Þjóðviljinn - 28.02.1947, Blaðsíða 6

6
Þ JOÐVIL JINN
Föstudagur, 28. íebr. 1947.
1 1 i • #
Louis C. S. Mansfield:
í
^lsaeia fitirann ekki
r i £
1 '
fc-/.
Þannig
var það
með
Hitler
III.
tiU 3.I16C
Lu n:
lillllll
3. éa§ns
annar
Auk
að þeg£
Jafnvel þótt líkin hefðu alveg eyðzt í eldinum,
hlaut enn að vera hægt að finna þarna ýmsa smáhluti',
svo sém skónagla, smámynt, hr.appa og spennur. Það
var augljóst, að eliki einn einasti maður hafði gert til-
raun tii að finna slík mikilvæg spor að réttri slóð.
Þótt undárlegt megi virðast gat ég ekki séð þess
merki, að kveikt hefði verið bál á þessum stað. Eg
gerði mér fulla grein fyrir því, að margir mánuðir voru
liðnir frá því að bálið átti áð hafa staðið, og að traðkað
hafði verið mjög óþyrrnilega um staðinn cíðan.
Þarna sé ég fjóra benzindunka. Það höfðu verið
stungin allmörg göt á tvo þeirra og var svo að sjá sem
þetta hefði verið gert með byssusting. Allir voru dunk-
arnir ryðgaðir og mátti af því ráða að þeir hefðu stað-
ið ufidir berum himni í langan tíma. En þeir voru eng-
in sönnun útaf fyrir sig.
Að undangenginni ítarlegri rannsókn komst ég að
þeirri niðurstöðu, að hafi hér staðið bál, þá hlaut það
að hafa verið mjög lítið bál. Og það mátti ganga út frá
því sem vísu, að bað hefði.aldrei getað verið nógu mikið
til ao eyða tveim líkum til ösku.
Og svo uppgötvaði ég atriði, sem kom mér á óvart.
Hér og þar voru grastoppar, sem virtust hafa, mikinn
vnxtarmátt, þrátt fyrir það, að þúsundir manna höföu
traðkað um þetta svæði. Það sást í sinu gegnum græn
stráin og var það vottur þess, að grasinu hafði verið
siío arió aður, cf eidci mörgum arum aður.
Sinan í þessum grastoppum vakti hjá tíiér ýmsar
hugleiðingar. Hún hlaut að hafa verið þarna á þeim
tíraa, þegar bálið sem átti aö hafa nægt til að eyða tveim
líkum, logaði — og það hafði ekki einu sinni kviknað í'
sinunni!
Tæpan metra í burtu stóð tré eitt. Enda þótt ég
Armitage segði ekki af sér fyrr 1 fyrirleitnari en hún, ýttu henni ar frá andlitinu og þrýsti glas-
en hann væri búinn að tryggja
Macgregor stöouna. Það væri
skelfilegt að fá ókunnugan
t'il hliðar með því að skríða inu miili titrandi fingra hans.
fyrir stjórnarvöldunum. Henni Alec leit upp til hennar, eyöi-
var í rauninni sama um allt, »lagðmv
mann. Kér er allt í svo góðu nema starf sitt. Fyrir það lifði Jane horfði í augu hans fös.u
augimráði, án áberandi vorkunn
semi. Þetta var slæmt áfa’.l, en
hún várð að koma hoaum í
lagi hjá ykkur tveimur. Doctor hún. Það hafði orðiö henni vörn
Armitage er ágætis karl, okkur j og lilíf..
þótti öllum vænt um liann, en
við vitum á hverjum starfið lá“.
