Þjóðviljinn - 24.01.1947, Síða 6

6
Þ JOÐVILJINN
Föstudagur, 24. jan. 1947
V opnaþ jóf naðnFÍnn
Torolf ÆJster:
Framhald af 8. síðu.
við skammbyssu af banda-
rískum gullsmíðanema hér í
bæ, Frank Jasper Hender-
son, Seljalandi, í því skyni
að selja fyrir hann byssu
þessa og fleiri sömu tegund
ar. Henderson þessi var áður
í bandaríska hernum, en var
leystur úr herþjónustu árið!
1945 og hefur hann um skeið
undanfarið stundað hér gull-
smíðanám-
Húsleit var gerð hjá hon-
um að byssunum, en án á-
rangurs. Við yfirheyrslu 2.
þ. m. viðurkenndi hann að
hafa nokkrar af byssum þess
um undir höndum og vísaði
á þær grafnar í holti nálægt
Seljalandi og fundust þar 26
hinna stolnu skammbyssa. —
Hann kvaðst hafa fengið
byssurnar frá bandarískum
hermanni á Keflavíkurflug-
vellinum og fyrir herlögregl
unni viðurkenndi sá það rétt
vera.
Síðan hefur rannsókn þessa
máls farið fram bæði hér
við embættið og hjá herlög-
reglunni og nú upplýst að
hermaður þessi brauzt inn í
skotgagnabúrið á jólanóttina
og stal þaðan hinum 48
skammbyssum. Hann var
kunnugur Henderson og
hafði átt við hann nokkur
viðskipti áður. Eitt sinn
nokkru áður þegar þeir voru
að handleika skammbyssu
hefði Henderson haft orð á
því að unnt mundi verg að
selja slíkar byssur hér og
kveðst hann hafa kastað
þessu fram án þess að hafa
■neitt sérstakt fyrir sér í því
og eiginlega án þess að meina
neitt með því. Þegar hermað
urinn hafði stolið byssunum
minntist hann þessara orða
Hendersons og hinn 26. f m.
fór hann með hinar 26 byss-
ur heim til hans og tók
Henderson við þeim vitandi
að þær hlytu að vera stoln-
ar. Kveðst hann hafa orðið
mjög undrandi á þessu til-
tæki hermannsins og í raun
og veru tæpast vitað hvern-
ig við þessu skyldi bregðast,
en þó hafa tekið við byssun-
um og samtímis hafa afhent
hermanninum 10 úr, 130 doll
ara og 300 krónur, en ekki
! var um það talað hvernig
skiptum þessum væri nánar
háttað né hvernig þau skyldu
gerð upp. Henderson, sem
þekkti Ingva, bað hann nú
að reyna að selja skammbyss ]
ur og fékk honum eina sem |
sýnishom og gerði Ingvi til-
raunir til þess en án árang-
urs. Eigi skýrði Henderson
honum frá hvernig byssur
þessar væru fengnar og eigi
kveður Ingyi sig hafa grun-
að að þær væru stolnar fyrr
en hann sá í blöðum fregn-
ina um byssuþjófnaðinn á
flugvellinum, en þá sama
dag afhenti hann Henderson
byssuna og hætti öllum sölu
tilraunum. Henderson hætti
nú einnig við að reyna að
selja þær og krafðist þess af j
hermanninum að hann tæki
þær aftur og féllst hann á
að gera það, en dráttur varð
á að hann kæmi því í fram-
kvæmd og gróf þá Hender-
son þær í holtinu þar sem
þær fundust. Hinar byssurn-
ar, 22 að tölu, hafa komið
fram á flugvellinum og eru
því allar hinar stolnu byssur
komnar í leitirnar og í vörsl
ur herlögreglunnar.
Úrslita máls þessa má
vænta áður langt líður.
(Frá sakadómara).
JÚthreiðið
I*§óövilijann
1
Konan mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma
Sigurborg Sigrún Einarsáóttir
andaðist 22. þ. m., að heimili sínu Bjarnabergi við
Seljalandsveg.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna
Bjami D. Kristmundssbm
UM GOTTLOB
SAGAN
ruddalega. 1 fyrsta lagi er Anna
ekki viðstödd og í öðru lagi
veit ég, að hún hefur ekki lagt
hér hönd að verki.
— Hvernig ættir þú að vita
það, þú lætur þessa helvítis
kerlingu þína ljúga þig fullan.
Þú veizt ekkert meira en við
hinir, nema þú hafir þá haft
hugmynd um eitthvað allan
tímann, og leynt okkur því.
