Þjóðviljinn - 24.03.1947, Blaðsíða 6

ÞJÓÐVILJINN
Sunnudagur 23. marz 1947
t Louis C. S. Mansfield:
filægt að
þekkja Iflftl-
er Sivar §em
fisaiin fisinsi
Þannig
var það
með
Hitler
XXIII.
lll!IIHI!tllllllllllllllllW!!ll!l)tllll!inilU!!!llllllllllll
23. dagux
DULHEIMAR
„Well, ég hygg að þér hafið á réttu að standa“, I!
sagði hann við mig. ,,Við erum tilneyddir að taka ! -
upp nýja rannsókn í Hitlersmálinu. Hvað segið ••
þér um það?“
Eg sagði honum í eins fáum orðum og mér var
unnt hvernig ég hefði hugsað mér að vekja alla ”
af dvalanum sem þeir höfðu fallið í, gera þeim •■
ljóst að það var alls engin ástæða til þess að •;
ætla að Hitler væri dauður. Eg lagði til að byrjað ;;
væri á því að grafa upp þau fimm lík sem Rúss- "
arnir höfðu fundið í garði Kanslarahallarinnar. '.'.
Það voru þessi lík sem komu heiminum tii að
leggja trúnað á að Hitler og Eva Braun værn ?
dauð. Þegar eftir að þau fundust var því lýst ••
yfir að tvö þeirra væru af Hitier og Evu Brauu. ;;
Þessi yfirlýsing var með leifturhraða símuð út "
um allan heim og mun hafa birzt í næsturn hverju ’!
blaði í heiminum. Þetta var einmitt orsök þess •!
að heimurinn hélt að Hitler væri dauður.
Þegar Sukoff marskálkur,^ yfirmaður rauða ;;
hersins, lýsti því yíir löngu seinna, að ekkert "
þessara líka hefðu reynzfc að vera lík Hitlers, "
þá var þeirri yfirlýsir.gu ekki haldið á lofti í !!
neitt svipuðum mæli og liinni fyrri. Afleiðingin ”
af því V'ar, að flestir stóðu áfram í þeirri trú — og • •
standa enn í þeirri trú — að Rússar hafi fundið "
Bæði iík Hitlers og Evu Braun.
Það þarf að taka röntgenmyndir af þessum !!
fimm hauskúnum
Eg var fyrir mitt leyti þeirrar skoðunar hð ?
besta leiðin til þess að fá menn til að rumska ?
í þessu máli væri
að grafa líkin
upp, öll fimm, og
taka röntgen-
myndir af haus-
kúpunum. Eg
hafði náð í full-
komið safn af
röntgenmyndum
þeim af höfði
Hitlers, sem ýms-
ir sérfræðingar
er rannsökuðu
Jhann höfðu tekið.
" Það hafði verið
!! gengið úr skugga
!j. um að allár’
• • myndirnar voru
■ • af Hitler og hafði
;; það verið stað-
;! fest af þeim sem
létu taka mynd-
4- irnar.
• • Þegar líkin
• ■ hefðu verið graf-
in upp myndi
t samanburður á
! hauskúpum þeirra
! !og myndunum af
• • Hitler kollvarpa
•• á stúttum tíma
;; þeirrí trú, sem
" enn kunni að
J vera til, á því að
eitt hinna fimm
!! Hka væri af Hitl-
■• er.
;; Eg lagði þessa
t uppástungu mína
!; fyrir Heimlich,
•: sem þegar féllst
;; á hana. Eg skýrði
;; honum einnig ýt-
" arlega frá því
Þessa röntgenmynd telur Mans- •;•
field „dýrmætustu mynd í • •
heimi. Eftir henni verður hægt;;
að þekkja Hitler hvar og hvenær;;
sem hann finnst“. Því er þannig
farið að gerð heilans og tann-í
anna er sérkennilegri fyrir--
hvern einstakling en jafnvel;;
fingraförin. Jafnvel þótt Hitler;;
hefði í millitíðinni látið breyta"
andlitsfalli sínu með uppskurði"
væri hægt að þekkja hann eftir.!
