Þjóðviljinn - 25.03.1947, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN 4. Þriðjuagur 25. marz 1947.
Louis C. S. Mansfield:
ILeitlit seil
1 HMeff* liafiifi
c
Myjit
Þannig
var það
með
Hitler
XXIII.
t-
itivaða rannsókn þyrfti að gera eftir að líkin höfðu
verið grafin upp og röntgenmynduð. Heimlich
.var >nér fyllilega sammála og aðstoðaði mig við
að ná tali af Smirnoff hershöfðingja, rússneska yf
irmanninum í Berlín, svo ég gæti reynt að fá
nauðsynleg leyfi hans á rússneska hernámssvæð-
inu.
Smirnoff er njjög skarpur náungi sem ekki
er auðvelt að blekkja eða leiða inn á villigötur
Hann sp.urði mig mjög ýtarlega og lét mig endur-
taka næstum allt sem ég hafði sagt Heimlich.
Þegar hann hafði lilustað á allt mál mitt og at-
’hugað náltvæmlega hvert atriði rannsókna minna
samþykkti hann að veita mér nauðsynleg leyfi
og þá hjálp sem ég þyrfti til að halda rannsókn-
unum áfram á hans hernámssvæði.
Heimlich ofursti var á förum í skyndiferð til
Washington. I fjarveru hans gengdi Buechner her
foringi starfi hans, og vöktu þau sönnunargögn
sem ég hafði lagt fyrir G 2 (bandarísku upplýs-
ingaþjónustuna) einnig áhuga hans. Þar sem
einnig stóð til að Smirnoff færi frá Berlín, áleit +
Buchner betra að ræða málið við Sidnef, ”
yfirmann NKDV (rússnesku herlögreglunnar) £
en hann gat breytt ölium ákvörðunum Smirn-
offs ef lionum sýndist svo. Nú er það oftast ••
ýmsum erfiðleikum bundið að ná tali af hershöfð- ••
ingja þeint og taldi Buechner þvi öruggara að ;;
ég ræddi málið fyrst við Barker hershöfðingja, ”
yfirmann bandaríska liðsins, til þess að reyna ”
að fá liann til að taka málið upp við Sidneff per- ”
sónulega á einhverri af þeim reglubundnu ráð- ••
stefnum sem foringjar þernámsliðsins héldu þá • •
í Berlín.
Eftir tveggja stunda viðræður við Barker tókst £
mér að sannfæra hann um sannleiksgildi máls ”
míns og samþykkti að verða við þeim tilmælum að !!
ræða málið við Sidneff og tilnefndi jafnframt
Buechner sem staðgengil sinn við umræður þær j-
'Sem fram þyrftu að fara.
Þar sem ég varð þá að fara til Budapest gat t
.ég. ekki verið á fyrstu fundunum þar sem þetta ”
var rætt við Sidneff. En þegar ég kom aftur
♦fil Berlínar var Heimlieh einnig kominn aftur.
Hann tók á móti mér með fréttinni um að
Sidneff hershöfðingi hefði óskað að sjá þær
skýrslur af rannsóknum mínum og fyrirætlunum
sem ég hafði gefið Barker hershöfðingja og Heim-
lich. Þegar hann hafði lokið lestri þeirra hafði X
hann rætt málið við ýmsa menn í rússnesku upp- ! "
lýsingaþjónustunni og þar næst samþykkt að taka
máiið upp að nýju á grundvelli sameiginlegra +
rannsókna fjórveldanna og að gerðar væru ráð
stafanir til að grafa umrædd fimm lík upp.
Að því er Buechner sagði lagði Sidneff áherzlu $
á að ég tæki persónulega þátt í rannsóknunum ••
og bauðst tjl að skýra frá öllu sem rússneska •}•
upplýsingaþjónustan hafði fengið upplýst um
Hítler, gegn því að ég gerði það sama:
Heimlich lagði aukna áherzlu á þetta í við- J
tali sem hann átti við banöaríska blaðamenn
(sem International News Sevice flutti víðsvegar) ?
þar sem hann lýsti því persónulega yfir að hann
teldi enga minnstu sönnun fyrir þeirri skoðun
að Hitler og Martin Bormann væru dauðir.
Leitúi að Hitier hafin að nýju
Þetta var einmitt það sem ég óskaði. Yfirlýsing ”
frá upplýsingaþjónustunni um að enginn sönnun ”
væri fyrir dauða Hitlers hafði miklu meiri áhrif !!
