Þjóðviljinn - 14.07.1946, Side 4

4
ÞJOÐVtLJUSTN
Sunnudagur 14. júlí 1946.
þJÓÐVILJINN
Útgefiandi: Sameiningarflokkur alþýðu — Sósíalistaflofcsurmn
Ritstjórar: Kristinn E. Andrésson, Sigurður Guðmundsson, áb.
Fréttaritstjóri: Jón Bjarnason.
Ritstjórnarskrifstofur; Skólavörðustíg 19. Símar 2270 og
6509 (eftir kl. 19.00 einnig 2184).
Afgreiðsla: Skólavörðustíg 19, sími 2184.
Auglýsingar: Skólavörðustíg 19, sími 6399.
Prentsmiðjusími 2184.
Áskriftarverð; kr. 8.00 á mánuði. — Lausasölu 50 aurar
eint.
Prentsmiðja Þjóðviljans h. f.
V______________________________________________*
Verndarar okraranna
Morgunblaðið gerir sig heimskara en það er, í ritstjórn-
argrein sinni um húsnæðismálin í gær. Það vill reyna að
blekkja fólk um það að með samþykkt hinnar ágætu lög-j
gjafar um opinbera aðstoð við byggingar, hafi lausn hús-
næðisvandamálanna verið tryggð.
Þetta er ekki rétt. Það vantaði eitt aðalatriðið í þá
ágætu löggjöf: peningana til þess að framkvæma hana.
Sósíalistaflokkurinn barðist fyrir því á þingi að tryggt
væri að Landsbankinn keypti a. m. k. fyrir 20 miljónir
króna skuldabréf Byggingarsjóðs, en Morgunblaðsliðið og
attan-í-oss-ar þess feldu þá tillögu. Jafnframt voru drepnar
allar tillögur Sósíalistaflokksins um aðstoð við einstaklinga,
sem væru að byggja yfir sig, — og allar tillögur um skipu-
lagða byggingastarfsemi.
Og hver er svo afleiðingin af þessum yfirgangi Morg-
unblaðsins?
Nú fást ekki nema alveg ófullnægjandi lán til bygg-
inga. Okurstarfsemin hjá vinum og skjólstæðingum Mogg-
ans er komin í fullan gang aftur fyrir tilstilli Lands-
bankavaldsins. Einstaklingar, sem eru að reyna að byggja
yfir sig, fá nei hjá bönkunum, og (>egar þeir svo fara
gömlu slóðina, sem mikið var troðin fyrir stríð, þá eru
vextirnir 6—10% og afföllin 9% og meira.
OKKUR VANTAR
ATÓMSÓL
Veðráttan ætlar líklega að
reynast okkur næsta dutlunga-
full í sumar, eins og svo oft áð-
ur. Sólskin og Rigning virðast
hafa koniizt að samkomulagi um
að gabba okkur sitt á hvað. Mað-
ur fer nú aldrei svo út í sólskinið
að maður geti ekki átt von á að
fá rigningardemhit yfir sig þá
og þegar, og snma er að segja
uin rigninguna, liún lætur sól-
skinið taka völdin fyrr en varir.
Eg gæti ímyndað tnér, að
flestir séu hundóánægðir með
þetta hálfkák veðráttunnar og
óski þess heitast, að eitthvað
slettist upp á vinskapinn milli
Rigningar og Sólskins. Það
væri t. d. ólíkt heppilegra fyrir
okkur ef þau skiptu þannig með
sér vcrkum, að Rigning yrði
aðra vikuna en léti svo Sólskin
í friði nieð að gleðja okkur hina
vikuna. En veðráttan hefur ekki
hingað lil verið sérlega sam-
vinnuþýð gagnvart okkur Reyk-
víkingum og liklega verðum við
að þola alla duttlunga liennar,
þangað til kjarnorkurannsóknir
eru komnar á það stig, að við
getum fengið okkur eina heljar-
mikla atómsól og látið liana
hanga yfir bænum okkar sumar,
vetur, vor og liaust. Og þá getum
við sett okkur á háan hest og
hlegið að liverju því samsæri
sem Rigning og Sólskin kynnu
að gera gegn okkur.
VERST FYRIR GÖNGU-
GARPA OG ÚTILOFTS-
MENN
Annars koma þessi sífellu
veðrabrigði einna liarðast niður
á því fólki, sem hefur það fyrir
sið að bregða sér í smáferðir
liér um nágrennið um hverja
helgi. Þetta fólk getur aldrei
trevst því að húðarrigning að
morgni breytist ekki í sólskin,
þegar á daginn líður, eða að
sólskin að morgni, verði ekki
húið að víkja fyrir liúðarrign-
ingu á liádegi. Þess vegna lend-
ir það oft í þeirri ógæfu að sitja
heima, þegar vet viðrar, en fá
svo kannski yfir sig ausandi
regn, þegar það er lagt af stað
í ferðina. Já, það má með sanni
segja, að engir eru eins hart
leiknir af dutlungum náttúrunn-
ar og göngugarpar og útilofts-
menn. Og ef dæma má af veður-
útlitinu, þegar ég skrifa þetta,
inætti ætla að margir þeirra
hafi í dag orðið fyrir liarðinu á
leikaraskap og samsæri Sól-
slcins og Rigningar.