Jane brosti vingjarnlega, en
Það var Alec, sem braut gler-
hjálminn og hleypti inn hlýju
og gleði utan frá. Hún rninntist
ekki um of. Hun vildi vera vin- _þess að lerigi vel tók hún ekki
gjarnleg við ungfrú Stanton og
mat hana mikils, en of vingjarn
fremur eftir honum en öðrum
starfsbræðrum sínum. Henni
leg ætlaði hún ekki að verða féil vei starf lians. Stundum
við neinn, ekki einu sinni ung- hafði hún rætt við hann sitt
fundiö hið minnsta mérki þess, að börkurinn eða lægstu
greinarnar Jvefðu nokkru sinni orðið að þola meiri hita
en þann sem felst í sólargeislunum. Menn álíta að lík-
brennslan hafi farið fram annað hvort 80. apríl eða 1.
i -i£u. A þeifn tíma eru iauÍDióo trjánna viókvæmuat. Ef
þessi viðkvæmu laufblöð hefðu orðið fyrir verulegum
lvita, mundu þau hafa visnað og dáið og ekki vaxið
riveir það árið, þar eð hitinn hefði-eyðilagt brumknapp-
aaa, sem Iaufblöðin vaxa af, Það hefði varla orðið nokkur
‘vöxtur í hinum sködduöu greinum, fyrr en næsta vor,
þegar ný laufblöð hefðu skotizt fram úr nýjum brum-
vöppuin, fast upp við bolinn. Eg gat ekki fundið neitt
merki um það, að þessi viðkvæmu laufblöo væru visin
eöa dauð. Bálið hlýtur að hafa verið mjög lítið.
Áður en ég yfirgaf staðirin ^skrifaði ég í dagbók
mína: „Þarf að ná í þýzkan grasafræðing og fá hann til
að skora úr um, hvaða grastegund hér um ræðir og gefa
yfirlýsingu um aldur sinunnar". Eg vildi ekki eiga neitt
á hættu með rangar niðurstöður.
frú Stanton. Einmitt vegna-þess
að hún var kona, og því búizt
við að hún slakaði frekar á
tauvnunum, gætti Jane þess
vandiega að halda stéttarbilinu
milli lælcnis' og hjúkrunarkonu.
• Samhugur vegna sameiginlegs
starfs og persónulegur kunnings
skapur var tvennt ólíkt.
Ungfrú Stancon vissi að hún
átti ekki að fara lengra. Henni
hafði verið sýndur nokkur trún-
aður. Hún lvafði fengið að sjá
að hinn dáði yfirmaður hennar
var nógu mannlegur til að finna
til kvíða. Það var þægilcgt að
vita, þó það gerði mann jafn-
framt svolítið smeykan.
Jane kvaddi snöggt en vin-
gjarniega.
Þegar dyrnar lokuðust- eftir
henni, milli sjúkrahússins og
; íbúðar hennar, missti hún styrk
þann scm fylgdi starfsvenjunni,
og varð sér enn þess vitandi
lvve ápenntar taugar hennar
voru. Fullvissa ungfrú Stan-
tons hafði ekki friðað hana.
Dr. Armitagé hafði áreíöan-
lega gert það sem hann gat
i; fyrir Alec og gefið honum beztu
liugsanleg meðmæli. En ekki
einu sinni doctor úrmitage gat
sagt fyrir úrskurð sjúkrahúss-
stjórnarinnar.
Jane gekk frá skjöium sínum
í röð og reglu. Henni pýddi
ekki að reyna við gi'einiua.
Alec hefoi átt að vera komin,
og Sally var allt of hugulsöm
tii að láta dragást að flytja
fréttina.
starf. Eitthvað þiðnaði með
henni smátt og smátt. Hún
hefði ekki getað skýrt hvernig
það varo. En minningin stanz-
aði við mynd Alecs, hreina og
heila. Það var eina mannsmynd
in sem' hún átti slíka í huga
sér síðan heimur herniar hrundi.
skilnirig um að það væri þó ekki
rothögg.
Hún sagði hæglát: „Jæja, svo
einhver annar hefur fengið stöð
una“. Hún hörfaði undan auð-
mýktum biðjandi augum Alecs
og settist. aftur í sæti sitt.
„Eg verð hér ekki lengur“,
fullyrti Alec liöstugt, eins og
harin væri að mótmæla ein-
hverju sem Jane hafði sagt:
„Það er móðgun að setja yfir
mig náunga á svipuöum aldri,
með ekkert tilsíns ágætis.
Sjúkrahússtjórnin er meiri ,asna
Alec hafði komið henni á ný í > samkoman. Eg læt það allt róa
YFIRLÝSING, SEM KITLAÐí FORVITNI MÍNA .
