Þjóðviljinn - 17.11.1944, Síða 7

► JÓÐVILJINN
7
=i
Föstudagur 17. nóv. 1944.
Skipsdrengurinn á Blossa
Friskó Kiddi tók langa og mjóa stöng af káe'tuþak-
inu, fór með hana út að borðstokknum miðskipa, rak
þar endann ofan í sjóinn og í botn.
Hér um bil fimmtán fet, sagði hann.
Hvernig botninn er?
Sandbotn, var svarið.
Bíddu lítið, við reynum aftur.
Fimm mínútum seinna fór stikan aftur í bo’ín.
Tveir faðmar, sagði Friskó Kiddi. Klöpp.
Franski Pési neri ánægður saman höndunum. Mik-
ið gott, mikið gott, sagði hann. Eg alltaf hitti botninn.
Þú gabbar ekki gamlan mann. Eg er viss.
Friskó Kiddi hélt áfram að mæla dýpið og kanna
botninn og kallaði í hvert skipti árangurinn til Franska
Pésa. Jói, sem ekkert þekkti á þetta, furðaði sig á því,
hve vel þeir þekktu botninn í flóanum.
Tíu fet, klöpp, hélt Friskó Kiddi áfram. Ellefu fet,
klöpp. Fjórtán fet, leðja. Sextán fet, sandur. Enginn
botn.
Ah! Áll, sagði Franski Pési.
í nokkrar mínútur var enginn botn, þangað til Friskó
Kiddi kallaði allt í einu: Átta fet — hart!
Það er nóg, kallaði Franski Pési, fram á, Sjói, fella
fokkuna. Þú Kid, hafa til stjakann.
Jói leysti fellitaugina og felldi seglin.
Akkerið falla, var næsta skipun. Það rann útbyrðis
og kom brátt til botns.
Friskó Kiddi renndi út nokkru af keðjunni og festi
hana síðan. Þeir hlóðu seglunum, gengu frá öllu og fóru
síðan að sofa.
Klukkan var sex, þegar Jói vaknaði og gekk aftur í
stýrishúsið og litaðist um. Það var kominn vindur og
stórstjór. Blossi valt og rykkti í akkerisfestina. Jói varð
að grípa í beitiásinn til að hrökkva ekki útbyrðis. Loft-
ið var grátt og þrungið og bar engin merki sólar, stór
ský voru á fleygiferð. Jói skyggndist um eftir landi.
Hálfa aðra mílu burtu sá hann langa og lága sandfjöru,
sem brimrótið hamaðist við. í fjarlægð sáust Kontra-
Costa-fjöllin.
Jói leit í aðra átt og sá þar litla skútu, sem hoppaði
og ruggaði og rykkti í akkerisfestina, tæplega fimmtíu
faðma frá þeim. Hún var hér um bil í beina stefnu af
vindborða og Jói gat lesið nafn hennar um leið og hún
hófst upp á öldutoppana. Hollendingurinn fljúgandi,
einn af bátunum, sem hann hafði séð 1 höfninni í Oak-
land. Ofurlítið til vinstri við hann lá Draugurinn og út
af þeim lágu sex eða sjö aðrar skútur fyrir akkerum.
Hvað sagði ég ekki?
Jói leit snöggt við. Franski Pési hafði komið út úr
káetunni og horfði sigri hrósandi fram undan sér.
Hvað sagði ekki ég? Ekki hægt gabba gamlan mann.
Eg rata í myrkri eins vel og í sóskini. Eg veit — ég veit.
Skyldi hann hvessa? spurði Friskó Kiddi innan úr
káetunni, hann var að kveikja upp eldinn.
Franski Pési horfði rannsakandi á loftið og sjóinn
nokkra stund.
Hvessir kannski, lygnir kannski, var hans tvíræða
svar. Búðu til morgunverðinn, svo að skafa botninn.
Reykurinn, sem lagði upp úr öllum skútureykháfun-
um, bar þess vitni, að alls staðar væri verið að mat-
reiða fyrstu máltíð dagsins. Hvað Blossa snerti, stóð
það ekki á löngu, þeir gerðu brátt eitt rif í stórseglið og
bjuggust til að létta akkerum.
