Þjóðviljinn - 09.10.1948, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 09.10.1948, Blaðsíða 6
Þ j; 6 Ð:y I L:J i NiN Laugardagur 9. október 19-íH 47. 4*ordon Schaífer: AUSTUR- ÞYZKALAMD hverfa að fyrri störfum. sínum aftur, jafnvel þótt þf*ir "hefðu verið nazistar. Eg kom í verksmiðjur þar ssm menn sættu sig ekki við þetta og trúnaðarmennirnir höfðu kosið nefndir til þess að líta eftr gerðum slík a raanna og samþykkja eða hafna ákvörðunum er slíklr menn tækju. Raunverulega virðast Rússarnir tilleiðanlegir til að taka mildar á því að sérfræðingar er verið höfðu nazistar væru notaðir til starfa heldur en Þjóðverjnr sjálfir. Nazistahreinsunin hefur ekki verið framkvæmd eius rækilega í iðnaðinum og almennum störfum, er ekki skipca miklu máli í opinberu lífi. Þannig er mönnum sem veru i Nazistaflokknum leyft að starfa sem leikarar, en ekki sem Ieikstjórar. Blöðin á bandaríska hemámssvæðinu gerðu mikið veður út af því að þar hefði verið stranglega bannað að nazistar fengju að gegna leikarastörfum. Charlotte Kiiter, ein af frægustu leiklconum Hitleis- Þýzkalands fyrir stvrjöldina skýrði þetta út fyrir mér með eftirfarandi: „Við vildum auðvitað helzt komast hjá því að þurfa að notast viðrleikara sem hafa verið nazistar, en margir þeirra gengu í flokkinn til þess að halda stöðum sínum, en tóku aldrei þátt i pólitík. Ef v ð notuðum ekki krafta þcirra ættum við á hættu að leik- lis'in stöðvaðist. Að sjálfsögðu höfum við losað okkur við aila virka nazista og höfum strangt eftirlit með h'.> - tim. Nazistar sem vikið hefur verið frá störfum eiga að gefa sig fram hjá ráðningaskrifstofunum, er koma þeim í vinnu í starfsgreinum sem nazistahreinsunarreglur ná ekki til. Ýmsir þeirra standa sig mjög vel. Eg heyrði t. d. um brottvikna dómara er höfðu góða atvinnu sem lögfræðilegir ráðunautar einkafyrirtækja, og tæknilega sérfræðinga sem vikið hafði verið úr þjónustu hins opin- bera og fengu strax vinnu hjá iðnfyrirtækjum er em-; staklingar reka, Margir hafa samt neyðzt til þess að vinna líkamlega viji.nu. Tugþúscmdir manna er áður sátu i góðum vellaunuðum stöðum vinna nú almenna verka- mannavinnu i námum og málmsteypum o. s. frv. og fá iaun samkvæmt gildahdi töxtum og matarskammt eftir því hvaða vinnu þeir stunda. Þegar fyrrverandi nazistum hefur á annað borð ver'ð ' vikið frá störfum gengur raunverulega sama jTir þá -«og aðra íbúa landsins, en það er vel þess virði að taka • éftir hverja meðaumkun örlög þeirra vekja hjá vissum "iiópum manna. Sú hugsun, að fólk sem lifað hefur i -vellystingum alla sína ævi skuli nú þurfa að búa við sömu kjör og milljónir verkamanna hafa alltaf orðið 'að sætta sig við, virðist skelfa marga miIlistéttar-Þjóðverja miklu meira en allir glæpir nazistanna. Hinsvegar líta einnig margir Þjóðverjar á þessi umskipti með nokkurri dulinni ánægju. j Það gildir annað um þá menn sem hafa tekið virkan þátt í starfi og stefnu Nazistaflokksins, en ekki gert sig seka u... stríðsglæpi, heldur en hina sem vikið hefur verið :frá störfum fyrir það eitt að þeir voru í Nazistaflokknum. Á rússneska hernámssvæðinu er hægt að setja í vinnu við uppbygginginua menn þá er áður voru virkir nazistar. 1 nóvember 1945 var ákveðið að þeir skyldu vinna hegn- ingarvinnu í þrettán vikur. Þessi ákvörðun var fram- kvæmd með misjöfnum hætti í hinum ýmsu landshlutum. Louis Brontfield 86. DAGUR. 24 STUNBIM. Hann settist og það varð þögn, en við þetta tæki- færi og um þetta leyti nætur átti þögn ékki við. Hann langaði til að segja hispurslaust erindi sitt en kom ekki upp orðunum, en sagði í þess stað að kvöldið hjá Hektor hafi verið óþolandi og meðon þau töluðu um það og um Savinu og um Philip hélt hann áfram að hugsa um erindið og hvermg hann kæmist að því. Þegar aftur kom bláþráður á samtalið steypti hann sér út í það. „Eg býst. við að þér vitið til hvers ég kom?“ En hún hjálpaði honum ekki. Sagði aðeins: „Hvernig ætti ég að vita það?“ „Þér gætuð kannski hafa fengið hugboð um þ?ð“. ,,Kannski“. Honum flaug í hug að hún skildi allt en vildi ekki sýna spilin. Kánnski hélt hún að hann hefði komið til að biðja hana að verða ástkonu hans, vn hún vildi ekki gefa sig honum nema sem eigin- kona hans. Svo hann sagði hreint og beina: „Viljð þér giftast mér?