•heldur en slík yfirlýsing frá mér. Nú þurfti ég !!
aðeins að fá líkin grafin upp og leitina að Hitler • ■
haína.

D U L H E
■IIIIIII!I!!IIIII1IIIIIIIIII1I!!II!!!I!I!!IIÍIJI1IIIIII!I!I!III!!!III!!1!!I!!!IIIIIIIIIIII!I!II
24. daaur
Elíia* Playllis Hfifiííöfitie
kvöldið með systur Stanton, skaut upp í huga henn-
ar: „Þegar ég kem liingað inn næst, verð ég sem
hver annár í heimsókn“.
„Eg held ég fari ekki alveg strax“, sagði hún allt
í einu við systur Stanton. „Farið þér bara aftur inn
til yðar, systir. Mig langar til að líta á Arabann
minn í þetta síðasta skipti. Honum líður illa í kvöld“.
„Það er þegar orðið mjög framorðið, læknir. Og
þér eyðileggið með þvi alveg kvöidið fyrir yður“,
sagði systir Stanton sannfærandi.
Jane hristi höfuðið brosandi. Iiún þurfti ekkert
kvöldfrí, hana langaði til að líta yfir starf sitt og
festa í huga sér ákveðna mynd af því. Um það
hafði allur hugur hennar snúizt. í átján mánuði
hafði hún helgað alla krafta sína umsjá og um-
önnun þessara þrjú hundruð sjúklinga. Hana lang-
aði ekki til að kveðja þá hvern. fyrir sig, nema að
því leyti sem hún gerði það ósjálfrátt í huganum.
En það sem hún var að kveðja, var hún sjálf •—■
það af henni sjálfri sem hún hafði gefið þeim með
starfi sínu, af því að þeir voru karlmenn, og hún
þýrfti ekki á að halda, þegar hún færi að stunda
kvensjúklinga. Jane hafði í allri framkomu við
sjúklinga sína forðazt eins og konu er unnt að
láta kveneðli sitt í ljós. En hún vissi að það var
ekkert til sem hét algert kynleysi. Það sem hún í
starfi sínu hafði gefið karlsjúklingunum, mundu
þeir aldrei finna hjá Alec og þau áhrif sem hún
hafði tekið á móti frá þeim, mundi hún aldrei verða
fyrir frá kvensjúklingum. Hún hugsaði með sjálfri
sér: „Hvað er það, sem ég flyt burt með rnér? Og
hvers mun ég sakna?“ en hún fann ekkert svar.
Á sjúkrahúsinu ríkti alger þögn. Á leiðinni renndi
hún aðeins ‘augunum inn í langar dimmar sjúkra-
stofurnar, brosti til hljóðlátra vökumannanna og
tókst að komast út án þess að henni væri veitt
eftirtekt.
Að lokum kom hún inn í fjarlægustu sjúkrastof-
una, þar sem hafðir voru óðustu og erfiðustu sjúkl-
ingarnir. Hún opnaði dyrnar og hleypti í sig kjark
til að vera viðbúin hinum venjulega spenningi hins
óvænta.
Nýi hjúkrunarmaðurinn Clarkson kom fram til
að heilsa henni.
„Hví eruð þér hér einn?“ spurði Jane. „Eg skipaði
aukavörð til að vera á næturvakt með yður.“
„Já, ég veit það, læknir, en yfirhjúkrunarkonan
sagði, að það væri ekki nauðsynlegt og að hún vildi
ekki fylla sjúkrastofurnar með aukavakt. En ég
held ekki, að einn maður geti sinnt þessu. Það eru
að minnsta kosti sex sjúklingar hér -inni, sem er
trúandi til alls.“
„Það er undir gæzlumanninum“, sagði Jane þurr-
lega. „Því eru þessar grindur kringum rúmið hjá
Arabanum?“
„Nýi yfirlæknii’inh skipaði það. Hann er hjá hon-
um núna,“ útskýrði Clarkson. „Og ég heyri ekki
betur en hann sé að tala við Arabann á hans eig-
in tungu. En hvað snertir blökkumanninn í öðrum
endanum, og flogaveika drenginn, þá hef ég ekki
haft tíma til að hlusta.“
Yfirhjúkrunarkonan átti ekkert með að gefa
Clarkson svona fyrirskipanir. Þetta var lýsandi
dæmi um slettirekuskap hennar. Það var enginn
vafi á að hún var að reyna að sjá hvað hún kæmist
langt undir stjórn nýja yfirlæknisins, án þess að
hann blandaði sér í það.
