Þjóðviljinn - 28.07.1948, Page 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Miðvikudagur 28. júlí 1S48.
Falsarar sögunnar
(Sögnlegt yfirlit)
Með þessum aðgerðum var „austur“-varnarbeltið frá
Eystrasalti til Svartahafs.
Stjórnendur Bretlands og Frakklands, sem héldu áfram
að níða Sovétríkin og kalla þau árásarríki fyrir að myndi
- „austur“varnarbelti, skyldu auðsjáanlega ekki að riiýndua
„austui .aziiuibeltis liafoi z foz meo ser geibie^tmgu ...
gangi stríðsins — harðstjóm Hitlers í óhag en til hags-
bóta fyrir sigur lýðræðisaflanna.
Þeir skildu ekki að málið snerist ekki úm að skerða eða
skerða -þióðréttarréttindi Finnlands, I.itúvu, Lett
lands, Eistlands og Póllands lieldur hitt a® líindrá dð þess-
um ríkjum væri breytt í réttlausar nýlendur Hiílers-
Þýzkalands, og skipuleggja þar með sigur yfir nazism-
anum.
Þeir skildu ekki að það sem öllu máli skipti var aö
mynda varnarveggg gegn sókn þýzka hersins alstaðar
þar sem slíkt var unnt, koma upp'sterkum vörnum, hefja
síðan gagnsókn, mola hersveitir Hitlers og skapa þar með
skilyrði fyrir frjálsri þróun þessara ríkja.
Þeir skildu ekki að um enga aðra leið var að velja til
þess að ráða nðurlögum á árásarher Hitlers.
Var það rétt af Bretum að hafa hersveitir í Egypta-
landi meðan á stríðinu stóð, þrátt fyrir mótmæli Egypta
og jafnvel mótspyrnu vissra afla þar í landi? Án efa var
það rétt. Það var irijög þýðingarmikið atriði- til þess að
varna árásarher Hitlers að komast til Suezskurðarins,
þýðingarmikið atriði til þess að tryggja Egyptaland gegr:
1 árás' Htlers og koma í veg fyrir að því væri breytt i
nýlendu Hitlers-Þýzkalands, og tryggja.þannig sigur ýfi"
Hitler. Aðeins fjandmenn lýðræðisins eða fólk sem hefur
glatað skynseminni getur haldið þvi .fram að þessi rá.ð-
: stöfun Breta hafi heyrt undir árás.
Var það rétt af stjórn Bandaríkjanna að setja lið á
land í Casablanea, þrátt fyrir mótmæli Marokkóbúa og
mótspymu herjá Petairistjórnarinnar frönsku sem réði
■ yfir Marokkó? Enginn efi er á þvi að það var rétt. Þaó
var mjög þýðingarmikið til að koma upp stöðvum J
baráttunni gegn árásarher Þýzkalands í næsta nágrenrd
Evrópu, og skipuleggja þar með sigur ýfir hersveitum
Hitlers og tækifæri til að frelsa Frakkland undan nýlendu-
oki Hitlers. Aðeins fjandmenn lýðræðisins eða fólk serh
hefu.' glatað skynseminni getur. talið þessar aðgerðir,
bandaríska hersins heyra undir árás.
En þá h-lýtur hið sama að gilda um aðgerðir sovétstjórn-
arinnar þegar hún sumarið 1940 kom upp „austur“-várn-
arbelti gegn árás Hitlers og kom herjum sínum fyrir eins
langt vestur frá Leningrad, Moskva og Kieff og unrri
var. Það var eina ráðið til þess að koma í veg fyrir óhindr-
aða sókn þýzku herjanna til austurs; til að byggja sterk*
ar varnir og geta hafið gagnsókn í því augnamiði, ásamc
öðrum Bandamönnum, að mola hersveitir Hitlers og 'koma
þar rneð í veg fyrir að friðsömum Evrópulcndum, þ. á. m.
