Þjóðviljinn - 05.09.1946, Qupperneq 6

6
ÞJOÐVTLJINN
Fimmtudagur 5. sept 1946
L ö 21 ö k
Eftir kröfu borgarstjórans í Reykjavík
og að undangengnum úrskurði verður lög-
tak látið fara fram fyrir ógreiddum útsvör-
um til bæjarsjóðs fyrir ár 1946, sem lögð
voru á við aðalniðurjöfnun síðastliðið vor
og féllu í eindaga 15. júlí og 15. ágúst þ. á.,
samkvæmt samþykkt bæjarstjórnar Reykja-
víkur 17. janúar þ. á. sbr. heimild í 28. gr.
útsvarslaganna, svo og fyrir dráttarvöxt-
um og kostnaði, að átta dögum liönum frá
birtingu þessarar auglýsingar.
Borgarfógetinn í Reykjavík, 5. sept. 1946..
IŒ. KRISTJÁNSSON
George Berzko:
RauÖi Flugeldurinn
íbúð íil leigu
Til leigu er 3ja herbergja íbúð í nýju
húsi við Skipasund, Kleppsholti. Ibúðin
verður tilbúin í desember. Fyrirframgreiðsla
áskilin.
Tilboð merkt: „íbúð — desember”
leggist inn á afgreiðslu blaðsins fyrir 10
þ. m.
Byggingameistarar -
Húseigendur
Hurðir, gluggar, eldhúsinnrétt-
ingar. — Efni fyrirliggjandi.
Trésmiðjan EIK
Máfahlíð við Hagamel. — Sími 1944
ÚTBOÐ
C "
Þeir sem gera vilja tilboð í hita- og
hreinlætistæki og lögn í Gagnfræðaskóla
Reykjavíkur, vitji lýsinga og uppdrátta í
Teiknistofu Sigurðar Thoroddsen
verkfræðings, Austurstræti 14.
R. Jóhannesson h.f.
TILKYNNIR:
Erum fluttir á
RAUÐARÁRSTlG 1
Sími 7181
Gorbúnoff lautinant hóf
árásina klukkan hálfsex um
kvöldið og brauzt inn í þorps'
jaðarinn að austanverðu, ^
samkvæmt þeim fyrirmæl-1
um, sem hann hafði fengið.
Flokkur úr liði hans settist
að í hinum klökuðu skotgröf
um, sem Þjóðverjarnir höfðu
yfirgefið. Sjálfur þaut Gor-
búnoff inn í dimmt skóla-
húsið og skaut á hlaupunum.
Eldblossarnir lýstu upp
herbergi með sprungnum
veggjum. Gorbúnoff stað-
næmdist andartak og hætti
að skjóta. Að baki sérj
heyrði hann brakandi skó-|
hljóð sigurvegaranna og!
þungaii andardrátt þeirra.:
Menn hans brutu upp dyrn-|
ar með byssuskeftunum og|
tóku hvert herbergið eftir j
annað. Smám saman dvínuðu
húrrahrópin og lautinantinn
skipaði með hvellri rödd að
senda upp þrjá hvíta flug-
elda. Það var merkið, sem
gefa átti, ef áhlaupið heppn-
aðist. Flugeldarnir svifu í
loftinu og nú var það Gor-
búnoff, sem beið eftir svari.
Hann átti von á að sjá rauð-
an flugeld í suðvesturátt,
sem gæfi til kynna, að aðal-
sóknin væri hafin.
Gorbúnoff hafði verið fal-
ið að styðja áhlaup aðalsókn
arliðsins og hjálpa því síðan
til að afmá óvinina. Skipan-
irnar voru fáorðar og gagn-
orðar eins og allar góðar fyr
irskipanir.
Mennirnir bjuggu um sig
í skólahúsinu. Þeir hlóðu
rifflana, röbbuðu saman og
átu snjó til þess að kæla
Framhaldssaga
sóttkenndan æsingarhitann,
sem sveiö innan kverkarnar.
Rétt fyrir skemmstu höfðu
þeir brotizt gegnurn klakað-
ar víggirðingarnar, gagntekn
ir máttugri, beizkjukenndri
reiði. Leiftrandi vélbyssu-
skotin höfðu lýst þeim leið.
Þessi reiði, sem hinn óbug-
andi lífsvilji þeirra hafði
tendrað, þurrkaði burt allan
ótta við dauðann og leitaði
ennþá svölunar. Það skeín í
hvítuna í augum þeirra í
dökkum, veðurbitnum and-
litunum. Gufumekkir stóðu
úr vitum þeirra og liðuðust
upp í loftið.
Gorbúnoff stóð í miðri
skólastofunni og hrópaði fyr
irskipanir sínar. Gegnum,
stóra, egglaga sprengjurauf
á veggnum mátti sjá hálf-
skýjaðan tunglskinshimin.
Gullnar ljóskúlur liðu eins og
höggormar gegnum bláleitt
loftið. Gorbúnoff gekk að
raufinni, lagðist upp að
veggnum og horfði út. Þjóð-
verjar voru aðeins hundrað
og fimmtíu metrum fyrir
framan hann. Þeir höfðu
leitað fylgsnis í litlu, dimmu,
snjóugu húsunum á gilbrún-
inni, sem aðskildi þorpið og
skólann. I kjöllurunum, þar
sem kartöflurnar voru
geymdar höfðu þeir komið
fyrir stórum vélbyssum. Hin
ósýnilegu hlaup þeirra vissu
beint að skólanum og skot-
gröfunum.
