtíðarinnar: fáráðlingur, i
bjálfi, æsingarfífl og þar fram ejftir
götunum.
En ekkert af þessu dugði. Læri-
sveinamir voru „höndlaðir af Kristi“
og þeim var alvara með að -lifa
fyrlr kenningar hans um bræðralag-
ið.
En þá var að reyna að láta þá
deyja. Og það kom í ijós, að þeir
voru einnig reiðubúnir til að deyja
fyrir bræðralagshugsjónina. Og
þeir voru teknir af lífi unnvörpum
En það dugði ekki heldur. Þeir
dóu, en kenningin lifði.
Nú voru góð ráð dýr. Það gat þó
aldrei gengið, að mennirnir færu
að lifa eftir kenninguin „ofstækis-
mannanna”, að hætta að tala um
fátæka og rika, og allir yrðu jafn-
ir. Og nú var í stað þess að lierj-
ast gegn „kenningunni", gripið tii
þess ráðs að falsa liana. Þá var
búin til trúarjátning, sem hleypur yf
ir allt líf og kenningar Jesú, en
býr til skáldsögu um fæðingu lians
og ferðalög hans til Helvítis.
Þetta ráð dugði og hefur dugað
til þessa dags. Enn er hægt að tala
um fátæka og rika, þræla og frjálsa,
ennþá blómgast misrétti og rang-
læti undir veggjum kristinnar
kirkju, enn em þeir menn, sem
irerjast fyrir jafnrétti og bræðra-
lagi kallaðir ofstækismenn, landráða
| menn og heiskingjar. Það er líka
; annað en gainan, að tíl skuli vera
þeir menn, scm lia'lda því fram í
ailvöru að Óli Maggadon og Óli
Jensensson eigi sama rétt til lífs-
ins, að þeir séu bræður bæði á
jólum og milli jóla. Að til skuji
vera menrs, sem lialda ])ví fram, að
anginn eigi að telja neitt sitt lield-
ur eigi allt að vera sameiginlegt.
En |>essir menn eru (il, sva líf-
seig er kenning hins mikla meist-
ara frá Nasaret.

Gleðíleg jól!
Kexverkstníðjan Frón h. f.
Fínnar o$ Rússar
Framhald af 1. síðu
étliersins numið að meðaltali 3,2
km. á dag, og hefur víða tekizt að
brjótast gegnum aðalvarnarlínu
Finna, hina svonefndu Manner-
heimlínu”.
Ef þessi sóknarhraði Rauða
lrersins við ,Mannerheimlínuna ’er
borinn saman við sóknarhraða
hins sameinaða hers Breta og
Frakka við „Siegfriedlínuna”, þá
verða menn að játa að sovétherinn
hefur náð verulegum árangri með-
an fransk-enski herinn stendur
enn í sömu sporum og virðist getu-
laus með öllu. Hví skyldu blöð er-
lendis ekki hafa áhuga á því, hve
marga kílómetra á dag hinn sam-
einaði her Frakklands og Eng-
lands hefur sótt fram undanfarna
fjóra mánuði, en hlutverk hans er
eins og allir vita, að gersigra
Þýzkaland. Skyldi það geta verið
af því, að framsókn þessara vold-
ugu herja mundi ekki mælast i
kílómetrum á dag heldur í sentí-
metrum, þar sem á annaðborð er
um framsókn að ræða”.
Samkvæmt hernaðartilkynningu
foringjaráðs Leningrad-hemaðar-
svæðis gerðist ekkert markvert á
vígstöðvunum í Finnlandi í gær,
22. des.