Þjóðviljinn - 07.09.1944, Side 5

3»JÓÐVILJINN — Fimmtudagur 7. september 1944
Útgefandi: Sameiningarflokkur alþýðu — Sósíalistaflokkurinn.
Kitstjóri: Sigurður Ouðmundsson.
Stjórniuálaritstjcrar: Einar Olgeirsson, Sigfús Sigurhjartarson.
Kitstjórnarskrifstofa: Austurstrœti 1%, sími 2070.
Afgreiðsla og auglýsingar: Skólavörðustíg 19, simi 2184..
Áskriftarverð: í Reykjavík og nágrenni: Kr. 6.00 á mánuði.
Úti á landi: Kr. ð.00 á mánuði.
Prentsmiðja: Víkingsprent h.f, Garðastrœti 17.
Saluiar Alþýðublaðið kauplækkunar-
ákvæða í stjórnarsamningum ?
Alþýðublaðið er í fyrradag að ásaka Sósíalistaflokkinn fyrir það
að hann vilji koma á stjórn, er vinni að því að tryggja öllum atvinnu,
efla stórum atvinnulíf vort og viðhalda þeim lífskjörum, er nú hafa
náðst, en bæta þau, er skilyrði skapast til þess. Og gerir nú þetta
vesæla blað eina tilraun enn til að sverta Sósíalistaflokkinn fyrir að
I
vilja koma á samstarfi við öll þau öfl, sem að þessu vilja vinna.
Sósíalistaflokkurinn hefur alltaf miðað allt sitt umtal og samninga
um þátttöku í ríkisstjórn við málcfni og stefnu, en ekki við menn og
flokka. Sósíalistaflokkurinn hefur frá því hann var stofnaður liaft það
á stefnuskrá sinni að vera reiðubúinn til samstarfs við menn úr hvaða
flokk eða stétt sem væri að velferðarmálum fólksins. Ef menn, sem
kalla sig „íhaldsmenn“, eru reiðubúnir til að vinna að velferðarmálum
fólksins, — en menn, sem kalla sig „framsækna“ eða jafnvcl há-
marxistiska, eru ekki reiðubúnir til slíks, heldur vilja vinna á móti vel-
ferð fólksins, — þá er eðlilegt fyrir alþýðuna að reyna samstarf við
þá, sem samstarf vilja um hennar hagsmunamál, hvað sem þeir kalla
sig.
Af ávöxtunum skuluð þér þekkja þá, — ekki aðeins af því, sem
þeir segja um sig sjálfir.
Alþýðan gleymir því ekki hvcrnig þjóðstjórnarflokkarnir, að Alþýðu-
flokknum meðtöldum, komu fram við hana. Hún man enn þegar
þrælalögin voru sett og kaup hennar lögboðið og lækkað.
Alþýðublaðsklíkan saknar þess sennilega að slíkt skuli ekki rætt
nú, ef stjórnarsamvinna kæmist á.
Alþýðan saknar þess ekki, — pg henni þykir vænt um að sem flestir
af þeim flokkum, sem áður sýndu sig svo harðvítuga í hennar garð,
leggi niður allan steingerfingshátt í stjórnmálum og taki að líta á
- i
það, sem eitt af stærstu viðfangsefnum þjóðfélagsins að reyna að trýggja
alþýðu manna lífvænleg kjör.
En einmitt sá flokkur, sem Alþýðublaðsklíkan alltaf lafir aftan í:
Framsókn, hefur gert það að skilyrði í þeim samningum, sem fram fóru
við hana um stjórnarmyndun, að kaup verkámanna væri lækkað, að
lífskjör þeirra væru rýrð.
I>að er líklega þeirra skilyrða, sem Alþýðublaðsklíkan saknar nú.