ANTON P. TSÉKKOFF:
GRESJAN
var ákaflega sterkbyggður og í
hverri hreyfingu hans lýsti sér
dirfð fullhugans, sem trúði á
mátt sinn og megin. Hann yppti
öxlum, krosslagði handleggina
og hló hærra en hinir. Hann
renndi kesknisfullum augunum
til himins, leit á veginn og
vagnana, án þess að stöðvast við
nokkurn hlut, og það var eins
og hann langaði til að drepa
eitthvað bara til að eyða tím-
anum, eða hafa eitthvað til að
hlæja að. Hann hræddist sýni-
lega ekkert, og kærði sig áreið-
anlega bölvaðan um- álit Jegor-
úska á honum. En Jegorúska
hataði þetta hrokkna, flaxandi
hár, andlit hans og afl hans af
öllu hjarta og hlustaði með ótta
og viðbjóði á hlátur hans og
hugsaði um hvaða orð hann
gæti haft um hann.
Pantelí gekk líka að vatns-
bólinu, hann tók lítið grænt
gler af fórnarlampa upp úr vasa
sínum, þurrkaði af því með
dulu og fyllti það úr fötunni og
drakk, síðan fyllti hann glasið
aftur, sveipaði það inn í dul-
una og lét í vasa sinn.
Hvers vegna drekkur þú úr
lampa, gamli maður? spurði
Jegorúska hissa.
Sumir drekka úr fötu, aðrir
úr lampa, svaraði karlinn, hver
eftir því, sem honum sýnist.
Drekk þú úr fötunni og verði
þér að góðu.
Elskan, fallega elskan, sagði
Vassja allt í einu í gælurómi.
Elskan.
Hann horfði eitthvað út í blá-
inn og brosti votum augum.
Við hvern ertu að tala? spurði
Kírúa.
Við elsku tófuna, sem liggur
þarna á bakinu og leikur sér
eins og hundur.
Allir fóru að horfa í sömu
átt og hann, en enginn gat séð
tófuna annar en Vassja og hann
var hreykinn af því. Hann hafði
ákaflega skarpa sjón og sá svo
langt frá sér, að gresjan var
alltaf full af lífi fyrir augum
hans. Hann þurfti ekki annar
en líta í kringum sig til að sjá
tófu eða héra, eða eitthvert ann
að dýr, sem var að fela sig.
Allir gátu auðvitað séð héra,
sem hljóp yfir veginn eða eftir
gresjunni, en Vassja sá villt dýr
í fylgsnum sínum- Og vegna
þess, að Vassja hafði svona
góða sjón, var sem hann sæi
inn í aðra veröld, sem aðrir gátu
ekki eygt, og hún var líklega
falleg eftir upphrópunum hans
að dæma, það var ekki hægt
annað en öfunda hann.
Þegar vagnarnir héldu af
stað aftur hringdu kirkjuklukk-
umar til tíða.
V.
Vagnlestin ók eftir árbakkan-
um öðru megin við þorpið. Sól-
skinið var brennheitt eins og
fyrri daginn, loftið kyrrt og
þjakandi. Nokkur tré voru á
árbakkanum, en skuggi þeirra
féll ekki á veginn heldur á ána,
svo að þeir kældu engan, vatn-
ið í ánni endurspeglaði bláan
himininn og var fagurt á að
líta.
Stjopka, einn ekillinn, sem
Jegor hafði ekki séð fyrr, mað-
ur frá Litla-Rússlandi í síðri
skyrtu, beltislaus og víðum
buxum, flýtti sér úr fötunum
og fleygði sér út í ána. Hann
fór þrisvar sinnum í kaf, synti
svo á bakinu með lokuð augu
og ánægjusvip.
Á svona heitum dögum, þeg-
ar hvergi er hægt að flýja und-
an sólinni, er gutl í vatni og
blástur í manni, sem er að baða
sig í því, eins og fögur hljóm-
list. Dímoff og Kíúra afklædd-
ust einnig og fóru að dæmi
Stjopka, þeir hlógu dátt og á-
nægjulega um leið og þeir
stungu sér út í tælandi vatnið.
Kírúa blés og frísaði og hóst-
aði og hrópaði, að þeir ætluðu
að drekkja sér, en Dímoff elti
hann og reyndi að ná í fæturna
ó honum.
