Þjóðviljinn - 14.11.1946, Blaðsíða 4

4
ÞJOÐVIUINN
Frmmtud'agur, 14. nóv. -1046.
IIJÓÐVILIINN
Útgetandi: Sameinlngarflokkur alþýöu — Sósíalistaflokxurinn
Ritstjórar: Kristinn E. Andrésson, Siguröur Guðmundsson, áb.
Fréttaritstjóri: Jón Bjamason.
Ritstjómarskrifsfofur; Skólav örðust. 19. Símar 2270 og 7500
(eftir kl. 19.00 einnig 2184).
Afgreiðsla: Skólavörðustíg 19, símí 2184.
Auglýsingar: Skólavörðustíg 19, sími 0399.
Prentsmiðjusími 2184.
Askriítarverð: kr. 8.00 á mánuði. — Lausasölu 50 aurar
eint.
Prentsmiðja Þjóðviljans h. f.
>
fhalds hugsunarháttur
Ilialdsmenn, sem vanvirða sjálfstæði þjóðarinnar
og einstaklinganna, með því að kenna sig við nafn þess
lýstu hugsunarhætti sínum venju fremur vel á síðasta fundi
bæjarstjórnar.
Sósíalistar lögðu til síðastliðinn vetur, að bærinn kæmi
upp, í félagi við byggingarsamvinnufélög og verkamanna-
bústaðafélög, steypublöndunarvél, er framleitt gæti hrærða
steinsteypu fyrir alla bæjarbúa.
Rík ástæða var til að ætla, að svokallaðir sjálfstæðis-
menn tækju þessu vel, því í kosningastefnuskrá sinni fyrir
bæjarstjórnarkosningarnar lýstu þeir því yfir að einn lið-
urinn í „baráttu“ þeirra gegn húsnæðisvandræðunum, væri
„að rannsaka, hvort tiltækilegt sé að bærinn komi upp
steypublöndunarstöð, er selji einstaklingum hrærða stein-
steypu.“
Þetta fór þó á aðra lund, íhaldið snerist harðlega gegn
tillögu sósíalista, og náði hún því ekki fram að ganga. Leið
nú og beið, þar til nú fyrir nokkrum vikum, að borgar-
stjóri tilkynnti að bærinn ætti þess kost, að leggja fram
allt að 200 þús. kr. hlutafé í steypublöndunarstöðina, en alls
kvað hann hlutaféð verða 750 þús. kr. og mundi fyrirtæki
Hallgríms Benediktssonar, bæjarfulltrúa, verða meðal
hluthafa og leggja fram álíka fé og bærinn.
Borgarstjóri lagði til, að bærinn tæki þessu „vildar“-til-
boði, og Hallgrímur Benediktsson bæjarfulltrúi mælti fast
með tillögu borgarstjóra. Hallgrímur upplýsti á fundi
bæjarstjórnar, að hann færði mikla fórn með því að leggja
þetta fé fram, þar sem líkur bentu til, að fyrirtækið mundi
ekki arðvænlegt um sinn, en miklu máli kvað hann skipta,
að það starfaði í góðu samkomulagi við bæinn, og yrði það
tryggt með þátttöku hans.
Nú er það kunnara en frá þurfi að segja, að Haíigrím-
ur Benediktsson er einn af stærstu sements innflytjendum
landsins. Verði steypustöðin það fyrirtæki, sem til er ætl-
azt, verður megnið af þeirri steinsteypu, sem notuð verður
í Reykjavík, framleitt þar, sá sementsinnflytjandi, sem
nær viðskiptum við steypustöðina, fær raunverulega einka-
leyfi á sementsölu hér í bænum.
Það er þessi aðstaða, sem bæjarfulltrúinn Hallgrímur
KENNSLUBÆKUR,
SEM SELJAST BET-
UR EN SVÆSNUSTU
REYFARAR
Það er ýmislegt til í því, sem
,,Þ. Æ. Ö.“ segir í eftirfarandi
bréfi en mörgum mun þykja
hann nokkuð sérvitur. Þ. Æ. Ö.
hefur orðið:
„íslendingar eru líklega orðn
ir allra þjóða lærðastir í því að
vera hjón“, sagði vinur minn
einn við mig nýlega. Við
stóðum fyrir framan bókabúð-
arglugga í Austurbænum, en
{þar hafði einmitt verið stillt út
bók, sem nefnist „Hjónalíf“ og
fjallar, eins og nafnið bendir
til, um samlíf hjóna, einkum
þó, og jafnvel eingöngu, ástar- j
lif þeirra. En ástæðan til þess- j
arar setningar var sú, að vini
mínum þótti, sem vonlegt er,
að furðulega mikið sé gefið út
af þeim bókum hérlendis, sem
hafa það takmark, að kenna
báðum kynjum, á hvern hátt 1
það geti lukkazt bezt að vera
hjón. Það er ekki ofmælt, að
meira komi út af þessum
kennslubókum en nokkrum öðr
um kennslubókum, að maður
nú tali ekki um útbreiðslu
þeirra. Það er ekki líkt neinum
kennslubókum, hve mikið er
keypt af þeim; ég efast jafn-
vel um, að svæsnustu leynilög-
reglureyfarar, Heimilisritið og
Morgunblaðið séu meira lesin
en þessar bækur, og er þá mik-
ið sagt.