•
Alþýðublaðinu er bezt að þegja, þegar talað er um stjórnmál. Það
blað er búið að eyðileggja þann flokk, sem það átti að vera málsvari
fyrir, á skrifum sínum um stjórnmál, — er orðið fyrirlitnasti blað-
snepill, sem út hefur komið á Islandi fyrir ofstæki sitt og óheilindi.
Fjandskapur þessa blaðs í garð verklýðslireyfingarinnar er svo opin-
ber, allt frá því að heimta bann á verklýðsblöðum og verldýðsflokk-
um, standa með kauplækkun og þrælalögum og þar til það heimtar
nú verkfallsbrot og upplausn verklýðsfélaga, að enginn verkamaður
eða verklýðssinni er lengur í efa um innræti þess.
9
Verklýðshreyfingunni íslenzku er hins vegar alveg ljóst hvað híýt-
ur að verða hennar höfuðverkefni á næ^tunni: að tryggja atvinnuna
fyrir fjöldann og leggja öruggan grundvöll að batnandi lífsafkomu
hans. Og að því er rétt að vinna með hvaða öflum, sem vilja hafa
samstarf að því marki, hvaðan sem þau koma, — eins og hitt ar líka
rétt að berjast gegn árásunum á lífskjör og samtakarétt alþýðunnar,
hvaðan sem þær koma, meira að segja þó Alþýðublaðið leggi þeim lið.
Sœrðir, brezlcir hermenn bíða brottflutnings á Normandívígstöðvunum.
auðhringanna
Franski Kommunistaflokkurinn
dreifir nú um hið hernumda Frakk
land bæklingi með nafninu Land-
ráð auðhringanna. Hringarnir hafa
aldrei fengið aðra eins útreið.
Frönsku auðhringarnir hafa í
meir en 50 úr, sökum ágóðagræðgi
sinnar stöðugt spillt lífsskilyrðum
þjóðarinnar og veiklað landið svo
mikið fjárhagslega, stjórnmálalega
og hernaðarlega, að það var orðið
lítilsmegnandi í samanburði við
hinn volduga og hrokafulla ná-
granna ' sinn. — Þetta er fyrsti
glæpur þeirra.
Frá 1933 til 1940 styrktu hring-
arnir af frjálsum vilja Þýzkaland
Hitlers mcð því að veita því alls
könar hlunnindi og með ]>ví að
spilla á skipulagðan hátt vináttu
Frakklands og Sovétríkjanna, —
í stuttu máli með því að einangra
land okkar. — Olli þessu stéttar-
hagsmunir þeirra, stjórnmálaof-
stæki og hatur á Sovétríkjunum.
— Þetta er annar glæpur þeirra.
Er þeir höfðu opnað hlið lands
síns 1939—40, afhentu þeir óvin-
unum allt, sem þeir þörfnuðust
og þágu sinn hluta af hcrfangi
þeirra í Frakklandi. — Þetta er
þriðji glæpur þeirra.
í maí 1941 undirrituðu forystu-
menn franska vélaiðnaðarins
fyrsta samninginn um nána sam-
vinnu við hina þýzku og ítölsku
starfsbræður sína.
Geta þarf sérstaklega um jiorp-
araskap eigenda Renaultverk-
smiðjanna.
Eftir loftárásir Breta og Banda-
ríkjamanna á þessar verksmiðjur,
báðu eigendurnir Vichy-stjórnina
um skaðabætur. Svaraði hún, að
þar sem Renaultverksmiðjurnar
hefðu ekki veriö teknar með valdi
af hernámsríkinu, heldur verið
fengnar því til umráða af frjáls-
um vilja um það leyti, sem vopna-
hlé var samið, gætu þcir varla
krafizt bóta sökum tjóns vegna
óviðráðanlegs ástands!
Málmiðnaðurinn hefur gert
marga samvinnusamninga við
Þjóðverja.
Árið 1943 var stofnað félagið
Krupp Societe Anonyme með 20
milljón franka liöfuðstól og afnot
franskra verksmiðja til að
leiða, selja og gera við landbúnað-
arvélar.
