Þjóðviljinn - 10.07.1943, Blaðsíða 3

Laugardagur, 10. júlí 1943
3
Inðmninim
Útgefandi:
Sameiningarflokkur alþýðu —
Sósíalistaflokkurinn
Ritst jórar:
Einar Olgeirsson (áb.)
Sigfús Sigurhjartars ín
Rit8tjórn:
Garðastræti 17 — Víkingsprent
Simi 2270.
Afgreiðsla og auglýsingaskrif-
stofa, Austurstræti 12 (1. hæð)
Sími 2184.
Víkingsprent h.f. Garðastræti 17.
Undir í djúpunum logar
Það f jölgar nú táknum þess, að
alþýðan í löndum möndulveld-
anna sé farin að hrista hlekki
sína.
í Kiel, — þar sem þýzka bylt-
ingin byrjaði í nóvember árið
1918 — byrja sjóliðar uppþot,
fregnmiðum með hvatningu til
óhlýðni er dreift, — böðulsveit-
ir Hitlers taka skipasmíðastöðv-
ar á vald sitt.
í Turin á Ítalíu gera verka-
menn verkföll í svo stórum stíl,
að Mussolini verður að láta að
nokkru undan kröfunum og við-
urkenna, að verkfallið hafi átt
sér stað. Næturvinnu er hætt í
aðaliðnaðarborgúm Ítalíu. —
Verkamannaráð er myndað í Tu-
rin, sem gefur út áskoranir um
að berjast gegn fasismanum og
fullu lýðræði til handa alþýð-
unni.
í Spezia á Ítalíu neita ítalskir
sjóliðar að sigla, nema þýzkir
hermenn á skipunum fari í land.
í Brest-Litovsk gera ítalskir
hermenn á austurvígstöðvunuro
uppreisn vegna slæms aðbúnað-
ar. Uppreisnin er að vísu bæld
niður eftir sólarhrings bardaga,
margir falla, 500 særast. — En
það sést, að ítalskir hermenn,
sjóliðar, verkamenn eru farnir
að hrista ok Hitlers, svo að valda
höll lepps hans, Mussolinis, nötr-
ar. Fjöldinn, alþýðan ítalska, er
að byrja að hreyfa sig.
Það gengur hægar í Þýzka-
landi. Það eru enn þá aðeins ein-
staka hetjur, sem ganga fram
fyrir skjöldu og fórna lífi sínu til
þess að reyna að vekja þung-
svæfa þjóð sína til baráttu gegn
harðstjórninni og grimmdinni.
En verkamennirnir fjórtán,
sem teknir voru af lífi í Mann-
heim í fyrra, fyrir kommúnista-
starfsemi, — stúdentarnir þrír,
sem skotnir voru í Miinchen í
vetur fyrir að skora á þjóðina að
rísa upp gegn Hitler og berjast
fyrir frjálsri hugsun og frjálsum
vísindum, — sjóliðarnir, sem
féllu í bardögunum í Kiel fyrir
nokkrum dögum, — þeir hafa þó
gert sitt til þess að þvo smánar-
blettinn af þýzku þjóðinni, •—
gert allt, sem í þeirra valdi stóð,
til þess að minna heiminn á, að
enn lifði í Þýzkalandi andi
Goethe og Schillers, Marx og
Engels, Bebels og Liebknechts,
Lessings og Kants, Karls Lieb-
kneckts og Rosu Luxemburg. —
Með blóðfómum sínum hafa þeir
reynt að sanna heiminum, að þó
að verstu grimmdarseggir og
ÞJÖÐVILJINN
BRÉFIN FRÁ ÞYZKALANDI SÝNA GLÖGGLEGA INNRÆTI FJANDMANNANNA
Saltisjika var dæmd fyrir illa
meðferð á þrælum sínum til þess
að verða sett í búr úr járngrind-
um, til þess að vegfarendur gætu
virt blóðsuguna fyrir sér, hrækt
á hina lubbalegu, gráhærðu
norn, ef þá langaði til þess.