Á léið minni til Hótel am Zoo á Kurfiirstendam
rifjaði ég upp fyrir mér allt,. sem áðdr hafoi koiriið
fram um málio frá þeim tveim mörnium, sem einir þott-
ust hafa horft á þaö, er líkin voru brennd í garði Kansl-
aiahaílarim rir. ‘ - ' r - '
f Snöggvast barðist Jane við
Ísvolítinn vott af gremju. í fimm
ár höfðu þau Alec unnið sam-
an. Starf þeirra — öll fram-
Ítíðin —• var í voði, en það varð
að ,vera Sally, sem liafði verið
f' konan hans tvo mánuði, en eklti
-i-_Jnne, serri yrði fyrst til að eiga
+ með honum sigur lians eð,a 'ör-
•j- væntingu. Samt slripti þessi liug
snertingu við lífið, hann hafði
næstum komið henni til að
þykja vænt um það. Hlýja vin-
áttunnar haföi yijuö heiini þar
til liún fann hana seitla fram í
hvern fingur.
Gifting hans hafði einungis
aukið Jane öryggi. Sally var
skír eins og kristall, saklaus
eins og fjallalækur. Frá því þær
sáust fyrst hafði Jane ■ þótt
vænt um hana, inniiega og heils
hugar.
„Eins og það skipti n%kkru
riiáli, livorri okkaihátin segir
þao fyrst“, sagði hún við sjálfa
sig fyrirlitlega. „Það eina sem
skiptir rnáli er að liann fái stöð-
una“.
Þao skipti svo imklu máli, að
■Tane, sem alla ævi hafði-þjálfað
sig til að þola áföll, varð að
taka á öllu sínu afli til að horfa
fra'm á hugsanlegan ósigur
Alecs.
Hún settist við eldinn, og fór
að hugleiða starf þeirra með
ókunnum yfirlækni. En ímynd-
unaraflið brást. Ilún gat ekki
séð fyrir nýja yfirlækninn, en
varð altekin af kvíða.
Hún var ekki lengur kaldur
vísindamaður. Hún var kona og
vinur.
og fer að siriíða skurðlækninga
áhöld. Hvaða gagn er að geð-
lækningum ef út í það er farið.
Ef rnaður hefrir nóg vit í kolt-
inum þá helzt þaö í lagi, og
vanti eitthvað í það er máðúr
lítið ver settur. Þáð bætir eVk-
ert þó þú sitir þaina eius og
uppstoppuð nunna. Eg er búinn
að fá nóg. Frá því ég var strák-
ur hefur mig dreymt um þetta
starf. Eg hef unnið fyrir því
af öllum mínum kröftum. Eg
sat við að troða í þöngulhausa
við haskoiann incömi. cg las
undir embættispróf.'Eg hef allt
annars líka til þess að fá að
2. KAFLI
Gluggahurðinni var hrundið
upp á gátt. Karlmaður hen.tist
inn, eins og drukkinn. Fötin
héngu utan á honum, blaut og
tuskuleg, óveðrið streymdi inn
í herbergið á eftir honum.
Jane varð snöggvast o£sa
hrædd.
Bœjarpósturinn
Framhald af 4. siðu.
steinsson sér sæma að lesa í
útvarpið nokkurnveginn athuga
semdalaust.
Ef Axel Thorsteinsson virðir
að nokkru hlutleysi, ríkisút-
varpsins, þá getur hann ekki
látio scr sæma að lesa slíka
grein í útvarpið, án þess að
láta heyrast nokkuð, sem túlk-
ar málstað þess aðilans, sem
ráðizt er á.
I-Ir. Axel Thorsteinsson lét
þess getið, þegar hann hafði les'
ið þessa ósvífnu áróðursgrein,
að með henni hefði hann viljað
sýna fram á, að tortryggni ríkti
milli Sovétsambandsins annars-
vegár og Bretlands og Banda-
ríkjanna hinsvegar, cn á þess-
ari grein og málflutningi Axels
sjálfs var svo að heyra sem
aðcins Bretland og Bandaríkin
hefðu ástæðu til að tortrvgcia
h

heldur ekkí
ui. riun
am viplris
r og o-
uni það.
ÁT.cl •