þcssari mynd, sem dr. Ervin--
Giesing próf. tók í okt. 1944, en--
dr. Giesing var sérfræðingur;;
Hitlers í háls- nef- og eyrnasjúk-;;
dómum, og sem m. a. skoðaði!:
Hitler vegna jafn algengs kvilla!!
og hálskirtla. Myndin er tekinf
framan af andlitinu og sýnir"
meðal annars hve tennurnar eru!
gisnar.
Ehir PliylMs Bottome
hún að koma í lians stað, úti í ólgusjó, þar sem var
miður hentugur staður til að kenna að synda.
Hræðslan er eins og skorkvikindi, sem lifir í ó-
hreinindum. Ef þú lu’einsar sálina, hefur hún þar
ekki á neinu að nærast. Maðurinn fyrir framan hana
hafði safnað í sál sína meira og meira af óhrein-
indum fyrir óttann að nærast á. Nú, þegar hann
var yíirbugaður af gremju og eymd, var hann að
reyna að koma reiði sinni yfir á aðra. Jane hafði
þá einkennilegu tilfinningu, að hún hefði einhvers
staðar nýlega verið að athuga líka baráttu í heil-
brigðari huga, sem stóð henni nærri. Hún var vön
að koma kannski allt í einu auga á sámanburðar-
einkenni og finna einn eða ánnan meðal sjúklinga
sinna með stríðandi sálaröfl, sem minntu hana á
sjálfa sig eða Alec. Það var Alec, sem fyrst hafði
bent henni, á þessar hliðstæður. „Eg hef hneigð
til sjúklegs ofstækis, sagði hann henni,“ og þú hefur
dálítil hugklofa einkenni".
Var maðurinn þarna fyrir framan hana stækkuð
mynd af Alee ? Alec, sokkinn djúpt niður og sviptur
sínum leiftrandi gáfum? Var þessi ótti líkur og hjá
Alec og þessi löngun að vera einskonar uppbót fyrir
hræðsluna? Hvernig átti hún að koma Alec í skiln-
ing um, að hvarttveggja var rangt. Það var engin
raunveruleg ástæða til samkeppni milli hans og
Charles í sambandi við yfirlæknisskiptin. Sjúkra-
húsið var alveg nógu stórt handa þeim öllum. Hver
læknir gengdi sínum sérstöku skyldum og gat því
notið ánægju sinnar við starfið. Jafnvel þó að
Charles yrði illviljaður í þeirra garð og setti sig á
móti óskum þeirra, þá hlutu þau að geta komizt hjá
persónulegum árekstrum.
Jane hafði sjálf erfiðleika að horfast í augu við
í hinni nýju stöðu. Það var eitt, sem stríddi á húga
hennar, og Alec mundi aldrei þurfa að stríða við,
en það var, hve Charles og hinn dáni unnusti hennar
voru hræðilega líkir og ólíkir hvor öðrum. En einnig
þetta gat hún þjálfað sjálfa sig til að láta ekki hafa
áhrif á sig. Það var ekki hægt að ætlast til að Char-
les væri vingjarnlegri við hana, af því hann líktist
Michael. Og meðan hún lét sér ekki gleymast að
hann var ókunnugur maður, mundu svikin í hjarta
hennar ekki ná að festa rætur, heldur verða laus
og dægurflugukennd eins og draumur. „Maður getur
stöðvað sjúklegar ímyndanir“, sagði Jane við sjálfa
sig, „jafn auðveldlega sem önnur sjúkdómseinkenni,
þegar orsökin er fundin“.
„Þú skalt fá það borgað", hljóðaði sjúklingurinn
illilega út í svarta nóttina. Enginn svaraði honum.
Hinir sjúklir.garnir sváfu. Ef til vill ætti hún að gefa
honum svefnskammt og lofa honum einnig að sofna
svolítið. Hún hafði nú kynnzt eins vel ástandi hans
og óráðstali og hún og Alec mundu þurfa að vita.
Jane reis hægt á fætur, og horfði á hann með
djúpri meðaumlcvun. Dawson kom eftir svölunum út
frá sjúkrastofunum og nam staðar við hlið hennar.
„Haldið þér, að hann sleppi sér, doktor?“ spurði
hann með óróa í röddinnni. Jane hristi höfuðið. „Eg
efast um það“, sagði hún kyrlátlega, „en ég er að
hugsa um að gefa honum eitthvað svo liann geti
sofnað. Honum finnst áreiðanlega ekkert að því að
gleyma sjálfum sér þessa stundina. Farið þér óg
sækið svefnlyfið meðan ég bíð hér“.
