Þjóðviljinn - 05.10.1946, Blaðsíða 6

6
ÞJOÐVTLJINN
Laugardagur 5. október 1946.
Unglinga eða eldra fóllí
Vantar strax, til að bera blaðið til kaupenda við
eftirtaldar götur:
Vesturgata
Ránargata
BræSraboxgarstígur
Tjarnargata
Ljósvallagata
Miðbær
Bergstaðastræti
Laugavegur neðri
Gretfisgata
IÓÐVILJINN
-
2 unglingstelpur
óskast til sendiíerða og annara léttra staría.
Gott kaup. Upplýsingar í síma 2184 og 6399.
Frá SiuiÉöliiniii
Sundkennsla skólanemenda hefst mánudaginn
; 7. október, og verður í haust og vetur alla daga vik-
unnar nema laugardaga og sunnudagá.
Kennt verður frá kl. 10 f. h. til 12,15, og kl. 1,30
; til kl. 4,45 e. h.
Fullorðnir fá aðgang í kennslutímum fyrir há-
degi, en Sundhöllin er lokuð fyrir börn meðan
V kennsla fer fram.
Sundhöllin í Reykjavík
Fasteignaeigendaféiag
Reykjavíkur
hefur ákveðið að beita sér fyrir afnámi nú-
gildandi húsaleigulaga og biður í því skyni
alla þá húseigendur, sem telja sig hafa orðið
fyrir þungum búsif jum af húsaleigulögunum
eða við framkvæmd þeirra, að senda skýrslu
um það til framkvæmdastjóra félagsins,
Skólastræti 3.
Stjórn Fasteignaeigendafélags Reykjavíkur.
Húsmæður
1 dag byrjum við að selja nýtt kjöt, og
aðrar kjötafurðir, í verzlun okkar,
Munum kappkosta fljóta og góða af-
greiðslu. — Sparið tímann og komið í
Verzlunina SKÚLASKEIÐ H.F.
Skúlagötu 54. — Sími 6337.
Torolf Elster:
asnalega lags. Eg man hana
að minnsta kosti ennþá; þetta
er eitt af þessum slögurum, án
hugsunar og samhengis. Eitt
erindið er svona:
Þegar Harrý dimman dag
dalnum nær með glæsibrag,
veizlu heldur Hildibrandur þá.
Þegar Níels þrýtur önd,
Þór og Meier erfa í hönd,
slökktu þorstann Hildibrandi
hjá.
Þetta er svei mér bókmennta
legt meistaraverk, finnst ykk-
ur ekki?
Engum hafði nokkru sinni
dottið í hug, að þessi vísa ætti
við einhverjar ákveðnar per-
sónur. En gréinarkornshöfund-
ur bað menn að minnast þessa
erindis, sem hafði verið ort áð-
ur en morðin áttu sér stað, og
vakti athygli á því, að þarna
væru nefnd nöfn allra hinna
þriggja myrtu og einnig drepið
á það, að Harry hefði stolið
peningunum.
Þetta hljómaði eins og
hvert annað þvaður, en þó áttu
menn bágt með að trúa því, að
það væri tilviljun ein, að nöfn-
in Níels, Meier og Harry komu
þarna aftur fyrir hlið við hlið.
Nú setti lögreglan líka skrið á
rannsóknirnar, og blöðin birtu
langar greinar, sem minntu á
glæpareyfara, og komu þar
mörg og engu ómerkari fyrir-
brigði í ljós. En enginn gat
gefið nokkra skýringu. Vil-
hjálmur Pétursson — þið mun
ið hann, þennan viðbjóðslega
slagarasöngvara — hafði drukk
ið sig í hel fyrir ári síðan, svo
ekki var hægt að spyrja hann.