Þessir málmiðnaðarhringir bera
inikla ábyrgð á viðhaldi þýzka
hersins. — Þeir hafa gerzt þjón-
ar Hitlers.
ítarlegir samningar um að af-
henda franska iðnaðinn óvinunum
hafa líka verið samþykktir af raf-
magns, dfna, vefnaðar, sútunar,
síma, gúmmí, viðarkvoðu og timb-
uriðnaðinum, fyrir utan alla aðra
samvinnu, sem minna ber á.
‘fcáttur bankanna hefur auðvit-
að afar mikla þýðingu í þessari
undirokun franska þjóðarbúsins.
— Hollusta Wormsbanka, Lam-
bert-Biltzbanka og Mirabaud-
banka við liagsmuni Þjóðverja er
alkunn.
En um fram allt, er ekki hægt
að gera of mikið úr ábyrgð stóru
bankanna. — Fjórir stóru bank-
arnir í Frakklandi, þeir Crédit
Lyonnais, Société Générale, Comp
toir d’Escompte og Banque Nat-
ionale pour le Commerece ct I’In-
dustrie, mynduðu félagsskap í því
skyni að framkvæma fransk-
þýzku iðnaðaráformin.
Bankarnir seldu Frakkland bein
línis, — seldu framleiðslugetu þess
og sjálfstæði án þess að liika eitt
augnablik.
Þessir herramenn, sem eru fyrir
nokkru búnir að sjá, að Þýzkaland
hefur beðið ósigur, eru nú ekki
nðeins að reyna að komast hjá
réttlátri refsingu með því að full-
yrða, að þeir hafi þjónað fjand-
mönnunum á móti vilja sínum,
heldur eru þeir líka að reyna að
tryggja aðstöðu sína í framtíðinni
með því að leitast við að kljúfa
mótspyrnuöflin og koma af stað
borgarastyr j öld.
Sumarið 1943 komu meðlimir
auðhringasambandsins saman til
að athuga, hvernig þeir gætu hald
ið áfram starfsemi sinni á franskri
grund eftir að Þjóðverjar væru
Stjórn auðhringasambandsins,
sem álítur samvizku allra annarrq
vera líka samvizku þeirra sjálfra,
gat ekki dottið neitt betra í liug
en að káupa 20000 skæruhermenn
til að bæla niður föðurlandsvini í
París og nágrenni hennar eftir
brottför fjandmanrlanna.
Þessa tillögu voru þeir nógu ó-
svífnir til að bera fram fyrir vissa
meðlimi mótspyrnuhreyfingarinn-
i
ar.
En Frakkland mun ekki láta
þessa stríðsglæpamenn sleppa. —
Franskir föðurlandsvinir álíta
nauðsynlegt, að í eitt skipti fyrir
öll sé því slegið föstu, að auðhring-
arnir hafa framið landráð.
Ilér er ekki um það að ræða,
hvort hringarnir eða fulltrúar þjóð
arinnar séu færari urn að reka þessi
miklu fyrirtæki.
Viðfangsefnið er að ákveða,
hvort eigi að halda við eða út-
rýma því skipulagi fjármálayfir-
drottnunar, sem óhjákvæmilega
skapar landráðamenn.
Hér er eingöngu um það afar
þýðingarmikla atriði að ræða að
binda endi á landráð.
Útrýming hringanna verður
ekki framkvæmd með því einu að
reka forystumenn þeirra frá hin-
um fyrri fyrirtækjum sínum, lield-
ur með því að gera þeim ómögu-
legt að ná aftur nokkrum völdum
í fjármálalífi landsins.
Á hinn bóginn má alls ekki
ganga á rétt neins fransks föður-
landsvinar, sem kann að eiga hags-
muna að gæta í eignum þeim, sem
upptækar verða gerðar.