Haha! náðu í hann, haltu hon-
um! kölluðu þeir.
Kírúa hló og skemmti sér, en
andlitssvipur hans var eins og
á þurru landi, heimskulegur og
hálf hissa, eins og einhver hefði
læðzt aftan að honum og sleg-
ið í hausinn á honum. Jegor-
úska fór líka úr fötunum. en
hann fór ekki út í af bakkan-
um, heldur hljóp upp á hæð og
Ætt Bretakonunga: („Óðinn“,
des. 1914).
„ — Þeir eru ættaðir frá Auð-
unnarstöðum í Víðidal í Húna-
vatnssýslu og er sú ætt rakin
þannig:
(1) Auðunn bóndi á Auðunn-
arstöðum í Víðidal. Hans dóttir
(2) Þóra mosháls. Hennar dótt-
ir (3) Úlfhildur, gift Guðbrandi
Kúlu. Þeirra dóttir (4) Ásta,
gift Haraldi og Sigurði Sýr.
Hennar sonur (5) Ólafur kon-
ungur helgi. Hans dóttir (6)
Úlfhildur, gift Ottó hertoga í
Brúnsvík, þeirra sonur (7)
Magnús hertogi af Brunsvik.
Hans dóttir (8) Wulfhild, gift
Hinriki hertoga svarta. Þeirra
sonur (9) Hinrik hertogi dramb-
láti. Hans sonur (10) Hinrik
ljón (11). Ottó keisari IV., for-
faðir Welfaættarinnar, sem Eng
landskonungar og flestir að'ir
stakk sér úr um tíu feta hyð.
Hann fór í boga í loftinu og
sökk djúpt í vatnið, það var
svalt og hressandi og hann var
endurnærður, þegar hann kom
upp á yfirborðið. Hann greip
sundtökin, blés frá sér og opn-
aði augun, en sólin skein beint
framan í hann. Fyrst sá hann
ekki neitt, svo var eins og allt
væri með öllum litum regnbog-
ans- Hann flýtti sér í kaf aftur,
opnaði þar augun og sá eitt-
hvað bjart og grænleitt eins og
í tunglsljósi. Hann komst ekki
enn til botns, en naut svalans
á meðan hann var að koma upp.
Hann dró svo fast að sér and-
ann, að honum fannst ekki ein-
ungis lungu sín fyllast lofti,
heldur einnig maginn. Síðan
lagðist hann á bakið og busl-
aði eins og hann gat til þess að
njóta. sem bezt þessarar stund-
ar, sem hann gat verið í vatn-
inu, unz hann var orðinn upp-
gefinn. Hinn bakki árinnar var
vaxinn1 illgresi, það var gyllt
að sjá í sólinni og blómin hengu
döpur og sofandi og reyndu að
snerta hið kælandi vatn. Á ein-
um stað bærðist sefið við bakk-
ann og þeir Stjopka og Kírúa
fóru að reyna að ná í síli.
Sko sílið, strákar, hrópaði
Kírúa, sem hafði náð einu.
Jegorúska synti að sefinu,
stakk sér þar og fór að fálma
eftir sílum. Niðri í leðjunni
fann hann eitthvað snarpt við-
komu, kannski voru það brodd-
ar á síli. En í sama bili þreif
einhver í fótinn á honum og dró
hann upp á vatnsflötinn. Jegor-
þjóðhöfðingjar Evrópu eru
komnir af“.
Ættartölu þessa kveðst ,,Óð-
inn“ hafa eftir „fróðum rnanni,
Eiríki prófessor Briem“.
★
Kona nokkur kom til prests
og kvartaði um sambúðina við
manninn sinn. Sagði hún að þau
gætu aldrei sézt án þess að ríf-
ast. Bað hún prestinn að gefa
sér góð ráð.
„Sjálfsagt kona góð“, sagði
prestur. ,.Þér þurfið aðeins að
halda hin tíu boðorð guðs, —
og kjafti“.
★
Reiður faðir við ungan mann:
„Eg krefst þess að fá að vita
hvort nokkuð er á milli yðar
og dóttur minnar“.
„Ekkert herra. — ekkert
nema þér“.
C£ ÞETTA