Þjóðviljinn - 13.02.1948, Blaðsíða 6

ÞJÖÐVILJINN
Föstudagur 13. febrúar 1948.
122.
Samsærið mikla
eftir
MICHAEL S&YERS ©a ALBERT E. MHN
annan. Til dæmis er nú að draga til óvináttu bér milli
Japana og Breta út af Kína, en við verðum að hafa sam-
bönd við bæði brezku og japönsku leyniþjónustuna. . . .
Og ég verð að átta mig í þessu öllu saman!1
Rakovski svaraði: ,,Við Trotskistar verðum sem stend-
ur að spila á þrjú spil, hið þýzka, japanska og brezka. . . .
Sú stefna, sem við rekum þýðir að eiga allt i húfi, að
gera allt fyrir alla, en ef tvísýnt tafl heppnast eru ævin-
týramennirnir kallaðir. stjórnvitringar !“*=
2. Hermdarverkadiplómatí
Meðan hinir rússnesku samsærismenn voru að treysta
landráðabönd sín við erindreka Þýzkalands og Japans,
var annar þáttur liinnar leynilegu sóknar gegn Sovétríkj-
unum þegar hafinn. Hermdarverkum var bætt við land-
ráðin.
í apríl 1934 gekk sovétverkfræðingur, Bojarshinoff að
nafni, inn í skrifstofu yfirbyggingasérfræðings hinna mik-.
ilvægu Kusnetsk-kolanáma í Síberiu, til að skýra frá því
að eitthvað væri í ólagi í deild hans. Þar urðu óeðlilega
mörg slys, íkviknanir neðanjarðar og vélbilanir. Bojar-
shinoff grunaði, að um skemmdarverk væri að ræða.
Yfirbyggingasérfræðingurinn þakkaði Bojarshinoff
fyrir upplýsmgarnar. ,,Eg mun koma þeim til réttra að-
ila“, sagði hann. „Fyrst um sinn skuluð þér ekki minnast
á þetta við nokkurn mann.
Yfirbyggingaverkfræðingurinn var Alexei Shestoff,
Þjóðverjanjósnari og yfirstjórnandi skemmdarstarfsemi
Trotskista í Síberíu.
Nokkrum dögum síðar fannst Bojarshinoff dauður í
vegarskurði. Vörubíll á hraðri ferð hafði rekizt á hann,
þegar hann var á heimleið frá vinnu sinni eftir fáförn-
um sveitavegi. Vörubílstjórinn var atvinnumorðingi, er
hét Sjerepukhin. Shestoff hafði falið honum að myrða
Bojarshinoff og greitt honum 14.000 rúblur fyrir viðvik-
ið.*
I september 1934 kom V. M. Molotoff, forseti þjóðfull-
trúaráðs Sovétríkjanna til Síberíu í eftirlitsferð um námu-
og iðnaðarhéruðin. Molotoff var að koma úr heimsókn til
einnar af námunum í Kusnetsk námahéraðinu, er bíllinn,
sem hann ók í fór skyndilega út af veginum og valt nið-
ur bratta uppfyllingu og stöðvaðist rétt á brúninni á
djúpu gljúfri. Molotoff og félagar hans, sem voru illa
marðir, en að öðru leyti ómeiddir, skreiddust út úr bíln-
um, sem lá á hvolfi. Þeir höfðu með naumindum sloppið
með lífi....
Bílstjórinn var Valentine Aniold, stjórnandi bílaverk-
stæðisins á staðnum. Arnold var meðlimur í hermdar-
verkasamtökum Trotskista. Shestoff hafði falið honum að
myrða Molotoff og Arnold hafði ekið bílnum út af veg-
inum að ásettu ráði og ætlaði að drepa sjálfan sig um
leið og Molotoff. Tilræðið mistókst vegna þess eins, að á
síðasta augnabliki varð Arnold óstyrkur og hægði á bíln-
* Hinn 20. febiúar 1937 birti Tokyoblaði'ð Miyako frásöpn
af leynifundi „Ásetlunar- og fjárlaganefndar", japör.sku stjórn-
arinnar. Á þessum funtii spurði Joshida þingmaður hormála-
ráðherrann Sugiyama hes shöfðingja, hvort hann eða herinn
hcfði nokkrar upplýsingar um flutningagetu Síberiujárnbraut-
arinnar í Sovétríkjunum. Hermálaráðherrann kvað svo vora,
og sagði, að japanska herstjórnin hefði ýtarlegar upplýsing-
ar um flutningagetu þossarai' hernaðarlega mikilvægu sovét-
53. dagur !
