Þjóðviljinn - 22.03.1946, Blaðsíða 6

ÞJÓÐVILJINN
Föstudagur 22. marz 1946.
FÉLAGSLlF
z.K. SKÍÐADEILDIN.
Skíðaferð að Kolviðarhól á
laugardaginn kl. 2 og kl. 6.
Farmiðar og gisti íg selt í I.R.
húsinu í kvöld kl. 8—9.
Á sunnudag verður farið kl.
9. Farmiðar í þá ferð eru seld
ir í verzl. Pfaff kl. 12—3 á
laugardag.
Innanfélagsmót á sunfidag.
Keppt í svigi kvenna og
drengja.
~1
Daglega
NÝ EGG, soðin og hrá.
Kaffisalan
HAFNARSTRÆTI 16.
Stúlkur
vantar.
Saumastofan
Hverfisgötu 49
m
Ragnar Olafsson
Hæstaréttarlögmaðrr
og
löggiltur endurskoðandi
Vonarstræti 12, sími 5999
l_______________________
Kaupum tuskur
allar tegundjr hæsta verði.

HÚSGAGNA-
VINNUSTOFAN
Balaursgötu 30
Munið
*•' C'. * "x' ,;.TV; T -t'V'V ;
Kaffisöluna
Ilafnarstræti 16
Hvers virði er Mgbl-
hinn „heilag^ réttur“
íslands?
Frh. af 4. síðu.
sitt í það að halda gerða
samninga.
Enginn erlendur aðili hefur
né getur haft neina ásökun
fram að færa um samnings-
rof á hendur íslendingum.
Hinn heilagi réttur íslend-
inga er fólginn í því, að ekki
séu brotnir á þeim samning-
ar, að erlent ríki, sem hefur
skuldbundið sig fl þess að
fara af landi brott með all-
an herafla sinn á tilskildum
tíma, standi við þá skuld-
bindingu.
Morgun-blaðið skr.'far nú
ekki um annað meir en hinn
„heilaga“ rétt keisarastjórn-
arinnar í Iran, sem sjálf er
j ásökuð um samningsrof.
En Morgunblaðið veit sýni-
lega ennþá ekk: af því, að til
sé neitt sem heiti heilagur
réttur íslendinga, í-búa þess
lands, þar sem ritstjórn Morg
unblaðsins telst starfa.
Allir íslendingar og allur
heimur.'nn veit, að verið er
Jað brjóta gerða samninga á
okkur íslendingum, að verið
er að troða á hinum heilaga
rétti okkar eigin ættlands. —
En Morgunblaðið veit þetta
ekkí. Það þegir. Það stein-
þegir, enda þótt stórblöð í
Bandarí-kjunum séu dag eftir
dag með svæsnustu árásar-
greinar á ísland og íslend-
inga og krefjist þess, að hinn
heilagi réttur okkar til sjálfs-
forræðis og samningsefnda sé
að vettugi virtur.
Morgunblaðið veit hundrað
sinnum betur um það, sem
gerist austur í Iran en það,
sem gerist í þess eigin landi.
Svo mikils virði er Morgun
blaðinu hinn heilagi réitur
íslands■
*
Við munum að svo stöddu
ekki fara lengra út í þetta
mál,- þó margt sé ótalið.
Við viljum aðeins minna á,
að Morgunblaðið er gefið út
af flokki, sem nefnir sig enn-
þá Sjálfstæðisflokk.
Ef Morgun-blaðið lætur það
dragast öllu lengur að minn-
ast þess, að málstaður ís-
lands er til og að hann er
Islendingum heilagri en mál-
staður miðaldasfjSrnar 'og"
oLíuhringa í Iran, þá verður
Sjálfstæðisflokkurinn að vera
yið því húinn; að þjóðin
breyti 'bráðlega um nafn
hans. íslendingur.
liffgur leiðin
Hægri blöð í Grikk-
Iandi fagna
Framhald af 1. síðu
bjóða ékki fram, þar sem
kösningunum var ekki frest-
að. Engu að síður mun Grikk-
land setja met í flokkafjölda,
því að 40 stjórnmálaflokkar
hafa fram-bjóðendur í kjöri.
að því að féfletta þá. — Var
það ekki þetta, sem þú
ætlaðir að segja Hann drakk
með þeim og fylTti þá, en ég
bar fram veitingarnar. Við
vissum allt, sem fór fram
bæði úti og inni. Það vissir
þú líka, þó að þú værir ungur.
Er það ekki? Og nú spyr ég
þig: Viltu taka við jörðinni og
peningunum, sem brennivín og
svívirðing loðir við? — Nei,
ég veit það! Þú vilt heldur
fara með tvær hendur tómar
— hreinar hendur. Eg þekki
þig. Eg þekki þig alveg niður
i kjölinn, drengur. Segi ég
ekki satt?“
Þorsteinn svaraði engu.
hverju átti han-i að svara.
Hún hafði sagt allt, sem hon-
um bjó í brjósti — og var
ekki smeik við að koma orð-
um að því.
„Góða nótt, mamma."
Hann gekk hægt til dyr-
anna og vissi að lnin horfði á
eftir honum.
„Hvert ætlarðu?"
„Eg veit ekki — bara eitt-
hvað út“.
„Niður að Vatrsenda?"
„Vatnsenda!" Ilann sneri
sér við og horfði á hana.
„Hvaða -e-rindi á ég þangað?"
„Ekki veit ég það. En það
gæti verið, að þú kynnir vól
við þig þar líka. Þú ræður,
hvað þú gerir. En ég sit hér.
Góða nótt.“
—- — Þorsteiun fór alls
ekki niður að Vafnsenda.