_ Finnlandi, Eistlandi, Lettlandi Litúvu og Póllandi, yrði
brevtt í nýlendur Hitlers-Þýzkalands. Aðeins fjandmenn
lýðræðisins eða fólk sem hefur glatað skynseminni get-
ur kallað þessar aðgerðir árás.
Af þessu leiðir það að Chamberlain, Daladier og þeirra
sálufélagar, sem kölluðu aðgerðir sovétstjórnarinnar árás
og beittu sér fýrir því að Sovétríkin væru r.ekin. nr Þjóða-
bandaiagmu, höguou sér dus og fjcndmenn lýðræðisinsj
eða fólk sem hefur glatað skynseminni.
Af þessu leiðir aftur að rógberarnir og sögufalsai - J
arnir í dag, sem starfa* bræðralagi við herrar.a Bevin j
^iaww—WCTBBgg——a—ni»ÉiM«naa—B»mmiwraws£B.’affa™niiUÉiriimBS!am
r
30. DAGUR
Louis Bromiield
siðan á takteinum þar til til þess þurfti að taka.
Hún vissi og hafði vitað lengi að ekkert er eiris
dýrmætt eiu« og að kunna sig. Þegar hún-væri orðiu
göriiul — eius gömul og Savína Jerrold - - myndi
him'Vitft' allt sev.i Vert væri að vita um heim Savínu
og vera jafn grUnnmúruð í honum ‘og gamla konan
sjálf .... jafn grunnmúruð -og hún hefði verið borin
Jerrold í stað þess að hafa fæðzt í Mansjúríu og
vera dóttir meþódistatrúboða sem hét Banks.
Hún heyrði Savínu segja: „Því ekki að koma og
drekka með mér te á morgun ? Eg er búin að bjóða
lady Elsmore. Það er systir Hektors, sú sem strau.í
með föður Phijips. Hann verður ekkert vingjarnleg-
ur við hana, og eftir tuttugu og fimm ár kann hún
varla mjög vel við sig í New York“.
„Það vildi ég mjög gjarnan," sagði Rubý.
„Verðið þér við ef ég lít inn' í verzlunina yðar á
morgun?“
„Eg er alltaf við.til fjögur.“
,,Eg hef alltaf ætlað mér að koma fyrr, en mér
liefur verið sagt að þér væruð svo dýrseldar."
„Það.-er í rauninni ekki rétt. Það er aðeins vegna
þess að við seljum sjaldgæfa og upprunalega gripiÁ
„Það hlýtur að vera ánægjulegt að hafa sitt eigið
fyrirtseki," og það kom snögglega eftirsjá í rödd
gömlu konunnar sem Rubý hafði ekki átt von á hjá
svo ríkri manneskju.
„Það kostar vinnu, og maður getur ekki'alitaf
verið cins frjáls og hann kynni að kjósa.“
„Eii maður er óháður. Segið þér mér, hvernig
stóð á því að þér urðuð verzlunarmanneskja ?“
„Það var nú mestmegnis tilviljun. Eg. þekkti ti'
kínverskra muna, og Mr. Quince bað mig að vinnu
með sér og nú er ég orðin hluthafi í fyrirtækinu.'“
„Eg hefði viljað hafa svona fyrirtæki, en ég
fæddist of snemma: Þegar ég var ung fengust,
• stúlkur ekki við þess háttar hluti.“
Bíllinn hægði á sér og Rúbý vafði að sér skinn-
kápunni og sagði: „Það var fallega gert af yður
að kéyra mig heim.“
.Það er ekkert, góða mín, ekkert“, sagði -Savína
stutt í spuna, og bæt-ti síðan við, næstum því með
bænarrómi: „Þér ætlið þá að koma á morgun?“
,,Já; með mikilli ánægju.“
Rubý klifraðist niður úp háum vagninum og hljóp
eftir gangaábreiðunni inn í íbúðina.