Þjóðnýtingin ' getur orðið með
mörgum hætti. Bankarnir, vá-
tryggingafélögin, raforkuver, nám-
ur o. s. frv. liljóta að verða eign
ríkisins sjálfs.
Illutir stórra hlutabréfaeigenda,
sem reynast sekir, verða gerðir
upptækir og ógildir formálalaust.
Þeim hluthöfum, sem reynast sak-
lausir af landráðum, verður leyft
að halda hlutum sínum í ríkis-
fyrirtækinu.
Það er lílca sennilegt, að viss
fram- farnir.
EFTIR
Valdccfe Rochef
þingmann kommúnista
fyrir Signuhéraði.
Hirm mikli Súvoroff
Fyrir næstum 200 árum síðan
reið ungur, rússneskur liðsforingi
í sigurför um götur Berlínar. —
Sigursæll rússneskur lier hafði her-
numið höfuðborg Prússlands.
Það er áreiðanlegt, að innan
ekki mjög langs tíma mun sagan
endurtakast, — og sennilega vcrð
ur þá á brjóstum hinna sigursælu
fyrirliða rauða hersins mynd þessa
unga lið.sforingja, sem reið um
þessar sömu götur árið 1700.
Margir af fyrirliðum rauða liers
ins hafa nefnilega hlotið æðsta
hermcnnskuheiðursmerki Sovét-
ríkjanna, Súvoroff-orðuna, sem
ber nafn hins fræga hernaðarsnill-
ings, sem þessi ungi foringi átti
eftir að verða.
Alexander Vassilievits Súvoroff
var af líttþekktri aðalsætt, sem
átti heima í liinu forna, prúss-
neska Novgorodhéraði.
Hann var heilsutæpur, grann-
vaxinn og ófríður drengur og fékk
snemma feikilegan áhuga á lier-
mennsku, gleypti í sig allar lier-
fræðibókmenntir, sem hann komst
yfir. 17 ára gamall varð hann
undirliðþjálfi (corporal) í Varðliða
heísveitinni. Var það í samræmi
við þá fyrirskipun Péturs mikla,
að liðsforingjar yrðu að byrja sem
óbreyttir hermenn og hæklca
smám saman í tign.
Þessi aðalsmaður og undirlið-
þjálfi rækti nám sitt kappsamlega,
en snemma kom í Ijós hjá honum
sú fyrirlitning fyrir viðhöfn og
innantómum hermannaskólaæf-
ingum, sem varð einkennandi fyr-
ir hann.
Hann var sá eini af helztu liers-
höfðingjum 18. aldar, sem fyrir-
leit formfestu og byssuæfingaæði
Prússa.
Ilann hlaut eldskírn sína
snemma á liðþjálfaárum sínum í
Sjö ára stríðinu (þegar hann tók
þátt í áður nefndri innreið inn í
Berlín) og reyndist vera framúr-
skarandi djarfur riddaraliðsfor-
ingi-
Hann sá hinn ótæka ósveigj-
anleik rússneska hersins, og þegar
hann varð ofursti og fékk herdeild
(regiment) til umráða aðeins 32
ára gamall, beitti hann allri sinni
fyrirtæki verði látin vera undir
eftirliti um ákveðinn tíma. Mun
þá ríkið eiga meiri hluta hlutabréf-
anna og stjórna fyrirtækinu, en
minni hluti hlutabréfanna verður
áfram í höndum einstaklinga.
Þjóðnýting fyrirtækja auðhring-
anna mun m. a. auka mjög áhrif
verkfræðinganna og tæknifræðing-
anna, sem munu fá afar stórt at-
hafnasvjið. Þeir munu fá slíkt sköp
unarfrjálsræði, að annað eins hef-
ur ekki þekkzt.
Hagsbæturnar verða ekki minni
fyrir verkamennina, fyrir almenn-
ing allan og fyrir fjárhag ríkis-
ins.