„Eg þori varla að skilja yður eina eftir hjá hon-
um, doktor“, andmælti Dawson.
„Það er alveg óhætt“, sagði Jane stillilega, Hún
gerði sér ekki almennilega grein fyrir, að hverju
leyti öllu væri óhætt. Einkennilegur friður streymdi
gegnum hana alla. Og það var svo dásamlegt, að
hún fann þar sem hún stóð við rúmið hjá friðlaus-
um sjúklingnum, að hann fann líka þessi áhrif.
Dawson hlýddi henni óviljugur. Sjúklingurinn
byltist til í rúminu og hélt hinu hálfógnandi tauti •
sínu áfram. Jane stóð hreifingarlaus, og horfði í
aðra átt út í kyrra nóttina. Tunglið var horfið bak
við sjúkrahúsmúrana, aðeins stjörnurnar tindruðu í
hljóðu næturmyrkrinu.
Þegar Dawson kom aftur, beygði Jane sig yfir
sjúklinginn og gaf lionum svefnlyfið.
„Ert þú móðir mín?“ spurði hann allt í einu. Jane
brosti og hristi höfuðið. En þegar hún yfrgaf sjúkra-
stofuna, fannst henni á einhvern hátt sem liún gerði
sér ekki grein fyrir, áð hún hefði verið látin sinna
móðurhlutverki, og hún fann nú til einhvers*tóm-
leika þegar þetta var afstaðið.
Ef til vill var það ekki eins heppilegt og Charles
ímyndaði sér, að hún yrði látin hætta að starfa á
karladeildinni. Ef til vill hafði honum sézt yfir að
geðbilaðir sjúklingar eru eins og börn, og að á bak
við hina óðu geðsmuni liggur þörfin fyrir að vera
fullvissaður um sakleysi sitt, af móðurkærleikanum,
sem hefði átt að gefa barninu sinn eigin hjarta-
hreinleika.
„En mér mun aldrei gefast færi á að ræða við
hann um þessa hluti", hugsaði Jane með sjálfri sér
í sárri undrun, jafnvel þó þeir séu réttir.
/
X. KAFLI
Jane hafði ekki munað fyrr en um kvöldið, að
þetta var síðasti dagurinn, sem hún hafði umsjón
með karladeildinni. Þegar hún för stofuganginn um
BAENASAGA
Vinir Péturs litlu
sögur '
EldspýtnasSokkuxiim
„Segðu mér eiíthvað úr skóginum''.
„Hvað ætti ég svo sem að segja þér,
garmurinn þinn, sem ekki heíur einu sinni
séð reglulegan skóg? Eg var eitt aí hæstu
trjánum í stórum, stórum skógi. Skóg
þenna átti ríkur maður, og hann átti einn-
ig ógrynnin öll aí.ökrum og kúm og hest-
um og sauðum og svínum. Áður en ég sá
hann, þá trúði ég því að hann væri guð,
eins og guðir fortíðarinnar; því að fjöldi
fólks stritaði fyrir hann daginn út og aag -
inn inn, vann við akrana, annaðist skepn-
urnar, vann látlaust, til þess að honum
gæti gengið sem bezt. En svo kom hann
einn daginn út í skóginn til okkar, og þá
sá ég, að hann var eins og hver annar mað-
ur. Ljótur maður, og feitur og rauður í and-
liti.
Stundum komu gamlar konur út í skóg-
inn til okkar, til að tína fallnar greinar.
Þó voru þær alltaf hræddar um, að ein-
hver myndi sjá þær, því að ríki maðurinn
leyfði ekki fátæka fólkinu að tína sprek
í skóginum. Ekki veit ég hversvegna, því
að sjálfur hirti ,hann ekki þessi sprek,
heldur lét hann þau fúna niður í jörðina.
Einu sinni tók skógarvörðurinn bónda
nokkurn fastan fyrir það, að hann haíði
stolið héra. Aumingjá maðurinn sárbændi
um miskunsemi; hann sagðist eiga veika
konu, sem þyrfti kraftamikla fæðu, en
•hann væri svo fátækur, að hann gæti ekki
keypt hana. En það stoðaði ekkert; ríki
maðurinn lét varpa honum í íangelsi.