Þjóðviljinn - 01.03.1949, Side 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Þriðjudagur 1. marz 1949.
Frá degi
fil dags
- Eftir ILJA EEENBÚKG -
ÞRIÐJI KAFLI:
ÚTKEIKNINGAR OG REIKN-
INGSSKEKKJUR
JglNN af kjarnorkukörlunum,
próf. Oppenheimer, hótar
að með því að styðja á hnapp
geti hann tortímt sjötíu millj-
ónum mannslífa á einum sól-
arhring.
Zacharías aðmíráll styður
spádóm hans: „Við ráðum yfir
„ýrslitavopni"," segir hann „og
með því getum við eytt mann-
lili, dýralífi og jurtalífi á hvaða
svæði, sem okkur sýnist."
En löngu áður en Zacharías
aðmíráll og prófessor Oppen-
heimer létu til sín heyra, sagði
Hans Fritzsche rjóður af stolti:
„Við ráðum yfir „leynivopni",
sem mun gera okkur fært að
breyta stórum svæðum af lönd-
um óvinanna í eyðimörk."
j^EIÐARAHÖFUNDUR í
Daily News segir, að sov-
étherinn sé illa vopnum búinn
og að allur áróðurinn, um að
„rauðliðarnir" séu einhverjir
risar, muni engan blekkja —
þessir risar muni detta um koll
strax og ýtt sé við þeim.
Árið 1911 sagði Das Reich:
„Bolsévikarnir hafa ónóg vopn.
Sovét-Rússland er risi á leir-
fótum."
FJÓRÐI KAFLI:
EVRÓPA NUMIN Á BROTT
gpARlSARBLAÐIÐ L’Aurore
sagði nýlega: „Með því
einu móti að taka höndum
sarnan við hina voldugu vini
vora getur Evrópa greitt hin-
um austræna kommúnisma rot-
högg."
Það er elcki um að villast við
hverja L’Aurore á, þegar blað-
ið talar um „volduga ,vini.“ Það
skiptir um jötur, en ekki er
annað hægt en dást að stað-
festu þeirra sem á garðanum
standa því að fyrir fimm árum
gat að lesa í Paris-Soir einum
af fyrirrer.nurum L’Aurore:
„Hin nýja Evrópa, sem styðst
við hraust og voldugt Þýzka-
land, mun tortíma hinum rúss-
nesk-asíatiska marxisma."
Á þingi „verjenda vestrænnar
siumenningar", sem Hitler
kvaddi citt sinn saman í Vín,
voru strengdi'r borðar með á-
letruninni: „Europa siegt!" ■—-
„Evrópa sigrar!" Á þingi
„Bandaríkja Evrópu", sem vinir
mr. Churchills héldu nýlega í
Ilaag, hrópuðu ræðumennirnir
hvað eftir annað: „Evrópa sigr
ar! “
FIMMTI KAFLI:
UM EIGINLEIKA BLÓÐSINS
NOXVILLEBLAÐIÐ
Journal í Tennessee seg-
ir, að „rauðliðarnir" afneiti
mismunandi eiginleikum blóðs-
ins, en meðan sannir Ameríku-
menn séu uppi muni þeir ekki
bregðast anda Jim Crow, því að
þeir viti, að þeir verði að varð-
veita kynstofn sinn frá að
blandast öðrum óþroskaðri og
öæðri kynstofnum.
Menn frá Tennessee börðust
í styrjöldinni gegn Þýzkalandi.
Líklega hafa þeir ekki vitað
það margir hvqrjir, að þeir
voru að berjast við skoðana-
bræður sína, því að útlistanir
Knoxvilleblaðsins Journal líkj-
ast engu frekar en tilvitnunum
í „Mein Kampf."
Nýlega dæmdi bandarískur
dómstóll svertingja fyrir að gift
ast hvitri konu. Þýzku kyn-
þáttafíflin fangelsuðu Þjóð-
verja, sem giftust konum af
gyðingaættum. Hver er höfund-
urinn og hver er eftirætan?