Handan við húsin glitraði
snæviþakinn skógurinn, eins
og ský fallið af himni niður.
j Þarna, langt inn í þykknum
j hans, átti meginárásin að
j blossa upp, en ennþá var
hann þögull og myrkur. Öðru
’ hvoru lagði eldbjarma upp
| af framlínu óvinanna. Hin
; daufa birta flæddi yfir gilið,
’ og á botni þess gat Gorbún-
j off greinilega séð frosna lind,
; troðna stigi í snjónum og lík
j sem voru jafn formlaus á að
sjá og blekklessur. Úti við
1 sjóndeildarhringinn var þorp
\ að brenna, og gulir, næstum
hreyfingarlausir logar glóðu
í frostauðn janúarnæturinn-
GRfíimm OREEne
Hrxbslmáhrábtmeijlih
æska, allt þetta var horfið ánj
þess að henni fyndist það.
skipta máli. Hún spurði með.
hræðilegum kvíða: „Hvað
sagði hann við þig?“
Rowe sagði: „Hann var dá
inn áður en ég komst til
hans. Strax og hann sá mig
vissi hann að öllu var lokið.“
Kvíðinn hvarf úr andliti
hennar: eftir var aðeins þessi j
einbeitti svipur sem hann
hafði tekið eftir áður — svip
ur þess sem alltaf var á verði
til að vernda hann. .. Hann
settist á rúmið og lagði hand
legginn um herðar hennar.
„Elskan mín,“ sagði hann,
„elskan mín. En hvað ég
elska þig.“ Hann hafði skuld-
bundið þau bæði til heils lífs
af lygum, en það var aðeins
hann sem vissi það.
„Eg líka,“ sagði hún. „Eg
líka.“
Þau sátu lengi án þess að
hreyfa sig og án þess að tala:
þau höfðu lokið striði sinu
eins og tveir landkönnuðir
sem sjá að lokum frá fjalls-
brúninni hina gríðarstóru,
hættulegu sléttu. Þau urðu að
ganga varlega alla ævi, tala
aldrei án þess að hugsa sig
um: þau urðu að hafa gætur
hvört á öðru eins og óvinir
vegna þess að þau elskuðu
hvort annað svo mjög. Þau
mundu aldrei vita hvað það
var að þurfa ekki að óttast
að koma upp um sig. Honum
kom í hug að ef til vill væri
þó hægt að friðþægja fyrir
hina dánu með því að þjást
nógu mikið vegna hinnar lif-
andi.
Hann sagði varlega: „Elsk-
an mín, elskan mín, ég er svo
hamingjusamur,“ og heyrði
með takmarkalausri við-
kvæmni svar hennar: „Eg
líka.“ Honum virtist, að þeg-
ar allt kæmi til alls væri hægt
að gera of mikið úr gildi
hamingjunnar. ..
ENDIR.
ar.
Gorbúnoff þurrkaði sár í
framan. Hann fann ísklepra
á andlitinu og reif hann burt.
I Dofaverk lagði um kinn hans.
Byssukúla hafði auðsýnilega
strokizt þarna við hann með
an á áhlaupinu stóð, en hann
ekki gefið því gaum. Hann
sópaði saman snjó af stein-
unum og lagði við andlitið.
Snjórinn bránaði samstund-
is. Lautinantinn leit snöggv-
ast á blóðuga hönd sína og
datt um leið í hug, að hann
ætti að setja bindi um kinn-
ina, en gleymdi því sam-
stundis.
„Hvar er lautinantinn?“
hrópaði hás rödd gegnum
myrkrið.
Gorbúnoff bar kennsl á
rödd Medvedofskis, fyrirliða
hins herflokksins.
„Hvað gengur á?“ hróp-
aði hann á móti og tók þá
fyrst eftir því, að hann hafði
verið að hrópa allan tímann,
án þess að á því væri nokkur
þörf.
„Félagi lautinant, menn-
irnir spyrja, hvers vegna
Þjóðverjar fái að hlýja sér
inni í húsunum meðan við
hímum hérna úti í frostinu.“
„Þú hefur brotizt í gegn
líka?“ sagði lautinantinn ró-
lega og reyndi að stilla sig.
„Við brutumst í gegn!“
hrópaði Medvedofski.
„Því ertu að hrópa?“
spurði Gorbúnoff.
„Eg er ekkert að hrópa!“
hrópaði Medvedofski.
„Það er ágætt, að þið skul
uð vera komnir,“ sagði Gor-
búnoff. Honum fannst heitt,
leysti bandið undan hökunni
og bretti upp húfulöfunum.
Hinn undarlegi ofsi og fífl-
dirska, sem hafði gripið
hann, hafði enn ekki rénað.
Sú bíræfna hugsun grsip
hann sem snöggvast að bíða
ekki eftir merkinu, heldur
þjóta áfram með menn sína
Qg taka þorpið án aðstoðar
hinna. Hann var gagntekinn
af hinni ófyrirleitnu dirfsku
fjárhættuspilarans, sem tvö
faldar boð sitt. En skipanir
voru skipanir og framvarð-
aráhlaup á víggirtar stöðvar
með hinum litla liðstyrk,