Þjóðviljinn - 22.07.1948, Blaðsíða 6

ÞJÖÐVILJINN
€
Flmmtudagur 22. júlí 1948.
Falsarar söounnar
T
(Sögulegt yíirlit)
eða að hafna uppástungu Þýzkalands um griðasáttmála
og gefa þar með stríðsæsingamönnum Vesturveldanna
frjálsar hendur til að koma Sovétríkjunum í stríð við
Þýzkaland, einmitt á tíma sem var Sovétríkjunum mjög
andstæður, þar sem þau myndu verða einangruð.
Það var undir slíkum kringumstæðum sem sovétstjórnin
"varð að velja og gera griðasáttmála við Þýzkaland.
Eins og viðhorfið var þá;.var þetta heillavænleg utan-
ríkisstefna fyrir Sovétrikin. Þetta skref sovétstjórnarinn-
ar hafði meginþýðingu fyrir það að heimsstýrjöídinni'laiii:
með sigri Sovétríkjanna og annarra friðelskandi þjóða.
Það er grófasti rógur að gerð þessa samnings við naz-
istana hafi verið liður í skipulagðri utanríkismálastefnu
Sovétríkjanna. Þvert á móti reyndu Sovétríkin allan tím-
ann að tryggja samning við friðsömu ríkin í vestri, til
þess að koma á sameiginlegu örvggi er byggt væri á jafu-
réttisgrundvelli, gegn þýzku og itölsku friðrofunum. En
þ>að þarf tvo aðila til þess að gera samning. Samtímis því
að Sovétríkin hvöttu stöðugt til að gerður væri samning-
ur, er beint væri gegn friðrofum, þöfnuðu Bretland og
Frakkland kerfisbundið slíkri samningsgerð, og völdu þá
leið að einangra Sovétrikin, létu undan friðrofunum og
beindu þeim í austurveg, gegn Sovétrikjunum. Það var svo
f jarri því að Bandaríkin beittu sér gegn þessari háskalegit
stefnu að þau þvert á móti studdu hana á allan hátt. Og
bandarísku auðkýfingarnir héldu áfram að leggja fé í
þungaiðnað Þýzkalands og hjálpuðu þannig Þýzkalandi til
að auka vopnaiðnað sinn og lögðu hinum þýzku friðrofum
þannig til vopnin. Það jafngiiti því að segja: ..Haldið á-
fram, Evrópubúar, berjist eins og hjarta ykkar girnist og
guð veri með ykkur! Á meðan ætlum við, lítillátir millj-
ónamæringar Bandaríkjanna, að raka til okkar hundruð-
um milljóna dollara i gróða af styrjöld ykkar."
Þegar viðhorfið var þannig í Evrópu áttu Sovétríkin
ekki nema um eitt að velja og það var að samþykkja uppá-
stungu Þýzkalands um griðasáttmála. Þegar allt kom til
alls var það bezta leiðin.
Alveg eins og Sovétríkin voru neydd til þess 1918, vegna
fjandsemi Vesturveldanna, að gera friðarsamningana í
Brest-Litovsk við Þýzkaland, alveg á sama hátt voru Sov-
étríkin neydd til-þess 1939, tuttugu árum eftir friðarsamn-
ingana í Brest-Litovsk ,að gera aftur samning við Þýzka-
land vegna fjandsemi Bretlands og Frakklands.
Bumbusláttur rógberanna um það að Sovétríkin hefðu
þrátt fyrir allt þetta ekki átt að samþykkja að'gera samn-
ing við Þýzkaland er blátt áfram hlægilegur.-Hvers vegna
var það rétt af Póllandi, sem hafði Bretland o.g Frakkland
að bandamönnum, að gera griðasáttmála við Þýzkaland
1934, en rangt af. Sovétríkjunum, sem höfðu.miklu örð-
ugri aðstöðu ,að gera slíkan samning 1939? Hvers vegna
var það rétt af Bretlandi og Frakkiandi sem vöru hin ráð-'
andi ríki í Evrópu, að gefa út sameiginlega yfirlýsingu
um gríð við Þýzkaland, en rangt af Sovétríkjunum, eins
einangruð eins og þau vorú vegna fjandsamlegrar stefnu
Bretlands og Frakklands, að gera samning við ÞýzkalaUd ?