í hálfa aðra öld hefur minn-
ingin um Saltisjöku geymzt með
al þess fólks, sem hefur þakkað
guði, að í langan tíma höfum við
ekkert haft af slíkum skepnum
meðal okkar.
Við héldum, að svo væri guði
fyrir þakkandi, að slíkar mann-
verur væru ekki lengur til — því
þeir dagar eru löngu liðnir þeg-
ar frúnum leyfðist að slíta hárið
af þjónustufólki sínu eða brenna
það með heitum járnum, ef
þeim þóknaðist svo.
Tuttugasta öldin er senn hálfn
uð. Og maður skyldi ætla, að
menningarþjóðirnar einbeittu
sér að því að gera lífið léttara,
auðga það að hagnýtum störfum
og hamingju.
Það er ekki til einskis, að
mannsheilinn vegur nærri hálft
annað kíló, að hann hefur lært
að ferðast um hafdjúpin betur en
nokkur fiskur, að fljúga betur
en nokkur fugl, áð hann telur
miskunnsamt hjarta til hins
góða, en villidýrslega grimmd til
hins vonda.
Sei, sei, nei! Hundrað og
fimmtíu árum eftir að Saltisjaka
var sett í járnbúr fyrir misgerð-
ir sínar, er til þjóð, sem þókn-
ast að kalla sig menningarþjóð,
sem hafi sagt skilið við villi-
mennsku og gerzt kristin þegar
á 5. öld, og tekur nú með köldu
blóði upp þrælahald og telur sig
hafa siðferðilegan og lagalegan
rétt til þess.
Þjóðverjar hafa komið á þræla
haldi, — ekki sem neyðarráðstöf
un á stríðstímum, ráðstöfun, er
þeir skammist sín sárlega fyrir.
Nei, síður en svo. Þeir hafa tek-
ið upp þrælahald, sem grund-
vallarreglu, næstum 'af „hug-
sjónaástæðum“, sem skuli gilda
um alla eilífð. Því myndi verða
svarað, að Þýzkaland hefði um
skeið látið mannúðina hlaupa
með sig í gönur, en nú hefði hinn
mikli Wotan (Óðinn) tekið við
sadistar veraldarsögunnar, kald-
rif juðustu böðlar allra tíma, ráði
enn ríkjum í Þýzkalandi, þá hafi
þeim enn ekki tekizt að murka
síðasta frelsisneistann úr þjóð-
inni.
Hins vegar virðist það ljóst, að
fasismanum hefur tekizt að bæla
hreyfingu f jöldans, þá verklýðs-
hreyfingu, sem einu sinni var
glæsilegasta undirstéttahreyfing
Evrópu, svo hatramlega niður,
að slíks munu engin dæmi úr
sögunni. — Þessi sorglega stað-
reynd má vera öllum sósíalistum
alvarleg viðvörun xnn það, hvað
það kostar alþýðuna, ef fasism-
inn yfirleitt kemst til valda.
Vonandi á verklýðshreyfing
Þýzkalands þó fyrir sér, að rísa
aftur úr rústum, en viðbúið er,
í eftirfarandi grein, sem birtist í 71. tölublaði af Sovét War News
Weekly, lýsir rúmenski rithöfundurinn A. Tolstoj — frændi hins hgjms-
fræga skálds Leo Tolstoj — þrælahaldi því, sem nú fer fram í Þýzka-
landi Hitlers.
Lætur hann bréf, sem fallið hafa í hendur Rússum, frá þýzkum
konum til hermannnana á vígstöðvunum, lýsa þrælahaldinu með orðum
Þjóðverja sjálfra.
okkur hjálp. Þegar Pólverjarnir kom
ust í kynni við svipuna urðu þeir
svei mér kvikir...... Einn daginn
skaut Meyer, vinur pabba, einn
þeirra, — Serba, sem hafði læðst inn
í matarbúrið. Það var alveg rétt af
Meyer, það er svo mikið orðið af
allskonar útlendingum hér að þeir
verða brátt í meiri hluta...
völdum á ný í hinu upprunalega
ríkif villimennskunnar.