Markmiðið verður að láta
Frakkland fá aftur sinn réttmæta
sess í heiminum, — þann sess, sem
sníkjulíf auðhringanna hefur mein
að því að halda. — Markmiðið
er fjárhagslega sjálfstætt Frakk-
land.
Þetta er í stuttu máli sú leið,
sem franski Kommúnistaflokkur-
inn mælir með.
ótæmandi atorku við að skapa að-
ferðir þær, sem hann átti eftir að
gjörbreyta rússneska hernum með.
Það, sem hann gerði, var í stór-
um dráttum að innleiða það, sem
nú mundi vera kallaðar víkinga-
sveitaaðferðir. — Hann breytti
liinu hægfara, rússneska fótgöngu-
liði i hreifanlegasta lið heimsins,
sem gat gengið 190 km á fjórum
dögum og að því loknu unnið sig-
ur í tvísýnni orustu.
„Sigur“, lirópaði hann einu sinni
„er undir fótunum kominn, —
hcndurnar eru aðeins verkfærin“.
í stað hinna formföstu víglína-
orustna síns tíma byrjaði hann
að beita hreifanlegum fylkingum
(var á því sviði fyrirrennari Na-
poleons), — og hann kunni snilld-
arvel lagið á hermönnum sínum.
Það var mikill munur á hinu
miðaldalega og aðalsveldislega
baksviðs hans og því skilningsríka,
mannúðlega og lýðræðislega við-
móti, sem hann sýndi hermönn-
um sínum alltaf. — Áreiðanlega
hafa fáir hershöfðingjar sögunnar
verið elskaðir jafnmikið af undir-
mönnum sínum.
Óteljandi sögur eru sagðar af
því, hvernig hann lék sér að því
að vera aulalegur. Gerði hann
það til gamans fyrir hermennina
og til að láta í ljós fyrirlitningu
sína fyrir hirðinni og liin.um spilltu
klíkum, sem stöðugt tafði starf
hans og svipti liann réttlátum
launum fyrir þau.
Úrslitasigrar þeir, sem Rússland
vann í mörgum styrjöldum í Pól-
landi og Tyrkjaveldi á síðasta
þriðjungi 18. aldar, voru verk Sú-
voroffs og færðu honum að lok-
um marskálkstign.
En hinn vitskerti keisari, Prússa
vinurinn Páll 1., rak hann í ónáð,
og það var aðeins fyrir eindregna
kröfu Bretlands, að hin gamla
hetja var aftur kvödd til starfa
árið 1799 til að stjórna herjum
Bandamanna gegn hershöfðingj-
um Napolons á Norður-Ítalíu og
í Svisslandi.
Sú feikilega lierferð og liin
furðulegu endalok hennar í há-
Ölpunum gerði nafn Súvoroffs
frægt um alla Evrópu. Sérstaklega
voru Bretar hrifnir, — og Nelson,
nýkominn frá sínum eigin sigri á
Níl, hyllti hann og skrifaði hon-
um: „Kæri, kæri bróðir . .■......“
Súvoroff vissi, að aðalatriðið
í stríði er að eyðileggja heri and-
stæðinganna, en ekki að hernema
landsvæði. — Hann vissi að sig-,
urinn fellur næstum alltaf þeim
í skaut, sem fjötrar vilja óvinanna
með því að vera í sókn. — Hann
vissi að áætlanir voru ekki eins
mikilvægar og hæfileiki hers til
að vera viðbúinn óvæntum hætt-
um, og að hraðgöngur og roskleiki
í óvæntum áhlaupum er meira
virði en margbrotnar byssuæfing-
ar.
Alla ævi hafði hann megnustu
óbeit á höfðingjasleikjum og met-
orðasjúlcum mönnum og á letingj-
um og kærulausuin* fáfræðingum.
Ilann leitaðist við að vekja
hin værukæru stjórnarvöld sinna
tíma. — „Eg galaði eins og hani
til að vekja svefnpurkurnar“,
sagði hann.