Voru „Núrnberglögin" samin
eftir „Jim-Crow-lögunum" eða
hafa öldungadeildarmennirnir
frá Mississippi setið við fót-
skör Streichers? Eg eftirlæt
bandarísku fulltrúunum, sem
nýlega tóku þátt í að semja
„Mannréttindayfirlýsinguna" að
svara þeirri spurningu.
SJÖTTI KAFLI:
AÐRIR EIGINLEIKAR
BLÓÐSINS
Jojirnal of Cominerce
stendur, að ef til stríðs
kæmi muni renna upp dæma-
lausir velgengnistímar fyrir
bandarískan iðnað.
Árið 1942 sagði National
Zeitung: „útþensla bardaga-
svæðisins hefur stuðlað að vexti
iðnaðar okkar."
SJÖUNDI KAFLI:
UM SÁLINA
gÓSlALDEMOKRATINN
Jules Moch, ráðherra í
stjórn fjórða lýðveldisins, lét
nýlega í ijós skoðanir sínar um
kommúnista og kommúnismá.
Eftir að hafa lýst yfir, að hann
væri stoltur af að hafa barizt
í tuttugu ár gegn kommúnist-
unum, sem að því er hann seg-
ir, eru „ekki franskur flokkur",
rcis monsieur Moch upp í hæð-
ir siðfræði og heimspeki:
„Kommúnisminn" sagði hann,
„ er tröllauknasta tilrapn, sem
nokkru sinni hefur verið gerð,
til að spilla mannssálinni."
Eg ætla ekki að rannsaka
hina blettlausu sál monsieur
Jules Moch, ég mun ckki ræða
byssukúlurnar ,sem hann gæðir
frönskum verkamönnum á af
slíkri rausn, né þá „bróðurlegu
aðstoð", sem hann þiggur af
slíkri hæversku úr höndum,
sem eru allt annað en fransk-
ar. Eg ætla að dvelja við dálitið
annað — stöðugleikann.
JgJFTIR því sem Ewers, verj-
andi Þriðja ríkisins, seg-
ir, hafði hinn kunni melludólg-
ur Horst Wessel löngu á undan
monsieur Moch auðgað mann-
kynið með eftirfarandi ummæl-
um: „Eg skal berjast gegn
kommúnismanum fram í rauð-
an dauðann, af þvi að hann er
djöfulleg tilraun til að spilla
hinni þýzku sál.“
Eg þarf ekki að bæta öðru
við en því, að það var „Horst
Wessel-söngurinn", sem SS-
mennirnir sungu, þegar þeir
voru að skjóta franska komm-
únista — mennina, sem monsie-
ur Jules Moch segir nú, að
séu „ekki franskir".
(Framhald í næsta blaði).
Louis Bromfield
170. DAGUR.
STUNMPIR
Hann sagðist vilja að hún símaði eða sendi boð
til félaga sinna um að koma honum til hjálpar
vegna þess að hinir hundingjarnir sætu fyrir
honum úti.
„Já,“ ságði hún hryssingslega. „Eg hef séð
þá,“ og síðan: „Hvað verður um mig þegar
hinir þorpararnir frétta um það sem ég hef
gert?“
Hann fór að fullvissa hana með ákefð um það
að félagar hans myndu vernda hana og hún
hlustaði kuldalega, horfði á hann með fyrirlitn-
ingu og á meðan var hún að hugsa um hvernig
hún ætlaði að leysa úr öllum þessum hnútum
og sleppa sjálf heilu og höldnu.
Hann fór að gráta og hún fann til skyndi-
legrar norrænnar fyrirlitningar á öllum móður-
sýkisköstum og svo sagði hann: „Ef þeir ná
mér, þá skal ég ná þér fyrst, gamla . .. .“
Hún leit kuldalega á hann og sagði: „Suma
kvenmenn geturðu kannski barið og sloppið frá
því þó að þessi hafi klórað þig, en ég get að
minnsta kosti séð um mig sjálf. Eg gæti brotið
bvert bein í þessum vesala, litla skrokki þínum,
ræfils, aumingja . .. . “
Henni var sama þótt hún væri nefnd klúr-
um nöfnum því að hún hafði vanizt því frá
barnæsku, en hún gat ekki þolað að smá volandi
rotturæfill gerði sig breiðan við hana.