ÚRELTAR KENNING-
AR EÐA HVAÖ?
„Nú sé það fjarri mér að
amast víð útkomu þessara bóka.
Fólk hefur sannarlega gott af
að njóta leiðbeininga kunnáttu-
manna um það, hvernig bezt sé
að vera hjón, og þessar bækur
veita vafalaust aukna þekkingu
á mörgum þýðingarmiklum at-
| riðum. En ég skil bara ekki, að
1 nauðsyn beri til að gefa út bók
af þessu tagi árlega, og jafnvel
oftar, því varla eru kenningar
í þessari vísindagrein svo mikl-
um breytingum undirorpnar,
að þær, sem taldar eru góðar og
gildar þetta árið, séu orðnar úr-
eltar og ekkert upp úr þeim
leggjandi næsta ár. Eg vil nefni-
lega ekki trúa því, að sá háttur
sem í ár er talinn heppilegast-
ur á þvi að vera hjón, verði orð
inn gamaldags í nóvember
næsta ár.
ORSÖK HINNAR ÖRU
ÚTKOMU
„En ég hef sterkan grun um,
hver orsökin er til þessarar öru
útkomu ástarlífsbókanna. Á
því er lítill vafi, að með útgáfu
svona bóka, er ekki endilega
verið að miða að því að upp-
fræða fólk um það, sem því er
hollt að vita varðandi kynferð-
ismál, heldur er jafnframt og
stundum líklega miklu fremur
verið að framleiða lestrarefni
lianda því fólki, sem gaman
hefur af klámi, og þannig er
um sorglega marga Islendinga.
Ekki þó svo að skilja, að ég
telji þessar bækur til klámbóka
— síður en svo — ég er bara
þeirrar skoðunar, að margir hafi
einmitt tilhneigingu til að lesa
þær sem klám, og ekki þykir
mér ótrúlegt að áhugasömustu
lesendur þeirra séu einmitt
þeir, sem ekkert hafa með þær
að gera og aldrei ættu að fá
þær í hendur: óþroskaðir ungl-
ingar.
INNSIGLAÐAR
MYNDIR
„Eg man ekki, hvað hún heit-
ir, kennslubókin í hjónabönd-
um, sem út kom í fyrra, en ég
man greinilega hvaða „trikk“
útgefendurnir notuðu til að
vekja athygli fólks á henni og
kitla forvitni þess. Þeir til-
kynntu það mjög íbyggnir, að í
bókinni væru allmargar inn-
siglaðar myndir.
Liggur það ekki í augum
uppi, til hvers þetta er gert?
Auðvitað átti að græða á klám-
löngun fólks með því að selja
bókina í stórum upplögum eftir
að gefið hafði verið í skyn að
í henni væru þannig lagaðar
myndir um kynferðismál, að
ekki væri óhætt að selja þær
fólki í hendur nema undir inn-
sigli. Og mikil munu vonbrigði
margra hafa orðið, þegar það
kom í ljós, að hér voru á ferð-
inni ósköp venjulegar líkams-
fræðilegar myndir, nákvæmlega
samskonar og þær, sem birtast
í allflestum kennslubókum, er
fjalla um mannslíkamann.
En nú ætla ég ekki að fjöl-
yrða frekar um þetta efni. Eg
vildi aðeins benda á það, að Is-
lendingar eru áreiðanlega orðn
ir nógu menntaðir í því að vera
hjón, og þess vegna geta ís-
lenzkir bókaútgefendur að skað
lausu hætt allri útgáfu ástar-
lífsbóka, fyrst um sinn að
minnsta kosti.
Þ. Æ. Ö.“
SKÝLISLAUS FLUTN-
INGATÆKI VIÐ
HÖFNINA
„Ó. Þ.“ hefur beðið mig að
vekja athygli á eftirfarandi:
Til flutninga við höfnina eru
notaðir smávagnar, sem keypt-
ir voru af ameríska setuliðinu.
Allmargir þessara vagna eru í
eigu Eimskipafélagsins. Sá
hængur er á, að þeir eru skýlis-
lausir, og ökumenn þeirra verða
því að s-itja berskjaldaðir í
hvaða veðri sem er. Það hefur
heyrzt, að ökumennirnir hafi
farið þess á leit við Eimskipa-
félagið, að það léti gera skýli
á vagnana, en undirtektir munu
hafa verið daufar.