Hefði ég fyrir aldarfjórðungi
síðan skrifað, að á torgum Þýzka
lands, sem öll hafa sínar miðalda
borgarklukkur og gullna hana á
kirkjunum (hinn gullni hani
tákn dögunarinnar eftir nótt
heiðindómsins), hefði ég skrifað,
að á þessum torgum myndu ukra
inskar og rússneskar stúlkur, 15
ára drengir og 50 ára gamlir
bændur, verða seld á 10—100 rík-

A. Tolstoj.
ismÖrk hvert — þá hefði ég ver-
ið talinn andstyggilegur rógberi,
sem svívirti menningu nútím-
ans.
Á torgunum, þar sem blærinn
bylgjar lim linditrjánna, sem
Heine kvað um, þar sem merki
rakaranna — messingskál og
bursti — blasa við, fægð og gljá-
andi, hafa verið sett upp spjöld
með áletruninni: „Útlent vinnu-
afl“. Á hinum fornu götustein-
um og nýsópuðu malbikinu
standa og sitja þrælar, sem flutt-
ir hafa verið í slátursfjárvögn-
um frá hinum hernumdu héruð-
um Sovétríkjanna.
Digurfættar þýzkar frúr, sem
að það verði ekki fyrr en þýzka
stríðsbáknið hefur verið molað,
— og það er seint fyrir þýzku
þjóðina að ætla þá fyrst að taka
sér frelsi þegar aðrir eru búnir
að méla vopn kúgara hennar, —
því frelsisins verða menn að afla
sér sjálfir, það getur enginn gef-
ið öðrum.
En framtíð Evrópu veltur
vafalaust mjög mikið á því,
hvort það tekst að koma upp
byltingarhreyfingu gegn naz-
ismanum í Þýzkalandi sjálfu, áð-
ur en þýzki herinn bíður úrslita-
ósigur á vígvöllunum. Meðferð
sú, er þýzka þjóðin sætir eftir
stríð, hlýtur eðUlega að fara eft-
ir því, hvern skerf hún leggur
fram til þess sjálf, að leggja ó-
freskju nazismans að velli.
hvergi hafa fengið orð fyrir kven
legan yndisþokka, blína þar með
drembilegum, holeygðum greppi
trýnum á berfættar ungar stúlk-
ur, klæddar 1 tötra og ataðar út
í óhreinindum og ryki af vegun-
um, þukla á vöðvum þeirra, gá
upp í þær til þess að ganga úr
skugga um að þrællinn sé ekki
með skyrbjúg eða sífilis.
Þær benda með regnhlífinni
á skeggjaðan bónda: — Er hann
ekki of skapbráður eða of mat-
gráðugur?
Þegar þær hafa valið sér þræl,
reka þær hann gangandi á und-
an sér vegna skorts á farartækj-
um.
Svo ganga þau milli korn- og
kálakranna: Rússi, sem getur
varla haldið höfði fyrir þreytu,
og þrammar berfættur eftir leir-
ugum veginum, og þýzk frú, sem
lcnýr hann áfram með regnhlíf
og geymir marghleypu í tösk-
unni.
Þetta er engin ímyndun, engir
óráðsdraumar, heldur blákaldur
veruleiki, sem ég hef lesið í bréf-
um þýzkra manna og kvenna.
Það er fjöldi slíkra bréfa. Vind-
urinn feykir þeim enn um Tsarit
sín-steppurnar og sópar þeim í
hrúgur í lægðirnar milli kalk-
hólanna.
I Áróður Hitlers og Göbbels
virðist hafa fest rætur í meðvit-
‘ und þýzku þjóðarinnar, án fyrir-
stöðu nokkurra siðferðisefa-
semda. Þýzkir menn og konur
eru aðeins gröm þrælum sínum
fyrir það, hve mikið þeir þurfa
að eta, og að alltaf verður að
reka á eftir þeim.
Hið furðulegasta í þessum
bréfum er sannfæring Þjóðverj-
anna — jafnt kvenna sem karla
— um rétt þeirra til þess að vera
þrælaeigendur og „æðri“ verur.
Vanþakklátar skepnur þessir
þrælar — blóðlatir og síhungr-
aðir og sitja alltaf um tækifæri
til þess að strjúka.