Hún þekkti kumpána af hans tagi. Hann
myndi ekki hika við' að stinga hníf í bakið á
manni ef hann héldi að hann slyppi með það en
hann þorði ekki að leggja í heiðarleg slagsmál.
Hann var hræddur við allt og reyndi að gera
sig breiðan til þess að sýna að hann væri ekki
hræddur.
Og allt í einu fékk ráðagerðin sem hún hafði
verið að glíma við í kollinum, á sig mynd og
fullkomnaðist. Hún gæti komið því þannig fyrir
að félagar Tónýs og Dabba Spítalavínks og jafn-
vel lögreglan myndu allir halda að hún væri á
þeirra bandi. Það var svo einfalt. Hana langaði
til að hlæja en gat það ekki, því að hlátur
hennar gæti vakið grun hjá honum. Sá eini sem
færi illa útúr því væri Tóný og það var engin
von um hann hvort sem var.
Og hún sagði: „Jæja þá. Hvað viltu að ég
geri?“
Ilann bað hana um bréfmiða og blýant og þeg-
ar hún kom með það hripaði hann upp með
erfiöismunum og skrifaði utaná það: „Mister
Alassio" og heimilisfang í Jeralemo Stræti I
Brooklyn og sagði: „Láttu einhvern koma þessu
til skila .... og það í snatri, skilurðu ?“
„Já, og hvað fæ ég fyrir það?“
Hann lofaði henni öllu, peningum, vernd, við-
skiptum og jafnvel skartgripum sem kom henni
til að hlæja, og þegar hann hætti sagði hún:
„Jæja þá. Farðu upp aftur og feldu þig.“
Hann leit aftur á hana með hræðslusvip. „Þú
ætlar að gera það í snatri, er það ekki?“
Hún glotti til hans og sagði: „Svei mér þá.
I snatri,“ og þegar hann fór út um dyrnar stóð
hún enn glottandi og horfði á eftir honum. Hún
hataði svona vesalar rottur. Henni líkaði vel
við háa hnarreista Svía, sem skulfu ekki og
nötruðu og grétu eins og börn en tóku því sem
að höndum bar án þess að lyppast niður. En
Svíarnir voru bara aldrei bardagamenn. Þeir
unnu fyrir sér.
Þegar hann var farinn fór hún aftur út að
glugganum og gægðist gegnum hrímaða rúðuna.
iiimimiimiiiiiiiimiiiMiimiimmiiiiiimiiiiiiiiMiiiiiiiiii
Bogmennirnir
IJnglingasaga um Hróa hött og
félaga hans — eftir
— GEOFREY TREASE —
„Hvert er hægt að fara með hann?“
„Það er klaustur í Kirkjuhlíð mílu
vegar héðan. Nunnurnar munu
skjóta yfir hann skjólshúsi. En féð,
sem lagt er til höfuðs honum og okk-
ur?“
„Við verðum að hætta á það. Að
öðrum kosti missum við hann. Við
getum sagt, að hann sé ferðalangur,
sem ræningjar hafi leikið illa. Þ:er
þekkja hann ekki.“
Stundu síðar var hinn meðvitundar-
lausi útlagi borinn inn um klaustur-
hliðið — hann átti ekki fyrir höiuium
að fara lifandi sömu leið út aftur.
TIL FJALLA.
Hrói rumskaði í rúmi sínu í gesta-
herberginu. Sótthitinn var horfinn, og
hann rámaði í margt það, sem sagt
hafði verið inni hjá honum, meðan
hann lá fárveikur og barðist við dauð-
ann. Nunnurnar höfðu staðið í þeirri
trú, að hann lægi í óráði — en hann
hafði komizt á snoðir um sitt af
hverju.
DAVÍÐ