Hann gekk út í nýbyggðina,
veitti hverju húsi nákvæma, at
hygli, horfði lengi hugsandi á
sum þeirra og fór ánægður,
en stundum iiritíi hann hót-
uðið.
Litla húsið á Berjaflöt er
óbreytt, þar er ljós í gluggá
o g bjarma slær á snjóinn.
Kona syngur þar inni. Barn
grætur. Húsbóndinn er eitt-
hvað að sýsla úti. Hann heils-
ar Þorsteini. Nú þekkjast þerr
vel.
„Eg er að- slæpast úti á’
meðan Þóra kemur krökkun-
um í rúmið," segir hann hr.o.Sr
andi. „Eg er bara fyrir, eins
og þú getur ímyndað þér. En
bíddu bara við. Eg stækka
húsið í sumar.“
Þorsteinn samsinnir því.
Hann heldur áfram, lengra og
lengra inn í skóginn.
Hapn nam oft staðar og,
horfði í kringum sig, reiknaði
og mældi í huganum. Hann sá.
fyrir sér vatnið. Hinum naieg-’
inn við það sást ijós í tveimur
litlum gluggum.
En hann ætlar ekki þangað
—- nei, þangað fef hann ekki.
— — Nokkfum dögum
seinna sat Þorstéinn inni: í
stofu hjá Breiðavatnsbóndan-
um‘
Bóndi hafði fengið sér há-
degisblund, var nývahuaður
ög súr á svipinn.
„Jæja, hefurðu heyrt það,
að ég ætli að skipta öllura
skóginum í nýbýli? Og þú vilt
kaupa blett við Löngumýri.
Hvað gengur að þér maúur?
Áttu ekki jörð sjálfur? Allan
Garð! Og það er meira að
segja óræktað land, eins og
faðir þinn hirti um það. -—
Flytja frá Garði! Og skilja
mömmu þína eina eftir! Mér
kemur það náttúrlega ekki við
— Hún er sennilega ekki sem
bezt í sambúð.“
Svo situr bóndi hugsandi
um stund. Augun eru smá og
illileg.
„Viltu ekki kaupa Vatns-
enda?“ spurði hann. „Eg læt
rífa kofana í vor. Okkur kem
ur sjálfsagt saman um verðið.
— Jæja, viltu það ekki. Þú
þykist auðvitað hafa fengið
nóg af Vatnsenda. O, já, það
er skiljanlegt. Allir vita.
hverju þar hefur farið fram.
En nú eru þau bæði dáin —
og ekki liggja þau langt hvort
frá öðru núna, frekar en í |
lifanda lífi. Friður sé með |
þeim!“
Þorsteinn var fölur af reiui,
þegar hann fór, en hann beit
á jaxlinn:
„Eg skal kenna þeim að
gleyma," hugsaði hann.
Þorsteinn hafði raunar á-
stæðu til að vera ánægður.
Tarald hafði selt honum land
Yið Löngumýri, þar sem hann
vildi helzt reisa bú.
SÍÐARI HLUTI
I.
Það var snemrna sumars
tveim árum seinnu. Þorsteinn
frá Garði var á heimleið frá
skólanum, þar sem hann
kenndi. Átta ára gömul telpa
var í fylgd með honum. Hún
nljóp við fót til þess að hafa
við honum, en hann gekk
nratt, ein og hann var vanur.
Að lokum drógst hún aftur
úr, hægði á sér og gafst upp
við að fylgja honum eftir. En
þá stanzaði hann og beið, þar
til hún náði honum.
„Kemurðu ekki?“ sagði
hænn stuttlega, leit varla á
hana. en lagði af stað jafn
hratt og fyrr.
Sigríður litla reyndi efti'r
mætti að fylgja honum eftir.
Skólataskan slóst um hnén a
henni.
Maturinn kom á borðið um
leið og hann settist. Magða
bar á borð. Hann borðaði einn,
eins og hann var vanur >4-
steinþegjandi. Sigríður fór
fram í eldhús. Þar borðuðu
þær Magða og hún. Magða var
bara eins og hver önnur vinn\i
kona.
Hann þakkaði jiurrlega fy.r-
ir matinn, stóð á íætur, strauk
.hárið frá enhinu og var móðg
aður að sjá.
Kristalskúlan
Risinrí. reis á -fætur- og opnaði kristalkúluna. En
:í sama bili-varð dimmt í salnum.
Sóleyg.hefur sagt. ósatt“, kölluðu tröll-
in. En nú sáu þau sér leik á borði. Þau tóku allt,
sem hönd á festi og læddust burt í myrkrinu- Sein-
ast var hvorki tangur. né-tetur eftir í höllinni og
síðasta tröllið tók með sér hallarhurðina.
Rísirin vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Hann heyrði
að' tröllin voru að béra allt út úr höllinni og hann
ætlaði að flyta sér að.ná í eitthvað líka. En þá var
ekkert eftir, nema hnífurinn, sem hann afhýddi
me,ð kartöflumar. Risinn-tók. hann, hljóp út í skóg
og gróf harín niður í mosa. Síðan settist hann á
þúfú tii að gæta þess að enginn stæli hnífnum,
■og .þar situr hann enn í dag.
Lárus og jómfrú Sóleyg leiddust burt úr höll-
inni. . , . , . ’ ■
. „Hvert ætlarðu nú að fara?“ spurði hann.
„Mig langar til að fara heim til föður míns“,
sagði hún. „En sá, sem hefur sagt ósatt, má ekki
koma í Skýjaborgina framar“.
„Þá hefurðu engin önnur ráð en að koma með
mér heim að Sandhólum“, sagði Lárus. „Eg veit
reyndar að þar er leiðinlegt, fátækt og einmana-
íegt fyrir kóngsdóttur úr Skýjaborginni“.