Lögreglan rannsakaði lífs-
feril hinna þriggja myrtu ná-
kvæmlega, en ókleift var að
finna, að þeir hefðu nokkru
sinni haft minnsta samband
sín á milli. Þegar þessi slagari
varð til, var Harry ennþá mála
færslumaður í Stokkhólmi. Ní-
els Málm við skógræktarnám
á sama stað, en Meier Göts var
þá þegar setztur að á Málmey.
Það var heldur ekki sjáanlegt,
að nokkur þeirra hefði þekkt
vitund Vilhjálm Pétursson.
Lögreglan rannsakaði einn-
ig nákvæmlega þær fjölskyld-
ur í Svíþjóð, sem hétu Hildi-
brandur að ættarnafni -—• ég
þekki aðeins eina, Davíð Hildi-
brand yfirforstjóra — en þar
var heldur ekki hægt að finna,
nokkurt samhengi.
Eina lausnin var að fallast
á, að morðinginn hefði verið
brjálaður og valið fómardýr
sin eftir vísunni af einskærri
drápfýsn. En afleiðingarnar
urðu þær, að allir þeir, sem hétu
Þór að fornafni, urðu lafhrædd
ir um líf sitt, og Hildibrands
fjölskyldumar kröfðust lög-
regluverndar og rituðu um það
í blöðin, að hinn ófyrirgefan-
legi slappleiki yfirvaldanna og
hin almenna andlega rotnun
gerði það að verkum, að hættu
legt væri orðið að búa í hinu
gamla menningarríki Svíþjóð.
En svo kom fyrir dálítill at-
hyglisverður viðauki við sög-
una. Vinur okkar, Þór Lind,
birtist á leiksviðinu.
Skömmu síðar gat Lind verk
Sagan um
fræðingur, sá sem situr á með-
al okkar og er stúrinn á svip-
inn — sagt þá fregn, að hon-
um hefði verið sýnt banatil-
ræði. Hann skýrði svo frá, að
hann hefði verið að koma heiin
að kvöldlagi, í síðara lagi býst
ég við, — og þegar hann geng-
ur gegnum húsagarðinn, kveð-
ur við skot. Kúlan hvín rétt
við hnakkann á honum. Hann
lítur upp og sér mann milli
sýringsrunnanna, sem æðir til
hans. Síðan er hann sleginn,
svo að hann fellur um koll. Þeg
ar hann getur risið upp að
nýju, eru nokkrir menn komnir
í kringum hann; en morðing-
inn er horfinn eins og hann
hafi gufað upp.
I þrengri félagsskap sagði
Lind frá því, að hann hefði ver
ið dálítið valtur á fótunum —
hvað engum kemur á óvart —
og því verið fremur slæmt skot
mark.
Nú fyrst fengu blöðin nóg
til að skrifa um, og enginn,
sem var svo gæfulaus að heita
Þór, þorði að koma út fyrir
dyr, eftir að skyggja tók, og
Þór Lind fékk fastan lögreglu-
vörð eins og hver annar stjórn
vitringur. Hann hefur kunnað
við sig þá. En hann gat eklci
gefið nokkrar upplýsingar
fremur en aðrir, hafði einu
sinni ekki heyrt vísuna eða
neitt um þessi þrjú morð. En
liann var vel hræddur, það
vissi ég, og áður höfðum við á-
litið hann sæmilegt karlmenni.
Síðan sögðu blöðin frá aust-
urrískum prófessor, Hildi-
brandi; hann var prófessor í
steinafræði, eða hvað það nú
heitir, og hafði átt að koma til
Svíþjóðar um þetta leyti, en
þorði nú ekki fyrir sitt litla líf
Svo kom nokkuð fyrir, sem
setti góðmennið Þór Lind í —
hreinskilnislega sagt —- meira
en litla klípu.' Lögreglan fékk
bréf frá verzlunarmanni 1 Hró-
arskeldu, sem hét — hét —
Þór Sunnberg. Hann mundi
greinilega eftir kvöldinu, þeg-
ar vísan varð til — á bjórstofu
Lénharðs Kan í Kardúansmak-
aragötu, minnir mig. Eftir
margra mánaða stöðugan pen-
ingaskort, hafði hann allt í
einu erft nokkra peningaupp-
hæð, nákvæmlega eins og seg-
ir í vísunni; hann hafði brugð-
ið sér út á galeiðuna til þess að
drekka sig duglega fullan, og
hafði af tilviljun einni lent í
félagsskap alls konar svallara,
sem hann þekkti ekki, að und-
anteknum Vilhjállni Péturs-
syni, en nafn hans þekkti hann
af revíukveðskap og þess hátt-
ar. Vilhjálmur hafði verið blind
fullur, masað og röflað og ort
vísur um allt milli himins og
jarðar og af rælni fléttað inn í
þær nöfnum nokkurra við-
staddra.