GLÆPUR SYLVESTRE BONNARDS
eftir Ammtele Frmtee
eins og við ættum lífið að leysa. Eg er ekki vanur
hlaupum, enda mæddist ég fljótt. Eg staðnæmdist
lafmóður og studdist við eitthvað sem ég vissi ekki
hvað var, en það var þá sölutum úti fyrir vínbúð.
Þarna inni voru saman komnir nokkrir vagnstjór-
ar og einn þeirra spurði mig hvort mig vantaði
ekki vagn. Hvort það var, Vagnstjórinn setti frá
sér glasið, settist í vagnsætið og hvatti hestaua.
Okkur var borgið!
Eg þurrkaði svitann af enninu á mér, því að ég
var allur kófsveittur, þó að veðrið væri svona hart.
Þó að ótrúlegt megi virðast, hafði Jeanne miklu
meiri áhyggjur en ég af þessum verknaði, sem við
höfðum framið. Hún var bæði alvörugefin og óróleg.
— Hún setti yður í eldhúsið, sagði ég hneyksl-
aður.
Hún hristi höfuðið eins og hún vildi segja. „Ætli
það hafi ekki komið í sama stað niður, hvort ég var
þar eða í skólastofunni." Við birtuna frá götuljós-
unum sá ég mér til angurs, hvað hún var orðin föl
og grannleit og þreytuleg. Hún var ekki lengur
fjörleg og skjót í hreyfingum eins og liún átti að
sér að vera. Hún var orðin döpur og þegjandaleg.
Eg tók um hönd hennar, það var vinnulúin hönd,
köld og sigg í lófum og gómamir harðir. Veslings
baminu hefði verið inisboðið. Eg spurði hana hvað
á daga hennar hefði drifið, og hún sagði mér að
ungfrú Préfére hefði kallað sig fyrir sig og hellt
yfir sig óbotnandi skömmum án þess að hún vissi
nokkra ástæðu til þess.
Svo sagði hún: „Aldrei skuluð þér fá að sjá
herra Bonnard sem ætlaði að leiða yður afvega.
Þetta er áreiðanlega siðspilltur maður. Eg svaraði:
„Þessu skal ég aldrei trúa, ungfrú.“ Þá sló hún
mig utan undir og lét mig fara að vinna aftur. Þeg-
ar hún sagði, að ég skyldi aldrei fá að sjá yður
framar, fannst mér þyrma yfir mig miklu myrkri.
Þér vitið hvemig er á kvöldin þegar liggur illa á
manni þegar rökkvar, og hugsið yður svo, að sú
stund lengist í vikur og vikurnar í mánuði. Einn
daginn varð ég vör við, að þér voruö að tala við
skólastýruna inni í dagstofunni, og þá hitti ég yður
snöggvast úti. Eg huggaðist dálítið við þetta.
Stuttu seinna var það á fimmtudegi, að fóstri minn
kom og ætlaði að taka mig með sér. Eg neitaði að
fara með honum. Hann sagði að ég væri ljóta duttl-
ungaskjóðan, en svo fór hann og gerði mér ekkert
mein. En tveim dögum seinna kom ungfrú Préfére
til mín, og þá var hún svo illileg að ég var hrædd
við hana. Hún hélt á bréfi í hendinni. „Ungfrú,
sagði hún herra Mouche hefur skrifað mér, að allar
eigur yðar, sem hann hafði umsjón með, séu til
þurrðar gengnar. Þér þurfið ekkert að óttast ég
bregzt ekki, en þér hljótið að skilja, að héðanaf
verðið þér að vinna fyrir- yður.“
Svo lét hún mig fara að þvo gólfin í skólanurr. og
stundum iokaði hún mig inni á þakloftinu heilu
dagar.a. Sko herra, þetta hefur komið fyrir mig síð-
an þér hættuð að koma til mín og ég til yðar. Þó
að ég hefði getað skrifað, er ég ekki viss um að
ég hefði gert það, því að ég hélt að þér hefðuð ekki
vald til að taka mig burtu úr þessum skóla, og
fyrst að enginn neyddi mig til að fara til lierra
Mouche, Iá ekki á neinu. Eg gat vel þolað að vera
í eldhúsinu og á þurrkloftinu.