ENN UM FALLNA
FÁNANN
Sem vonlegt er hafa margir
hneykslast yfir þeinv ástæðu-
lausa æsing sem liljóp í mig hér
í dálkunum á fimmtudaginn út-
af flaggstönginni, sem féll fyrir
kúlu Gunnars Huseby. Eg hef
fengið ntörg liréf um þetta efni
og er þar gefin sama skýring á
l'ögnuði áhorfenda og ég sjálfur
gaf í fyrradag. Mun ég láta liana
nægja en þakka jafnframt hréf-
riturunum fvrir vilja þeirra til
að leiðrétta misskilninginn.
Eitt bréfið er frá Hafnfirð-
ingi „PR—13“ og lýkur liann
því á þessa leið:
„Annars finnst mér mjög ó-
viðeigandi að merkja metin með
þjóðfánunum, því að svona at-
burðir geta alltaf komið fyrir og
eru leiðinlegir, auk þess sem
þeir geta valdið misskilningi,
eins og í þessu tilfelli."
Er þetta að mínum dóini mjög
skynsamlegt og vona ég, að hlut-
aðeigandi aðiljar taki þessa til-
lögu til greina.
Eg þakka M. F. fyrir skrýtl-
urnar, sem liann sendi með
bréfi sínu. Blaðið mun nota þær
siðar meir, þegar það byrjar, að
birta „brandara“-dálka að stað-
aldri.
SÍLDIN
Einu sinni heyrði ég einkenni
lega sögu frá Siglufirði. Eg ætla
ekki að fullyrða neitt um sann
leiksgildi hennar, en hún er tákn
ræn á sína vísu, og hefði lík-
lega livergi getað orðið til, nema
þarna fyrir norðan um sumar-
tímann, þegar allt líf manna
snýst um þennan fisk, þarfast-
an allra fiska, síldina.
Litil telpa féll út urn glugga
á annari liæði í húsi, en liana
sakaði ekki neitt, því hún lenti
beint ofan í hálffylltri síldar-
tunnu, sem stóð þarna fyrir neð
an. Um leið og þetta gerðist
kvað við hróp um allan bæin’n
eitthvað í stíl við þetta: „Land-
hurður af síld! Landburður af
síld!“
Allir ruku upp til handa og
fóta, því nú mátti ekki standa á
neinum að afgreiða skipin og
gera að síldinni. Litla telpan í
tunnunni gleymdist því með
öllu, þangað til er nokkuð var
liðið á daginn, að göniul siilt-
unarkona fann hana sofandi í
þessari írumlegu vöggtt.
Já, það er mikið að gera fyrir
norðan um síldveiðitímann, og
enda þótt ekki gerist þar oft
slíkir atlmrðir sein þessi, þá má
þó ætla að á Siglufirði gangi all-
mikið á um þessar mundir, þvi
veiðin er stöðugt að aukast og
síldin, þessi bjargvættur okkar,
virðist enn einu sinni ætla að
leggja franv sinn skerf til að
bæta efnahag þjóðarinnar.
ílvað hjálpar Jiað Jiessuin mönnum að Iagafyrirmæli
séu um allt niður í 2% vexti?
En Jiað að Morgunblaðsliðinu tókst að hindra að lögin
hjálpuðu Jiessu fólki, gefur okrurunum, — vinum og skjól-
stæðingum Moggans — góða aðstöðu til Jiess að arðræna
Jtá sem eru að byggja.
Heimska Morgunblaðsins er aðeins yfirdrepsskapur.
Blað okraravaldsins í Reykjavík gerir sig heimskt, þykist
ekki vita betur en fram kom í leiðara þess í gær, — til
þess að dylja svívirðingarnar, sem það vitandi vits er að
hjálpa herrum sínum til að framkvæma. Okrið á bygg-
ingarefni, okrið á vöxtum, arðrán á þeim, sem eru að
reyna að koma upp húsi yfir höfuðið á sér: það hefur
verið og er sérgrein Morgunblaðsliðsins, — þa.ð er einn
aðaltilgangurinn, sem það blað þjónar.
Stundum verður þessum tilgangi bezt þjónað með því
að hindra að bærinn bæti úr húsnæðisleysinu, — eins og
fyrir stríð, — þá er það gert þannig. Stundum er óhjá-
kvæmilegt að láta líta svo út, sem Morgunblaðsliðið vilji
bæta úr húsnæðisvandræðum, — þá er ráðizt í eilífðar-
byggingar við Skúlagötu, — eða samþykkt falleg lög á
þingi um aðstoð við byggingar og bankavaldið látið neita
um peninga, svo okrið fái að blómgast.
Meðul Morgunblaðsins til þess að ná tilganginum
geta verið breytileg, — en tilgangurinn, sem Morgun-
blaðið þjónar: — verndun okursins og arðránsins, — er
óumbreytanlegur.