Savína hjúfraði sig í Öðru horninu undir ljósinu og
fórVað éfast um hvort hún hefði breytt rétt. Húv.
spúrði sjálfa sig hvort stúlkan væri gála eða ekki
því að henni varð snögglfga ljóst að á meðan hún
hafði í - sífellu talað um sjálfa sig og Philip og
Hektor gamla og Nancy Elsmore hafði hún ekki
órðið neitt fróðari um frú V/intringham. Hún velL
því fyrir sér hvers vegna þessi greinda unga kona
hefói sag’t aó iiún het'öi „aJltaf þekkt til kínverskra
muná,“ og hver herra Wintringham' hefði getaó
''Vörið' og hvar honn myndi nú vera? Og hvemig hú«i
hefði kynnzt vqrzlunarfélaga sínum, liinum kunna
sérfræðingi herra Quince,' og hversu djúptæk vin-
átta hennar viö Melbourn væri eiginlega; og hvort
það væri saH að hún héfði þégar verið gift. þreni
sinnum. Þ.?.ð sem Hektor gamli liafoi hrifizt af sen
öryggi og leyndardómi varð í grun Savínu aðeins
gretni og 'útreikningur. Það var eitthvað hált o.g
dugnaðarlegt og öruggt við stúlkuna sem minnti
hana. á einhvern annan, og það var ekki fyrr en bí!l-
inn ók upp að brúnu steinhúsinu hennar að það
rann upp fyrir henni að Rubý Wintringham var
með öryggi sínu og ró lík Melbourn.
Hún hugsaði: „Þau eru bæði að vinna sig upp.“
En djúpt í hjarta sínu öfundaði hún þau og vild:
likjast þeim. Það hefði verið svo miklu skemmti-
legra að hafa orðið að berjast í'yrir frama sLnm-n en
að láta rétta sér allt á silfurdiski. „Hvað um það,“
hugsaði hún, „mér líkar vel við þau bæði. Þau eru
ekki fólk sem leggst niður og emjar.“
Og einhvfm veginn kom viðkj"nningin við Rubý
Wintringham. óg umhugsunin um þau bæði henni
iiiiiHiimiiiiiiiiimHnijiiiiiimJiiumiiiimiimiiifiiiniiiJiiii!
(mimimmmiimmiimmiimimiimmimmmmmmimm
Bogmennirnir
tJnglingasaga um Hróa hött og
félaga haus — eftir
- -v GEOFEEY TREASE -------------------—
Ekki var þett-a • skógarvörður; það sá
Dikon. Flestir þeirra voru franskir, en
þessi maður talaði sömu mállýzku og
aðrir hér um slóðir. Og hann var í græn-
leitum búningi, eins og flestir þeir, sem
fóru huldu höfði um skóginn. - Hann
brosti til ókunna mannsins. „Eg -heiti
Dikon og er sonur Dieks frá Oxton. Mér
varð dálítið á. Og nú er ég að leita uppi
vin.“
Augu útlagans.tindruðu, hann var blá-
eygður og hóf brúnirnar skringilega.
„Einmitt, —- og hvað skyldi hann svo
heita? Hann-skyldi þó ekki vera vinur
minn líka.“
,,Jæja,“ sagði Dikon með hægð og gaf
manninum nákvæmar gætur. „Hann
gæti til dæmis heitið Hrói.“
,,Hrói!“ Maðurinn klóraði hökuna;
hann var ekki nýrakaður. „Einmitt. Jú,
ég kannast við mann, sem Hrói heitir.
Mér kemur til hugar, hvort það sé sá
hinn
D A V I Ð
„Höttur“, bætti Dikon við djarflega.
Maðurinn skellti á lærið og stóð upp.
„Stendur heima! — Og þig langar í
lið með honum?“
„Já, ef hann vill veita mér viðtöku.“
„Sért þú tryggúr félagi, gerir hann
það. — Og þú lítur út fyrir að vera það.
En við komumst að raun um það á morg-
un.“ '•
„Hvernig.?“
„Við komumst að flestu, sem fýrir
kemur hér á naestu- grösum umhverfis
Sherwood, einku.n. -zjxi. ef fólki verður