Auðvitað eiga ökumenn þeir,
sem hér um ræðir, fyllsta rétt
á skjólgóðum skýlum á flutn-
ingavagnana og nú, þegar vet-
ur fer í hönd, ætti Eimskipafé-
lagið og aðrar stofnanir sem
eiga umrædda vagna, að sjá
sóma sinn í því að ganga þann-
ig frá þeim að ökumenn þeirra
geti við unað.
Velferð verkalýílsins er:þeim
einskis vlrél ef Framsókii má
ekki gera hvaó sem hím vill
halda gömlum leyfum af þeirra
eigin yfirgangi.
Atvinnumálin — nýsköpunin
— trygginga- og öryggismál,
sjálfstæðismál, kjaramálin —
mál verkalýðsins eru fánýti i
Benediktsson er að sækjast eftir. Með atkvæði sínu kemur
hann því til leiðar, að bærinn leggi fram allt að 200 þús.
kr. til þess að skapa þessa aðstöðu honum til handa. En
bærinn á að gera betur. Hann á með vinsamlegum við-
skiptum að tryggja afkomu fyrirtækisins sjálfs, Hvað
annað? Bærinn á svo sem hagsmuna að gæta, sem einn af
hluthöfunum. Hallgrímur Benediktsson getur þá ráðið
því með atkvæði sínu og flokksfélaga, fyrir hvaða verð
bærinn selur fyrirtæki hans sand, grjót og möl. Hann get-
ur á sama hátt ráðið því, hvað bærinn kaupir af fyrirtæk-
inu og fyrir hvaða verð. í sem fæstum orðum sagt, Hall-
grímur Benediktsson hefur í senn látið bæinn leggja fé í
fyrirtæki til þess að tryggja sér aðstöðu fram yfir alla
aðra um innflutning sements, og hann hefur tryggt sér
aðstöðu til að láta bæinn raunverulega taka að sér að
gera afkomu fyrirtækisins örugga. Það var þetta, sem í-
haldið meinti, þegar það fyrir kosningar var að tala um,
að bærinn kæmi upp steypublöndunarstöð.
Með þessu athæfi er hugsunarhætti íhaldsins rétt lýst.
Þetta er eðli þess flokks að nota sérhverja aðstöðu til þess
að draga fram hlut gæðinga sinna á kostnað fjöldans.
Það undrar víst engan þótt
Alþýðutolaðið, á 19. þingi Al-
þýðusambandsins, sem háð er á
30 ára afmæli heildarsamtak-
anna — telji Framsóknardeiluna
aðalmál þessa þings. — Slíkt
er í fullu samræmi við önnur
skrif þess blaðs og það stig sem
það blað stendur á í verklýðs-
málum.
Hitt veldur undrun — þrátt
fyrir allt — að sól foringja Al~
þýðuflokksins sé svo lágt til við-
ar hnigin að þetta sé hið eina
áhugamál þeirra á þinginu, eina
málið sem þeir beita sér fyrir.
Þetta deilumál er leifar frá
tíma hinnar pólitísku drottnunar
og yfirgang Alþýðuflokksins í Al-
þýðusambandinu. Einii af stofn-
félögum Alþýðusambandsins var
fyrirskipað af pólitískum foringj
um að ræna samningsrétti
yngra félags. Foringjarnir sáu
um að þetta var framkvæmt.
Enn í dag neitar þetta félag
að skila hinum rænda rétti, og
hefur þar með brotið lög sam-
bandsins og ákvarðanir.
Að sjálfsögðu vilja allir að
þetta stofnfélag samfoandsin.s,
Framsókn, sé áfram i samband
inu, en þó því aðeins að það
traðki ekki á rétti annarra fé-
laga né lögum sambandsins. Það
er þýðingarlaust að vilna í ald-
ur þessa félags, því eins og
einn fulltrúanna sagði: „Þótt fé-
lagið væri 300 ára, hefði það
þar með engan rétt unnið sér
til þess að ganga á rétt annarra
sambandsfélaga".
Þroski þeh-ra eftir 30 ár.
Á þessu þingi hinna 30 ára
samtaka er það aðaláhugamál
foringja Alþýðuflokksins að við-
þeirra augum.
í fæstum þessara mála hafa
þeir átt nýtilegt frumkvæði á
þessu þingi. Framsóknardeilan
er þeim allt.
Klofningshótunin.
Þetta talar sinu máli um það
hvernig málum þeirra er komið
og hvað þeir sjálfir telja hlut-
verk sitt í verkalýðshreyfing-
unni.
En það var annað sem talar
enn skýrara máli um þetta.
í umræðunum um Framsókn-
ardeiluna brýndi Hannibal Valdi
marsson fyrir þingfulltrúunum
nauðsyn hinnar faglegu eining-
ar, og jafnframt nauðsýn eining
ar verkalýðsflokkanna innan Al-
þingis. Að því búnu lýsti hann
þeirri óhamingju og hörmung
sem alþýðunnar biði ef einingin
Fcaniii. á 7. síðu