„ .... Fimmtán af mönnunum,
sem við höfðum, hafa verið sendir
í verksmiðju. Pabbi er ekki glaður
yfir skiptunum, því við fengum 40
j Rússa og þeir eru svo magrir. En
| það skiptir engu, þeir eiga ekki betra
' skilið...“
1 „.... Nú taká allir stúlkur frá
; Úkrainu. En þær verða samt of dýr-
ar, þær þurfa að fá að éta og svo
verður að láta þær sofa einhvers-
staðar....Frakkinn sem við höfð-
um er farinn. Við fengum Rússa í
staðinn. Hann vinnur sæmilega, en
hinir fást varla til að hreyfa sig... “
„Við höfum 9 vinnandi núna, 6
þeirra eru Pólverjar.... Þeir eru svo
latir að þeir fást ekki til þess að
hreyfa sig á sunnudögum. Á annan
í páskum ætlaði pabbi að láta
hreinsa ræsin, en þeir neituðu að
vinna — einn sagðist vera veikur,
hinir sögðust ætla í kirkju. Við urð-
um að kalla á lögregluna, sem sendi
„ .... Á miðvikudaginn grófu þeir
enn 2 Rússa. Það hafa nú þegar 7
•þeirra verið grafnir hér og 2 eru
dauðvona. Og livers vegna skyldu
þeir lifa, þessar skepnur? .... “
,,.... Þeir verða hrokafyllri með
hverjum deginum sem líður. Skil-
urðu ekki að þeir þykjast ekki geta
unnið lengur en 12 stundirl! Og svo
segjast þeir eiga að hafa klukkutíma
til matar. Kæri Andrés það líður
ekki sá dagur, að ekki komi lest full
af rússneskum úrþvættum. Eg titra
af reiði í hvert sinn sem ég sé þetta
fólk....“
„ .... Elsku maðurinn minn. Á
næturnar smíða Rússarnir leikföng
úr kubbum og selja þau fyrir brauð-
bita. Walter vill endilega fá eitt, en
mér er á móti skapi að taka við
nokkru frá þeim.....“
„. .. Rússarnir eru alltaf að
strjúka. Marteinn frændi náði
einum hjá múrbrennsluofnin-
um. Tveir Frakkar földu sig í
marga daga í skóginum handan við
akrana okkar. Kennslukonan okkar
fór út á akrana til að týna kornblóm
og sá allt í einu tvö hræðileg andlit
stara á sig. Hún tók til fótanna og
kallaði á lögregluna. Maður verður
svo taugaveiklaður af þessu öllu að
maður þorir varla að fara út og
tína ætisveppi.... “
„.... í gær var pabbi á fundi í
Schwerin, um kvöldið fóru þeir all-
ir á veiðar — nokkrir Rússar og Pól-
verjar höfðu sloppið frá brugghús-
inu. Og Ioks þegar þeir komust á
slóð strokumannanna voru þeir
komnir í annað hérað. Pabbi var
voðareiður.
Kona, sem vinnur í vöruaf-
greiðslustöð, skrifar manni sín-
um:
„Við fáum enga dugandi verka-
menn lengur, enda þótt okkur sé
skipað að allt verði að ganga eins og
í sögu, því hin nýja skipun foringj-
ans er: Öll hjól verða að snúast fyr-
ir sigurinn! Eg fæ nokkra Rússa á
hverjum degi, en þeir eru svo stirð-
busalegir í þessum þungu tréskóm,
að þeir verða að litlu liði. Svo eru
þeir alveg þróttlausir af sulti.“
•
ÉG HEF ENGU AÐ BÆTA
VIÐ ÞESSI BRÉF. — MÁLIÐ
LIGGUR LJÓST FYRIR. HIÐ
EINA VERÐUGA SVAR VERÐ-
UR AÐEINS GEFIÐ MEÐ
BRUGÐNUM RÚSSNESKUM
BYSSUSTINGJUM.
MUNIÐ
Kaffisöluna
Hafnarstræti 16
CK><><>C><><>C><><><><><><><><>C-
Gerizt
' áskrifendur
Þjóðviljansl