“ Hún ætlaði að svara en hann varð fyrri til. „Eg vil ekki svar strax. Eg vil það ekki fyrr en þér hafið heyrt margt sem ég ætla að segja." (Hann fann nú að hann hafði náð. valdi á sér aftur). „Það eru hlutir sein þér verðið að vita. Það er ekki h jið- arlegt að halda þeim leyndum. „Ef það er um . . . “ . „Nei, það er ekki um aðrar konur. Ekki eingöngu“. hann leit hvasst til hennar. „Eg geri ekki ráó fyrir að þér sénð siðgæðispostuli.“ , „Nei“. ' „Það er um fleira en konur, það snertir íortíð mína og framtíð, kannski framtíð nkkar. H’un brosti hálf vándræðalega. „Þér vitið í raunmni ekkert um mig. Og þeir eru fáir sem vita það.“ Hann kin'gdi bg sagði svo: „Mig langar að ta>a við yðúr eins og um viðskrptamál væri að ræða, ef yður'er sama. Mig.langár til að leggja allt á burðið og láta yður svo kjósa." 2. Hún yarð rólegri, því hún hafði vænzt þess að þetta yrði þannig, skipulegt og með viðskiprablæ, án nokkurs yfirskins af ástamálum, því að Fred látnum gat ekki verið um nein ástamál að ;ræð i,. og að gera sér upp ást var henni ógeðfeld tilhiígsun. Hún hafði ekki enn gert sér ljóst hvort híui tæki honum eða hafnaði, og hafnaði hún honum yrði það miklu auðveldara ef þau töluðu þannig soman án þess að hrífast með tilfinningum. En samtímis hugsaði hún að hann hefði aldrei virzt jafn að- laðandi, rjóður var hann og unglegur og dálítið feiminn. Til þessa hefði hún ekki hugsað sér að hægt væri að brjótast gegnum hina köldu btynju sjálfsöryggís hans. Þess vegna hafði hún óttazt hann. Hún gæti aldrei komizt inn fyrir skelina. Hann stóð upp og hellti sér í annað glas af viskí, kveikti sér í vindli, settist og teygði langar sterk- legar bífurnar í átt til arinsins, og hún fann snötg- lega til unaðar. Þetta var karlmaður eins og Fred, með sterkan líkama og heila, kannski grófur og aí- þýðlegur, en karlmaður annars eðlis en Hektor gamli og Philip og Jim Towner og Charlie V/int- ringham. „Mig langar að segja þér ævisögu mína, sagði hann fyrirvaralaust. „Það er í fyrsta sinni sem ég segi nolckrum hana.“ „Eg verð upp með mér!“ „Gerið ekki gys að mér. Mér er alvara. Eg >om til að segja yður hana, en hélt að ég gæti það eMri. En nú ætla ég að gera það. Eg finn að ég get það.“ Hann horfði hvasst á hana eins og hann væri ekki viss hvernig hún tæki þessu, og eins og athuga- semd hennar hefði komið honum úr skorðum. „Eg er ekki að hlæja . . . og hvað ég vildi segja? Mig langar að he>Ta liana.“ Haiin svaraði ekki en varð fár við, starði í éld- IIIIIIIUIHHIUIHIIIIIIIIIIMMIIUIIIHWIIIimillllHllllllllllimi iiiniuiiiiiiiiiiiuiHiiiriMiitimiiHmifiiimmiiíiiiiuiiiiMiiiiii Bogmennirnir ttagllngasaga um Hróa hött og félaga hans •— eftir ----- GEOFREY TREASE D AV I Ð sigi. Sú tilhugsun hleypti hita í blóð þeirra. Nú var þeim ekki lengi að hlýna. Eftir örstutta stund voru þeir þotnir út og spurðu í þaula þá, sem umhverfis eldána stóðu. Allan skýrði þeim ffá málavöxtum. „Manstu eftir litlu þorpi, þar sem er gistihús eitt?“ spurði hann brosandi og leit til Dikons. „Og þar er stórvaxinn vöðvastæltur járnsmiður.“ „Já, já! Það var þar, sem þeir björguðu mér úr höndum skógarvarðanna.11 „Jæja, og skógarverðirnir hafa ekki gleymt því heldur?“ „Ætla þeir að refsa þorpsbúum?“ „Já, hópur manna leggur af stað frá Nottingham í kvöld. Þeir komast til þorpsins fyrir dögun, áður en fólkið hef- ur dreift sér til vinnu sinnar. Þeir ætla að koma öllum að óvörum, hengja smið- inn, lemja suma rneð svipum og sekta alla um meira fé en þeir eru færir um að borga —“ „Nema —“ greip Dikon fram í og beið við. „Já, nema.“ Allan brosti til samþykk- is. „Og eins og þú veizt, förum. við af stað á miðnætti.“ „En hvernig komst Hrói að þessu?“ „Lítill íugl!“ sagði hörpuleikarinn hlæjandi. „Smáfuglar skógarins segja honum alla hluti og litlir fuglar úr borg- inni líka.“ „0, við verðum ekki í neinum yand- ræðum með þessa karla “ sagði Dikon af sannfæringu. „Hve margir eru þeir?“

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.