Og liróp hans: „Sannarlega get
ég ekki kæft eldinn í sál minni!“
mætti gjarnan rita á legstein hans.
Hann formælti iðulega „þessum
bölvuðum óvitum“.
„Nám er Ijós, — iðjuleysi ,er
myrkur“, sagði hann.
„Ilver hermaður verður að vita,
hvað hann er að gera“.
Fræg bandarísk sjóhetja, John
Paul Jones, sem um hríð hafði
herstjórn á hendi í rússneska
flotanum og var samstarfsmað-
ur Súvoroffs, lýsir Súvoroff á
þessa leið:
„Eftir að ég hafði látið af
hendi stjórn flotadeildarinnar
hjá Kerson, heimsótti ég Súvor-
off hershöfðingja í aðalstöðvum
sínum.
Dvalarstaður hans var í kofa
í einu hinna herteknu ríkja
(Rússar voru í stríði við Tyrki),
og voru aðeins tvö lítil herbergi
í honum.
Þetta var álíka dvalarstaður
,og tyrkneskur ofursti hefði bú-
ið í.
Hershöfðinginn notaði annað
herbergið fyrir skrifstofu og
borðstofu, en í hinu svaf hann.
Hann hafði enga þjóna, — að-
eins matreiðslumann og tvo her-
menn, sem gættu hesta hans og
fóru í snúninga.
Liðsforingjarnir í herforingja
ráði hans höfðu miklu betri
dvalarstaði.
Súvoroff er um það bil 170
cm. á hæð. Hann er lotinn í
herðum með flatt brjóst og jafn-
vel dálítið innfallinn.
Allur líkaminn og limirnir eru
grannir, og hann er allur sam-
an langt frá því að vera til-
komumikill.
Andlitsdrættirnir eru reglu-
legir og mjög svipfallegir og er
oft mjög góðlegur, þegar hann
er kátur.
En hann er veðurbarinn í and
liti. Hörundið er orðið brúnleitt
eftir meir en 40 ára herþjón-
ustu í alls konar loftslagi og á
öllum tímum árs, og andlit hans,
sem alltaf er vel rakað, er orð-
ið mjög óslétt. Valda því tönn
tímans, áhyggjur og þjáningar,
því að hann hefur særzt mörg-
um sinnum og hann er nú sex-
tugur.
Þekking hans er víðtæk og ná
kvæm. ■— Hann er nákunnugur
styrjöldum tveggja síðustu alda
frá stríðum Gustafs Adolfs til
stríða Friðriks og mér til mik-
illar undrunar var hann vel
kunnugur aðalganginum og
helztu orustunum í byltingar-
stríði okkar sjálfra, þó að lítið
hafi birzt um það í Evrópu.
Hann virðist ekki þrá per-
sónulega frægð, en ég tók eftir,
að hann hafði gaman af að
heyra álit herfróðra manna í
Tyrklandi og Englandi á afrek-
um sínurrf. Og langar hann
mikið til að ferðast til þessara
landa.
Tungumálaþekking hans er
stórmerkileg. — Hann talar vel
frönsku, þýzku, sænsku, finnsku
og pólsku, og getur skrifað rétt
og vel á öllum þessum málum.
Hann getur líka gert sig skilj-
anlegan á ýmsum Tartaramál-
lýzkum og jafnvel á Tyrknesku.
Hryðjiivcírfe Pjóð-
vetja í Róm
Fimmtudagur 7. september 1944 — ÞJÓÐVILJINN
MYNDAFRÉTTIR
Rannsóknamefnd Bandamanna
hefur lcomizt að þeirri niðurstöðu,
að þýzku nazistamir hafi drepið
nœstum 1000 manns í Róm.
Fjöldi líka liefur fundizt í helli
einum skammt frá borginni. —
Myrtu nazistar þar mörg liundruð
rómverskra borgara, sem gisla
vegna árásar á þýzka hérsveit,
sem var á göngu gegnurn Róm
og missti við það fáeina menn.