-— Jeanne, sagði ég, þó að ég þyrfti að fara með
yður til Kyrrahafseyja, til þess að óhræsið hún
Préfére næði ekki í yður, skyldi ég gera það. Því
lofa ég statt og stöðugt. Og hví skyldum við ekki
geta farið til Kyrrahafseyja ? Þar er svo heiinæmt
loftslag og um daginn las ég í blaði að þar væru
píanó. En við getum ekki komizt þangað í kvöld
og þessvegna skulum við fara heim til frú de Gabry,
því það vill svo vel til, að hún er komin hingað
til Parísar fvrir þremur dögum, en við erum tveir
sakleysingjar og mjög hjálparþurfi.
Elkki hafði ég lokið máli mínu, þegar Jearyie
bliknaði og hneig út af. Það var sem ský drægi
fyrir augun og þrautasvipur kom á munnvikin. Hún
lineigði höfuðið að öxlinni á mér og það leið yfir
hana.
Eg tók hana í fangið, bar hana upp stigann I liúsi
frú de Gabry eins og sofandi bam. En þegar ég
var kominn með hana upp á loftsskörina, gafst ég
upp líka. Þreytan og geðshræringamar yfirbuguðu
mig svo að ég hné útaf í sama bili og liún kom til
sjálfrar sín.
— Það eruð þér, sagði hún. Þá er allt gott.
Svona var ástatt fyrir okkur þegar við komum
að dyrum vinkonu okkar.
Kiuklcan sló átta. Frú de Gabry tók vel á móti
gamla manninum og barninu. Auðvitað var hún
hissa að sjá okkur svona á okkur komin, en hún
spurði einskis.
— Frú, sagði ég, við verðum víst bæði að biðja
yður ásjár. Fyrst held ég, að ég verði að biðja yður
að gefa okkur að borða, einkum Jeanne. Það leið
yfir liana af þreytu í vagninum. Hvað mig snertir,
er ég ekki vanur að þola að borða svona seint, því
þá líður mér illa alla nóttina. Eg vona, að herra de
Gabry líði vel.
— Hann er héma, svarað hún . Og jafnskjótt
lét hún segja honum, að við værum komin.
Mér þótti gott að sjá framan í þetta opinskáa og
góðlega andlit og taka í hina traustu hönd hans.
Við fórum öll inn í borðstofuna og það var borið
fyrir Jeanne kalt kjöt, sem hún bragðaði ekki
En ég fór að segja frá því sem við hafði borið.
Paul de Gabry bað mig leyfis að mega kveikja í
pípunni sinni, síðan hlustaði hami á mig þegjandi.
Þegar ég var þagnaður, strauk hann íhugar.di um
stuttklippt vangaskeggið.
— Fjandinn sjálfur, hrópaði hann, nú hafið þér
farið fallega að ráði yðar, herra Bónnard.
!i!!llii'il!ll!!ll!B
járnbrautar. Sugiyama hé!t áfram: „1 Rússlandi eru öfl, sem
eru andstæð núverandi stjórn, og það voru einmitt þau, sem
veittu okkur upplýsingarnar." Birting þessarar yfirlýsingar í
blaðinu Miyako var tilefni víðtæks málareksturs meðal blaða-
manna í Tokyo. Stjórnin gerði blaðinu að greiða háa sekt
fyrir trúnaðarbrot og aðalfréttaritstjórinn Yaguchi Gilei var
neyddur til að segja af sér samkvæmt beiðni hermálaráðu-
neytisins.
* Féð, sem Shestoff greiddí morðingja Bojarshinoffs, var
tekið úr leynilegum 164.000 rúblna sjóði, sem ræningjaflokkur
Trotskista, er Shestoff hafði skipulagt stal úr ríkisbankanum í
Ansherka. Sjóðut inn hafði vet ið settur á stöfn til að ■ kosta
hermdar- og skemmdarverkastarfsemi í Stberiu.
D A V I Ð