Síðar hafði Sunnberg þessi
flutzt til Danmerkur og hafði
ekki hugmynd um, að kvæðið
hefði komizt á framfæri. Sem
sagt ekki fyrr en hann las um
morðin í dönskum blöðum. Að
sjálfsögðu var honum stefnt
heim til Svíþjóðar, og honum
fannst hann þekkja aftur þessa
Göttlob
þrjá, sem myrtir höfðu verið,
en það var líka allt og sumt.
Eftir. því, sem hann bezt vigsi,
hafði félagsskapurinn þetta
kvöld verið hending ein og eng
inn hinna viðstöddu höfðu
þekkst áður. Og hann fullyrti,
að hann héfði aldrei hitt Þór
Lind fyrr. Það var líka auð-
sannað, að Þór Lind hafði ekki
verið viðstaddur fyrrnefnt
kvöld, því að hann hafði dvalið
utanlands á þessu tímabili.
„Rökvísi44 Valtýs í
Reykjavíkurbréf-
um
Valtýr Stefánsson, ritstjóri
Morgunblaðsins, sýndi það
andríki 1 Reykjavíkurbréfurn
sínum síðastliðinn sunnudag
að tyggja upp aftur öll þaú
kynstur af þvættingi sem
blað hans hafði bira undan-
gengna viku, varðandi deilpr
þær sem risið hafa út af
herstöðvasamningi Olaís
Thors.
Sem dæmi um „rökfærsl-
ur“ Valtýs í umræddum
Reykjavíkurbréfum, nægir
að tilfæra þessi ummæii
hans: f,
,,Allir vita, að það er fyrst
og fremst Ólafi Thors, for-
sætis- og utanríkisráðherra að
þakka, að herstöðvamálið er
kveðið niður fyrir fullt og
allt (0 Þjóðin er honuhv
þakklát fyrir það (!)“. Og
ennfremur segir Valtýr: —
„Hafa þeir (allir, sem þerj-
ast gegn afsali íslenzkra
landsréttinda í hendur efr
lendri þjóð) nú ekki annað
eft'r en að þrástagast á þvi.
að flugvallarsamningurinn sé
„herstöðvásamningur”. þó
það sé vitað, að samkvœiht
honum geti aldrei nein vopn
komið á völlinn.“ (Leturbr.
Valtýs).
Það er sannarlega hjákáþ
legt þetta dæmi um, hvernig
Valtýr Stefánsson hagaf
vörnum fyrir rangan málstáð.
Hvers konar hluti helduh
hann að amerískar hemaðár-
flugvélar hafi yfirleitt inna.t^-
borðs? Hvaða varning heldyf
hann, að þær eigi að flyt-ja
fram og aftur yfir Atlanzhaf
ið milli Bandaríkjanna öfe
setuliðsins í Þýzkalandi?
, E
Það væri að rausa í sam-
ræmi við „rökvísi“ Valtýs
Stefánssonar, að halda þyí
fram, að amerískar herflug-
vélar eigi á þessari leið að-
eins að flytja eldhúsáhöld bg
snyrtivörur, en það breyífr
engu um þá staðreynd, að
þær eigi að flytja hergögn og
:kkert nema hergögn.