Er það ekki stáðreynd, að það voru Sovétríkin- sem af
•öllum friðsömu ríkjunum i Evrópu voru síðust til að gera'
isamning við Þýzkaland? ' ' • -
-Að sjálfsögðu eru falsarar sögunnar og aðrír álíka- aft-
urhaldsseggir óánægðir út af þeirri-staðrevnd að Sovét-
ríkin. nötuðu rússnesk-þýzka samninginn vel 'til. þess að
-styrkja vamir sínar, að þau færðu landamæri sín til vest-
-ru’s og'mynduðu þanníg varnarvegg gegn óliindraðri sókn
Louis Mromiíeíd
25. DAGTJR.
STUNSÞim.
allt komast í uppnám, og þau væru verr komin en
nokkru sinni fyrr. Hann vissi hvernig hún myndi
haga sér! Hún myndi shúa út úr öílu sem hann
segði svo að það fengi allt aðra merkingu, og henni
myndi takast að láta hann líta út sem rudda og
sig sem píslárvott. Hún mj’ndi kalla alla vini hans
fávita og heimskingja sem hefðu verið undirmáls-
menn allá sína ævi. Honum skildist að þetta fyrir-
hugaða spjall þeirra yfir teinu myndi ekki leiða til
neins.
Ef til vill var það eina rétta að hætta við Rósu,
og hann sagði við sjálfan sig að ef hann hætti sam-
bandinu við hana, myndi það áreiðanlega svara
kostnaði, ef hann öðlaðist þannig hamingjusamt,
friðsælt heimili, sem hann gæti með réttu kallað sitt.
Hann sagði við sjálfan sig í þrjózku að þrátt. fyrir
allar tiktúnirnar i Fanneyju væri eitthvað óvenju-
lega fíngert i henni. Hún sýndi aíltaf sinn versta
mann og gerði sig að fífli, en undir niðri var hún
traúst sem gull. Það væri mikið gott ef þau gætu
brotið niður allt sem skildi þau að, áður en það væri
úm seinan.
Ef hann hætti við Rósu ntýndi hann rej-na að búa
með Fanney eins og áður, reyna að elska hana. eins
og maður ætti að elska konu sína, og ekki eins og
maður elskaði Rósu, vegna þess að það tvennt var
auðvitað óskylt. En það yrði skrambi erfitt vegna
þess að Fanneyju tókst alltaf að spilla allri ánægju
af atlotunum, en með Rósu var það ofsi og taum-
laus ánægja fyrir bæði. Eftir að hafa elskað Rósu
átti hann erfitt með að ímynda sér nokkra ánægju
af því að elska Fanneyju. Það var'meinið. í þess-
um ástamálum var engin leið til baka. Maður varð
að halda áfram og áfram, finna eitthvað nýtt og
betra og meira spennandi. Það var það versta. Mað-
ur hélt aðeins áfram og áfram og hamingjan vissi
hvar maður endaði. Það yrði erfitt að elska af hátt •
vísi eftir að hafa elskað Rósu. En ef til vill yrði
hann ekki að snúa sér alveg að Fanneyju, og ef til
vill þyrfti hanrí ekki alveg að hætta við Rósu.
Og allt í einu var allt komið í rugling f\mir hon-
um aftur og engin leið út úr vandræðunum. Han:i
sá Rósu fyrir sér þar sem hún stóð uppi á borði í
gulri Ijóskeilu og söng fyrir fullan náttklúbb af
fólki, eða_ í íbúðinni við Thirty-Ninth Street beint
fyrir aftan húsið hennar Savínu (en Savína hafði
auðvitað ’ekki hugmynd um.hvað þar fór fram). Það
var Rósa sem kom honum til að finnast hann ver.i
ungur og blóðheitur aftur eins og þegar hann var
í háskólanum. Fanney var eins og einhver listmunur,
en Rósá var hold og blóð, heitt hold og blóð.