Vertu rólegur, segir Erlkönig
Það gagnar ekkert að vera að
öskra um þetta upp yfir alla á
veitingahúsinu, þó að það sé
ægilegt. Við upplýsum ekki
neitt með því háttarlagi. En
við verðum að komast til botns
í þessu. Helzt í nótt. Á morg-
un getur það verið of seint.
En Sagha hrópar ennþá hærra.
— Hvað varðar mig um það,
þó að fólk heyri til mín. Þeir
hafa drepið Elsu fyrir mér,
og allur heimurinn skal fá að
vita það, allir skulu....
Sterk hönd Erlkönigs dregur
hann niður í stólinn og ógnar
honum, svo að lítið ber á, en
þó ákveðið.
— Þú heldur kjafti. Ef þú
þegir ekki, þá. .. .
Sagha sezt niður rólegur og
strýkur lófanum yfir augun.
— Þú hefur á réttu að standa
segir hann.
— Við förum heim segir Páll.
Um þetta mál fjöllum við sjálf
ir. Við kærum okkur eklcert
um, að aðrir séu að blanda sér
í það.
— En Erlkönig .... ? byrjar
Brúnó.
— Nei, enginn, svarar Páll.
Við getum ekki blandað nein-
um í það. Við förum heim,
núna strax. Við getum áreiðan
lega fengið að liggja hjá Jaró-
slav, ef við komumst ekki að
kofanum fyrir lögreglunni.
— Eg fer með ykkur, segir
Erlkönig. Þetta kemur ekki ykk
ur einum við. Eg krefst þess
að verða tekiml með.
En Páll situr við sinn keip.
Orðasennan verður hávaða-
söm og þreytandi.
Allt í einu stendur Anna við
borðið hjá þeim. Andlit henn-
ar er afmyndað af hræðslu, og
heift eða sorg.
— Nú, þið sitjið þá hér, segir
hún móð. Eg hef leitað að ykk
ur um alla borgina. Mér hefði
átt að detta það fyrr í hug, að
þið sætuð hérna og skemmtuð
ykkur.
— Uss, hvíslar Brúnó. Páll
og Andrés hafa fundið lík Elsu.
— Lík Elsu ? Hefur hún verið
myrt?
Ennþá einu sinni stendur
Sagha upp í æsingi.
— Og þú hefur vitað það.
Þú hefur vitað það allan tím-
ann. Það mátti greinilega heyra
það á þér, var það ekki? Það
mátti greinilega heyra það. Og
þetta....
— Eg hef ekki haft hugmynd
um það allan tímann. En nú
veit ég ýmislegt. Nú hef ég
komizt að hinu og þessu, því
versta, sem ég gat hugsað mér.
Stúlka við borð skammt frá
segir hátt, svo allir megi heyra:
— Því ætli þau hrópi svona
hátt þarna? Ástarharmleikur,
eða hvað?
Brúnó leggur íbygginn hönd
ina á munninn og hvíslar:
— Hvað er það, sem þú ætlar
að segja?
Anna horfir á hann ráðvillt
á svip. Svo gefst hún allt í einu
upp, grúfir sig ofan í borðið
og grætur hátt. Nokkur dans-
pör nema staðar á leið sinni út
á gólfið og horfa áhana; Þau
fussa eða hrista gremjulega höf
uðið.
Svo lítur Anna upp og segir
skjálfandi röddu:
— Það er Páll.
— Páll? Er það Páll. . . .
— Það er Páll, sem hefur
skotið Elsu. Það er Páll, sem
hefur svikið okkur.
Ó, Páll ....
Páll fölnar, en er alveg ró-
legur.
— Anna, ég skal skýra þetta
allt fyrir ykkur, en ekki hér.
•— Þú meðgengur þá. Þetta
er þá satt. Ó, þú veizt....
Hún fer aftur að gráta. Hinir
eru þögulir og fölir. Anna styn-
ur upp:
■—■ Ó, Páll, mér þýkir svo
vænt um þig. Hvernig. . . .
Loks beygir Erlkönig sig yf-
ir borðið, leggur höndina á öxl-
ina á Önnu og segir lágt:
— Segðu frá þessu. Hertu
þig upp, þessu verður að kippa
í lag.
Anna stynur upp úr grátn-
um:
—■ Þegar þeir voru farnir —
að leita að Elsu, þá geldc ég
upp að kofanum til þess að ná
í hitt og þetta, ég þurfti að
taka með mér föt og fleira —
en þá fann ég jakka, sem Páll
hafði skilið þar eftir — sem
hann hafði verið í fyrr um dag-
inn — og flóttamannsvegabréf
Elsu — ég veit hún tók það
með sér, þegar hún fór um morg
uninn — og þrjá tékkneska
1000 krónu seðla — það sá ekki
í þá fyrir blóði — og þá skildi
ég — og svo þegar ég heyrði
þetta núna .... Ó Páll....
Páll stendur upp.
— Þetta er nóg, Anna.
Erlkönig leggur aðra hönd-
ina rólega ofan á handlegg
hans.
-— Er þetta satt?
— Eg skal skýra ....
— Það er bezt við förum héð
an. Þetta er ekki staður til
slíks uppgjörs.
Andlit Páls tekur á sig óhugn
anlegan litarhátt í bjarmanum
'frá grænum ljóskösturunum. i
Hin þola ekki að horfa á hann.
Fólk safnast kringum þau, ým-
ist forviða eða skclkað.
— Eru þau full, er hvíslað.
Páll gengur rólegur á undan
þeim að fatageymslunni og bið
ur um yfirhafnirnar. Síðan fer
hann inn á herrasalernið. Hin
bíða. Stúlkurnar í fatageymsl-
unni horfa forviða á þau. Grann
ur, kvenlegur pikkaló með yfir
skegg gengur fram hjá, en nem
ur staðar og horfir á þau með
dálítið athugandi brosi. Hann
segir eitthvað við Erlkönig, en
sá síðarnefndi ypptir öxlum og
svarar nokkrum orðum.
Brúnó sezt niður úttaugaður
og þerrar svitann af enninu.
Erlkönig fer inn á salernið á
eftir Páli.
— Páll, hvíslar Anna lágt,
að varla heyrist. Hún styður
sig við afgreiðsluborð fata-
geymslunnar náföl í andliti og
með samanklemmdar varir. Tár
glitrar á annari kinninni. Brúnó
stendur upp, gengur eirðarlaus
fram og aftur og nuddar saman
höndunum. Sagha og Andrés
standa eins og myndastyttur og
liorfa ofan á gólfið.
Svo kveður við skot.
Þau hrökkva við. Ein stúlk-
an í fatageymslunni hljóðar upp
yfir sig. Erlkönig kemur í ljós
hvíslar rólega en ákveðið:
— Förum héðan undir eins.
Fatageymslan er allt í einu
orðin full af æstu fólki. Tvær
háværar kvenraddir hrópa upp
einliverjar skýringar. En áður
en nokkur fær áttað sig, eru
þau komin út á götu. Hrein og
svöl gola kemur á móti þeim.
Ljósin slá glampa á blautt mal-
bykið. Á ávaxtatorginu sést eng
in lifandi sála.
Erlkönig tekur í handlegginn
á Önnu og dregur hana með sér
inn í port. Hinir koma hugsunar
laust á eftir.
Þau koma inn í lítinn garð.
Þar er koldimmt, aðeins einn
eða tveir gluggar hátt uppi
kasta ofurlitlum bjarma á girð
inguna hinum megin. Erlkönig
þreifar sig áfram meðfram riml
unum. Flutningavagn verður á
vegi hans.
Hljómsveitin á Anna Ve þagn
ar allt í einu í miðjum dansi.
— Hér komumst við yfir,
Brúnó fyrst, Andrés getur hjálp
að þér. Andrés og Sagha svo.
Eg skal sjá um Önnu.
Þau koma inn í nýjan garð.
Brúnó fellur og rekur upp ofur
lítið hljóð, sem hann kæfir þó
strax. Allt í kring heyra pau ör
lítið tif.
Rottur.
— Erlkönig leiðir þau áfram
inn í nýtt port; Þau anda djúpt
vegna æsingsins og gleyma að
hugsa.
Portið er læst. Þau vefða að
snúa við.
— Páll? spyr Brúnó lágt.
Erlkönig svarar ekki, þess
gerist ekki þörf.
Þau heyra ennþá hróp og köll
frá Anna Ve. Ilið háværa, sker
andi danslag hefst að nýju. Ann
að lag frá annari hljómsveit
blandast saman við það. —
Frá Glöðu ekkjunni.
■— Femína, hvíslar Erlkönig.
. Hún hlýtur að vera hér.
Hann gengur að múrnum,
kveikir varlega á eldspýtu og
lýsir yfir hann. Mjóar dyr
standa í hálfa gátt. Hann snýr
sér við og veifar til hinna. Lag
ið frá Glöðu ekkjunni fer að
láta hærra í eyrum.
Þarna er langur og mjór gang
ur með dömu og herra salern-
um á báðar hliðar. Þau finna
mjóar dyr, gæjast inn í eldhús,
þar sem allir eru önnum kafnir,
standa allt í einu í stórum, björt
um sal, sem fullur er af dans-
andi folki.
— Það er bezt við stöldrum
hér eitthvað við.
Þetta er veitinga og dansstað
urinn Femína, einn stærsti
skemmtistaður Pragborgar,
þekktur fyrir það, hve seint