Jane hafði sagt yfirlækninum frá Arabanum,
en hann hafði ekki minnzt á, að hann kynni ara-
bísku.
„Þér verðið að halda það út í nótt,“ sagði hún
stuttlega við Clarkson.
Hún gekk hljóðlega áfram gegnum dauflýsta
sjúkrastofuna, milli rúmraðanna, þar sem hinir
eirðarlausu sjúklingar blunduðu, og ýtti grindinni
á rúmi Arabans til hliðar.
Hvorugur mannanna heyrði til hennar. Charles
kraup fyrir framan rúm Arabans. Ljóst höfuð
hans laut yfir föla dökka ásjónu hins deyjandi
Araba. Jane sá. andlitið á Charles, eins og það
væri í fyrsta sinn — án sjálfsþótta. Það er hægt
væri í fyrsta sinn — án sjálfsþótta. Það er hægt að
en þegar maður er ekki að hugsa urn sjálfan sig,
getur hann ekki logið.
Charles, laus úr sjálfsvarnargerfinu, var veröur
eftirtektar. Sálin, sem skein úr augum hans inn í
augu hins deyjandi manns, lýsti bæöi staðfestu. og
góðvild.
Hún lagði sprautuna, sem hún ætlaði að gefa
Arabanum, á náttborðið. Það var of seint. að ónáða
hann með slíku. Hún sá strax, að endalokin nálguð-
ust. Andlit Arabans hafði yfir sér hið hvítleita
myrkur, sem leggst yfir vatnsflöt, þegar fer að
skyggja. Hann var orðinn kinnfiskasoginn, andar-
drátturinn ör og slitróttur. Augu nans' brennandi
eins og logandi holur í hinni steinrunnu alvöru and-
litsins. Hann vissi að hann var að deyja’; en með-
an Charles talaði, hafði kvöl hinnar löngu einveru
hans loksins rofnað.
Jane tók eftir, að undrun og fögnuður fór smám
asman að skína út úr augum hans. Um stund
töfðu }íau fyrir aðkomu dauðans.
Charles þagnaði andartak. Síðan hafði hann yfir
mjög hægt og skýrt hið venjulega kveðjuorð barna
eyðimerkurinnar: „Far þú í fylgd Guðs.“
Með þungu andvarpi, _sem virtist eins og slíta
BhmhSMh
Vinir Péturs litla segfa
sögur
EMspýtnasííokkiinii??
inn til okkar, til að tína fallnar greinar.
Þó voru þær alltaf hræddar um, að einr
hver myndi sjá þær, því ao ríki nlaðurinn
leyfði ekki fátæka fólkinu að tína sprek i
skóginum. Ekki veit ég hvers vegna, því
að sjálfur hirti hann ekki sprek, heldur lét
hann þau fúna niður í jöroina.
Einu sinni tók skógarvörðurinn bóndá
nokkurn fastan fyrir það, að hann hafði
stolið héra. Aumingja maðurinn sárbændi
um miskunsemi; hann sagðist eiga veika
konu, sem þyrfti kraftmikla fæðu, en hanii
væri svo íátækur, að hann gæti ekki keypf
hana. En það stoðaði ekkert; riki maður*
inn lét varpa honum í fangelsi. Þett^
skildi ég heldur ekki, því að það var svo
mikið af hérum í skóginum, að ríki maður-
inn hefði ekki getað étið þá alla.
Á haustin komu skógarhöggsmennirnir,
En hvað þeir púiuðu, og svo áttu þeir ekki
trén, sem þeir hjuggu, heldur ríki maður1
inn. Hann átti alla hluti, skóginn og trén,
akrana og skepnurnar og íóikið, sem varð
að vinna fyrir hann. En skógurinn finn-
ur til með fátæklingunum, og hatar vondii
mennina. Við hliðina á mér stóð ungt
grenitré, æst o'g uppreisnargjarnt, og sór,
að einhverntíma skyldi það sýna ríku
mönnunum það, að þeir væru ekkert ann-
að en auðvirðilegar mannkindur. Því að
það hafði séð, þegar maðurinn, sem skotið