Rannsóknarnefndin hefur haft
upp á nöfnum margra þeirra, sem
bera ábyrgð á þessum hryðjuverk-
um, og lýsir því yfir, að þeim
skuli verða • refsað samkvæmt
samþykkt Moskvaráðstefnunnar.
Hið innra er hann sál sann-
leika og sæmdar.
Á meðan hann var undir
hinni'lllgjörnu stjórn Potenkins,
gaf hann aldrei skýrslu um hern
aðaraðgerðir sínar, því að Po-
tenkin vildi ekki láta hann
skrifa sannleikann, en hann
vildi ekki skrifa neitt annað.
Örlæti hans er jafn mikið og
yfirlætisleysi hans. Hann virð-
ist engan skilning hafa á gildi
verðmæta. Pyngja hans er opin-
hverjum sem kemur, verðugum
sem óverðugum.
Hann var vanur að bera dag-
lega hið stórfenglega, gimsteina
skreytta sverð, sem keisara-
drottningin gaf honum fyrir sig-
urinn í Taurida. Og það var að-
eins aðgæzla hinna trúu aðstoð-
armánna, sem kom í veg fyrir
að gimsteinar, sem voru þús-
unda rúblna virði, týndust u:
hjöltunum, þegar þeir fóru að
losna úr umgjörðunum vegna
hlífðarlausrar notkunar.
Hann virðist ekki berast mik-
ið á nema á einu sviði. Hann
hefur dálæti á hestum og átti,
þegar ég heimsótti hann, fjóra
eða fimm af hinu bezta Arabíu-
kyni, og húsið þeirra var betra
en kofmn hans.
Hann sýndi mér einn þeirra
með miklu stolti. Það var grár
gæðingur, sem hann hafði einu
sinni riðið frá Toganrog (við
Svartahaf) til Moskvu og til
baka sömu leið, án þess að hafa
hestaskipti eða hvíla hann, og
sást ekki á honum, að hann tæki
það nokkuð nærri sér.
Þegar ég yfirgaf aðalstöðvar
Súvoroffs 14. nóvember, til að
fara til Kerson áleiðis til St.
Pétursborgar, tók hann upp úr
einni kistu sinni loðfeld, gerðan
úr oturskinnum frá Síberíu,
fóðraðan með gulu Kínasilki,
með víðum ermabryddingum og
kraga eða hettu úr safalaskinni,
og var hann svo síður, að hann
náði mér á hæla. — Ég hafði
aldrei séð jafn dásamlega flík.
En það var ekki allt. Hann
tók næst upp riddaraskikkju úr
hermelínaskinni, hvíta sem snjó
og festa saman að framan með
svörtum og gylltum snúrum. —
Er þetta vetrarhirðskikkja for-
ingja Pavlocskaja riddaranna í
lífverði keisarans, en hann var
heiðursfursti hjá þeim.
„Taktu þetta, Jones“, sagði
hann. „Þetta er of fínb fyrir
mig.
Börnin mín (þ. e. hermenn-
Framhald af 5. síðu.
Þýzku nazistarnir hafa á undanfömum árum svelt þjóðimar
í liemumdu löndunum. — Myndin sýnir matvœlaúthlutun í
Frakklandi eftir að Þjóðverjar höfðu verið sigraðir.
Brezkur Shcrmanskriðdrehi á Ítalíuvígstöðvunum.
Myndin sýnir hinar langfleygu orustuf lugoélar brezka flugliers-
ins. Þœr hafa mikið verið notaðar til vemdar sprcngjuflugvél-
um í árásarferðum þcirra.
Spitjireflugvélamar áttu sinn þátt í því live vel innrásin tókst,
með því að veita landgönguliðinu „vamarþak“ er Þjóðverjar
unnu ekki á. — Myndin sýnir Spitfireflugvél lenda á heima-
flugvelli eftir rannsóhnarleiðangur.