Þegar hann nálgaðist Rósu meira óg meira 'fór
síðasti .sjússinn að hafa sín áhríf. Þessi hræðilegi
kyöldverður hjá Hektori Champion varð að óljósri
fortíð, og' litla bor'ðið í horninu bak við forhengið
ásamt Rósrí'og viskýflösku varð raunverulegra og
ráunvérúlegray Það var lieimur, þar sem ‘engar tikt'-
D AVÍÐ
úrur áttu sér stað. Allt var skýrt og einfalt, allir
meintu það sem þeir sögðu og allir höfðu einsett
sér að skemmta sér, og Rósa, í miðjum hópnum,
var uppsprettulind skemmtunarinnar. Hann fór að
'hungra eftlr - RÓsu. Hún myndi fjörga liann upp.
í snjóbylhkm 'fyrir framan hann birtist Ijösbjarmi,
daufur og óskýr, en skýrðist þegai' hann nálgaðist
og myndaði orðin: HJÁ RÓSU. Stóri dyravörður-
inn þekkti hann og sagði: ,,Gott kvöld, hr. Wilson."
Eitt augnablik fylltist hann af drykkjumannslegri
hvöt til þess að stæla —• segja dyraverðinum að hami
héti ekki Wilson heldur Towner — og þá minntist
hann þess óljóst að í heimi Rósu gekk hann uödir
nafninu „Herra Wilson.“
Inni f>-rir blöstu á ný við honum hin gamalkimnu
dyi-atjöld úr rauðu flaueli. og hann átti tun stund
í miklum vaadræðum við að finna opið í fellingum
þeirra. Dyravörðurinn fann það fyrir hann og hélt
tiiiiiuiiJiuiHHiHiKiiiHiiuutmmtimiuHtmiwumjimiutH
imilliUUillllHUIHI4imUIIH4llillliM<HlilHiHlltUmRHIimi3l
Bogmennirnir
Úngliugasaga um Hróa hött og
félaga hans — eftir
------ GEOFREY TREASE --------------------
Tíminn mjakaðist ekki áfram, fannst
honum. Hann reis ofur gætilega upp á‘
olnboga og gægðist út úr laufhrúgunni.
I sama vetfangi riðu mennimir fram
hjá, svo að hann sá þá í tæpra tuttugu
metra fjarlægð. Hann sá aðeins höfuð
þeirra og herðar.
Þeir vöru fjórir og bóru hjálma og
einkennisliti baróns nokkurs, sem heima
átti hinum megin skógarins. Dikon létti
stórum. Þessum þungvopnuðu mönnum
yrði erfitt að elta hann uppi í skóginum
á hinum stórvöxnu orustuhestum sínum.
Öðru máli var að gegna, ef hann hefði
álpast í veg.fyrir þá. Hann. hryllti við
þeirri tilhugsun; þeir hefðu riðið ofan -á
hann og rennt spjótum sínum umsvifa-
laus’t gegnum hann milli herðablaðann.a.
Nú riðu þeir fram hjá í góðu skapi og
varð ekki litið ‘ inn í burknadyngjuná,
þar sem drengurinn lá á gægjum. Hann
lá kyrr, eftir að þeir voru komnir fram .
hjá, og hugsaði ráð sitt.
Þarna komst hann að raun um það,
sem hann hafði enga hugmynd um áður,
að þjóðvegur lægi um skóginn þvert á
leið hans.
Enginn vafi á, að þetta væri fjölfarin
leið til Nottinghamborgar. Líklega óslit-
inn straumur fram og aftur: kaupmenn
með klyfjahesta sína, farandsalar, föru-
munkaíy hermenn og ýmsir fleiri.
Enginn þesara manna mátti sjá hann.
Þeir myndu festa athygii við einmana
dréng, því að ógjama voru-menn á ferli
einir síns liðs um skógargatumar. Og
skógarvörðunum bærust svo fregnir af
honum-r... .1,: